dinsdag 22 oktober 2019

Vakantie naar Zwitserland

Ik dacht dat ik alle albums en schoenendozen met foto's wel gehad had. Eindelijk eens wat anders: familiepapieren: leuk!
Ik opende een archiefdoos en ja hoor: meer fotoalbums. Maar wat een prachtige! Van mijn opa en oma.



Ik heb al wat op Twitter laten zien: een verzameling ansichtkaarten van een broer van mijn opa, allemaal afkomstig uit Parijs. Op een poststempel hebben we 1912 kunnen ontcijferen.




Een album met echte edelweiss op de voorkant.



Het laatste album dat ik pakte was helemaal een verrassing. Een door oma gemaakt verslag van een autovakantie naar Zwitserland. Keurig typewerk, leuk en vlot geschreven. 

Het is 1955 en ze gaan voor het eerst met de eigen auto een grote vakantiereis maken. Voorheen gingen ze óf met het openbaar vervoer in eigen land, óf met een georganiseerde busreis. Ze hebben van te voren een vakantiewoning gehuurd en reizen af met een bevriend echtpaar. Oma is duidelijk opgewonden en heeft er goede zin in.




Het is natuurlijk leuk om te lezen hoe je opa en oma vakantie vieren, maar het geeft ook een prachtig beeld van de omstandigheden in die tijd. Zo houden ze een korte pauze in Keulen om "te winkelen en koffie te drinken". Oma schrijft dan over de stad: "druk en nog steeds gehavend".
Het is goed te weten dat tijdens de oorlog mijn oma en mijn opa elk een broer hebben verloren. Beide broers zijn door geweld om het leven gekomen. En toch staat er nergens in het verslag een kwaad woord over Duitsland of Duitsers. Mijn opa en oma waren echte SDAP-ers, met een internationaal hart. Ze zullen ook Duitse vrienden zijn kwijtgeraakt. Wat jammer, dat ik ze niet beter heb gekend, en dat ik dit pas zo veel later van mijn vader leerde. Daar zijn redenen voor, maar het is een gemis.

Vermeldenswaardig is verder dat bij elke douanepost "een rokertje" bijzonder op prijs werd gesteld door de douaniers, en dat dat de doorgang nogal leek te bespoedigen.

In Zwitserland wordt er veel en ver gewandeld.



Ook maken ze diverse autotochten, waarbij de motor herhaaldelijk "aan de kook" raakt. Al rijdend en stilstaand gaan ze bijvoorbeeld een dagje naar Milaan.



Daar eten ze voor het eerst van hun leven spaghetti:
"....'t Was een hele kunst om die lange slierten behoorlijk naar binnen te werken, maar Gerhard deed het alsof hij nooit anders gedaan had. Het smaakte overigens heel goed".




Het is bijzonder om te lezen hoe opa en oma op de bonnefooi hotels afgingen tot ze een plekje hadden. Hoe ze regelmatig verdwaalden om daarna onbekommerd verder te gaan. Wat avontuurlijk waren ze! Een kleine aanrijding, tot de assen vast in de modder en door Zwitserse boeren er weer uitgetrokken te worden, een enorme onweersbui tijdens een bergwandeling: alles was spannend en interessant en leuk.




Achterin de map zijn nog wat ansichtkaarten geplakt. Zo leeg en majestueus en ongeschonden zijn nog de bergen.







En dan, in papier gedroogde boeketjes. Verkleurd tot en met herken ik toch klavers, margrietjes en gentiaantjes.



Dit is voor zover ik weet het enige geschreven verslag van mijn oma. Waren het er ooit meer? Ik weet het niet. Ze reisden half Europa af: Spanje, Italië, Portugal, Griekenland ook nog, geloof ik. Op zeker moment is mijn opa overgestapt op het maken van dia's. Die zijn allemaal weggegooid (door mijn ouders). Zo jammer. Dit is echt een onverwacht geschenk uit het verleden.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten