zondag 29 mei 2016

Wees loyaal: koop lokaal

Elke zaterdag is er Käsemarkt in Mannebach, een dorpje even verderop. Niet groot, maar wel heel veel lekkers.



Daar ligt de boerderij.



We hebben geen foto's van het marktje zelf, privacy nietwaar. Maar we hebben er zoals altijd van Kaffee und Kuchen genoten, pizza's gekocht (om 's avonds op te eten) en rondgekeken. Mensen van overal vandaan verkopen hun waar en iedereen zit op bankjes aan lange tafels te genieten van al het lekkers. De Italiaanse meneer die er sinds enkele jaren staat verkoopt inmiddels ter plekke gemaakte pasta: daar wagen we ons de volgende keer aan. Nu kochten we een kleine salami en heerlijke Parmezaanse kaas. .

We kwamen met een zak vol heerlijkheden thuis



Mocht je in de buurt zijn: doen! Met een volle portemonnee en een lege maag, dat is het beste.

zaterdag 28 mei 2016

Kan gebeuren.

Prima huisjes hoor, maar wat er nooit is: een goed keukenmes. Begrijpelijk: ze worden vast standaard weggenomen door gasten met een zwakke gewetensfunctie. Steevast nemen we ons voor er zelf één mee te nemen. Even zo vaak vergeten we dat. Nu ook weer.
"Kom", dacht Man in Stadtkyll,  "Ik koop een mes".



Niet duur, wel scherp. En vervolgens sneed hij een stukje van zijn vinger af. Niks ernstig, maar al dat bloed, dat geeft zo'n rotzooi.


tissues met veel bloed en ergens een stukje vinger


Ik ben best wel cool, al zeg ik het zelf, dus legde ik een snelverband aan. Daar droop het al gauw doorheen. Dan maar naar het ziekenhuis (want zo gaat dat hier).
Uit ervaring weten we dat ook de Duitse dokters gründlich te werk gaan. Dan krijg je dit:





En nog één voor het dramatische effect.



Kortom: we maken weer van alles mee.

dinsdag 24 mei 2016

Kijk: tijd

Na een week in de VulkaanEifel zitten we nu in een huisje bij Saarburg. Voor de familie roepen we dat we bij de Moezel zijn, dat is ook zo, maar in feite verblijven we aan de Saar. En hoe imposant die Moezel ook is, ik vind de Saar mooier.
De rivier slijpt zich door keihard gesteente: de dalen zijn smal, het water maakt soms bochten van 180 graden.



Het was even droog, we wilden een stukje wandelen. De auto werd bij een sluis geparkeerd, aan de overkant loopt namelijk een smal pad, waar wandelaars en fietsers worden gedoogd. Het maakt deel uit van de Saarweinwanderweg.

klik hier


Die sluis is behoorlijk imposant. Er staat een uigebreid informatiepaneel over de waterwerken in de Saar, stukje geschiedenis, enz. enz. Met de waarschuwing dat alleen schepen t/m 190 meter doorgang kunnen vinden. (Kijk even uit je raam naar de straat waar je woont. Stel je een schip voor van 190 meter lang. Past het? ).



Flinke regenval een eindje verderop en het water stijgt enorm, dat heb je in zo'n smal dal. Overal zie je bordjes, die memoreren aan extreme waterstanden in het verleden, ook hier.






De eerste schriftelijke vermelding van de Saar (voor zover nu bekend) vind je in een Romeins geschrift: het gedicht Mosella ( door Decimus Magnus Ausonius, ca. 310- ca. 393).

Terwijl we daar zo wandelden dacht ik na over de eerste bewoners in dit gebied. Zij zullen ook kaarten gehad hebben: op leer wellicht, of schematische aanwijzingen op een stuk bast? Ik bedacht dat zelfs kralen aan een snoer een route kunnen voorstellen. Ook zullen er aanwijzingen langs de (water-)wegen geweest zijn: in rotsen gekrast, in stammen, misschien hopen stenen of wijzende takken. Is er helemaal niets van over of kijken we gewoon niet goed?

We hoorden aan het ruisen van het water dat er een schip aan kwam, en jawel:


Gevuld met hopen steenkool ging het stroomopwaarts, even later werd het schip geschut. "Laten we maar goed kijken. Dat is waarschijnlijk iets dat voor het einde van ons leven is verdwenen." zei ik tegen man. "Over een paar jaar al wel" meende hij. Je weet het niet echt, maar zoals het nu lijkt is hier in West-Europa steenkool een aflopende zaak. In een paar seconden van houten kano's naar fossiele brandstoffen, van stenen tijdperk naar 19de/20ste eeuwse zaken. 



Finn heeft gekozen (+ aanvulling)

Op de zaterdag ná Goede Vrijdag kwam Finn bij ons wonen. Ze had op dat moment geen beste conditie. Ze was dik, een soort schoenendoos op luciferstokjes, want ook spiermassa had ze niet veel. Haar voetzooltjes waren zacht als fluweel, in plaats van ruw door eelt van het lopen. Een kort rondje door het park, dat was eerst vermoeiend genoeg. We kwamen er al gauw achter dat haar mentale conditie ook niet om over naar huis te schrijven was: suf, weinig alert, en in haar oude huis "had ze nergens zin meer in".


Dus gingen we rustig aan de slag.

Vanaf het moment dat ze uit de auto kwam voelde ze zich thuis, dat was echt bijzonder. Geen gepiep, geen gejank, zo te zien geen heimwee. En al gauw ging het beter, vooral toen ze na een paar weken los mocht lopen. Rennen door bos en hei, springen in het water, spelen met de bal: Finn vindt alles leuk. En ze is dol op knuffelen.
Haar uithoudingsvermogen groeit, haar spiermassa neemt toe, er komt weer model in haar lijfje en haar karakter komt tot uiting. Alert, enthousiast en waaks. We begrijpen haar steeds beter: honden communiceren op allerlei manieren, je moet alleen even doorkrijgen hoe en wat ze bedoelen.

altijd op de uitkijk naar zwemwater

Vooral in het begin kon het gebeuren dat ze op straat opeens stilhield en vol spanning naar een voorbijganger keek. Die leek dan op iemand uit haar verleden, dacht ik. Soms kreeg ik haar niet mee, dan liepen we maar samen op zo'n persoon af en legde ik aan de mevrouw/meneer uit wat er aan de hand was. Finn snuffelde even aan een been en was dan meteen klaar: "Nee, dit is hem niet" en dan konden we weer verder. Gaandeweg kwam dat steeds minder vaak voor. We dachten wel dat Finn zich begon te hechten, niet langer uit onzekerheid, maar omdat we een band opbouwden.



Vorige week waren we in Monschau. Midden in het stadje stonden we even stil, Man deed iets met zijn telefoon. Opeens zag ik Finn verstrakken, ze staarde naar iemand achter ons. Ja, 10 meter verderop stond een meneer die behoorlijk op Finns oude baas leek. Toen ik mijn blik weer op Finn richtte, zag ik dat ze me doordringend aankeek. Ondertussen zei Man, klaar met zijn telefoon, "Ga je mee Finn?" Ze draaide zich om en liep op een drafje voor ons uit. Ze hoefde niet te snuffelen. Ze wilde niet weten of het haar oude baas was of niet. Ze hoorde nu bij ons en was van plan dat zo te houden. Ze nam een beslissing, ze maakte een keuze, al was dat waarschijnlijk volkomen instinctmatig. Hoe dan ook, ik vond het ontroerend en vererend.



Aanvulling: de vorige bazen van Finn waren lieve mensen die veel van haar hielden. Ze kregen Finn als pup en hebben zes jaar voor haar gezorgd. Maar, zoals dat gaat, hun omstandigheden veranderden, life happened. Finn kreeg niet meer de tijd en aandacht die ze nodig had. Ze zagen dat Finn verpieterde en namen de moeilijke beslissing om een nieuw tehuis voor haar te zoeken. Daarbij zijn ze niet over één nacht ijs gegaan. Uiteindelijk waren wij de gelukkigen. De baas van Finn heeft haar zelf naar ons toegebracht, zodat hij met eigen ogen kon zien waar ze terecht zou komen. Ook toen kon hij nog steeds zeggen dat we Finn niet zouden krijgen. Gelukkig voor ons was hij tevreden met wat hij zag. Het zij dus gezegd: Finn kwam uit een goed huis.

donderdag 19 mei 2016

Vakantieverslag: Kronenburg

We hebben even internet, laat ik meteen van de gelegenheid gebruik maken.
We zijn momenteel in Stadtkyll. Elke dag heb ik gewandeld: bergje op, bergje af, oefenen om die vermaledijde beenspier weer op kracht te krijgen. Mijn streven was om de laatste dag hier naar Kronenburg te gaan: een piepklein prachtig dorpje met ruïne, bovenop een berg.
Vanmiddag was het zover. Ik besloot het gewoon te proberen: "het giet zoals het giet".
Dit was het eerste stuk: van de parkeerplaats een stukje omhoog.


De weg is effen, de stijging valt mee. So far so good. Volgende stuk.


Elke keer als we hier komen verwonder ik me over die boom. Het gaat goed, nog een stuk dan maar.
Finn huppelt vooruit. Wat is ze in de 7 weken dat ze bij ons is vooruit gegaan!


Rustig maar gestaag de trappen op, het laatste stukje naar de dorpsstraat. We zijn al behoorlijk hoog.




Dit is wat ik wilde bereiken.  Maar het gaat zo goed, ik wil nu verder naar boven, naar de burcht. En ja, ook dat lukt.


Uitzicht!
Behalve dat Kronenburg schilderachtig mooi is, heeft het ook een andere betekenis. Hier komen twee routes van de Camino samen, uit Keulen en uit Mainz. Van hieruit loop je via Trier naar Metz in Frankrijk en zo verder naar Santiago de Compostella.

Als je er op let zie je overal de tekens:








Die paden, vaak eeuwenoud, die vind ik geweldig. Dat zijn de slagaders van de geschiedenis.