Jabikspaad (3)

Ik loop het Jabikspaad. Let op: het is niet dat ik het probeer, of dat ik een stukje doe, nee, ik loop. Punt.

Eerst loop je van dorp tot dorp. Elke etappe is er één. Elk bereikt dorp een nieuw hoogtepunt. Maar langzamerhand worden die dorpen kralen in een lange, lange ketting. De ketting wordt het verhaal. Afgezien van de fysieke inspanning doet dat lopen iets met je gedachten. Interessant, hoe zal dat verder gaan?
Over dat begin, die eerste stukken, heb ik eerder geblogd. Maar nu ik verder ben, kijk ik er anders tegen aan. Voor de volledigheid begin ik opnieuw bij het begin.

Dorpen. Terp, kerk, café, huizen. Nieuwbouwwijk? Dan ook een school. Soms een winkel: bakker, supermarkt. Overal doen we een boodschap; winkels in dorpen moet je ondersteunen.
Al die dorpen zijn verschillend, de bewoners zelf weten het beste hoe ze zich onderscheiden van het dorp verderop. En allemaal doen ze hun best om het leefbaar te houden. Als we om een kerk lopen duikt er bijna altijd iemand op voor een praatje, maar vooral om de trots op hun kerk te delen. En vlak daarna de zorgen: zondags zeven man in de kerk, twaalf man.... Maar met Kerst, Pasen en ander hoogtijdagen helemaal vol!

Als ik loop en terugkijk zie ik de torens. En inmiddels weet ik het: daar ligt Franeker, Hitzum, Tzum. Daarachter, onzichtbaar, weet ik meer torens, plaatsnamen.
Thuis lees ik boeken van wandelaars. Er valt veel over te denken.

Zwarte Haan

Het beginpunt.Tip: neem als vertrekpunt of aankomstplek een café: warm, droog, koffie en eten, een wc. Zolang ik in het Bildt liep was dat Café De Zwarte Haan.

Het eerste deel is buitendijks. Kan het iedereen aanraden om daar, in je eentje, een poos te lopen.

De dijk bleek achteraf een grens. Ga hem over en je loopt in mens-gemaakt land.

Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.

Oostmahorn, Esonstad, Holwerd, Dokkum

Ik heb weleens de indruk dat mensen niet goed begrijpen hoe dat nou bij ons werkt: al die uitjes en activiteiten. Dus bij deze een voorbeeld.

In de krant (Leeuwarder Courant) stond (begin dit jaar of zo) een stukje over de restauratie van een kruitkelder in Oostmahorn. (Extra informatie uit het hoofdstuk Geschiedenis: Oostmahorn had een schans en was van maritiem belang, ooit).

Dus op een druilerige zondag in maart: erheen, kijken. Binnen zitten kunnen we nog ons leven lang.

Ter verhoging van de sfeer was er een kanon geplaatst, die daarvoor op de gemeentewerf van Dokkum langzaam verkrummelde. Had die ook weer een mooi plekje.

Oostmahorn zelf is een aardig dorp.

Draai je je wat verder om, dan ligt daar Esonstad: een recreatiedorp van Landal.

"Nu we hier zijn,wil ik het zien ook", zei man. Dus wandelden we erheen en erdoor.

We besloten bij gelegenheid zo'n huis te huren, om het eens aan de lijve te ervaren. En dat gebeurde afgelopen oktober, konden we meteen onze verjaardagen vieren. Het hele gezin, met een middagje zus, zwager en neef erbij: gezellig.

Het zijn modern ingerichte, comfortabele woningen, met veel binnenruimte.

Alles ligt wel ontzettend dicht op elkaar. We hebben geconcludeerd dat wij niet de doelgroep zijn; iets geprobeerd en weer wat geleerd.
Het grootste voordeel van het park vinden wij de ligging: je bent zo op Schiermonnikoog (je kunt zelfs vanaf het park met de boot), Groningen, Leeuwarden, Dokkum liggen vlakbij en verder is er ook van alles te zien en te doen.

Zo gingen wij naar Holwerd, een mooi dorp dat echt wel wat meer aandacht verdient (en inkomsten uit bv toerisme, waardoor het verder kan bloeien).

Op zondag gingen we naar Dokkum.

Het centrum is bijzonder fotogeniek, veel winkels en volop horeca. Kleine straatjes, gevelstenen, overal water, het is prachtig. Overigens is zondagsopening niet echt een ding, in Dokkum.

Samenvattend: door één klein krantenbericht hebben we zes dingen kunnen afstrepen, en nieuwe dingen kunnen bijschrijven op onze To-do-lijst.

Foto's van A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.