zaterdag 26 maart 2016

Geluk is een kwestie van doen.




Vorig zomer moesten we afscheid nemen van onze Jykke. Dat heeft er verschrikkelijk bij ons ingehakt. En er was meer slecht nieuws, voor onszelf en voor mensen om ons heen; het was al met al een zwart jaar, 2015.

Gemis is een vorm van paniek: omdat je letterlijk niet weet wat je moet doen. Je staat met lege handen. Gemis is leeggevallen tijd. Daar komen uitdrukkingen als "een zwart gat" vandaan. Opvallend dat we voor de Ruimte en voor gemis dezelfde terminologie hanteren, beiden even oneindig groot.

 Op zoek naar hoe tegenslag te verwerken stuitte ik op een stuk van Marjoleine de Vos (NRC Handelsblad). Ik citeer hier vrijelijk uit dat stuk, en naar mijn geheugen en eigen interpretatie.
Ieder mens wordt tijdens zijn leven op zeker moment geconfronteerd met verlies. Verlies van werk, van gezondheid en van dierbaren. Dat zijn tragedies. Tragedies zetten zaken in een scherp licht, waardoor alles anders kan lijken.
Het grootste verlies van het afgelopen jaar was, snapte ik nu, het verlies van vertrouwen. Vertrouwen in dat "het" toch weer leuk zou worden. Misschien zelfs wel gelukkig.

De Vos schrijft dan over "het terugveroveren van de tevredenheid".
Over tevredenheid wordt vaak wat schamper gedaan. Dat valt in dezelfde categorie als spruitjesgeur en zesjescultuur. Maar wat is tevredenheid? Mijn definitie: tevredenheid is een tamelijk constant gevoel van klein geluk. Ik ga voor tevredenheid!
Hoe dat nu te bereiken? Door je bezig te houden met de kleine dagelijkse zaken van het leven. Door het herstel van het ritme van de dag. En dat probeerden we ook. We gingen weer wandelen op de weekenddagen. We gingen op vakantie. We vierden Kerst en Oud en Nieuw, bakten appelflappen en spekdikken. Met vallen en opstaan heroverden we tevredenheid.



Niet teveel stilstaan bij wat je kwijt bent, maar je concentreren op wat er wel is. Tragedies, grote en kleine, zijn onderdeel van het leven. Misschien is dat ouder worden: tragedies leren kennen, en ze doorstaan.



 Op zeker moment zag ik ene Ap Dijksterhuis bij het tv-programma Boeken van Wim Brands. Ook hij had zich afgevraagd wat geluk nou eigenlijk is. Hij had zijn overige werk aan de kant geschoven en was er eens flink mee aan de gang gegaan, met die geluksvraag.
"Nou," zei hij direct aan het begin, "Geluk is voornamelijk een kwestie van doen, hoor." En hij zei: "Je mag best op je intuïtie vertrouwen."

Ademloos keek en luisterde ik. Gewoon doen! Ja, dat kon ik wel. Aan mijn intuïtie had ik niet veel, die zei voortdurend twee tegenovergestelde dingen. Maar doen? Geen probleem.

Dus, als het leven je tegen de grond slaat mag je best even blijven liggen. Maar daarna schraap je jezelf maar weer bij elkaar. Je tilt jezelf weer op. En je gaat verder.

Wij gingen doen. We keken en zochten en zagen. Man belde. Ik schreef een mail. We kregen mails terug en man belde weer. We reden dwars door het land, van Oost naar West en weer terug.
Ik bleef twijfelen, tot we haar ontmoetten. Ik keek haar aan, aaide over haar koppie en dáár was mijn instinct. "Kom jij maar bij ons" zei het.




Dit is Finn. Ze is zes jaar en vanaf vanmiddag woont ze bij ons. Dat is wennen, voor ons allemaal. Maar het komt vast goed, en we zijn best gelukkig. 



En dit alles natuurlijk in de wetenschap, dat dit "klein" leed was. We wonen tenslotte niet in Aleppo. Aan de andere kant: verdriet is geen wedstrijd. Maar dat is een andere discussie.

maandag 14 maart 2016

Raadselachtige noten (Update)

Afgelopen weekend werd ons gevraagd of wij wisten wat "dit voor ding" is. Een soort nootje? Geen nootmuskaat, maar wat wel? Het kwam me vaag bekend voor, maar verder kwamen we niet.



Eeuwig verstrooid stopte ik het in mijn broekzak. Daar bleef het zitten tot het 's avonds laat, terug in ons appartementje, opeens over de vloer rolde. Nou ja, dan maar mee naar huis.
Zojuist zocht ik mijn schaaltje met schelpen, om daar foto's van te maken voor een ander blogje. En wat kwam ik tegen? Een soort nootje.



Deze is groter en ook een beetje anders, maar lijkt er heel veel op.




Ik heb hem een keer gevonden (weet ik nu weer), vandaar dat die eerste noot me zo bekend voorkwam. Maar wat zijn het nou? Wie het weet mag het zeggen.

Update
Ik heb beide nootjes langs de rasp gehaald en ja hoor: onmiskenbaar nootmuskaat. Om de één of andere reden was die optie verlaten. Les 1 van het Leven: het antwoord is meestal simpel en voor de hand liggend! 

donderdag 10 maart 2016

Oudeschans

Afgelopen zondag maakten man en ik een korte wandeling om en door Oudeschans. We zijn er vaker geweest, deze keer hebben we een kijkje genomen op het kerkhof. Dat ligt hoog boven het maaiveld,  het maakt deel uit van de vestingwal. Het lijkt er op dat het nog steeds wordt gebruikt.
De oudste steen was deze:



Deze persoon (Gerhard van Bern) is hier begraven in 1730, hij werd geboren op 17 september 1674. Twee jaar na het Rampjaar, waar ik het in mijn vorige blog over had. Zijn ouders en zijn grootouders hebben hem daar vast van alles over kunnen vertellen.
Zijn vrouw ligt er ook, zij heette Adriana  Maria van Hinsbeek, geboren 1679 en gestorven in 1747.
Het lijkt er op dat zij in 1696 in Oudeschans kwamen wonen. Ze kregen minstens 10 kinderen. Er valt vast wel meer uit te vinden over deze twee mensen. Is dat niet geweldig en wonderbaarlijk?

Gerhard en Adriane, zo ver weg in de tijd en toch zo dichtbij dat ik ze bijna kan aanraken.


Oudeschans ligt in de gemeente Bellingwedde. 

dinsdag 8 maart 2016

Wandelen in Vriescheloo

Het is al weer enige tijd geleden dat wij door Bellingwolde wandelden. We zijn sindsdien een stukje verder doorgelopen.
In zekere zin gaat Bellingwolde naadloos over in Vriescheloo. Wedderheide sluit daar op aan, daarna komt Wedde en ga zo maar door, we kunnen nog even vooruit.
Ik bekeek onze foto's en zag hoe onbedoeld maar mooi het verstrijken van de seizoenen is vastgelegd. Het was herfstig toen we Bellingwolde uitliepen.




De herfst verstreek en werd donkerder:



En toen werd het winter. We hebben ons deel aan sneeuw en ijs wel gehad. Veel was het niet, maar toch.



De kerk van Vriescheloo stamt uit 1717. Het vorige exemplaar werd vernield door de troepen van de Bisschop van Münster (Bommen Berend), in 1672, het beruchte rampjaar.

Inmiddels is het maart, vandaag hagel en natte sneeuw maar een week geleden barstte het voorjaar de grond uit. Dit is ter hoogte van de Ossedijk.



De Ossedijk maakte deel uit van de vroegere handelsroute van Münster naar Winschoten



Vriescheloo is een heel ander dorp dan Bellingwolde. De bebouwing is kleinschaliger en ligt verspreid, sommige stukken zijn echt onbebouwd, en dan loop je tussen de weilanden. Dat heeft ook zijn charme.




De boerderijen zijn minder groot en statig, maar ook hier vind je mooie exemplaren

let op het koppie boven de deur!




Ook hier weer arbeiderswoningen en burgerwoningen in allerlei stijlen.







Als er al sprake is van een kern, dan is dat in de buurt van de molen.

De Korenbloem


Al enkele jaren valt ons op dat er flink herplant wordt. En ook nu weer nieuwe paaltjes met nieuwe bomen.



Bij het begin van het dorp (voor ons aan het eind) staat een informatiepaneel over het Hoefijzerproject. De lintvormige bebouwing ligt op een zandrug die als een hoefijzer in het landschap ligt.De 2100 bomen accentueren de weg, zoals die er al eeuwen loopt. Mooi dat ze dat in stand houden!




Wij vinden het leuk om de hoofdweg te blijven volgen, maar in en om Vriescheloo zijn wandelmogelijkheden te over. Een fijne site is die van Wandelen in Westerwolde: klik hier


Vriescheloo maakt deel uit van de gemeente Bellingwedde.

vrijdag 4 maart 2016

Engelse maand: kinderboeken

Op 29 februari was mijn Engelse maand afgelopen. Vrijdag had ik mijn laatste boek uit de detective-serie uit: The Woman in White. Ik besloot de laatste drie dagen van de maand naar Engelse kinderboeken te kijken.
Toen ik eenmaal onze leesgeschiedenis op een rijtje gezet viel me wat op (eindelijk): in bijna alle boeken komen dieren voor, vaak in de hoofdrol:
Bruintje Beer (Rupert Bear van Mary Tourtel)


Winnie the Pooh



Alle kinderboeken van Beatrix Potter



Wind in de wilgen



Daarnaast veel magie en/of bovennatuurlijke verschijnselen:

Harry Potter


Natuurlijk ook bij Roald Dahl



En bij voorkeur al deze elementen in één boek: zoals in His Dark materials en andere boeken van Philip Pullman.



Er is iets anders wat me na deze maand bezighoudt. Ik dacht altijd dat al die Engelse boeken door mijn anglofiele inslag ons huis binnen kwamen. Maar, bedacht ik opeens: hoeveel Franse kinderboeken ken ik eigenlijk? Of Spaanse? Een paar Duitse wel, maar Portugese, Italiaanse, Zwitserse? Natuurlijk zijn die er wel, maar waar blijven de vertalingen? En, als die er niet of nauwelijks zijn, hoe komt dat dan?
Verbeeld ik het me, of zijn boeken uit het noordwestelijk deel van Europa, bv uit Denemarken en Zweden (Astrid Lindgren!) hier wél populair en boeken uit zuidelijk Europa minder?
Kijk eens naar de meisjes, die hebben nogal wat gemeenschappelijks. Otje, Pippi, Hermione, Mathilda, Polleke, Madelief, Ronja. Allemaal tamelijk stevige, eigengereide dames, die niet per definitie gezagsgetrouw zijn. Die onderzoekend door het leven struikelen, met veerkracht tegenslag overwinnen. Bepaald geen dociel voorbereid worden op huwelijk en moederschap. Individualisme als deugd. Is er daadwerkelijk een verband met de spreiding van protestantse dan wel katholieke geloofsgemeenschappen?

Als je wilt weten wat de mores van een land is, kijk naar de kinderboeken. Daar vind je hoe een toekomstig burger geacht wordt zich te gedragen.

Nou ben ik al een tijdje uit de kinderboeken, ik heb het de laatste jaren niet echt bijgehouden. Maar ik zal binnenkort eens naar een kinderboekhandel gaan, naar anderstalige schrijvers  kijken. De medewerkers daar hebben er vast wel hun eigen ideeën over.

Overigens, ik vond dit een leuk experiment, dat ik zeker ga herhalen. Onwards and upwards!