donderdag 26 juni 2014

Oranje eten: Marokkaanse vissoep

Zondag moet Nederland weer spelen, geloof ik. Nou ja, met het bordje op schoot voor de televisie is natuurlijk hartstikke gezellig, maar er mag af en toe ook wel wat gezonds en voedzaams in.
Deze soep is een beetje oranje-bruin, ik vind dat hij wel kan. Niet te bang zijn voor de "buitenlandse" dingen die er in gaan, het is lekker!

Wat heb je nodig:
1 middelgrote ui, 1 aubergine, 6 romatomaten (andere mogen ook, als ze maar rijp en geurig zijn), 3 tenen knoflook, 2 eetlepels geconcentreerde tomatenpuree (zo'n miniblikje), olijfolie, 2 theelepels ras-el-hanout, witvis naar keuze, eventueel:  koriander en een bakje garnalen, zout en peper. Een pan met stevige bodem en deksel, een staafmixer.

Ras-el-hanout is een kruidenmengsel dat je tegenwoordig ook in de grote supermarkten kunt krijgen. Elk merk smaakt weer anders. Als je geen zin hebt om zo'n heel potje voor die ene keer te kopen, een beetje op je kipfilet of varkenslapjes smaakt ook heel goed.
Heeft de AH/Jumbo het niet? Dan maar even naar de Turkse supermarkt: kun je meteen tomaten en aubergine kopen en ze hebben er hele bossen koriander in plaats van zo'n plastic bakje. Trouwens, als je niet van koriander houdt (er zijn veel mensen die het niet lusten), dan kun je peterselie gebruiken.
Voor de vis: ik gebruik meestal koolvis, er ligt altijd zo'n zak in de diepvries. 2 of 3 filetjes, afhankelijk of ik er garnalen bij doe.

Daar gaan we: snijd de ui in halve ringen, snijd de knoflook in dunne plakjes, de aubergine in vingerdikke repen, snijd de tomaten in stukken.






Doe 3 eetlepels olie in de pan en fruit daarin de ui, de knoflook en de tomatenpuree lekker aan. Duurt een paar minuten, goed roeren.



Doe de aubergine erbij, schep goed om, laat weer een paar minuten rustig meebakken, steeds omscheppen.
Dan de tomaten, 7 1/2 dl koud water en de ras-el-hanout toevoegen. aan de kook brengen, deksel op de pan en 30 minuten rustig laten koken.



Na 30 minuten van het vuur halen en met de staafmixer bewerken tot je een gladde, dikkige massa hebt.
Zet de pan terug op het vuur en voeg de vis toe. laat nog 6 minuten zachtjes koken. Met de pollepel kun je de vis voorzichtig aan stukjes duwen, tegen de bodem of de wand van de pan aan. Voeg eventueel de garnalen toe en laat nog heel even meekoken (2 minuten).

Roer er de koriander/peterselie door en maak op smaak af met zout en peper.


dinsdag 24 juni 2014

Gevonden voorwerpen: schoenen

Ik heb de laatste maanden bar weinig gevonden. Hier en daar wat knopen, een half verteerde handschoen... Saai hoor.
Maar op vakantie zagen we weer wat liggen. We waren op dat moment in Afferden, boven in Limburg, vlak bij de Maas. Er varen nogal wat pontjes op de Maas, en die vinden we hartstikke leuk.


Daar komt íe! De aanlegplaats is een mini-haventje. Altijd een beetje rommelig, met een soort parkeerplaatsje, een bankje om van het uitzicht te genieten, palen voor onbekende doeleinden, onkruid. Daar zaten we dan rond te kijken. Midden op het plaatsje stond een paar schoenen.




Gedachte één: iemand wil die schoenen kwijt, vindt ze te versleten voor Kringloop of Kledingcontainer, maar kan het toch niet over haar hart verkrijgen ze definitief weg te gooien. Maar: zo versleten zijn ze toch niet?

Gedachte twee: dit zijn de stille getuigen van een Misdaadverhaal. Moord aan de Maas, zoiets.
Of, nog erger, iemand deed haar schoenen uit en liep het water in. Zulke dingen gebeuren. Daar wil ik verder niet over nadenken.

Gedachte drie: er was een lieve, maar vermoeide moeder die, op weg naar huis, besloot een andere kant op te gaan. Ze pakte de vrolijke slippers die ze zojuist voor haar puberale monster van een dochter had gekocht, deed ze aan haar voeten, zette haar degelijke, saaie schoenen bij de bak en nam de pont naar de overkant. Weg van huis, het avontuur tegemoet. Toen de agent aan haar man en kinderen vroeg wat moeder op het moment van verdwijnen droeg, hadden ze geen idee. Wij wel.
Deze gedachte doet me denken aan een boek van Anne Tyler: Tijd van Leven. Daarin doet een vrouw precies dat: Ze gaat met het hele gezin op vakantie, en dan begint ze, als ze op het strand zijn, te lopen, om (voorlopig) niet meer terug te keren.


Het is al geruime tijd dat ik het voor het laatst heb gelezen. Straks maar weer eens doen.



We hebben ze maar bij de bak gezet. Keurig nette damesschoenen. Zeer merkwaardig.




En daar is de pont weer. Het lijkt wel een film van Van Warmerdam. Je hoeft nooit televisie te kijken, alles gebeurt waar je bij staat.

Foto's: A.B. van der Ploeg















woensdag 18 juni 2014

Uitgelezen: Ventoux





Voor diegenen die echt niet weten wat of wie Ventoux is: het is een berg. Voor wielrenners is het dé berg, die de bokken van de schapen scheidt. Geen Tour de France zonder de berg Ventoux. Voor zover ik weet dan, want ik ben niet zo'n wielrennenkenner.

Ooit ben ik richting Ardennen gefietst. De eerste echte berg beklom ik puffend en zwetend. Alleen de gedachte dat ik daarna met een heerlijke gang naar beneden zou suizen, deed me volhouden. Op de top kon ik het vervolg van de weg zien: een klein stukje neerwaarts en dan weer verder klimmen. Dat deed me besluiten nooit en te nimmer nog tegen een berg op te fietsen. Een berg: daar loop je tegen op, dat is al zwaar genoeg. Of je neemt de auto. Alles daar tussen is waanzin. En nee, dat is niet onsportief, dat is gezond verstand.

Als ik dan tijdens de Tour de France die slingerende mannekes zie, die zich de ingewanden uit het lijf fietsen, dan roep ik regelmatig: Stap dan af! En dan ook nog die gekken, die met ontbloot bovenlijf schreeuwend meerennen, ik háát ze. Mep ze de berg af, gooi ze in het schavot, verplicht ze tegen de Himalaya op te fietsen!
Nou ja, het is wel duidelijk dat me iets ontgaat.
Nu heb ik Ventoux gelezen, het boek van Bert Wagendorp. Lovende recensies, vertalingen in het buitenland, film in de maak. Ik durfde het wel aan, want ik vind Bert Wagendorp een leuke man. Een verademing naast de zwelgman Mart Smeets.
En wat een prettig boek. "Een jongetjesboek, maar ík vind het ook leuk", zei ik tegen man. Die het vervolgens ook met plezier las. "Een jongensboek"' beaamde hij. En nu lees ik in de recensie van de Volkskrant dezelfde kwalificatie. Daar is niks mis mee, integendeel. Als kind las ik voornamelijk jongensboeken. Als mensen in het dorp bij de boekhandel kwamen (om voor mijn verjaardag een boek te kopen) en om advies vroegen, zeiden ze daar ook: Jongensboeken!

Overigens gaat het boek niet alleen over fietsen (wielrennen, het is wielrennen, Aag!) maar ook over liefde en vriendschap. Nou kan ik hier wel iets roepen over mannen die nog steeds kleine jongetjes zijn, en dat mannen niet kunnen praten over gevoelens, maar wat een open deuren zeg, wat een gezever. Dat doen we nu eens lekker niet.
Zometeen gaan we WK-voetbal kijken, met een broodje Unox. O, en léés dat boek, de Tour de France komt er weer aan.

Wie nog even literair verantwoord bezig wil zijn, hier is de recensie van de Volkskrant:

klik hier


zaterdag 14 juni 2014

Oranje eten: gemarineerd en gegrild vlees

Omdat Nederland gisteren voor het eerst aan de bal mocht, had ik een oranje gerecht bereid. En al zeg ik het zelf, het was erg lekker. Bovendien super gemakkelijk. Ik had een paar lamskoteletjes en twee ribkarbonades, maar spareribs, of kip (bv drumsticks) kunnen volgens mij ook heel goed. 's Morgens het vlees in de marinade gezet, in een kom, gladfolie erover en in de koelkast. 's Avonds lekker snel klaar.

Voor de marinade heb je nodig:
2 takjes rozemarijn
6 takjes tijm
2 tenen knoflook
6 eetlepels olijfolie


rozemarijn

Doe de olijfolie in een kom. Pers of hak de knoflook fijn, haal de blaadjes van de kruiden en doe dat alles in de olijfolie. Doe hier het vlees bij en meng goed, desnoods met je handen, zodat alles lekker bedekt wordt door de marinade.

Voor de saus:
sap van 2 uitgeperste sinaasappels
3 eetlepels rode wijnazijn
1 kaneelstokje
1 steranijs
2 eetlepels honing.

Alle ingrediënten in een steelpannetje doen (zonder sinaasappelpitjes, die moest ik er nog even uitvissen) en zachtjes laten sudderen, totdat het ingekookt is tot een dikkig sausje.  Haal er dan het kaneelstokje en de steranijs uit.




Grill het vlees in een grillpan of op de BBQ.





 Leg het op een schaal, strooi er eventueel nog wat peper en zout over en schenk er de sinaasappelsaus overheen.



Klaar! Op de foto is het niet goed te zien, maar de saus is echt mooi oranje.


Heb je geen zin om een hele fles rode wijnazijn te kopen voor die ene keer per jaar dat je het gebruikt: restje rode wijn moet ook kunnen.
Wat de rozemarijn en de tijm betreft: ik heb ze in potten in de tuin staan. Tijm is behoorlijk winterhard, de rozemarijn koop ik elk voorjaar als klein plantje; jammer dat íe in de winter kapot vriest. Toch is het goedkoper dan elke keer zo'n pakje uit de koeling van de super.

Ik weet het niet zeker meer, maar het recept kon wel eens afkomstig zijn uit de NRC, van Marjolein de Vos.

donderdag 12 juni 2014

Vakantieverslag (9): kassakoopjes

Zo stonden wij rustig op onze beurt te wachten bij de Rewe in Saarburg, toen ons oog viel op een bijzondere snack.

Rewe in aanbouw

Winkels gaan wetenschappelijk te werk bij het uitstallen van hun waar. Wat trekt de blik van de consument? Hoe lang blijft hij kijken? Wat koopt hij? En voor wie?
Dit geldt helemaal voor de 1 á 2 vierkante meter bij de kassa. In dat kleine stukje winkelaanbod kun je verschillende doelgroepen herkennen. Marsen, Snickers, Bounties, allemaal voor de lekkere trek. Pepermuntjes voor een frisse mond (en het schuldgevoel? Drank? Stiekem gerookt?). Verrassingseieren voor het dreinende kind.
En wat zagen wij hangen?


Briljant! De ultieme manipulatie. Blijf je toch langer hangen in de winkel, dan je van plan was (en deze Rewe is groot! het is meer een warenhuis) en zit al die tijd je trouwe viervoeter te wachten? Koop je schuldgevoel af. Of misschien wil je hem gewoon even verwennen, dat kan ook. Mensen die spulletjes voor hun auto kopen, kopen eigenlijk iets voor zichzelf. Tenminste, dat zeggen psychologen. Misschien is dat ook wel het geval met hondenbezitters, het zal me in ieder geval niets verbazen. O,o, o, wat zijn ze toch sneaky, die verkopers, die hebben dat nu ook door.


Zo zie je ze nog beter. En wat denk je? Zijn we er in getrapt?




Tuurlijk. Met open ogen en met ons volle verstand speelden we het spelletje mee. Win-win-win: Rewe blij, wij blij, hond blij.



Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.

dinsdag 10 juni 2014

Uitgelezen: De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje.



De Apartheid in Zuid-Afrika en de wapenwedloop die er voor zorgde dat o.a. Israél, Pakistan en India kerngrootmachten werden. Zo maar twee feiten uit de recente wereldgeschiedenis. Ernstige zaken, ook.

Beide ontwikkelingen spelen een rol in bovenstaand verhaal. Met daarnaast een Zweedse tweeling, van wie de helft niet bestaat, het genoemde bommenmeisje, geheim-agenten, die op eigen houtje handelen, en nog veel meer kleurrijke figuren. Het verhaal hangt van toevalligheden aan elkaar, maar geldt dat niet voor het hele leven? Zo dendert het rustig door als een vastberaden boemeltreintje. Een soort Suske en Wiske-verhaal, zonder illustraties.

Grappig zijn de verschillende vertalingen:
Analfabeten summ kunda räkna (De analfabete die kon tellen)
The Girl Who Saved The King Of Sweden
The Analphabetin die rechnen konnte
en in Nederland dus:
De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje.


Jonas Jonasson was journalist en TV-producent. Hij heeft zich inmiddels wegens gezondheidsproblemen teruggetrokken en schrijft nu boeken. Zijn eerste boek, De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, is een internationaal succes, de filmrechten zijn verkocht.
En dan nu deze titel. Het is een merkwaardig boek, vermakelijk en onderhoudend. Ook goed te verfilmen, lijkt me.
Geen hoogstaande literatuur, maar meneer Jonasson heeft een rijke fantasie en dat is ook wat waard.

zondag 8 juni 2014

Vakantieverslag (8):Mettlach

Als we in de buurt zijn, gaan we geheid een middag naar het stadje Mettlach. Dan gaan we "shoppen". Deze keer hebben we, heel opwindend, een grote pan gekocht.
Hoewel we er dus al jaren komen, hebben we nog niet alles gezien. Zo viel ons telkens een torenspitsje op, en zagen we wegwijsborden naar de "Alter Turm".
Aan de voet van de kerk is een ruime parkeerplaats, die overloopt in een park. Dat zijn waarschijnlijk de oude abdijgronden.
In 676 werd hier een klooster gebouwd, de stichter was Lutwinus.



Lutwinus werd heilig verklaard, en rond 990 werd begonnen met de bouw van een praalgraf voor de goede man. Een achtkantig gebouw, zoals de Dom van Aken.




Hij staat achter het gebouw van Villeroy & Boch, museum en hoofdkantoor van de internationale porselein- en keramiekfabriek.







Om de Alter Turm staan resten van sarcofagen opgesteld.


Nog even over het Villeroy & Boch museum: dat was dus eerst een abdij voor de Benediktijner Orde.



Tijdens de oorlogsperikelen tussen de Fransen  (Napoleon) en de Duitsers werd het klooster rond 1792 verlaten en in 1802 werd het officieel opgeheven (net zoals Himmerod), het gebouw werd Frans staatsbezit. Een papierfabrikant uit Trier kocht het aan. Daarna is Villeroy & Boch er in getrokken, en zo is het bewaard gebleven.
We wandelen nog wat door het park, er staan prachtige bomen.



En oude machine-onderdelen, daar werd misschien klei mee bewerkt?


De weg van Saarburg naar Mettlach (en terug) loopt door het dal van de Saar en kronkelt mee met de rivier. Het is een prachtige route. Op zeker moment kom je langs een steengroeve; alles is roodbestoven: de berg, de weg, de bedrijfsgebouwen, de auto's. Hier wordt sinds 1877 steen gewonnen: onderdevonisch Taunuskwartsiet. Het landschap wordt letterlijk aan stukken gereten, maar het is zó indrukwekkend.



Daar zijn dus de kerk, de abdij en vele andere gebouwen van gemaakt, met hun kenmerkende kastanjebruine kleur.


Leuk hoor, zo'n outletcenter, maar gelukkig valt er meer te zien. Volgend jaar gaan we weer.


Voor de steengroeve: klik hier.  Deze mensen zijn trots op hun bedrijf en dat mogen we weten ook. Met video!

Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.

vrijdag 6 juni 2014

Vakantieverslag (7): wandelen op de Warsberg

O, wat is het fijn om weer in Saarburg te zijn. Vraag me niet waarom, maar we vinden het hier zo leuk.




Het bungalowpark ligt boven op de Warsberg. Je kunt er aan alle kanten rond lopen, door het bos en over de terrassen vol druivenstokken.

We zetten de auto aan het begin van het pad. Het is stralend weer, en zo op de helling best warm.



Het is jaren lang niet zo goed gegaan met het imago van de Duitse wijn, maar de winzer werken keihard om te bewijzen dat hun wijnen tegenwoordig weer bij de top horen. Helaas ligt er ook veel braak, mede door gebrek aan opvolgers.


Maar we zien dit jaar ook veel nieuwe aanplant, met dunne druivestokken en frisgroene blaadjes.


Deze percelen zijn om en om van Weingut Dr. Wagner en Weingut Appel. Van de laatstgenoemde hebben we dit jaar wat flessen geprobeerd. Heerlijk!




Op zeker moment kunnen we kiezen: het pad verder volgen of rechtsaf buigen en een terras lager weer teruglopen. We besluiten tot het laatste.

Het uitzicht op het stadje is zoals altijd adembenemend, maar ook langs het pad is van alles te zien: bramen, geraniums en prachtige klaprozen.


In het gras horen we voortdurend geritsel. Als je je best doet kun je ze betrappen:

hagedisje

Langs de muur lopen we weer terug, onder de bomen, de schaduw in.


Het is altijd weer een wonder: de druivenstokken op die harde, droge grond, de onbarmhartige zon, en dan uiteindelijk die prachtige goudgele of frisbleke wijn.


Weingut Appel zit vlak bij de inrit naar Landal Warsberg: Tiererstrasse 19 in Saarburg. klik hier



Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf

donderdag 5 juni 2014

Vakantieverslag (6): Abtei Himmerod

Op vrijdagochtend zijn we uit Stadtkyll vertrokken. We zijn met een korte omweg via Abtei Himmerod naar Saarburg gereden.
In een folder hadden we gelezen dat er een broodbakkerij bij de abdij moest zijn, én een visrokerij. De plaatjes waren ook mooi, kortom, reden genoeg om er eens een kijkje te nemen.

Sommige kloosterordes bouwen graag op een berg, deze cisterciënsers gaven de voorkeur aan een dal. Omringd door de bergen, die een soort natuurlijk claustrum vormen. Al in 1134 werd deze plek uitgekozen door de beroemde Bernhard van Clairvaux.



Daar ligt het, in het Salmtal. We lopen het pad naar beneden af, langs de boomgaard en een luxe-hotel voor beestjes.



Het is een ongelooflijk grote kerk. De vraag is nu: hoe oud is dit gebouw?


Antwoord: het klooster en de kruisgang stammen vanaf 1927; de kerk werd vanaf 1952 (opnieuw) opgebouwd. Het zijn dus bijna fonkelnieuwe gebouwen. In een boekje staat een dramatische foto van de vorige kerk:



In 1802 werden de kloosters in dit gebied (en ook elders) namelijk gesloten. Daarna werden de gebouwen als een soort steenmijn gebruikt.
Waarom die kloosters en masse werden gesloten? Dat moest bij wet, uitgevaardigd door Napoleon himself.
Kijk, dat vind ik nou interessant. Bij ons werden kloosters al tijdens en na de 80-jarige oorlog met de grond gelijk gemaakt, óf ze kregen een andere functie; hoe dan ook, Napoleon had wat dat betreft bij ons niet veel te doen. Dat in andere landen de impact van het Franse gedachtengoed veel heftiger was, dat realiseer je je niet altijd. Dit gebied is eeuwenlang verscheurd: nu weer Duits, dan weer Frans. En overal kom je sporen tegen van die strijd en die wisselingen van de wacht.

Ondertussen hebben we de visrokerij gevonden.


En achter de poort is de bakker.


Waar we een lekker broodje hebben gekocht.

Hij lijkt een beetje zwart, maar het viel mee
In de boekhandel hebben we nog twee boekjes aangeschaft, en verder maar weer, naar Saarburg.


De monniken van Himmerod zijn digitaal helemaal bij, ze hebben een site én ze zitten op Facebook, Twitter, Youtube en wat niet al.

kloostersite


Foto's van Aag zelf

woensdag 4 juni 2014

Vakantieverslag (6): Wandelen in de Eifel

We huren al jaren vakantiehuisjes bij dezelfde firma. Bij aankomst melden bij de receptie, en dan krijg je naast de sleutels een infopakket, met o.a. een boekje met tips voor wandelingen, fietstochten en autoroutes. In Wirfttal, Stadtkyll was het bekende boekje opgefrist: er stonden nieuwe bezienswaardigheden in vermeld, waaronder een waterval. Pardon? Een waterval in de buurt en ik wist daar niets van? Behalve die in de Hortus (Haren) en die in Saarburg heb ik nooit en te nimmer een waterval gezien!
Dus zodra we wat opgeknapt waren gingen we op pad.
De waterval heet Wasserfall Dreimühlen en ligt bij het dorpje Nohn. We parkeerden aan de kant van de weg en liepen het pad op. Er kabbelde een beekje door het weiland.



Bij de bosrand aangekomen werden we linksaf gestuurd en van het ene moment op het andere veranderde de omgeving.
Grote rotsen, die ooit horizontaal lagen, maar door vulkanische krachten opgetild werden en weer neerkwamen.





We kunnen kiezen: regelrecht naar de waterval (500 meter) of het natuurwandelpad (2 km). Het natuurpad dus.
Het pad loopt door het bos, langs een dal met frisgroene weitjes.





Overal bloemen en planten die ik nog niet eerder heb gezien.


witte monnikskap
We horen wel steeds een enorm lawaai: steenbouw of houtbouw? Ha, borden geven uitsluitsel. Pas op, vallend gesteente. En wat willen ze dat ik doe, dan? Voortdurend omhoog kijken en op tijd opzij springen?









Kennelijk is dit wat er af en toe gebeurt. Nou, lekker dan.




Maar we gaan gewoon door. Vlak voordat het pad een lus maakt zien we aan de overkant iets opdoemen. Daar is ie!





We lopen naar de overkant. Wat een enorme stenen..



En dat moslaagje, dat lijkt wel een vachtje.



Er zijn veel mensen, opgewonden als kinderen op en schoolreisje.


We volgen het pad, en dat valt nog niet mee. Het is soms erg stijl, boomwortels bieden nog het meeste houvast, en het is erg glad. Maar we komen weer bij de weg uit. Daar hangt een briefje.


Dat is door de mensen van het restaurant geschreven. Voor diegenen die de korte weg nemen.

Bij de parkeerplaats is het inmiddels bomvol. Deze waterval, dat is een soort Termunterzijl op zondagmiddag.


verderop staan er nog veel meer

Maar, ik heb hem gezien, mijn eerste echte! En dankzij een leuke app ook nog een grafische weergave (tot de telefoon er mee ophield, ong. halverwege).





Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf
Grafiekje: Runnkeeper