In een Engelse krant trof ik weer eens een boekenlijstje aan. Er stond van alles op: Alice's Adventure, 1984, The Lord of the Rings, War and Peace.....
Over deze boeken wordt het allermeest gelogen. Dat wil zeggen, van deze titels zéggen mensen dat ze ze gelezen hebben, maar dat is dus een leugen. Is dat niet raar?
Een snelle rondgang op internet leerde me dat ook in 2009, 2012 en 2013 vergelijkbare lijstjes werden gepubliceerd. Het houdt de mensen kennelijk bezig. En het is ook opmerkelijk, want waarom zou je liegen over al dan niet gelezen boeken?
Wij kijken hier bijna elke avond naar Pointless, op de BBC. Regelmatig komt er een vraag over literatuur. En even regelmatig is er dan een kandidaat die zegt: "I don't do books". Een opgewonden gegiebel stijgt dan op uit het publiek: "Die durft!"
Er is ook een groep mensen die met zekere trots vertellen dat ze niet lezen. Een soort van "lezen is voor watjes en voor mensen die niets beters te doen hebben".
Ik vind het ook wat vreemd. Want, als iemand z'n hele playlist vol heeft staan met Tiësto, Armin van Buuren en aanverwante gasten, verwacht je dan ook Pergolesi, List en Schönberg te vinden?
En als iemand een fraaie reproductie van Van Gogh in de hal heeft hangen, zoek je dan naar afbeeldingen van Titiaan, Delacroix, Poussin en Malevitsj in de rest van zijn huis? Spreek je mensen daar op aan?
Maar goed, om op dat liegen terug te komen: waarom vinden we dat bepaalde boeken een must zijn, lang nadat we de schoolbanken zijn ontgroeid?
Als we erkennen: ja, bepaalde boeken zijn zo belangrijk, daar moet je toch enige kennis van hebben, betekent dat dan ook dat je je kostbare tijd moet besteden aan het tegen heug en meug doorwerken van een roman die je het liefst bij het oud papier zou gooien?
Dus laat ik maar eens hardop iets bekennen: ik heb In de Ban van de Ring nooit en te nimmer uitgelezen. Ik kwam bij elke poging niet verder dan op een kwart van deel 2. En nee, ik heb ook niet alle boeken van Harry Potter gelezen. Ik laat u even van de schok bekomen....
Nog meer? Sinds mijn middelbare schooltijd heb ik nooit meer iets van Mulisch of van Hugo Claus gelezen en dat bevalt me prima. Durf ik best te zeggen.
Er blijft genoeg over om van te genieten. Want lezen en boeken zijn belangrijk. Er zijn boeken die ik keer op keer lees, en elke keer met tranen in mijn ogen. Boeken waar ik blij van word, boeken die mijn wereldbeeld doen kantelen. Is er iets fijners dan een schrijver ontdekken en dan er achter komen dat hij/zij nog veel meer heeft geschreven?
Eén ding heb ik wel gemerkt: lezen is net als fietsen. Je verleert het nooit, maar alleen als je het regelmatig doet blijft je conditie op peil. Ga heen en lees!
En toevallig vandaag op Twitter: dit stuk
Over deze boeken wordt het allermeest gelogen. Dat wil zeggen, van deze titels zéggen mensen dat ze ze gelezen hebben, maar dat is dus een leugen. Is dat niet raar?
Een snelle rondgang op internet leerde me dat ook in 2009, 2012 en 2013 vergelijkbare lijstjes werden gepubliceerd. Het houdt de mensen kennelijk bezig. En het is ook opmerkelijk, want waarom zou je liegen over al dan niet gelezen boeken?
Wij kijken hier bijna elke avond naar Pointless, op de BBC. Regelmatig komt er een vraag over literatuur. En even regelmatig is er dan een kandidaat die zegt: "I don't do books". Een opgewonden gegiebel stijgt dan op uit het publiek: "Die durft!"
Er is ook een groep mensen die met zekere trots vertellen dat ze niet lezen. Een soort van "lezen is voor watjes en voor mensen die niets beters te doen hebben".
Ik vind het ook wat vreemd. Want, als iemand z'n hele playlist vol heeft staan met Tiësto, Armin van Buuren en aanverwante gasten, verwacht je dan ook Pergolesi, List en Schönberg te vinden?
En als iemand een fraaie reproductie van Van Gogh in de hal heeft hangen, zoek je dan naar afbeeldingen van Titiaan, Delacroix, Poussin en Malevitsj in de rest van zijn huis? Spreek je mensen daar op aan?
Maar goed, om op dat liegen terug te komen: waarom vinden we dat bepaalde boeken een must zijn, lang nadat we de schoolbanken zijn ontgroeid?
Als we erkennen: ja, bepaalde boeken zijn zo belangrijk, daar moet je toch enige kennis van hebben, betekent dat dan ook dat je je kostbare tijd moet besteden aan het tegen heug en meug doorwerken van een roman die je het liefst bij het oud papier zou gooien?
Dus laat ik maar eens hardop iets bekennen: ik heb In de Ban van de Ring nooit en te nimmer uitgelezen. Ik kwam bij elke poging niet verder dan op een kwart van deel 2. En nee, ik heb ook niet alle boeken van Harry Potter gelezen. Ik laat u even van de schok bekomen....
Nog meer? Sinds mijn middelbare schooltijd heb ik nooit meer iets van Mulisch of van Hugo Claus gelezen en dat bevalt me prima. Durf ik best te zeggen.
Er blijft genoeg over om van te genieten. Want lezen en boeken zijn belangrijk. Er zijn boeken die ik keer op keer lees, en elke keer met tranen in mijn ogen. Boeken waar ik blij van word, boeken die mijn wereldbeeld doen kantelen. Is er iets fijners dan een schrijver ontdekken en dan er achter komen dat hij/zij nog veel meer heeft geschreven?
Eén ding heb ik wel gemerkt: lezen is net als fietsen. Je verleert het nooit, maar alleen als je het regelmatig doet blijft je conditie op peil. Ga heen en lees!
En toevallig vandaag op Twitter: dit stuk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten