dinsdag 30 januari 2018

Een soort van pelgrimage

Het verlangen was er al jaren, maar steeds kwam er wat tussen. Beter gezegd; steeds liet ik er wat tussen komen.


in Friesland een wulk




 Het Jabikspaad. Een relatief korte (pelgrims-)route door Friesland, die aansluit op het Nederlandse deel van de Camino. Ik schreef er al eerder over.




Nu moest het er echt van komen want anders, zo wist ik zeker, zou het nooit gebeuren en daar zou ik de rest van mijn leven spijt van houden.
We doen het zo: we rijden met de auto naar het beginpunt van de dag. Ik stap uit en begin te lopen. Man en hond doen hun eigen ding, en we ontmoeten elkaar op een afgesproken punt. Dat lijkt te werken.
Het eerste stuk was spannend: zou het me lukken?




Voor het tweede stuk was ik nog zenuwachtiger. Ik zou stempels halen, en daarbij, nu werd het serieus. Het idee dat ik het "goed" moest doen, hield me in zijn greep. Wat een onzin. Er is geen goed of fout in deze. Dus ging ik lopen.
Zo plat is het hier. Zo kaal. Alleen maar lopen en kijken. Niet denken maar doen.




Toen ik via een trapje de oude dijk afliep, het land in: verderop, bij de bomenrij, een figuurtje. Een blokje donkergrijs, en toch weet je meteen: daar loopt een mens.
Als een bewoner uit het raam heeft gekeken zag hij mij, ook een donker blokje in de verte. Bewegend door het landschap. Bewegend door de tijd. In stilte, alleen met de wind en de vogels en de ruimte om me heen. Ik had mijn bestemming gevonden.

in de rest van Europa een Jacobusschelp

  Ik was allang begonnen, maar nu begin ik echt.