Toen ik, na alarmerend hoge bloedsuikerwaarden, bij de huisarts verscheen, zei ze: "En dan gaat u nu Het Medisch Circuit in". Dat klonk licht dramatisch. Wat stond me te wachten?
Na een half jaar heb ik zo'n beetje een indruk hoe het gaat.
De huisarts bepaalt het beleid van de behandeling. Aan de praktijk is een diabetes-verpleegkundige verbonden, die mij onder haar hoede nam. Vooral in het begin ging ik daar vaak heen, bloed prikken, waarden bekijken, pillen voorschrijven, méér pillen en nog meer.... Informatie te over, met folders en veel praten.
Voor de medicijen ga je (uiteraard) naar de apotheker. Ook hier veel informatie en begeleiding, met folders over hyper en hypo, voedingsadviezen.
Ik mocht naar de diëtiste. Eigenwijs als ik ben, heb ik daar tot nu toe voor bedankt. Dat is een privé-afwijking van me. Ik verbeeld me graag voldoende van voeding te weten. Ga er vooral heen. Even zo goed: die diëtist staat ook voor mij klaar.
Eén keer per jaar krijg je een uitgebreid onderzoek, één keer in de drie maanden een kleinere variant. Dit heeft de praktijk uitbesteed aan een derde partij, in mijn geval Certe.
Buisjes bloed, meten is weten, dus wegen, urineonderzoek, voetonderzoek, praten en informeren. Op het lab in Groningen wordt alles onderzocht. Daar kijkt een internist naar de uitslagen. Hij/zij geeft gevraagd en ongevraagd advies aan je huisarts. Ook daar zijn dus mensen bezig voor jou.
Eén keer in de twee jaar worden er oogfoto's gemaakt. Dit om je netvliezen te controleren, die kunnen namelijk door de diabetes aangetast raken.
De foto's worden bekeken door een oogarts, de uitslag gaat weer naar de huisarts.
Ik heb voor het eerst een griepprik gekregen, dat leek ons verstandig. Staat ook tot mijn beschikking.
Tenslotte is het verstandig om naar een pedicure te gaan, of een podoloog. Dat is de enige deskundige, die je zelf moet betalen. Je moet heel goed op je voeten passen, dat is me inmiddels wel duidelijk.
In het begin komt er dus ontzettend veel op je af. En daarnaast was ik in ieder geval erg beroerd van de medicijnen, met veel pijn. Maar ja, ik geef (bijna) nooit op, en nu gaat het uitzonderlijk goed.
"Ja, maar je komt nooit meer uit dat Medische Circuit!" Nou en? Al die mensen die voor mij klaarstaan, moet ik daar over gaan klagen? En die 8 pillen die ik elke dag moest slikken zijn niet lang geleden uitgevonden, voor mij dus op tijd. En ze werken!
Zullen we het even hebben over de zorg voor diabetici in andere landen? Waar je, hoe goed je ook bent verzekerd, voor elk bloedonderzoek minstens 80 euro moet betalen? Waar geen medicijnen te krijgen zijn? Waar geen zorg meer is? Of waar je, als je arm bent, gewoon pech hebt, en geen zorg krijgt?
Bovendien, je hebt de zaken zelf in de hand, Zeker, het is moeilijk om goed te koken en te eten, als je niet fit bent, maar hup, doorzetten!
Als ze langs willen komen, en het komt niet uit, zeg dat dan: je komt wel op het spreekuur. Als een tijdstip niet uitkomt maak je een nieuwe afspraak. Stel vragen: wat zijn dat voor medicijnen, wat doen ze voor me? Je beheert zelf je agenda, en je kunt altijd overleggen. Zij zijn deskundig, doe er je voordeel mee, maar je bent zelf de baas. En prijs je honderdduizendmaal gelukkig: je hebt een chronische ziekte, bad luck, maar je woont hier.
Na een half jaar heb ik zo'n beetje een indruk hoe het gaat.
De huisarts bepaalt het beleid van de behandeling. Aan de praktijk is een diabetes-verpleegkundige verbonden, die mij onder haar hoede nam. Vooral in het begin ging ik daar vaak heen, bloed prikken, waarden bekijken, pillen voorschrijven, méér pillen en nog meer.... Informatie te over, met folders en veel praten.
 | |
| prikkers, meetapparaatje, gaasjes |
Voor de medicijen ga je (uiteraard) naar de apotheker. Ook hier veel informatie en begeleiding, met folders over hyper en hypo, voedingsadviezen.
Ik mocht naar de diëtiste. Eigenwijs als ik ben, heb ik daar tot nu toe voor bedankt. Dat is een privé-afwijking van me. Ik verbeeld me graag voldoende van voeding te weten. Ga er vooral heen. Even zo goed: die diëtist staat ook voor mij klaar.
Eén keer per jaar krijg je een uitgebreid onderzoek, één keer in de drie maanden een kleinere variant. Dit heeft de praktijk uitbesteed aan een derde partij, in mijn geval Certe.
 | |
| de ingang |
Buisjes bloed, meten is weten, dus wegen, urineonderzoek, voetonderzoek, praten en informeren. Op het lab in Groningen wordt alles onderzocht. Daar kijkt een internist naar de uitslagen. Hij/zij geeft gevraagd en ongevraagd advies aan je huisarts. Ook daar zijn dus mensen bezig voor jou.
 |
| bloed prikken |
Eén keer in de twee jaar worden er oogfoto's gemaakt. Dit om je netvliezen te controleren, die kunnen namelijk door de diabetes aangetast raken.
 |
| oogfoto-apparaat |
De foto's worden bekeken door een oogarts, de uitslag gaat weer naar de huisarts.
Ik heb voor het eerst een griepprik gekregen, dat leek ons verstandig. Staat ook tot mijn beschikking.
Tenslotte is het verstandig om naar een pedicure te gaan, of een podoloog. Dat is de enige deskundige, die je zelf moet betalen. Je moet heel goed op je voeten passen, dat is me inmiddels wel duidelijk.
In het begin komt er dus ontzettend veel op je af. En daarnaast was ik in ieder geval erg beroerd van de medicijnen, met veel pijn. Maar ja, ik geef (bijna) nooit op, en nu gaat het uitzonderlijk goed.
"Ja, maar je komt nooit meer uit dat Medische Circuit!" Nou en? Al die mensen die voor mij klaarstaan, moet ik daar over gaan klagen? En die 8 pillen die ik elke dag moest slikken zijn niet lang geleden uitgevonden, voor mij dus op tijd. En ze werken!
Zullen we het even hebben over de zorg voor diabetici in andere landen? Waar je, hoe goed je ook bent verzekerd, voor elk bloedonderzoek minstens 80 euro moet betalen? Waar geen medicijnen te krijgen zijn? Waar geen zorg meer is? Of waar je, als je arm bent, gewoon pech hebt, en geen zorg krijgt?
Bovendien, je hebt de zaken zelf in de hand, Zeker, het is moeilijk om goed te koken en te eten, als je niet fit bent, maar hup, doorzetten!
Als ze langs willen komen, en het komt niet uit, zeg dat dan: je komt wel op het spreekuur. Als een tijdstip niet uitkomt maak je een nieuwe afspraak. Stel vragen: wat zijn dat voor medicijnen, wat doen ze voor me? Je beheert zelf je agenda, en je kunt altijd overleggen. Zij zijn deskundig, doe er je voordeel mee, maar je bent zelf de baas. En prijs je honderdduizendmaal gelukkig: je hebt een chronische ziekte, bad luck, maar je woont hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten