Engelse maand: moord en doodslag

Ligt het aan mij of zijn er zoveel Engelse detective-schrijvers? Vanaf het ontstaan van de detective/mysterynovel, of hoe je zo'n boek ook noemen wilt, staan de Britten vooraan.
Hoe zou dat toch komen? En wat ook opvalt is het grote aandeel vrouwelijke schrijvers.

Ik vond een aardig artikel op Wikipedia, en fijne lijstjes.
klik hier  voor het Wikipedia-artikel
En klik hier voor nog een lijst.
Natuurlijk lees ik er een aantal tijdens deze Engelse maand.

Agatha Christie werd de Queen of Crime genoemd, en terecht. Kijk eens hoeveel van haar boeken in bovengenoemde lijsten staan. Iedere generatie krijgt een nieuw vormgegeven herdruk van haar werk aangeboden, voor ons zien ze er zo uit.

Niet de beste, maar wel leuk.

Onlangs kreeg ik wat deeltjes van Dorothy Sayers mee naar huis. Thuisgekomen bleek dat ik van Gaudy Nights een Nederlandse vertaling had. Een zogenaamde salamander-pocket. Een rijtje daarvan in je kast staat zo mooi. Maar wat een dun werkje, vergeleken met het orgineel! Daar was dus erg veel uit geschrapt. Sayers verwerkte maatschappelijke vraagstukken in haar detectives, bijvoorbeeld de invloed van reclame en ongebreidelde consumptiedrift, en (vooral) de positie van de vrouw voor én na het huwelijk, de wenselijkheid van betaald werk voor vrouwen en de combinatie van relaties, werk en kinderen (Deze beide boeken stammen uit 1933 en 1935).

Toevallig zag ik onlangs dat de University van Exeter er een e-course over geeft.

klik hier: zo ziet dat er uit.

Ik ben groot fan van Kate Atkinson, alleen al de titels van haar boeken vind ik geweldig. Bijvoorbeeld: "Started Early, Took my Dog". Het is het alledaagse gerommel van "gewone" mensen, die geconfronteerd worden met moord en doodslag.

Op het ogenblik ben ik bezig in The Woman in White, door Wilkie Collins. Het boek wordt wel beschouwd als één van de eerste mysteries ooit geschreven, en stamt uit 1859. Het is nogal een pil, meer dan 500 bladzijden, maar o, o, wat spannend! Ik geloof nooit dat het goed afloopt. Elke avond zit ik met rode wangen op de bank te lezen, veel te laat naar bed ook. Heerlijk, net als vroeger.
Het boek is vele malen bewerkt voor theater, film en televisie-series. Dit affiche is van kort na de eerste uitgave.

De "spy-novels" zijn ook weer een aparte categorie. We hebben een aantal boeken van John le Carré, mijn voorkeur gaat toch wel uit naar de Smiley-verhalen.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: veel, heel veel is te vinden op het Project Gutenberg. Voor recentere boeken is www.boekwinkeltjes altijd fijn. Boeken zijn een verslaving, ik weet het, maar het is wel een verslaving waar je wat van opsteekt. Ga heen en lees!

Engelse maand: jokken over boeken

In een Engelse krant trof ik weer eens een boekenlijstje aan. Er stond van alles op: Alice's Adventure, 1984, The Lord of the Rings, War and Peace.....

Over deze boeken wordt het allermeest gelogen. Dat wil zeggen, van deze titels zéggen mensen dat ze ze gelezen hebben, maar dat is dus een leugen. Is dat niet raar?

Een snelle rondgang op internet leerde me dat ook in 2009, 2012 en 2013 vergelijkbare lijstjes werden gepubliceerd. Het houdt de mensen kennelijk bezig. En het is ook opmerkelijk, want waarom zou je  liegen over al dan niet gelezen boeken?

Wij  kijken hier bijna elke avond naar Pointless, op de BBC. Regelmatig komt er een vraag over literatuur. En even regelmatig is er dan een kandidaat die zegt: "I don't do books". Een opgewonden gegiebel stijgt dan op uit het publiek: "Die durft!"
Er is ook een groep mensen die met zekere trots vertellen dat ze niet lezen. Een soort van "lezen is voor watjes en voor mensen die niets beters te doen hebben".

Ik vind het ook wat vreemd. Want, als iemand z'n hele playlist vol heeft staan met Tiësto, Armin van Buuren en aanverwante gasten, verwacht je dan ook Pergolesi, List en Schönberg te vinden?
En als iemand een fraaie reproductie van Van Gogh in de hal heeft hangen, zoek je dan naar afbeeldingen van Titiaan, Delacroix, Poussin en Malevitsj in de rest van zijn huis? Spreek je mensen daar op aan?
Maar goed, om op dat liegen terug te komen: waarom vinden we dat bepaalde boeken een must zijn, lang nadat we de schoolbanken zijn ontgroeid?

Als we erkennen: ja, bepaalde boeken zijn zo belangrijk, daar moet je toch enige kennis van hebben, betekent dat dan ook dat je je kostbare tijd moet besteden aan het tegen heug en meug doorwerken van een roman die je het liefst bij het oud papier zou gooien?

Dus laat ik maar eens hardop iets bekennen: ik heb In de Ban van de Ring nooit en te nimmer uitgelezen. Ik kwam bij elke poging niet verder dan op een kwart van deel 2. En nee, ik heb ook niet alle boeken van Harry Potter gelezen. Ik laat u even van de schok bekomen....

Nog meer? Sinds mijn middelbare schooltijd heb ik nooit meer iets van Mulisch of van Hugo Claus gelezen en dat bevalt me prima. Durf ik best te zeggen.

Er blijft genoeg over om van te genieten. Want lezen en boeken zijn belangrijk. Er zijn boeken die ik keer op keer lees, en elke keer met tranen in mijn ogen. Boeken waar ik blij van word, boeken die mijn wereldbeeld doen kantelen. Is er iets fijners dan een schrijver ontdekken en dan er achter komen dat hij/zij nog veel meer heeft geschreven?

Eén ding heb ik wel gemerkt: lezen is net als fietsen. Je verleert het nooit, maar alleen als je het regelmatig doet blijft je conditie op peil. Ga heen en lees!


En toevallig vandaag op Twitter: dit stuk

Ik ga op reis en neem mee....

Onlangs zijn we een weekendje naar Holten geweest. In het laagste laagseizoen een huisje gehuurd, we vinden het daar leuk. Zo vlak bij en toch zo anders.
Natuurlijk hadden we een heleboel eten bij ons.

een tonnetje vol zaadjes

netjes en vetbollen

meelwormen

pindaslinger.

In het huisje werden de stoelen voor het raam opgesteld. De verrekijkers lagen naast elkaar op de tafel. Het voer werd gestrooid en opgehangen. En nu maar afwachten.

Mooie vogeltjes en mooie namen.

Appelvink

Goudvink

beetje vaag, maar: Keep en Groenling

Gaai

We zijn natuurlijk verwend, van mezen en roodborstjes kijken we niet op, terwijl ze toch heel leuk zijn.

Er waren nog meer soorten (merels, heggemus, ekster) maar daar zijn geen foto's van gemaakt.
Tot slot deze dikzak. Die lustte ook wel een hapje en kwam geregeld langs.

Foto's: A.B. van der Ploeg, D.B. van der Ploeg, P.M. van der Ploeg en van Aag zelf

Pannekoekendag: soep!

Het was gisteren pancakeday, oftewel Vette Dinsdag. Vette Dinsdag was een term die ik voor het eerst hoorde (nooit de aandrang gehad om Mardi Gras te vertalen). Fijn dat je, ook als je ouder wordt, nog steeds van alles kunt leren.

Pannenkoeken dus. Het beslag is zo klaar, het bakken vraagt wat meer tijd. Maar gisteren had ik goede zin: een aardig stapeltje.

Omdat ik alleen pannekoeken wat eenzijdig vond, heb ik er een snelle soep bij gemaakt. Het recept komt van Emily-Jane van de site Leven Zonder Afval.

klik hier

Wat foto's van het kookproces, dat misschien een kwartiertje duurde.

fruiten

Ieks, ik zeg maar niet waar dit op lijkt. Maar het komt goed!

Genoeg voor een tweede portie

Heerlijke soep, die na een dagje staan nog beter smaakt.  Krijg je meteen je wekelijkse portie peulvruchten binnen, weer eens wat anders dan chili con carne of kapucijners met spek.
Super goedkoop ook. Ik kocht een kilozak rode linzen bij de Turkse super voor nog geen euro. Bovendien: zelfs man, die geen liefhebben van linzen is, lust ze op deze manier wel. Win-win-win.

Ceddar: 50 % kaas

Druk, druk, druk. Maar wel even in de plaatselijke super naar "typisch Engelse" producten gekeken.
Zo stuitte ik in de koeling op dit pakje. Eerder Amerikaans dan Engels, maar toen verkeerde ik nog in de veronderstelling dat Cheddar op en top Engels is.

Country Cow staat er op. Nou ja, er bestaan stadsboerderijen, dus misschien ook stadskoeien? Hoewel ik bij Country Cow toch aan iets vrouw-onvriendelijks denk.
Over Cheddar is een Wikipedialemma geschreven
 
klik hier

Wat een krankzinnige hoeveelheden! Waar denk je dan dat deze Cheddar vandaan komt?
(Het antwoord staat onder de foto).

Deze koeien hebben een prima leven! Met vrije uitloop.

Lindenberg Bavaria! Wie bitte? Beieren, Duitsland, inderdaad. Ik heb even verder gezocht. De producent is onderdeel van een grote onderneming, gespecialiseerd in kaasproducten "voor self service", oftewel om zelf mee te fröbelen. Ze richten zich vooral op Oost-Europa.

Op de achterkant staat de productinformatie van deze "smeltkaas met Cheddar".
Ingrediënten: kaas (48 %, waarvan 50 % Cheddar. Vraagje: wat is die overige 50 % dan voor kaas?).
Verder zit er in: zoete wei, boter, smeltzouten, melkeiwitten, zout, magere melkpoeder en kleurstof (paprikapoeder).

Ik weet het niet hoor. Er zijn vast een heleboel mensen heel tevreden met dit kaasproduct (ik kan het echt niet "kaas" noemen). En de fabrikant is trots op zijn bedrijf, dat snap ik ook wel. Ze werken er hard voor, en zo. Zo gaat dat gewoon.
En het is vanuit een luxe positie dat ik hier een beetje kritisch zit te miezemuizen.
Maar ik word toch wat treurig, als ik denk aan hoever mensen afgedwaald zijn van wat ooit "gewoon eten" was. Is er iets eenvoudigers dan een boterham met boter en kaas? Echt brood, met echte boter (van melk) en echte kaas (ook van melk).  Lekkerder dan een gebakje, als je het mij vraagt.