maandag 17 april 2017

Nalatenschap (2)

Zus kwam aanlopen met een stapeltje onderleggers. Ooit door mijn vader zorgvuldig op maat gesneden, uit karton. Op één stonden wat krabbels; ik vraag me af of die wel van hem zijn, ik tekende vroeger dezelfde soort huisjes tijdens het telefoneren.
"Wil jij ook een onderlegger?" bood ik zoon aan. Hij staarde naar het stapeltje karton. "Wat is het?" vroeg hij. "Als je iets op een papiertje schrijft, leg je dit eronder. Dat schrijft netter en niet zo krasserig." Nee, hij hoefde geen onderlegger. "Het is dus een soort muismat" zei hij nog, toen hij zich omdraaide en verder ging met opruimen en inpakken.
Dat leek me eerst een grapje. Maar eigenlijk had hij gewoon gelijk.



donderdag 13 april 2017

Nalatenschap

Kijk. Deze boekjes komen van mijn vader.




En deze stonden bij ons in de kast.





Dezelfde, inderdaad.
Dat komt, mijn vader heeft instructies achtergelaten: ieder kind krijgt de boeken terug die zij in het verleden voor hem gekocht of besteld heeft, hetzij als cadeau, hetzij in opdracht.
De boekjes die wij destijds als extraatje bij de zaterdag-editie van de Volkskrant kochten (één exemplaar voor onszelf, één voor vader) staan dus ook op die lijst.
En zo stond ik dinsdagmiddag bij de boekenkast. Boekje over Van Gogh er uit, zelfde/ander boekje over Van Gogh er in. Boekje over Lucian Freud er uit, nieuw boekje over Lucian Freud er in. Enzovoort. Ik dacht wel: waar ben ik mee bezig? Maar niet doen was geen optie. Onze exemplaren gaan de wereld in en die van vader staan voortaan hier in de kast. Zulke dingen doe je nu eenmaal als er iemand overlijdt. Daar komt geen rationaliteit bij kijken. Emotie is wat ons tot mens maakt.




zaterdag 8 april 2017

Wandelen in Ter Apel

En nu gaan we weer wandelen. Natuurlijk lopen we elke dag, de hond en wij krijgen echt wel beweging. Maar na alle beslommeringen van de laatste tijd én het voorjaar in volle gang, zochten we een bescheiden route uit. Niet moeilijk doen, gewoon de rode paaltjes volgen. Het was al later op de middag: een route van 2 km was precies wat we nodig hadden.

De start is bij Mien Laifste Stee: het klooster Ter Apel. En natuurlijk waren er meteen de herinneringen aan de keren dat we hier met mijn vader naar toe reden. Dat was een extra reden om voor deze wandeling te kiezen.




De bomen (beuken) zijn nog kaal, maar vanaf de grond kruipt het groen de lucht in. Het speenkruid kleurt hele plakken, de bosanemoontjes wiegen en met je neus er bovenop zie je de scilla's met hun bedwelmend blauwe klokjes.






Het eerste gedeelte gaat door het oude bos. We hebben weer een droog voorjaar, de paden zijn vreselijk stoffig. Maar overal lopen watertjes, met daarover stijlvolle bruggetjes.




Vogels zingen werkelijk hun longen uit de keel. In dit bos zitten nogal wat spechten. Hoofd in de nek en met een beetje mazzel zie je ze; hun vlucht is als een beursgrafiek in onzekere tijden: omlaag zakkend en dan weer hup omhoog.


In het tweede gedeelte loop je door nieuw bos, dat zich al aardig ontwikkelt. Er is een waterloop gegraven: Molenbeek, Ruiten Aa en De Runde sluiten nu op elkaar aan. Hier loopt ook een gedeelte van de oude spoorlijn. 30 jaar geleden liepen man en ik langs een stukje van dit tracé, toen waren hier nog aardappelvelden.




Het laatste stukje loopt weer door het oude bos, langs Het Boschhuis (koffie!) naar de parkeerplaats.




Mijn vader reed (bij wijze van uitje) met zijn vader in de bus door Ter Apel. Mijn moeder was dol op Het Boschhuis. Onze Oom Jan (schoolvriend van andere opa) kwam er ook graag. Vorig jaar leerden we dat vrienden van ons er met hun opa en oma kwamen. Wij wandelen er vaak, soms met de zonen.  Draadje voor draadje weven wij onze kleine geschiedenis. Zo troostrijk.

route

Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf
kaart: Topo Tijdreis