maandag 29 oktober 2012

Zinderende zuidvruchten.

Pruimen in de pan.

Dat krijg je er van als je snel, snel, snel wilt. Dan koop je dus een zakje gedroogde pruimen in de super. Eenmaal thuis bestudeerde ik het zakje, om er achter te komen hoeveel er in zit. En kwam er dus achter dat ik niet zomaar pruimen heb gekocht. Nee, vezelrijke vedette! Uit de serie Zinderende zuidvruchten. Kijk, daar staat het.


Maar: waar komen die pruimen nou vandaag? Chilli? Waar ligt dat nu weer? Het valt ook allemaal niet mee.

zondag 28 oktober 2012

eetpatronen: tomatensoep

Op feestdagen (Kerst) kregen we vaak zelfgemaakte tomatensoep met balletjes. Ik heb nooit het recept gevraagd, maar ik vermoed dat het uit het Wannéé-kookboek kwam: de bron voor alle klassiekers.
Recept of geen recept: in zware tijden heb ik ernstig behoefte aan tomatensoep. Warm, zoet, zout: dat doet een mens goed. Gelukkig is er Honig: een klein pakje garnaalroze poeder, dat met 1 1/2 liter water en 10 minuten koken verandert in een pan vol versterkend vocht.
 Voor dit blogje fietste ik welgemoed naar de supermarkt om zo'n oranje doosje te halen. Het was zeker een jaar geleden dat ik het voor het laatst Honigsoep gekookt heb, soep maken we hier meestal zelf, dus ik was benieuwd of er ook iets veranderd was in die periode. Zie mijn verhaal over Saroma. Niets blijft immers hetzelfde!
Wat ik vond overtrof mijn stoutse verwachtingen.
Om te beginnen stonden er 7 (zéven!) soorten tomatensoep in het schap. Alleen van Honig dan, hé, want de andere merken doen hier niet aan mee. De chinese tomatensoep kon ik me vaag herinneren, maar het assortiment is dus ernstig uitgebreid.




Er zat niets anders op om ze allemaal te kopen. En dan valt je opeen op hoeveel je eigenlijk betaalt voor nog steeds dat kleine zakje poeder: zeker 8 euro voor de hele serie.


112 gram Mexicaanse Tomatensoeppoeder


















Dit zijn de varianten:
Italiaanse Tomatensoep (I)
Chinese Tomatensoep (S)
Tomaten-groentesoep (V)
Tomaten-crémesoep (V)
Tomatensoep (V)
Tomaten-Basilicumsoep (S)
Mexicaanse Tomatensoep (I)

Gelukkig helpt Honig ons een verantwoorde keuze te maken. De soepen zijn in te delen in wat ik (geheel in stijl)  "belevingscategorieën" zal noemen:

Vertrouwd
Samen
Inspiratie.

(Hebben we het over soep of over die politieke partij die zoveel zetels heeft verloren?)

Maar laten we het eens serieus bestuderen. "Vertrouwd" begrijp ik. Dat zijn de variaties die al tig jaar bestaan. Vertrouwd is veilig.

"Gewone" tomatensoep, lekker vertrouwd
Fijn dat ze dat er op zetten, voor die mensen die niet van "buitenlands" eten houden. Daar zijn er hier in het dorp heel veel van. Maar het verschil tussen Samen en Inspiratie is me niet helemaal duidelijk. Wie heeft er inspiratie? De soepmaker bij Honig? Of biedt Honig de thuiskoker inspiratie voor een lekker kommetje met bv serveersuggesties?

En dan Samen: samen met wie? De thuiskok samen met Honig? De tweeverdieners samen achter het fornuis?

Waar ik ook een beetje van in de war raak: bij de Tomaten-Groentesoep wordt gesuggereerd wat verse Italiaanse groente mee te koken. Maar wordt het dan geen Italiaanse soep? Of (achtste variant!) Italiaanse Tomaten-Groentesoep. En is die soep dan nog wel Vertrouwd?

met mais, dus Mexicaans

Al met al typisch een gevalletje Marketingafdeling slaat op hol. Het product moest opnieuw gepositioneerd worden, denk ik. Of in de markt gezet. Wellicht moest de uitstraling wat opgefrisd worden. Heeft vast heel veel geld gekost.
Laat ik even gratis advies geven: Meer is niet altijd beter!

Arme meneer Honig. Het begon ooit allemaal zo mooi:  Hoe Klaas Honig een fabriek kocht
En hoe zal dit aflopen?
In ieder geval heb ik nu zeven pakken tomatensoep in de kast staan. En opdat ik weet wat ik eet, heeft Honig een fijne site, waar het allemaal nog een staat uitgelegd:  Gebonden soepen van Honig.

 Eet smakelijk!










woensdag 24 oktober 2012

Uitgelezen: Bloedrechters, Petros Markaris (24)

Petros Markaris: Bloedrechters

Petros Markaris is in Instanboel geboren als de zoon van een Armeense vader en een Griekse moeder. Schrijver van detectives, opiniestukken, vertaler, etc.

  wikipedia info over de schrijver
 

Interessant en leerzaam is zijn artikel in Der Zeit klik hier , november 2011, over de situatie in Griekenland. De Engelse variant, met lezenswaardig commentaar (o.a. van een Griekse bankmedewerker in Zwitserland): klik hier

Het is in het Athene aan het begin van de crisis dat commissaris Kostas Charitos rondrijdt in zijn oldtimer, op zoek naar een seriemoordenaar. (Wie bekend is in Athene zal wellicht met plezier de vele routebeschrijvingen en straatnamen lezen). Wat het doel vormt van de moordenaar wordt bij ieder nieuw lijk duidelijker, maar over zijn identiteit rijzen steeds meer vragen. Bovendien is Kostas er niet echt met zijn gedachten bij, omdat zijn pas afgestudeerde dochter Katerina op een gekaapt schip verblijft. De toekomst van Katerina is door het hele boek heen veelvuldig onderwerp van gesprek. Vanzelfsprekend als je kind is afgestudeerd, maar zo krijg je ook inzicht in de positie van de vrouw in hedendaags Griekenland. Het feit dat je als kind van een politieman een betaalde baan binnen het overheidsapparaat kunt krijgen, zonder serieuze sollicitatieprocedure en kennelijk ook zonder al te veel werk te hoeven verzetten, geeft inzicht in hoe de Griekse overheid functioneert.
Markaris beschrijft op terloopse wijze de invloed van Griekenlands jongste geschiedenis op het dagelijkse leven, zoals bijvoorbeeld de verhoudingen tussen collega's en meerderen. Dat de samenleving nog steeds verscheurd is, wordt wel duidelijk. Nationalistische sentimenten spelen op, al zijn ze een zwakke voorbode van wat er op dit moment in Athene gebeurt.
Charitos weet zich staande te houden in deze Balkaneske omgeving; zijn dochter wordt bevrijd, hij vindt de moordenaar en weet zijn meerderen een hak te zetten (al zijn die daar niet van op de hoogte). Als kleine middenstander binnen het grote ambtenarenrijk rolt zijn leven voort met kleine vreugden en kleine wraaknemingen.

Dit boek is geen literair hoogtepunt. Maar zoals Kostas Charitos voorthobbelt in zijn autootje, zo kabbelt het verhaal verder, het vormt een genoeglijk lezen en je steekt er nog wat van op ook.


Oorspronkelijke titel: Vasikos metechos

maandag 15 oktober 2012

Uitgelezen: De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry (23)

Rachel Joyce: De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry.


Samenvatting: Harold Fry is gepensioneerd en woont samen met zijn vrouw in een huisje in Zuid-Engeland. Hun relatie is afstandelijk en lijkt liefdeloos.Op een ochtend krijgt Harold een brief van Queenie, een oud-collega. In een paar regels deelt ze mee stervende te zijn; op deze manier neemt ze afscheid. Diep geschokt schrijft hij een kaartje. Hij zegt zijn vrouw dat hij even naar de brievenbus loopt en gaat op weg. Bij de bus gekomen besluit hij nog wat verder te gaan, naar de volgende, en van daar loopt hij weer verder, al peinzende over het verpletterende nieuws van Queenie. Een bijzondere ontmoeting in een benzinestation overtuigt hem: hij zal haar de brief persoonlijk overhandigen, ook al woont ze aan de andere kant van het land. Hij belt het verzorgingshuis waar ze verpleegd wordt en zegt dat Queenie moet volhouden: hij komt er aan! Hij belt zijn verbijsterde vrouw en vertelt haar wat hij van plan is. Zonder enige voorbereiding of juiste kleding, kaarten of schoeisel trekt hij verder. Meer dan 800 kilometer scheidt hen, maar Harold zet de ene voet voor de andere, hoe pijnlijk ook, en loopt door.
Tijdens de wandeling is er alle tijd om over het verleden na te denken; hoe hij vervreemd raakte van vrouw en zoon, over de keuzes die hij gemaakt heeft. Onderweg belt hij geregeld met zijn vrouw Maureen. Ook zij wordt gedwongen over hun huwelijk na te denken, en over haar relatie met David, hun zoon. Onderwijl wordt duidelijk dat Maureen een vorm van pleinvrees heeft, en dwangmatig schoonmaakt. Maar zoals Harold steeds verder loopt, zo maakt ook Maureen een proces door, en uiteindelijk reist ze (met een behulpzame buurman) Harold achterna, om hem te ontmoeten, met hem te praten en hem uiteindelijk aan te moedigen zijn doel te bereiken.
Onderweg ontstaan wat Forrest Gump-achtige toestanden met aanhangers en meelopers, de pers heeft hem "ontdekt", maar de daamee ontstane problemen lossen zich ook vanzelf weer op. Harold ontmoet allerlei mensen en iedereen heeft zijn eigen verhaal te vertellen. Harold luistert zonder te oordelen. De grote les lijkt dan ook: accepteer een ieder zoals hij is, want iedereen doet zijn best zich staande te houden. En sta jezelf toe te zijn, wie je bent.
Ik zal niet verklappen hoe het boek afloopt. Maar het wordt duidelijk wat de band is tussen Harold en Queenie. Ook wordt duidelijk wat er in het leven van Harold en Maureen is gebeurd, en wat de vervreemding in hun huwelijk heeft veroorzaakt. De groeiende fysieke afstand tussen hen maakt het mogelijk om voorzichtig toenadering te zoeken, en elkaar weer te vinden.

Oordeel: Rachel Joyce heeft 20 jaar lang hoorspelen geschreven. Dat is wel te merken aan de opbouw van dit boek. Overigens is dit haar eerste roman, en hij kwam meteen op de longlist van de Bookerprize.
Het is een mooi, lief verhaal. Ik denk dat er wel een prachtige, ietwat zoete film van te maken valt. En dat is misschien mijn enigste bezwaar: het is een beetje een suikerwerkje. Er is grimmigheid en geweld, maar het blijft allemaal wat afstandelijk. Misschien geldt voor het boek wat voor Harold geldt: zo typisch Engels.

Oorspronkelijke titel: The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry




dinsdag 9 oktober 2012

Eetpatronen: ziek en beschuitepap

Voor kinderen zijn "ziek zijn" meestal andere woorden voor "met een dekentje op de bank". Of op twee tegenover elkaar gezette stoelen. Of met een slaapzakje in de grote opastoel. Vaak komen er dan ook puntzakken drop en stripboeken aan te pas.
Voor mij was dat anders. Andere tijden, andere zeden? En een en ander hing ook af van de soort ziekte. Gemene deler: flinke koorts, waar je behoorlijk zwak van werd. Veel drinken was het devies. Ergens in de late jaren zestig stond er dan een bekertje en een fles Greenspot (zonder prik) bij mijn bed. Prik was namelijk niet goed voor (zieke) kinderen. Greenspot had een merkwaardige SF-achtige sterreclame.

extra info over Greenspot

Je moest natuurlijk ook eten om op krachten te blijven. En wat was er dan lekkerder en voedzamer dan warme beschuitepap? Zelfs nu, in die zeldzame gevallen dat ik iets oploop, heb ik het liefst beschuitenpap.
Dat gaat zo:

de ingredienten

Let op dat hapje uit de beschuit. Briljant van eenvoud, maar toen hadden we dat natuurlijk niet. Je hebt een diep bord nodig, of een kommetje waarin ruim een beschuit past.


1 beschuit met basterdsuiker

Het tafelkleed is uit de beschreven periode. Zorgvuldig bewaard en nu weer in gebruik: mooi hé?

2 beschuiten

Heel belangrijk: ook om de beschuiten heen wat bruine suiker strooien. Eerlijk gezegd gaan er tegenwoordig drie beschuiten in en misschien ook wel eens een pietsje meer suiker.



Melk verwarmen in een steelpannetje. Bij voorkeur van emaille. Vraag me niet waarom, maar dat smaakt echt beter. Deze heb ik er dan ook speciaal voor gekocht.





Giet heel langzaam de hete melk op de beschuiten, zodat die zich helemaal volzuigen. Zie hoe de beschuiten in omvang toe nemen, je kunt zelfs een "paddenstoel"-effect bereiken door de randjes van de bovenste beschuit te laten overhangen. Aanschouwelijk onderwijs, altijd leuk.


 Tot slot nog een beetje melk in het bord. Zoet, zacht, warm: liefde in een bordje. Daar wordt iedereen beter van.



Door het politieke gemarchandeer van de Nederlandse en Vlaamse Taalgenootschappen weet ik niet meer of je nu beschuitepap eet of beschuitenpap. Volgens mij at ik het vroeger zonder n en tegenwoordig met. Aangezien het hier om de pap van vroeger gaat heb ik de n weggelaten.



zaterdag 6 oktober 2012

Uit: Vikingen!, Drents Museum


 Laat ik beginnen met te vertellen dat ik deze tentoonstelling twee keer heb bezocht.
De eerste keer was ik behoorlijk teleurgesteld en chagrijnig, ik vond het ronduit een slechte tentoonstelling. Weliswaar kreeg ik korting, maar ik vond 10 euro nog steeds teveel betaald. Hoe kon dat nou? Zoonlief zei dat ik veel te kritisch ben. Dat kan natuurlijk. Ik heb vervolgens aan diverse mensen, die ook geweest waren, gevraagd wat zij er van vonden. En kijk, die vonden het op zijn minst wel aardig, ook wel mooi, en sommigen waren laaiend enthousiaist. Hoe minder zij van te voren wisten over Vikingen, hoe enthousiaster ze waren. Zo, daar had ik wat aan. Misschien moest ik de expositie beschouwen als een "instapmodel".
Dus welgemoed en met open blik voor de tweede keer naar Assen. Beginnen bij het begin, goed kijken, goed lezen.
Een uur later zat ik met rood hoofd (het was er wárm!) bij Café Krul.

Thuisgekomen heb ik de site maar eens bekeken:
voor link klik hier
Dat had ik natuurlijk van te voren moeten doen, maar ik vergeet wel eens dat je voor museumbezoek eerst huiswerk moet maken. Ok, de tentoonstelling is dus opgebouwd uit 6 thema's. Weliswaar staat op de site niet welke thema's, maar let op, het staat wel op een bord bij de ingang. Zelfs met kleuren aangeduid. Ik heb dat verder niet teruggezien, maar ik geloof graag dat dat aan mij ligt.

Eén van de thema's is godsdienst. Hier gaat het al mis. De teksten (veel tekst, misschien wel te veel?) zijn warrig, tegenstrijdig en onsamenhangend. Termen als godsdienst, mythen, en symboliek worden door elkaar gebruikt. Er is eigenlijk geen samenhangend verhaal over de kerstening; het zijn meer losse opmerkingen, verdeeld over de hele zaal.

Thor's hamer (hanger)

Eén tekst gaat over het kindbeeld. Er wordt verhaald over een grafvondst van een meisje:
a) de tekst meldt dat kinderen waarschijnlijk als kleine volwassenen werden beschouwd  b) zegt ook dat ze dat eigenlijk helemaal niet weten, maar baseren op gevonden kleding en c) er is verder niets dat die stelling illustreert.

kralen van glas, brons en goud

Iets vergelijkbaars tref je over het ideaalbeeld van een Vikingman. Aan de hand van een aantal grafvondsten meldt een tekst dat de gevonden resten van een "vrije man" waren, maar dat hij niet voldeed aan het ideaalbeeld, want hij had alleen een mes en een bijl ; hij was echter wel ijdel, want hij droeg zijn zilveren riem zichtbaar voor iedereen en hij had een kam, enz. enz. Subjectieve opmerkingen, warrig taalgebruik, hopeloos.

Laatste voorbeeld: er wordt vrij veel verwezen naar Birka. Nu weet ik dat Birka in Zweden ligt, een Unesco Erfgoed site is, archeologen hebben er veel gevonden, en de plek is mede daardoor erg belangrijk voor de beeldvorming over de Vikingen. Maar dit alles heb ik niet uit de expositie.

lees hier over Birka

Wat de getoonde artefacten betreft: het zijn er behoorlijk veel, en ze zijn ook mooi en interessant. Ik denk wel dat ze een aardig beeld geven. Helaas ontbreekt consequent de datering. Er is een paneel over stijlontwikkeling, maar dat wordt niet verder uitgewerkt.
Echt mooi is de reconstructie met spijkers die aan vislijnen hangen. Ook mag je een zwaard optillen, dat is leuk en leerzaam.

ringspeld met grijpdiermotief, brons, zilver en goud

De vele, grote foto's zijn mooi, al zijn ze deels afkomstig van Wikipedia. Ik pieker daarover. Ga ik naar een museum voor plaatjes van Wikipedia?

Conclusie: Waarschijnlijk is het inderdaad de moeite waard om er heen te gaan als je niet al te veel weet van de Vikingen. De artefacten zijn mooi. De rest van de tentoonstelling (tekst, beeld en geluid) vind ik gewoon slecht.

Nog even dit: misschien sla ik de plank volkomen mis, omdat ik geen gebruik heb gemaakt van diverse media. Maar ik ben nu eenmaal erg visueel ingesteld en houd niet van zweterige koptelefoons die in mijn oren toeteren.

Wat ons betreft is het weer de hoogste tijd om naar Ribe te gaan, een prachtig stadje, niet ver van de Duitse grens in Denemarken, waar een Vikingmuseum is.

Op de BBC is een serie van Neil Oliver over de Vikingen. Bijna afgelopen, maar zeer leerzaam en prachtig om te zien.
lees hier over de serie

Het bijbehorende boek en de DVD zijn te bestellen:  boek (de DVD pas in november 2012).

De tentoonstelling duurt tot en met 28 oktober. Kijk naar de mooie spulletjes en succes met de rest.

Fyrkat, Denemarken. Reconstructie van laat 9de-eeuws huis.

De afbeeldingen zijn afkomstig van kaarten, gekocht in het museum. Op alle kaarten staat 750-1100 na Chr. als datering.
De foto van Fyrkat: A.B. van der Ploeg

woensdag 3 oktober 2012

Uitgelezen: Thuiskomen. (22)

Anne Tyler: Thuiskomen

Anne Tyler is in de VS een bijzonder succesvolle schrijfster, maar hier hoor ik zelden iets over haar. Nick Hornby (schrijver van About a Boy, High Fidelity en Juliet, naked) is een zelfverklaard bewonderaar en zegt dat An Accidental Tourist hem de inspriatie gaf schrijver te worden. Laten we daar alvast dankbaar voor zijn.
An Accidental Tourist was voor mij ook de eerste kennismaking met Tyler, dat wil zeggen: ik zag eerst de film, en zocht daarna het boek. Dat was in 1988, en sindsdien heb ik heel wat titels van haar gelezen.
Bijna al haar boeken spelen zich af in Baltimore, in gegoede families, zeg maar hogere middenklasse. In zekere zin kun je haar met Jane Austen vergelijken. Maar waar het thema van Austen is: "Hoe vind ik een man om in mijn levensonderhoud te kunnen voorzien?" is het thema bij Tyler niet zozeer economisch als wel sociaal-psychogisch. Ik zou het omschrijven als "a sense of not-belonging". Het gevoel dat je er niet helemaal bijhoort, om wat voor reden dan ook. Omdat je het zwarte schaap van de familie bent, te slim bent of te anders... Omdat je de stiefmoeder van een reeks kinderen wordt... Allerlei persoonlijkheden komen langs, uniek en toch zo herkenbaar.
In Thuiskomen is het anders zijn zonder meer zichtbaar. Twee stellen halen hun Koreaanse adoptie-dochter van het vliegveld, maken zo kennis en raken bevriend. Het ene stel is zo Amerikaans als wat (ja, wat eigenlijk?) en het andere stel is Iraans. Een groot gedeelte wordt verteld vanuit het gezichtspunt van de Iraanse oma Maryam, moeder van de adoptievader. Vragen als Wat maakt je tot Amerikaan? Ben ik nog thuis in mijn eigen land? houden haar en haar familieleden erg bezig. Maar ook de Amerikaanse adoptiemoeder Bitsy worstelt met de identiteit van haar kind. Ze wil respect tonen voor de culturele afkomst van Sooki; dat begint met het behouden van de Koreaanse roepnaam, het prevereren van sojamelk boven koeiemelk ("dat is cultureel beter") en het van top tot teen hullen in Koreaanse klederdracht op de viering van het eerste jaar in Amerika. Het Iraanse stel echter noemt hun dochter Susan, ze zijn eigenlijk Amerikaanser in hun opvoeding dan Bitsy en Brad.
De vaak gestelde vraag "hoor ik er wel bij?" kan ook anders worden gesteld. "Wil ik er bij horen?" en, minstens zo belangrijk, klopt de notie van "ik ben anders" wel?
De grootste schoonheid van het boek ligt in Tylers observaties. Ze beschrijft mensen en dingen op zo'n manier dat je denkt: ja, zó is het. Dat beschrijft het nou precies.
Eén voorbeeld. Maryam komt terug van een logeerpartij en treft haar kleindochter Susan, die in die week veranderd blijkt:  "Haar neusje was nu bestrooid met verscheidene sproetjes zo fijn als gemalen kaneel...."
Je ziet het kinderneusje voor je, het is precies de juiste beschrijving van de kleur, en als je dan weet hoe belangrijk en alom aanwezig kaneel is in de keuken van het Midden-Oosten is de vondst nog mooier.
Anne Tylers stijl van schrijven is rustig, bijna terloops. Zoals in elk leven is er ziekte, dood, narigheid, maar het verhaal kabbelt verder, meandert, en komt tot een natuurlijk eindpunt.

Jammer genoeg had ik deze keer wat moeite om er in te komen, ik vind het ook niet haar sterkste boek. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat misschien de vertaling in de weg zat. Wat al te springerig en mutsig? Ik zal het in de orginele versie moeten lezen. Uit ervaring weet ik wel dat bij herlezing de boeken beter worden, prettig vertrouwd en toch steeds verrassend.

Orginele titel: Digging for America
interview met Anne Tyler

Mijn favoriete titels: Op zoek naar Caleb (Searching for Caleb)
De toevallige toerist (An Accidental Tourist)
Tijd van leven (Ladders of Years)


maandag 1 oktober 2012

eetpatronen: vakantie met likkoekjes

Likkoekjes

Voor mijn gevoel horen likkoekjes ook bij de vakantie. In werkelijkheid hebben we ze maar een paar keer gekregen, want mijn ouders hadden een hekel aan "slik" (slik is snoep en suikerwaren). Merkwaardigerwijs aten we wel yoghurt en vla (!) met basterdsuiker, kregen we thee met veel melk en suiker (potjesthee), en hadden we voornamelijk zoet broodbeleg, met soms boterhamworst, en/of kaas. Dus of die koekjes nou zo veel extra kwaad konden? Het zal wel het gesmeer geweest zijn, want we probeerden natuurlijk al likkend het suikerlaagje van het koekje te eten.


In ieder geval vind ik deze koekjes geweldig, ze zijn vooral erg mooi om te zien. Destijds had je een assortiment van wit, roze en geel. Nu dus oranje, roze en geel. Ik vermoed dat dat te maken heeft met de poging er iets "gezonds" van te maken. Met extra vitamine C, staat er ook nog op. Ja, ja, als verkoopargument zijn vitamines altijd inzetbaar.


Dit suggereert toch echt fruit... In kleinere letters op de achterkant: geglaceerde biscuits met fruitsmaak. Dat is wel even anders. Mij een biet! Vakantiesmaak, dat is het.
Ik doe ze in mijn trommeltje met Het eigenwijze Eendje.



Aan kenners hoef ik niets uit te leggen, maar voor degenen die nu even niet weten waar het over gaat: Het eigenwijze Eendje is een zgn. Gouden Boekje. Daar ben ik mee opgegroeid, en daar heb ik op mijn beurt mijn kinderen tot vervelens toe uit voorgelezen. Ook een Klassieker dus.



Nu maar een grote pot thee, (zonder suiker en melk), koekje en boekje erbij. Hoe tevreden kun je zijn?