maandag 23 juli 2012

Uitgelezen: Pigeon English (12)

Stephen Kelman: Pigeon English

Ik wil eigenlijk zo min mogelijk vertellen over de inhoud, dit boek moet je echt zelf ontdekken en zeker over de afloop mag niets voortijdig onthuld worden.

Harrison Opoku is 11 jaar, komt uit Ghana en woont sinds kort met zijn moeder en zijn oudere zusje in Engeland in een Council Estate (denk hoogbouwflats, vogelaarswijken, etc). De rest van de familie is achtergebleven in Ghana. In Pigeon English doet hij verslag van zijn belevenissen, op zijn eigen (prachtig beschreven) kinderlijke wijze. Ook een nabijwonende duif geeft commentaar op de gebeurtenissen.
Het boek geeft inzicht in de spagaat waarin veel jongeren en immigranten terecht komen: de wens vooruit te komen in de wereld, de confrontatie met discriminatie en geweld, de gangs, die je aanzien en bescherming beloven, de schaduwwereld van illegalen, etc. En daar tussendoor rent Harrison, de beste hardloper van de school, detective in zijn vrije tijd.
Pigeon English is het eerste boek van Stephen Kelman. Het haalde meteen de shortlist van de Man Booker Prize in 2011.
De schrijver groeide zelf op in een estate. De inspiratie voor zijn boek was o.a. de gewelddadige dood van de 10-jarige Damilola Taylor in 2000.
Niet iedereen is enthousiast over Pigeon English (vooral de rol van de duif wordt bekritiseerd) en ook de kinderstem van de verteller wordt niet door iedereen op prijs gesteld. Aan de andere kant zijn er vele juichende reacties.
Ikzelf vond het een ontroerend en ook schokkend verhaal, dat anonieme hoodies een stem en een gezicht geeft.

interview met de schrijver
klein stukje uit boek

woensdag 18 juli 2012

Hunebedden: D23, D24 en D25

Bij Bronneger (zie ook D21 en D22, 28 juni), maar dan wat verder het bos in, liggen nog drie hunebedden.
Er is net gekapt, overal liggen houtsnippers, het lijkt wel een bouwplaats.


Deze grafkelders liggen niet in elkaars verlengde, maar vormen een driehoek.
D23 is net als D24 een zielig hoopje stenen. Als hunebedden echt door reuzen zouden zijn gebouwd (zoals vroeger wel werd beweerd), dan hebben ze hier maar wat aangemodderd.


Toch zie je er de lengte nog wel aan af:


Dit in tegenstelling tot D24. Ik heb namaak-hunebedden bij mensen in de tuin gezien, die meer voorstelden. Maar aan de andere kant, zo'n minibedje heeft ook wel wat.




Tot slot dan D25. Dit is een aardig exemplaar, met maar liefst 4 dekstenen. Mooi vind ik de verschillende vormen van die dekstenen, van smal en langgerekt tot bijna rond.





Als je nu een eindje verder over het pad loopt stuit je op een ander soort grafheuvels: ook wel tumuli (mv) genoemd.

 
De hunebedden stonden er al zo'n 1000 jaar, waren door vele generaties gebruikt, en er zouden, volgens sommige bronnen, honderden mensen in begraven zijn. Inmiddels ging men steeds vaker over tot crematie, waarna men de as in het hunebed bijzette.
Nieuwkomers vestigden zich op de Hondsrug. Zij brachten andere gebruiken mee: ook zij cremeerden hun doden, maar wierpen grafheuvels van zand op. Dat kon ook in periodes gebeuren, zoals hier: deze heuvel is in drie fasen opgebouwd.
Overigens, deze nieuwkomers waren veeboeren, in tegenstelling tot de oorspronkelijke bewoners, die landbouwers waren. Zo ben je dan getuige van historische ontwikkelingen die het landschap vorm gaven.


Nu groeien er aardappelen langs het pad. In de verte grazen schapen. Alles anders en toch hetzelfde.


Op weg naar huis zagen we nog dit:

Leuk!

Bronneger ligt in de gemeente Borger-Odoorn
D23:
N 52 56.685
E 006 48.146

D24:
N 52 56.674
E 006 48.136

D25:
N 52 56 664
E 006 48.171
 
Foto's: P.M. van der Ploeg









zaterdag 14 juli 2012

Groen Geluk in Leeuwarden

Inleiding: drie inmiddels middelbare dames komen jaarlijks samen, om "iets leuks" te doen en een hapje te eten.

Deze keer besloten wij (die dames dus) naar Keramiekmuseum Princessehof in Leeuwarden te gaan. Ikzelf ben er al enkele malen geweest, dol op keramiek, ik raak er nooit uitgekeken. De expositie "Groen Geluk. Van Lusthof tot volkstuin" leek ons alledrie leuk en interessant.

De Princessehof was ooit de residentie van Maria-Louise van Hessen-Kassel, in de volksmond Maaike Meu genoemd (muoi= tante). Zij was de moeder van stadhouder Willem IV, en is tweemaal regentes geweest.
 voor meer info: klik hier


De expositie is opgebouwd aan de hand van vier tuintypes. Zoals gewoonlijk niet gehinderd door enige planmatigheid zijn we eerst naar De Bordertuin gewandeld, in de Art Nouveauzaal. (zaal 2; zaal 1 bezochten we als laatste).
Wonderen van schoonheid staan daar, vazen van De Distel, Rozenburg, Arnhemsche faicensefabriek, etc.

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Bestand:Model_32.jpg

Op de achtergrond grote foto's van bloeiende borders. Later bedacht ik dat ze van Gertrude Stein zouden kunnen zijn. Zij zei eens dat een tuin best "wild" kan zijn, als hij maar goed ontworpen is. Hetzelfde geldt in zekere zin voor het serviesgoed uit de getoonde periode.
De gestileerde bloemen op de vele vazen zijn een mix van tuinplanten, irissen zijn erg geliefd, en wilde planten, zoals kamperfoelie, klimop en distels.

privé-bezit
 De volgende zaal: de formele zaal en de buitenplaats (Ottema Kingmazaal - zaal 5)
Het thema van deze zaal is de 18de eeuw en de buitenplaats: keramiek wordt vaak beschilderd met afbeeldingen van de statige huizen, en van de populaire bezigheden van de tijd. Maar ook liggen er waanzinnig realistische keramieken appeltjes, peren en andere zaken. Iedere buitenplaats had zijn moestuinen met leifruit langs de muren, en kassen voor bloemen, druiven en exoten zoals citrusfruit. Dit vind je weer terug in en op de gebruikte serviezen.

De volkstuin (buiten) valt tegen. Vierkante meters tuin, met diverse soorten paprika en pepers, kruiden, en met slappe, verdrogende slazaailingen (Rutger Kopland!).

Ter afsluiting van de tentoonstelling: De landschapstuin (zaal 1).
Licht uitgeput zitten we op twee gietijzeren bankjes naar een aardige film over Fogelsangh State te kijken. Daar gaan we de volgende keer maar eens heen. Er zijn twee grote vitrines: grote potten met grote planten. Laten we eerst maar eens thee drinken in het restaurant. Met een dumke!

Na de thee bekijken we de reguliere verzameling:
Indrukwekkend is de zaal met oud europees aardewerk: faience, majolica, tegels: lekker dik aardewerk, met prachtige kleuren (mangaan, oker, indigo). Het chipt zo makkelijk; toch zo goed bewaard gebleven.

Chinees keramiek:
Dit is echt leuk. Er is een zaaltje, min of meer een doorgang, dat werkelijk zó propvol chinees aardewerk staat. Hier kon iemand geen Nee zeggen! Uren zou ik er door kunnen brengen.
W. houdt niet van chinees en japans porselein, ze kan er echt niet tegen, dus zijn we er vrij letterlijk doorheen gerend, om terecht te komen bij de Islam-afdeling.
Ze houdt namelijk wel veel van blauw, en als er iets is dat steeds terugkomt in het aardewerk uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika, dan zijn het prachtige kleuren blauw: diep donker, azuur, vergeet-me-nietjes....

exportproduct
Op zolder, tot slot, staat hedendaags keramiek. Dat lijkt het meest op een wedstrijd Groot Groter Grootst. De beelden komen beslist niet tot hun recht in de relatief kleine ruimte. Ondertussen vinden we de zolder op zich wél mooi: balken in het zicht, houten vloeren...

Bij het museum is een winkel. Van alles te koop, van 50 cent tot veel geld. Spulletjes! Wees gewaarschuwd, je kunt er erg hebberig van worden.


Het zal duidelijk zijn dat ik dit museum van harte aanbeveel.
voor info: klik hier

Het gebouw staat aan de Grote Kerkstraat; het is zeker te belopen vanaf het station, er is een parkeergarage vlakbij en er stoppen diverse bussen aan de achterkant van het museum. Het museum ligt in de buurt van leuke winkelstraten en diverse horecagelegendheden.


maandag 9 juli 2012

Uitgelezen: Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht. (11)

Mark Haddon: Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht.

Mocht de titel je aan Sherlock Holmes doen denken, en aan de hond die níet blafte, dan is dat volkomen op zijn plaats. Christopher, de verteller van dit verhaal, houdt erg van Sherlock Holmes. Hij heeft besloten verslag te doen van zijn onderzoek naar de moordenaar van de hond van de buurvrouw.
Christopher heeft het niet altijd makkelijk, en zijn ouders evenmin. Het leven is soms hard, mensen onbegrijpelijk en gemeen en tegenslag woont om de hoek. Toch is dit boek ook vol humor, en mededogen.
Het is een deprimerend verhaal, omdat Christophers problemen niet opgelost kunnen worden, hoe hard zijn ouders ook hun best doen. Het gaat niet over met pillen of therapie, zelfs niet met de beste wil van de wereld.
Het is een optimistisch boek, omdat Christopher onverstoorbaar verder gaat, omdat hij leert om te gaan met zijn talenten en tekortkomingen. Omdat zijn ouders hem niet in de steek laten. Omdat hij verder komt. Geef nooit op!

Mark Haddon heeft veel geschreven, met name voor kinderen. Het wonderbaarlijke voorval... staat in de bieb bij de kinderboeken, maar het is zeer zeker ook een aanrader voor volwassenen.
De mooiste aanbeveling las ik een tijdje geleden:
In de UK bestaat The Night of the Books. In het kader daarvan kon je je opgeven voor een speciale prijs: 100 boeken om weg te geven. Het enigste wat je daarvoor moest doen was uitleggen, waarom je welke titel aan wie zou willen geven.
Een politieman schreef dat hij al zijn collega's  "Het wonderbaarlijke voorval.." wou geven. Hij had het zelf gelezen; daarna begreep hij zoveel meer van de mensen met wie hij tijdens zijn werk in aanraking kwam: daklozen, zwervers, ruziënde buren, etc etc. Mensen die hij eerst eenvoudigweg beschouwde als losers en gekken, herkende hij nu als kwetsbare individuen, voor wie de wereld dreigend en onbegrijpelijk kan zijn. Hij begreep beter hoe te handelen, en daardoor kon hij ook beter zijn werk doen.

Ik heb het boek nu twee maal gelezen, en ik weet zeker dat ik het in de toekomst opnieuw zal lezen. Een schrijnend mooi verhaal!

Let wel: dit boek verscheen in 2003, het is dus een "oud" boek, en zal niet overal meer op de planken staan. Aan de andere kant, ik beschouw het als een (nieuwe) klassieker, dus het hóórt er wel te staan.

Mark Haddon heeft een blog: klik hier .

dinsdag 3 juli 2012

Vennebroek, Paterswolde

Nu we op De Braak zijn geweest, hebben we de smaak te pakken: waarom niet alle havezaten langsreizen, bekijken en bewonderen?
Het is al tenslotte al meer dan 20 jaar geleden dat Huizen van Stand uitkwam, een boek over havezaten in Drente. Medebewoner A. was destijds nauw betrokken bij de totstandkoming; hij heeft er ook wel zin in.
We beginnen met Vennebroek, gelegen tegenover De Braak, in Paterswolde.

   
Dit hek is een beroemd hek. Het is namelijk getekend door Cornelis Jetses. Volgens Wikipedia voor het boekje Dicht bij huis; ikzelf meende voor Piet van Dam. Dat moeten we maar eens nakijken. Het is in ieder geval een mooie laan.

Ook hier zijn een aantal wandelroutes uitgezet. Eerst kom je langs het grote huis.


Rechts staan een aantal bijgebouwen, waaronder een koetshuis. Binnen vind je wat informatie van Natuurmonumenten. Zij zijn namelijk eigenaar en beheerder van het landgoed.


De wandeling voert eerst door het bos, maar al gauw stuit je op het water van het Friese Veen. De grond is hier dan ook erg drassig. Vooral in de herfst schijnen hier grote aantallen paddestoelen te groeien. Natuurmonumenten meldt trots dat er zeker 200 soorten geteld zijn. http://www.natuurmonumenten.nl/content/vennebroek
Op het water zien we grote partijen waterlelies en diverse vogelsoorten. Hier staat het tweede grote huis op dit landgoed: Villa Weltevreden.


Je kunt doorlopen naar de vogelkijkhut, maar wij wandelen langs de andere zijde weer terug naar de hoofdweg. Aan de achterkant van Vennebroek kun je het grote gebrandschilderde raam zien, waarin de wapens van alle bewoners sinds 1645 staan.
Voor het huis houden twee bejaarde leeuwen de wacht: daar begint het privéterrein van de bewoners.


We nemen een kijkje in het koetshuis en lopen dan langs de andere in-/uitgang terug. Dit is ook de toegangsweg voor een aantal huizen die langs de grens van het landgoed staan: je ziet nog net de brievenbussen.


Net als De Braak wordt het langgoed beheerd als ware het een natuurgebied. En ook hier vind ik dat soms jammer. Graag had ik de gracht om Vennebroek vrij van varens en opschot gezien, om het huis beter te zien uitkomen in zijn omgeving. Volgens mij doe je dan recht aan de geschiedenis van het huis, zonder dat je inlevert op de natuurwaarden van het hele landgoed. Afgezien daarvan is het een mooie plek en ben ik benieuwd hoe het er in de herfst uitziet.

Vennebroek is te befietsen vanuit Groningen en Haren, er stoppen bussen nabij en ook is er parkeerruimte voor auto's. In de omgeving zijn vele horecavoorzieningen, dus alles is aanwezig voor een heerlijk uitje.

Voor meer info:  klik hier


Paterswolde ligt in de gemeente Tynaarlo, tegen de stad Groningen aan
foto's: A.B. van der Ploeg