woensdag 30 mei 2012

Uitgelezen: Hier gebeurt niets (9)

Chris Rippen: Hier gebeurt niets. Vierluik over verloren tijd.
In vier stukken volgen wij het leven van Wolter Greve. Te beginnen met 56, de leeftijd van Wolter, als hij kort voor een receptie een inzinking heeft (een tia?) en hij, aangeslagen en een tikje verward, aan het zwerven slaat door Haarlem. De stad van zijn jeugd, als gereformeerd jongetje opgroeiend in een katholieke omgeving. Vervolgens worden wij steeds verder teruggevoerd in het verleden: Wolter als 31-jarige, Wolter als 17-jarige en tenslotte Wolter als jongetje van 12. Op die manier worden zijn gereformeerde achtergrond en opvoeding steeds meer aanwezig. Met terugwerkende kracht wordt zijn worsteling met het geloof en alle daarmee samenhangende beperkingen beschreven.
Vooral het deel "17" vond ik fascinerend, te meer omdat zulke gereformeerde jeugdkampen ook heden ten dage georganiseerd worden. Hoe moeilijk moet het vandaag de dag zijn, je (gereformeerde) identiteit te verenigen met de huidige samenleving!
 Het eerste deel kostte mij wat moeite; eenmaal op gang echter vond ik dit boek beslist de moeite waard. De gekozen volgorde (steeds verder terug in de tijd) werkt, volgens mij. Hoewel de hoofdpersoon misschien niet de leukste, meest charmante persoonlijkheid is, maakt zijn worsteling met het leven hem herkenbaar en op zijn tijd sympathiek. Het beeld van een kletsnat geregend jongetje, dat koppig zijn bal blijft volgen langs de grachten is zowel universeel als oer-nederlands; dat blijft me wel een tijdje bij. De liefdevolle manier waarop hij voor zijn kleinkind zorgt, lijkt in schril contrast te staan met de afstandelijke houding van zijn ouders. Toch toont uiteindelijk ook zijn vader een zorgzame kant. Waarmee de circel op een geloofwaardige manier rond is.

dinsdag 22 mei 2012

De laatste dag: Saarburg

Als je de 12 haarspeldbochten van de berg afzeilt rijd je Saarburg al in. De oude stad aan de ene oever, het nieuwe gedeelte aan de overkant. De laatste zondag zijn we nog even door de Altstad gescharreld. Het was best druk (fietstoer langs de Saar) en het was zomaar warm en zonnig.
het oude gedeelte
De Leukbach stroomt dwars door de stad, op sommige plaatsen met enig geweld...

Ik vraag me elke keer weer af hoe het is om zo te wonen. Dat lawaai, en het water kan geweldig stijgen....


Maar ja, dat zullen die mensen wel van Nederlanders denken: wie wil er nu leven onder het zeeniveau?
Bij deze foto stonden we voor de kerk; je ziet wel hoe groot het hoogteverschil is.

Maandag weer naar huis: jammer hoor. Maar hier komen we weer: nog zoveel te doen en te zien.




Duitse plattelandswinkel


Een van de dingen die we ons van te voren hadden voorgenomen was een bezoekje aan de Mannebacher Käsemarkt. Een duitse plattelandswinkel. Het is gevestigd in en naast een bijgebouw van een melkveehouder. De boer zelf maakt en verkoopt kaas, maar er is meer. Om te beginnen de reusachtig grote taartpunten; koffie en thee etc. ook verkrijgbaar. Een imker die honing en bijenwasproducten verkoopt. Een meneer die de producten van zijn Brennerei verkoopt, allerlei soorten in mooie flessen. (Jammer dat ik het niet drink). Een mevrouw die kippenvlees, wildsalami, eieren (kip en kwartel) e.d. verkoopt. Een geweldige bakker, die zijn oven gewoon meeneemt en supervers, puur brood verkoopt (graan, gist, water, soms wat olijfolie, meer niet), en kuchen. En een wijnboer uit Riol-am-Mosel: heerlijke wijn weten we uit ervaring. De boerderij ligt in een mooi groen dalletje. Het stelt allemaal niet zo veel voor, maar wij vinden het leuk. En de oogst ziet er toch geweldig uit.

Vakantieverslag: Een zuil in Igel

Dit was wel het hoogtepunt van de vakantie. In een handige folder met tips voor liefhebbers van romeinse zaken stond Igel genoemd. Nooit van gehoord, maar altijd bereid gingen we op pad. A. wist (uiteraard) een héél goede route, zodat we wat door Luxemburg geslingerd zijn. Toen we eenmaal in Igel waren (tijdens het spitsuur) konden we de zuil in eerste instantie niet vinden. Igel is niet veel groter dan een hoofdstraat waar iedereen zo snel mogelijk doorheen wil scheuren op weg naar huis. We doken een zijstraatje in, nog een bocht en langzaam terug: links en rechts spiedend. Daar was hij! Véél groter dan we dachten, geen wonder dat we er overheen keken. Het is een grafmonument van een rijke romeinse textielfamilie. Rijk versierd, prachtig maar het is toch vooral de omgeving die vervreemdend werkt. Nergens ten noorden van de Alpen is zo'n groot monument te vinden. Best bijzonder dus, en een welbestede dag.




vrijdag 18 mei 2012

Vakantieverslag: van de berg af

Vrijdag
Vandaag van alles gedaan. Vanmorgen ben ik begonnen met iets wat ik al drie jaar van plan was: van de berg af naar Saarburg lopen.


uitzicht vanaf het park

Monter op pad, het was bewolkt, maar verder prima wandelweer. prima pad, niks aan de hand, ook niet voor lijders aan hoogtevrees.











 Ik ben al snel een eind opgeschoten...


Maar dan is er opeens een trapje naar beneden: heel stijl, zonder leuning of wat dan ook: je stapt zo de diepte in... Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Ik loop door, maar al gauw stuit ik op de autoweg. Er zit maar één ding op: strak naar mijn voeten kijken en die trap af....

terugkijken durf ik wel
Gelukkig, vanaf hier is het weer normaal lopen. Gisteren zag ik trouwens 2 mensen met een baby in een buggy aan het pad beginnen. Dan mag ik nog niet klagen. Na een half uur was ik beneden, wat een avontuur.




Dat is dus de wijn die we moeten hebben



donderdag 17 mei 2012

Vakantieverslag: ondertussen...

Wat wij zagen..

Na een wandeling zaten we wat uit te puffen op een bankje bij een restaurant. Tegenover ons kwam een groep mensen de berg afdwarrelen. Je zag eerst, hoorde daarna dat het Amerikanen waren. Vlak bij ons verzamelde de groep zich. Een reisleider zei iets over rules die as usual waren. Toen de mensen zich begonnen te verspreiden werd er iets over 1400 hour geroepen. Het kwartje begon te vallen.
Dit is wat wij zagen:
-Jongens/ mannen, zo tussen de 20 en 28 jaar oud, enkelen met hun vrouw of vriendin.
- blank, latin en coloured,
- kort geschoren hoofden
- een linkerarm in een mitella, een rechterbeen in een  brace, een lidteken op het achterhoofd, een moeizame motoriek (rugletsel?)
- Rammstein in de buurt
De enige vraag die overbleef was: Irak of Afghanistan?
Ik hoef het niet te weten. Net zomin als wat ze gedaan hebben en wat ze hebben meegemaakt. Meer dan een mens hóórt mee te maken, denk ik.
De zon schijnt. Het uitzicht is prachtig. Neem een ijsje. Dit is een goede dag.

Vakantieverslag: Jykke is jarig

Heerlijk weer vandaag (Hemelvaartsdag). En wie is er vandaag jarig? En kreeg een stukje taart?


voorzichtig pakt Jykke de taart uit het kinderbordje...
Daarna liep hij gauw een stukje weg, en ging staan afwachten: we zouden toch wel achter hem aankomen om het af te pakken? Het kon toch niet waar zijn, dat hij zo maar een groot stuk taart kreeg?

je ziet nog net een stukje cake uitsteken
Ook hebben we een fijne wandeling gemaakt: lekker achter muizen en hagedissen aanjagen.


En verder kalm aan: lezen, kopje koffie, glaasje wijn. Morgen is er weer een dag.









woensdag 16 mei 2012

Vakantieverslag: Saarburg en Mettlach

Jykke bewaakt het erf

Dinsdag:
Vandaag was een rustig dagje: boodschappen doen, een wasje gedraaid en wandelen: langs de wijnranken van Weingut Muller, met een adembenemend uitzicht over Saarburg, de Saar en verder. Nou nog uitvinden waar de flessen van Muller te koop zijn. En dan de bloemen: we zitten zo'n 150 km zuidelijker, 300 m. lager en de grond is anders dan in Stadtkyll, dan heb je dus een andere flora. Alles even mooi. Jammer van de plensbuien. Ook rommelt het af en toe wat, maar dat mag geen naam hebben.

Woensdag:
Naar Mettlach: langs de Saar. Het is zo'n prachtige rivier. We zijn hier steeds in het najaar geweest (en één keer in hoogzomer, plm. 20 jaar geleden); in het voorjaar is al dat groen ook geweldig. Hier ligt minstens 2000 jaar geschiedenis, het begin van Europa; adembenemend.
De attractie van Mettlach is Villeroy en Boch. Geweldig museum met prachtig keramiek en porselein.



 De kerk is bijzonder: bijna alle versiering is van tegeltjes. 

stukje van het middenpad
En dan natuurlijk de grootste attractie: de outlet!




Ook nu weer fantastische dingen gescoord, die thuis ingepakt gaan worden voor verjaardagen en kerst. Ja, kerst, want voor A. is er maar één winkel: de Weihnachts-outlet. Hij mag daar elk jaar wat uitzoeken. Verder wat kleinigheden aangeschaft; er zijn altijd verjaardagen en/of andere gelegenheden voor een aardigheidje.


niet helemaal scherp: toch leuk







dinsdag 15 mei 2012

Vakantieverslag: wisseldag

Op maandag zijn we vertrokken naar ons volgende huisje. Eerst een rustig ontbijt, en daarna in 1 1/2 uur het huisje leeg en schoon: puf. Als je klaar bent met alles inpakken, opruimen en schoonvegen ben je wel weer aan een vakantie toe.
We hadden ruim de tijd en wat doe je dan? Op zoek naar grenspalen. We zijn vergeten om goede kaarten mee te nemen, dus het zo gewenste 3-landenpunt (Duitsland, Begié, Luxemburg) hebben we niet gevonden, maar wel een mooie grensovergang tussen Duitsland en Belgié.



De grens slingert een eindje met een riviertje mee.

Op het bruggetje staan dan bordjes, zodat je weet waar je staat (letterlijk en figuurlijk).



Het stelt allemaal niet zoveel voor: een krummelig dorp, een stroompje, een lullig paaltje. Eeuwenlang regelmatig om gevochten, complete oorlogen om gevoerd. Mag ik het een tikje bezopen vinden?
Welgemoed zijn we weer verder gegaan, dwars door Trier en toen waren we in Saarburg. Huisje midden tussen de madeliefjes, zonnetje erbij: nog een week!





maandag 14 mei 2012

Vakantieverslag: Steinfeld


Dag 7: Moederdag
Ik kreeg een prachtig taartje in de vom van een hart met aardbeien, cakebodem met gemalen amandelen en dik belegd met aardbeien. Wat een lekkere verrassing! En sms-jes van de jongens, de dag kon al niet meer stuk.



Vanmiddag zijn we naar het klooster Steinfeld geweest: ik had gelezen dat ze daar sinds ons vorig bezoek een kruidentuin hadden aangelegd. Het was er behoorlijk druk, maar een kruidentuin hebben we niet gezien. We zijn langs de buitenmuur helemaal om het klooster heen gelopen: weilanden, beukenbos en bloeiende aronskelk.


 Het kloostercomplex zelf is behoorlijk groot; erg mooi. Op de eerste binnenplaats staan jonge kastanjes, flink gegroeid sinds de vorige keer en volop in bloei. Er staan sowieso erg veel kastanjebomen: oorverdovend gezoem van bijen



Dit is een deel van het kloostercomplex; Naast het klooster bestaat het dorp uit een paar huizen en (natuurlijk) een kroeg.
De monniken hier maken deel uit van de Orde der Salesianen: zij houden zich voornamelijk bezig met ziekenverzorging en onderwijs. Er is dan ook een school verbonden aan het klooster, met een voetbalveldje op de binnenplaats en een tennisbaan.Ik heb nu steeds visioenen van mannen in bruine pijen (soort broeder Tuck) die achter tennisballen aanrennen, voetballen en basketballen. Alleen een golfspelende broeder: daar kan ik me niets bij voorstellen. Bovendien dragen ze volledig zwarte kleding, met een wit boordje, natuurlijk.
 


















Vakantieverslag: dag 6, Vogelsang

Dag 6: internet en Vogelsang

Het beloofde internet is volgens het informatiekanaal deze week gratis toegankelijk in het restaurant. Volgens datzelfde kanaal is het restaurant vanaf half tien geopend. Wij gingen vanmorgen naar beneden om een uur of half twaalf: voor koffie en wie weet kuchen en voor het internet: was het restaurant gesloten! Het schijnt dat je in Saarburg overal kunt internetten, mits je maar betaalt. Dat gaan we dan maar doen. Aike is vanmiddag nog naar Vogelsang geweest: een opleidingscentrum uit Nazi-Duitsland. Het is ontworpen door dezelfde architect als van het krankzinnige complex op Rügen. Zijn verslag is op zijn blog te lezen, een linkje staat op mijn twitter-account.
                                               Het wordt elke dag groener....

Ik ben bij Jykke gebleven: we hebben nog even lekker gelopen en gespeeld in het bos. De beuken zijn nu volop in blad, een grote specht gezien en eekhoorntjes. De zon ging weer prachtig onder, beneden in het dal schitteren een paar gele lichtjes.

Vakantieverslag: dag 5, lezen

Dag 5: Regen
Vanaf het middaguur regent het: miezerig, hard en nog harder. Gelukkig hebben we een verhuisdoos vol boeken bij ons. A. is bezig in The Art of Fielding en ik lees nu Hier gebeurt niets van Chris Rippen en af en toe een hoofdstuk uit Stil de tijd van Joke Hermsen. Emo's labyrinth van Ynske Penning hebben we beiden na 2 bladzijden weggelegd: wat een drama. Gelukkig hebben we hem niet gekocht, maar geleend. Verder vermaken we ons met Sanctus, een boek uit de ramsj met beschrijvingen van 500 heiligen op hun kenmerk: een leeuw, een afgehakt hoofd, doorboord (pijlen)  en meer van die smakelijke details. Het is hier nogal katholisch, dus dat komt wel van pas.







Duits eten


Hoera!

Al weken lees ik thuis over Wild Garlic (River Cottage) en Bärlauch (Gonda), en dan zomaar hier in de Rewe : een bakje daslook. (A. zag het staan, ere wie ere toekomt). Fijngehakt door een dressing over de veldsla: lekker. De broodjes zijn weer vers, knapperig en goedkoop (10 Lieblinge voor 2,50 euro). 's Lands wijs, 's lands eer, dus eten we er worstjes en kartoffelsalat bij. Gelukkig hebben we ook drie kookboeken bij ons, kunnen we ons nog lekker uitleven.

vakantieverslag: dag 4, Abtei Mariawald



Dag 4: Abtei Mariawald
Een tweede bezoek aan Abtei Mariawald heeft ons weer wat wijzer gemaakt. Je kunt het klooster zelf niet bekijken, maar de kloosterkerk staat open, er is een horecagedeelte, en je kunt prachtig wandelen over de gronden van het klooster en de omringende beukenbossen.
Strategisch gelegen t.o.v. Frankrijk heeft het klooster drie maal leeg gestaan. Eerst ten tijde van Napoleon, daarna tijdens een roerige periode in Duitsland in de jaren 1802-1860 (ik moet thuis toch eens opzoeken waar de strijd nou eigenlijk om ging) en daarna werden de monniken door de SS uit het klooster gezet. In de jaren 30 van de vorige eeuw werden er in de buurt grondwerken (verdedigingswerken?) uitgevoerd, o.a. door te werk gestelde Polen en Russen. Enkelen van hen zijn begraven op het nabijgelegen oorlogskerkhof; sober aangelegd, met een prachtig uitzicht over de velden en het klooster.
Ooit gesticht als een cisterciënzer-klooster (rond 1475), wonen er nu Trappisten: in de winkel zijn dan ook naast boeken, rozenkransen en meer stichtelijke zaken ook heerlijkheden uit het klooster te koop. We gingen voor de goulash (hebben we vorige keer van gesmuld) maar dat was helaas niet verkrijgbaar
Ter compensatie kochten we brood, kaas, likeur, zeep en chocolade. De chocola hebben we al geproefd: wit, met chili, pistachenoten en sinaasappel. Erg lekker. 




Vakantieverslag: dag 3, Niederkyll


Dag 3: multiculti avant-la-lettre:
In de gevel van de Sint Hubertuskapel (16de eeuws) in Niederkyll is een Römisches Denkmal ingemetseld. Het is de kop van een man, destijds in een veld gevonden. Men dacht toen dat het de kop van Jupiter of Mars was. Ook ging het verhaal dat de kerk op romeinse overblijfselen gebouwd was en er zou een altaar, gewijd aan Mars, hebben gestaan. Toch bijzonder: je vindt de kop van een romeinse godheid en wat doe je er mee? Je hangt hem aan je kerk.
Verder hebben we vandaag voornamelijk gelezen, gewandeld en boodschappen gedaan.

De kop is waarschijnlijk afkomstig van een romeins grafmonument. 

Wat ik hier ook zo op prijs stel: de waardering voor het ambacht en de liefde voor details:
De deurkruk van de kerk, met madeliefjes of zo.

vakantieverslag: dag 2, Kronenburg


dag 2: Kronenburg

Niet ver van Stadtkyll ligt Kronenburg. Beneden een klein dorp, boven de burchtruïne (13de eeuws) met piepkleine straatjes en oude huizen eromheen. Ook is er een aardig kerkje (16de eeuws).We zijn er de vorige keer ook geweest; het blijft mooi.
Bovendien ligt het op één van de routes naar Santiago de Compostella, vanuit Nederland kun je aansluiten op de route via Emmerich. Overal zie je dan ook  de bekende schelp.


                                                         Uitzicht vanaf de burchtruïne.


We zitten aan de rand van het park en kunnen dus zo het bos in lopen. Overal hoor je en zie je vogeltjes en stromend water. Elke dag wordt het groener en bloeit er meer.


Vakantieverslag (1): de heenreis en zo



 
De heenreis
We zijn 's morgens om kwart voor elf vertrokken en waren klokslag drie uur bij de receptie van het park. Zelden zo vlotjes gereden! Het was dan ook vrij rustig op de weg. Voor ons gevoel waren er ook minder vrachtwagens dan voorheen. Toen we ter hoogte van Arnhem de A3 kruisten zag ik 6 praktisch lege rijbanen richting Arnhem/Amsterdam. En dat midden op de dag! We zijn twee keer gestopt voor een broodje en om Jykke even uit te laten. Daarbij heeft Aike een hazelworm gezien, zijn eerste.
Het weer was prima: niet te koud, niet te warm en geen regen van betekenis.

Dag 1: het huisje:
Deze eerste week zitten we in Stadkyll op een park van Landal. In de loop der jaren hebben we in veel verschillende huisjes gezeten: huisjes van steen, van hout, met grasdak of een pannendak, alles gelijkvloers, of een bovenwoning. Deze keer hebben we weer een split-level woning, lekker ruim met een prachtig uitzicht.
We zijn vroeg in het seizoen, dus de bomen zijn nog niet volledig in blad. Maar er bloeit al van alles. Onderweg zagen we velden vol sleutelbloemen, geweldig! En ook om het huis bloeit van alles: bosanemonen, lelietjes-van dalen, viooltjes..
Vanochtend wandelde er een ree voor het raam, at wat gras, ging de hoek om, vrat een esdoornblad of twee en ging toen weer verder. Ik stond op hooguit 2 meter naar hem te kijken, heel stil. Je maakt wat mee!
Jykke vindt het allemaal erg spannend, maar had gisteravond duidelijk een beetje heimwee, de stakker. Ook vannacht was hij wat onrustig. Vanmorgen heeft hij uren aan de kurkentrekker gezeten, lekker snuffelen en scharrelen om het huis.