tag:blogger.com,1999:blog-36087305849631497872024-02-19T09:59:01.283+01:00AagdoetverslagAagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.comBlogger440125tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-1411551562804615132023-02-13T19:47:00.008+01:002023-02-13T19:53:08.160+01:00Jykke, honden-liefde van mijn leven<p> Ik ploeg mijn Twitter archief door. Het begint ergens in 2011, het jaar waarin wij naar Friesland reden om onze nieuwe pup op te halen. Na een paar dagen kreeg hij zijn naam: Jykke. </p><p>Een beertje van een hond, wat was hij leuk en lief en vernielzuchtig en eigenwijs.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEime-GIJA8phG2b7DHbZ3RYH_H01MoT3symS3hntdVsoSH1MuIJhqwgIWwfwBOOZlLTL9Ne1hbum7mid8pXnqq5EgpoiIHPbWg3l3ZUgIHZOyATfEsKk8hD0-r_Pq5PqpDwWAwJAXW9huFhaq_LeWY5WYIhnxEBKLXvP94cqjem2q3t_jMx_oJkoygT/s3648/P4172252.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2736" data-original-width="3648" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEime-GIJA8phG2b7DHbZ3RYH_H01MoT3symS3hntdVsoSH1MuIJhqwgIWwfwBOOZlLTL9Ne1hbum7mid8pXnqq5EgpoiIHPbWg3l3ZUgIHZOyATfEsKk8hD0-r_Pq5PqpDwWAwJAXW9huFhaq_LeWY5WYIhnxEBKLXvP94cqjem2q3t_jMx_oJkoygT/w400-h300/P4172252.JPG" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Vier jaar later hebben wij hem moeten laten inslapen. Het was een drama, het was het ergste wat ik ooit <br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">gedaan heb. Hij vocht en vocht tegen de slaap die hem overviel, ik hield zijn grote kop in mijn armen tot</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">hij er niet meer was. <br /></div><p>Jykke's dood heeft me gebroken, ook de dood van een hond kan dat teweegbrengen. Ik heb het mezelf tot op de dag van vandaag niet vergeven. Het kon niet anders, maar toch had ik iets moeten verzinnen.<br /></p><p>Krap een jaar later haalden we Finn, een teefje van bijna 7 jaar. Ik weigerde de dood te laten winnen. 'Al dat verdriet!' zeiden mensen. En al de vreugde dan, die Jykke ons ook had gegeven, moest ik dat dan maar weg vlakken? Finn is een schat, ze bleek ook nog een enorme troost te zijn. </p><p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9S79QqfH5-uqz_re_S7-4O6iZPGMqZ60FSGctEGu2cuIMaFtPmFBSK0llMfAPUkSkpjrubITJRrEu4ng6rzADLkBZIkBv8m2v6eirgUKDI8ZLXVq2mx0wMrIfp2D6f57Q8NQBG0JW0IVAqRvUCOVGCe_qFxh04p69mKcVGnkXOaojIW7ZsWK89Fek/s2218/20160417_152917-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2053" data-original-width="2218" height="370" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9S79QqfH5-uqz_re_S7-4O6iZPGMqZ60FSGctEGu2cuIMaFtPmFBSK0llMfAPUkSkpjrubITJRrEu4ng6rzADLkBZIkBv8m2v6eirgUKDI8ZLXVq2mx0wMrIfp2D6f57Q8NQBG0JW0IVAqRvUCOVGCe_qFxh04p69mKcVGnkXOaojIW7ZsWK89Fek/w400-h370/20160417_152917-1.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Finn</td></tr></tbody></table><br /> </p><p>En nu lees ik dan weer over de streken van Jykke, hij hield bijvoorbeeld van lawaai maken. Hij liet stenen bloempotten van de stenen trap vallen, pats, want dat knalde zo leuk. Hij liep graag over pas bevroren plassen, want dat kraakte zo lekker. Hij sloeg met zijn poten in regenplassen, want dan kreeg je luchtbellen, die hij ook weer kapotsloeg.</p><p>Dat was allemaal weggezakt. Ik herinnerde me alleen nog die afschuwelijke ogenblikken in de behandelkamer van de dierenarts.</p><p>Nu kan het. Nu heb ik ruimte genoeg voor goede herinneringen. Gelukkig hebben we de foto's nog. De allermooiste hond van de wereld.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEbHrNzAsbSkqjWQn6Zmiq-tEGpjNfWEBth_wMk2j830tBWtDb25QF1pyFk_SGa5xPwFY1xaeOvDZzEMEZGXl1YCX5ihAR7D6CI7cTtIublrZtZuYzkXsdMw_F_QgsZj-CuUc7903J4NSCm0ynGQGlK6NU2t5k_X4kt19DtahyMtTwGlXHSIUpxg9E/s4000/IMG_1505.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEbHrNzAsbSkqjWQn6Zmiq-tEGpjNfWEBth_wMk2j830tBWtDb25QF1pyFk_SGa5xPwFY1xaeOvDZzEMEZGXl1YCX5ihAR7D6CI7cTtIublrZtZuYzkXsdMw_F_QgsZj-CuUc7903J4NSCm0ynGQGlK6NU2t5k_X4kt19DtahyMtTwGlXHSIUpxg9E/w300-h400/IMG_1505.JPG" width="300" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-38314753739196828862023-02-11T23:36:00.002+01:002023-02-11T23:38:07.098+01:00Beter, Best, Belatafeld<p>Het werd opeens voorjaarsachtig. De buitentemperatuur was gestegen, de vogels zongen; we besloten er op uit te gaan. </p><p>Doel: een middeleeuws kerkje waar we wel eens omheen hadden gelopen, maar nog niet binnen waren geweest.</p><p>Onderweg zagen we hier en daar in een weiland verkiezingsborden van de partij waar wij zeker niet op zullen stemmen. <br /></p><p>De tekst luidt: Elke Dag Beter. </p><p>Beter dan wat? Beter dan gisteren? We hadden gisteren een prima dag, dank u. Beter dan vandaag? We hadden vandaag een heerlijke dag, dank u. En overmorgen dan, nog beter? <br /></p><p>Een vraag; voor wie beter? Niet voor de boeren waar wij ons eten halen, 'hobbyboeren' worden zij door Karolain en de haren genoemd, want niet mega, en mét zorg voor dierenwelzijn en zulks meer. Dat is niet het soort beter dat die Bulk Boeren bedoelen.</p><p>Ze bedoelen ook niet beter voor de natuur of voor het milieu, want dat is allemaal flauwekul, zeggen ze, het gaat toch prima?<br /></p><p>Zeg eens, wanneer is het eigenlijk genoeg? Wanneer komt het moment 'Beter hoeft het niet' ? Want een heleboel zaken worden alleen maar beroerder.<br /></p><p>Wanneer zijn de grote bedrijven tevreden? De megaboeren, de toeleveringsbedrijven, de exportbusiness? <br /></p><p>Dat zal niet gebeuren, denk ik. Rupsjes-nooit-genoeg, die altijd meer willen, en meer en meer.</p><p>Ten koste van alles en iedereen, behalve zichzelf. </p><p>Ik doe er niet aan mee, fuck up met die lege slogans en die verborgen agenda's en die lobby-praktijken. </p><p>Ik had een prima dag, dank u wel. <br /></p><p> <br /></p><p><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-49626371675792748512022-11-28T14:30:00.006+01:002022-11-28T15:37:59.187+01:00Naakte kunst<p>Er hangen/hingen (dit afhankelijk van de waan van de dag) schilderijen in het gemeentehuis van Purmerend. Afbeeldingen van vrouwen met ontblote borsten. Er zijn mensen die zich daar aan storen, ze voelen zich er ongemakkelijk bij. Werkelijk?</p><p> Ooit nam ik bij wijze van verjaardagsfeest voor de jongste een aantal jongentjes mee uit kamperen op een veldje van Staatsbosbeheer. We gingen op zoek naar wilde paarden in een naburig bos, gelegen achter een borg. Helaas konden we ze niet vinden, wel "wilde' schapen, waar ze ook heel tevreden mee waren. De grond rond de borg was wat formeler, er stonden twee beelden. Ik wees ze er op, ze groepten er omheen. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFPMao4WBFRdqVlxUIfyy-z0zbSbeq6wW-GNDMyQxFbqUn2MV72CzpFGT9LQuK4XSv_MVTxNxWP-uMI2mVQse1l5mZuPRpAZ4ITt4VPvAmLGHiPiuIPPW5caC8KYpiLSO7EH-85Wk0ZFfUqmya4tAGzpHBSlh9g81eTCL8SZP2iQtxLLkOqxUS8z9p/s4000/IMG_0029.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFPMao4WBFRdqVlxUIfyy-z0zbSbeq6wW-GNDMyQxFbqUn2MV72CzpFGT9LQuK4XSv_MVTxNxWP-uMI2mVQse1l5mZuPRpAZ4ITt4VPvAmLGHiPiuIPPW5caC8KYpiLSO7EH-85Wk0ZFfUqmya4tAGzpHBSlh9g81eTCL8SZP2iQtxLLkOqxUS8z9p/w300-h400/IMG_0029.JPG" width="300" /></a></div><p> </p><p>'Naakte kunst!' riep N. opgewonden. Ik vroeg hem hoe hij dan beelden van menselijke figuren met kleren aan noemde? Aangeklede kunst? Hij raakte wat in verwarring, maar bleef erbij, dit was naakte kunst. De jongens stonden onzeker giebelend rond het beeld, 12 jaar en dan een ontblote borst in volle zicht, dat was wat. Ik liet ze een poosje kijken, daarna gingen we terug naar de tenten. De term 'naakte kunst' is hier sindsdien een gevleugelde uitdrukking, meestentijds voor obligate tuinbeelden die teruggrijpen op klassieke tijden.<br /></p><p>Ik ga het hier niet hebben over de sexualisering van het vrouwenlichaam in de kunst en in de media, dat hebben al velen voor mij gedaan. Overigens lijkt er zich een inhaalslag voor te doen mbt het mannenlichaam.<br /></p><p>Ik wil het hebben over de fascinatie van kunstenaars voor het menselijk lichaam. </p><p>Ik heb een korte periode aan modeltekenen gedaan. Het is meer dan tien jaar geleden en ik mis het nog steeds.<br /></p><p>Wij, enthousiaste amateurs en professionals, tekenden modellen van diverse leeftijden, jonge vrouwen, middelbare mannen, een vrouw van in de zestig. Tijd is relatief, maar hun lichaam getuigde juist van het absolute karakter van tijd. Ziekte, operaties, hormonale veranderingen, en voor alles de zwaartekracht vormen en tekenen die eenheid van botten, spieren en ander weefsel. </p><p> </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4rXSV_fGESEIq7Bbo7nL8wBx0aT-VCHBnuF0ec6A5LT-Hw_QJDkGUqfAqI27RCdNqKgrVBstWdbERJL5ITq3hU5B6fTiiLobMvz0xPUhADb6MRPU4LvsOy6adYzRmrD_FwtuOJ9gSWAVCvXnl8tby-z3UVhjNnGTzxjqy5WPeaS6CmcaTJRywlmsc/s3425/20221128_130016.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2795" data-original-width="3425" height="326" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4rXSV_fGESEIq7Bbo7nL8wBx0aT-VCHBnuF0ec6A5LT-Hw_QJDkGUqfAqI27RCdNqKgrVBstWdbERJL5ITq3hU5B6fTiiLobMvz0xPUhADb6MRPU4LvsOy6adYzRmrD_FwtuOJ9gSWAVCvXnl8tby-z3UVhjNnGTzxjqy5WPeaS6CmcaTJRywlmsc/w400-h326/20221128_130016.jpg" width="400" /></a></div><br /><br /> <p></p><p>Ikzelf houd van lijnen; de boog van de ribbenkast, de spieren in een kuit, de complexiteit van schouders en knieën. Eindeloos zijn de variaties in mens zijn. </p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSkjRP3VaFtMhzNwf18ozbgtqg-SQterBaclvmaGAlpyOHzdmPnAT5UrIbuwyRXzWzTXUmvVhXSkS7phZwFt0TYBSSEq4vgpMEOBIwnQuua9F0kUCcsU-SPEb--MMT5k41BV486X09FNt_jQVsVfzS8RmgerHrVGvYP5HVUpbqMFEbRQEQbSI8PTXj/s3342/20221128_130056.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2441" data-original-width="3342" height="293" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSkjRP3VaFtMhzNwf18ozbgtqg-SQterBaclvmaGAlpyOHzdmPnAT5UrIbuwyRXzWzTXUmvVhXSkS7phZwFt0TYBSSEq4vgpMEOBIwnQuua9F0kUCcsU-SPEb--MMT5k41BV486X09FNt_jQVsVfzS8RmgerHrVGvYP5HVUpbqMFEbRQEQbSI8PTXj/w400-h293/20221128_130056.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p><p>Een lichaam is zo sterk, daarbinnen klopt het hart maar door en door en door. Een lichaam is zo kwetsbaar. Plotseling zijn er rode strepen, die van een operatie getuigen. Na een lange tijd van afwezigheid was het lichaam van een model structureel veranderd: ziekte. </p><p>We leven allemaal in een voortdurende memento mori.<br /></p><p>Mijn favoriet was een man van in de vijftig, type duurloper. Alleen maar spier en geraamte. Dankbaar tekenen was dat, heerlijk.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieq657iFt4y5KwcZYHV29w8eiqMEFb3r_qkrh_nGqVIoAOzwgjH6yhg_mfYD-aJAvizZZCRUMt0daGjQMu_C6fJkrSLjsbZImkZnXcQeI9blvX2o8y5A7YMnDp6q-NalBmeALLswA4PilNqQ8q15K2Pco3W6_NAL33kTAJG4O2ZSxZglAY__nL8YJ4/s3364/20221128_130034.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3364" data-original-width="2297" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieq657iFt4y5KwcZYHV29w8eiqMEFb3r_qkrh_nGqVIoAOzwgjH6yhg_mfYD-aJAvizZZCRUMt0daGjQMu_C6fJkrSLjsbZImkZnXcQeI9blvX2o8y5A7YMnDp6q-NalBmeALLswA4PilNqQ8q15K2Pco3W6_NAL33kTAJG4O2ZSxZglAY__nL8YJ4/w274-h400/20221128_130034.jpg" width="274" /> </a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> Gedurende al die tijd heb ik nooit enige behoefte gehad die mensen aan te raken. Niet voor een knuffel, laat staan dat ik enige sexuele associaties had. Ik heb ook nooit een medeleerling betrapt op ongepast gedrag. Wel waren veel mensen in mijn dagelijkse omgeving wat ongemakkelijk met die hobby van mij. 'Helemaal bloot?' vroeg een vriendin geschokt. 'Waarom moet dat?' Nou, om het bovenstaande. Om stil te staan bij wat het betekent mens te zijn. Dat mensen zich daar ongemakkelijk bij voelen zegt alleen iets over henzelf. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTsbqho3inePlzHArWMjOnfxDd0jF_epOh0L8H7GS6CD7hWmcatWgAwsqvMg1xdk8BsPS1udIgv6DONohsxnNlyw3YsU1Vk9D0bmJ3Z5XvJUi3HBVB3Eil6J8kza8bTiCwovZrnJ35fZCanTtyz0ddPIyJ6tQzvLDbVsQpXYcUS1Lmz6EZeYkuinWD/s3174/20221128_130219.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2379" data-original-width="3174" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTsbqho3inePlzHArWMjOnfxDd0jF_epOh0L8H7GS6CD7hWmcatWgAwsqvMg1xdk8BsPS1udIgv6DONohsxnNlyw3YsU1Vk9D0bmJ3Z5XvJUi3HBVB3Eil6J8kza8bTiCwovZrnJ35fZCanTtyz0ddPIyJ6tQzvLDbVsQpXYcUS1Lmz6EZeYkuinWD/w400-h300/20221128_130219.jpg" width="400" /></a></div><br /> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Over de verpreutsing in de maatschappij wordt genoeg geschreven. Wat tegenwicht is op zijn plaats, dunkt me. Verwacht op Twitter en Mastodon dus maar meer afbeeldingen van naakt. <br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <span style="font-size: x-small;">Foto en illustraties van Aag zelf. </span><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <br /></div><p></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-32061571163196622392022-11-14T16:42:00.012+01:002022-11-15T20:12:01.350+01:00Rotstreek<p> Op vakantie, voor een week. Het weer is zonder meer slecht, het waait hard, noem het maar storm, en het regent op diverse manieren, maar nooit zachtjes. </p><p>'s Avonds lees ik in De Mitsukoshi's Troostbaby Company, dat op zijn tijd grappig heet te zijn, maar er is ook verdriet, en nog veel meer, ik vind het bekommerend goed. <br /></p><p>De man scrolt wat door zijn telefoon. Hij leest iets, begint te praten, aarzelend, geeft me zijn telefoon, ik kijk.</p><p>Iemand meldt het overlijden van zijn vrouw, een week geleden, zijn schroom om dit op Linkedin te delen, zijn verdriet. </p><p>De wereld staat stil.</p><p>Ik wist dat ze ziek was, met het laatste vliegtuig voor de eerste lockdown vloog ze terug naar Nederland, voor diagnoses en behandelingen. Veel zei ze er niet over, maar ja, ons contact verliep via Whatsapp, die hoeven niet alles te weten. </p><p>In mei was ze jarig, we appten in ons groepje felicitaties, ze deed een wandeling door één van de mooiste steden in Nederland, haar berichtjes lazen vrolijk.</p><p>Er was een nieuw kleinkind, ze appte een foto van zichzelf met de pasgeborene en ik schrok, ik vond dat ze er slecht uitzag, maar er gingen geen alarmbellen af.</p><p>Of toch wel? Duwde ik het weg? Had ik onvoldoende aandacht (ja dus).</p><p>Wel dacht ik daarna regelmatig dat ik het contact weer wilde aanhalen, maar eerst gingen wij op vakantie en daarna was er iets anders, en daarna werd de Man behoorlijk ziek en daarna.....</p><p>Dom, dom, dom.</p><p>Ze was mijn allerbeste vriendin op de middelbare school. Haar ouderlijk huis was een toevluchtsoord, één van de plaatsen die ik later, bij de psychiater, mijn vluchtheuvels noemde. Samen naar de trein, samen naar school, samen op vakantie.<br /></p><p>Ze liep een jaar op me voor, ze ging studeren aan de andere kant van het land, terwijl ik aan het eindexamenjaar begon en hoe langer hoe verder in een zwart gat zakte. Ze trok welgemoed de wereld in, ikzelf was de weg volledig kwijt. En dat was dat.<br /></p><p>Ik wilde haar altijd nog vertellen hoe belangrijk zij en haar familie
voor me geweest waren, deed dat niet, geen aandacht voor jezelf vragen,
niet zo hysterisch doen, de meeste mensen horen liever niets over zulke
narigheid, enz. enz. <br /></p><p>Toch bleef de connectie bestaan. Een enkele keer troffen we elkaar, vier vrouwen, in steeds nieuwe rollen: echtgenotes, moeders, mantelzorgers voor ouders, (half-)wezen. En altijd praatten we verder alsof er geen jaren pauze tussen onze gesprekken lagen. Er was een basis. Ooit puberale peergroup, nog steeds herkenning, verwantschap.<br /></p><p>Ik appte de andere twee meteen. We waren zo geschokt, bijna sprakeloos. Onze reacties waren eender. Weet je nog, toen... enzovoort. De behoefte om foto's van vroeger erbij te halen. Het begin van het gemis.</p><p> Ik vraag me af of het ook is, omdat zij de eerste is, van ons vieren. Maar nee, het is omdat dit gewoon niet mocht gebeuren. Mensen genoeg waar ik zonder kan. Maar dit wilden we niet. Dit mocht echt niet. </p><p><br /></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPafYjXtOa9WVcpusHe3MD3lN80ETFiBa5wKNtUZGdGa8NTtEiv0npjYZJd_fDVhi8pe8n5bx3OApr4F2ov0oeaVYP4g0B8byahtgSEHaKUhbYjuKyOb_isqFn1UcjjnjDX53o_W9_LpFYjljJVzKC0XY04pAHeSb6kC5eVF8NN9dDi1kDKsJZCOVY/s3392/annemarieke.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3255" data-original-width="3392" height="307" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPafYjXtOa9WVcpusHe3MD3lN80ETFiBa5wKNtUZGdGa8NTtEiv0npjYZJd_fDVhi8pe8n5bx3OApr4F2ov0oeaVYP4g0B8byahtgSEHaKUhbYjuKyOb_isqFn1UcjjnjDX53o_W9_LpFYjljJVzKC0XY04pAHeSb6kC5eVF8NN9dDi1kDKsJZCOVY/s320/annemarieke.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> 1978, bij Old Sarum, met een bejaard Agfa Clack toestel<br /></td></tr></tbody></table><p> </p><p>Hoewel niet de eerste keer, weet ik weer niet hoe dit moet. Hoe rouw werkt, hoe om te gaan met gemis. Ervaring in iets waar je geen ervaring in wilt hebben, daar verzet je je tegen, dat zal het wel zijn. </p><p>Er valt gewoon niets zinnigs te zeggen. <br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p> <br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-71129171209788136502022-10-30T12:49:00.003+01:002022-10-30T19:02:53.115+01:00Lege Nis<p> Na de razernij van de beeldenstorm, waarbij men zich overgaf aan één lange, koortsachtige vernieldrift, begon een periode van opruimen, schoonmaken, kuisen. Onthoofd, aan gruis geslagen, verbrand, alle resten van de eens zo geliefde beeltenissen werden opgeruimd. De kerken werden leeg geveegd, de muren wit gekalkt. </p><p> </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCaOG8XBcqdWkgQcEG-WWQFwXCFbYt85QB4wydkWmcT-q_RWQn6I5GLjIgV2NcjWCOthMztjI9y5Iyo6XdBLw7hkkfxpErSogrCnRD2xTjx6MtMbgo6UiVKJHka-3tEfqvvLGEDeH2GMm4hFGg07TkMPdJi8R1H1yNEZm-wYGIO1obr6p2ys2nyEZH/s4608/IMG_1367.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3456" data-original-width="4608" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCaOG8XBcqdWkgQcEG-WWQFwXCFbYt85QB4wydkWmcT-q_RWQn6I5GLjIgV2NcjWCOthMztjI9y5Iyo6XdBLw7hkkfxpErSogrCnRD2xTjx6MtMbgo6UiVKJHka-3tEfqvvLGEDeH2GMm4hFGg07TkMPdJi8R1H1yNEZm-wYGIO1obr6p2ys2nyEZH/w400-h300/IMG_1367.JPG" width="400" /></a></div><br /> <p></p><p>Het enige wat nog getuigde van de voorbije tijd waren de nissen in de muur. Onbarmhartig leeg. Overdraaglijk leeg.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7_WJoePtnUONS0UbA3ShQVGYfzhsouFT-TnCwRdH0egEdfofgDTfwiZj56dTsxkvRF169ca8HcCdFVo0ZHcAWE1jih_tEod6odleomIQibYxUzVxuyUN2aubvaDtuedYi68qDuVNrj-cecqZi8C5Wo_A0BtGunzpt5xEk_NgD8Y-1bhVbxubvXT8x/s3186/scheemda.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2390" data-original-width="3186" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7_WJoePtnUONS0UbA3ShQVGYfzhsouFT-TnCwRdH0egEdfofgDTfwiZj56dTsxkvRF169ca8HcCdFVo0ZHcAWE1jih_tEod6odleomIQibYxUzVxuyUN2aubvaDtuedYi68qDuVNrj-cecqZi8C5Wo_A0BtGunzpt5xEk_NgD8Y-1bhVbxubvXT8x/w400-h300/scheemda.JPG" width="400" /></a></div><p><br /></p><p>Een opppervlakte blijft nooit lang leeg. Een lege nis niet ongevuld. </p><p><br /></p><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNwoDbbAadeWli3C2d67v9cgjkFx40X5gVfKWZH7j47NcZDB-mLO_-yd16Gpg2WCpBxQfM2y_w9suh5guwBYlyg63Raw-xDzSyykEJXpg5q27BgAkNP3aSoIpmAozvZEanpt0rYluzTnFVkSx-Fvd0atxFQC9Ev-HZTzrNka8ZGakDUzJ8-xkP0Xwk/s4382/fransum.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4382" data-original-width="3287" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNwoDbbAadeWli3C2d67v9cgjkFx40X5gVfKWZH7j47NcZDB-mLO_-yd16Gpg2WCpBxQfM2y_w9suh5guwBYlyg63Raw-xDzSyykEJXpg5q27BgAkNP3aSoIpmAozvZEanpt0rYluzTnFVkSx-Fvd0atxFQC9Ev-HZTzrNka8ZGakDUzJ8-xkP0Xwk/w300-h400/fransum.jpg" width="300" /></a></div><br /><p><span style="font-size: x-small;">Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf</span><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-8487599688079913492022-06-04T16:53:00.000+02:002022-06-04T16:53:46.740+02:00Toeval<p> Goed, ik nam twee boeken mee uit de bibliotheek. Tamelijk willekeurig gekozen. </p><p>De eerste titel 'Omstandigheden' is van Koos van Zomeren. </p><p><br /> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH7wRga2AIvm2TQur-krNbiChSdYOS_tJ3glmjTe1NUKonEaBNS7_xlT39oHFvV8ImDDrH7fRdpX0thyLY6aVschhNMixJSA2Qg4ZaJkD7j2Cgpnuxr5MtCjwAoEJxFqcDOrHLsxQ_zHh9bjryrbykjta6yU5eGSoj4ZogYKjhftEavuuwrAlz2oAY/s840/Koos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="527" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH7wRga2AIvm2TQur-krNbiChSdYOS_tJ3glmjTe1NUKonEaBNS7_xlT39oHFvV8ImDDrH7fRdpX0thyLY6aVschhNMixJSA2Qg4ZaJkD7j2Cgpnuxr5MtCjwAoEJxFqcDOrHLsxQ_zHh9bjryrbykjta6yU5eGSoj4ZogYKjhftEavuuwrAlz2oAY/w251-h400/Koos.jpg" width="251" /></a></div><br /><p></p><p>Prachtig boek, zoals altijd mooie zinnen, die je allemaal wel met een potloodje zou willen onderstrepen.</p><p><br /></p><p>Als tweede pakte ik De acht bergen van Paolo Cognetti. Puur alleen omdat ik hem al tijden voorbij zie komen in rijtjes; proberen maar, dacht ik.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF1NWCwT3UoKLKGTPMV79JnidHYG5pZwsxytz9JofLj2mnm90NspFyig2UnSjol_J5o1EPKBmCLSdYFeH5-usQTC6dY2uU4Qr2Cl4EVf_pTD7qSIcWVhPQ0qnqZ63k1aiIA9OZHEqbpqszeiGqNQDuBwTyIFnno06966jH8Jp7sewd-LljlSCiwbMd/s1200/bergen.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="768" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF1NWCwT3UoKLKGTPMV79JnidHYG5pZwsxytz9JofLj2mnm90NspFyig2UnSjol_J5o1EPKBmCLSdYFeH5-usQTC6dY2uU4Qr2Cl4EVf_pTD7qSIcWVhPQ0qnqZ63k1aiIA9OZHEqbpqszeiGqNQDuBwTyIFnno06966jH8Jp7sewd-LljlSCiwbMd/w256-h400/bergen.jpg" width="256" /></a></div><br /><p>Ik begon in Omstandigheden, en las vervolgens op pagina 128 dit:</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghCDf1hIYRu5Y4rHXyZr_qCxVR5VCABFYjfO52jM43UKDk_OYT6Z0kGeNCu7ot1lOF_YG5quL0gYMEtdxWggAkZUxvToQnQlvy16MyhIldL9si0-_ygjS35u6jyvKlNvEgrwS0EX4fLWarLu2_qBkkJT9q9YaMFHZMzw2QomWX8NtslvChfyPJAb1p/s4624/paolo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1126" data-original-width="4624" height="98" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghCDf1hIYRu5Y4rHXyZr_qCxVR5VCABFYjfO52jM43UKDk_OYT6Z0kGeNCu7ot1lOF_YG5quL0gYMEtdxWggAkZUxvToQnQlvy16MyhIldL9si0-_ygjS35u6jyvKlNvEgrwS0EX4fLWarLu2_qBkkJT9q9YaMFHZMzw2QomWX8NtslvChfyPJAb1p/w400-h98/paolo.jpg" width="400" /></a></div><p>Hoe is dat? Het gebeurt trouwens steeds vaker, als schrijvers over boeken schrijven, dat ik ze dan heb gelezen of in ieder geval geprobeerd. Dat gevoel van herkenning dat je dan ervaart, is een soort van thuiskomen. Even behoor je tot dezelfde familie. Of, gezien de ontlezing, dezelfde sekte, het is maar hoe je het bekijkt.<br /></p><p><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-83205865862270214572022-04-24T13:29:00.001+02:002022-04-25T22:27:30.537+02:00Ik, een peperkorrel<p>Op een ochtend meldde ik me in het Universitair Medisch Centrum, voor een door de endocrinoloog aanbevolen onderzoek. Man was bij me, om me na afloop weer veilig naar huis te kunnen loodsen.We werden ontvangen door verpleegkundige H., die tijdens het hele onderzoek aan mijn zijde zou blijven.</p><p>In een kleine zaal stonden zo'n tien stoelen, van die grote, waarin je meer ligt dan zit, met allerlei apparatuur eromheen en overal snoeren en kastjes die ziekenhuisgeluiden maakten. De laatste stoel aan de rechterkant was voor mij. Het onderzoek zou als volgt verlopen: ik kreeg een middel (doorslikken aub) dat mijn bloeddruk krachtig zou doen dalen. Om de paar minuten zou H. wat bloed bij me afnemen. Na enige tijd zou het middel uitgewerkt zijn, mijn bloeddruk zou weer stijgen en dan mocht ik weer naar huis.<br /></p><p>Ik werd aan apparaten gekoppeld, er werd een lijn ingebracht in mijn rechterarm en het feest kon beginnen. Het duurde enige tijd voor mijn standaard te hoge druk begon te dalen en ik keek wat rond. Tegenover mij kreeg iemand een chemokuur, ik peinsde wat over doodgaan, we babbelden wat. </p><p>Na een poosje begon de druk te dalen, ik voelde me moe worden. Ik herkende de verschijnselen van een vorige keer, toen een AIO mij een vergelijkbaar middel had gegeven. Een gevoel van vervreemding, van onthechting aan je omgeving. Ik kreeg de behoefte mijn ogen te sluiten, een beetje weg te dromen. H. kletste wat met man; om de zoveel minuten pakte ze mijn arm, nam wat bloed af. Alles ging goed.</p><p>Mijn bloeddruk daalde en daalde. En toen, opeens, kwam het zwart. Als ik mijn ogen dicht deed lokte er iets. Er was iets dat ik als "ergens anders" ervoer. Er ontstond als het ware een keuze. Ik kon mijn ogen min of meer open houden, er "bij" blijven, of ik kon verder gaan, me naar die andere plek laten voeren. Het trok aan me, het was zo verleidelijk, maar ik had het gevoel dat het niet zonder risico was. Het was er donker, warm en ik werd nieuwsgierig. Misschien was dit wel waar je soms over hoorde, waarover ik gelezen had. En nu kon ik er achter komen wat het was.</p><p>Wat te doen? Ik dacht na. Ik lag midden in een ziekenhuis, de beste plek voor zo'n experiment. Als er iets mis zou lopen, zouden er vast alarmen afgaan in de apparaten die mij in de gaten hielden. H. stond naast mij, ze zou me na hooguit twee minuten weer vastpakken, ik zou haar hand voelen en dat zou me wel weer "terughalen" en indien niet, dan zou ze wel merken dat er iets niet goed was.</p><p>Ik wachtte tot ze weer wat bloed had afgenomen en liet toen los. Alles om me heen verdween. Ik hoorde de stemmen van H. en man en daarna hoorde ik niets meer. Ik voelde niets, geen lichaam, helemaal niets. Er was alleen het diepste zwart dat ik ooit gezien had en er was warmte. Het was heerlijk. Maar toen merkte ik toch iets, een kleine aanwezigheid, ergens midden in mijn schedel. Wat was dat? </p><p>"Dat is mijn "Ik", dacht ik. Mijn laatste restje bewustzijn. "Dag Ik". Mijn Ik zei niets terug. Ik probeerde die Ik te onderzoeken, zelfonderzoek, maar het lukte niet. Er was te weinig van mij om dat te kunnen doen. <br /></p><p>Een kleine Ik. Als een rond, zwart peperkorreltje in mijn brein.<br /></p><p>Ik.</p><p>Niets</p><p>Zelfs geen ik om dat Niets op te merken. <br /></p><p>Wat was er het eerst? Het geluid van mijn omgeving of het gevoel? Ervaren dat je een lichaam hebt? De hand van H. op mijn arm?</p><p>Ik deed mijn ogen open. Hoe lang was ik weggeweest? Kort, heel kort waarschijnlijk. Man noch H. hadden ook maar iets gemerkt.</p><p>Ik keek op de bloeddrukmeter: 77/35. "Het is nu wel heel laag" zei ik tegen H. Mijn stem klonk nog een beetje raar, als van verder weg, of alsof ik nog niet helemaal terug in mijn lichaam was.<br /></p><p>H. keek: "Ja, maar het komt wel goed, hoor. We zien het nog even aan. En daar komt de dokter". Ik hoorde de opluchting in haar stem.</p><p>De endocrinoloog werkte zich door het zaaltje, keek hier en daar en kwam eindelijk bij mijn stoel. We praatten wat en toen bleek dat hij me voor iemand anders hield (Patiëntenverwisseling, geen beste beurt, leek me).</p><p>H. zei "Mevrouw werd wat ongerust, de bloeddruk is wel erg laag"</p><p>Hij wierp een blik op me, zei dat alles goed ging: "Mevrouw is goed bij" en ging weer weg.</p><p>"God man, je moest eens weten", dacht ik. Op mijn mentale beoordelingsformulier stond al: 'Vrouwonvriendelijk, slechte bedside manners, kort lontje'. Mijn eindoordeel was nu klaar en helder: niet geschikt. Mocht ik nog verder onderzoek nodig hebben, dan moest ik op zoek naar een andere endocrinoloog.</p><p>Vanaf dat moment begon mijn bloeddruk weer te stijgen. Na een poosje kreeg ik een boterham en thee en toen wilde ik wel weer naar huis. Wankel en wel schuifelde ik naar de auto. </p><p>De ervaring had een diepe indruk op me gemaakt. Ik was (en ben nog steeds) blij dat ik het had meegemaakt.</p><p>In de dagen erna merkte ik dat ik me dat laatste stukje zelfbewustzijn herinnerde als iets van licht, als een kleine briljant in verder inktzwarte duisternis. Wat een onzin! Hoe kwam ik daar nu weer bij? Het meest waarschijnlijke was dat mijn brein dit zo geconstrueerd had; dat gebeurt met zaken die je hersenen niet goed kunnen plaatsen, ze vullen op en aan en interpreteren een eind weg. (Daarom zijn getuigenverklaringen niet 100% betrouwbaar). Het was hoe dan ook niet waar, er was geen licht, niet in mijn hoofd en niet aan het eind van een tunnel. Punt. <br /></p><p>Ooit ging het andersom. Was ik een zich vermeerderend klompje cellen, waarin zich gebiedjes vormden, een clustertje waarin een pulsje ontstond, dat uiteindelijk een hartje zou worden genoemd. Het kreeg vorm, met iets dat armpjes werden en beentjes, een hoofdje. Verbindinkjes tussen die gebiedjes, synapsen en neuronen en verder en verder. Een peperkorreltje.<br /></p><p>Niets.</p><p>Ik.</p><p><br /></p><p>Ik doe niet aan God, maar ik accepteer het mysterie en omarm het wonder. Bij deze.<br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-72754248414378902492022-03-28T14:31:00.002+02:002022-03-29T21:37:35.846+02:00Winst en verlies. Pas op: scènes met huiselijk geweld<p>WAARSCHUWING: DIT STUK GAAT OVER HUISELIJK GEWELD. HET KAN DUS EEN TRIGGER ZIJN. BEN JE DAAR GEVOELIG VOOR, LEES HET DAN AJB NIET. PAS OP JEZELF. <br /></p><p> </p><p> </p><p>Het punt was, het feit was, waar het altijd weer op neer kwam.</p><p>Doorzetten nu.</p><p>Aan het eind van de dag kwam altijd het moment waarop ze weer naar huis moest.</p><p>Het laatste stuk met de fiets. De onhandig grote, groengeverfde garagedeur. Fiets zorgvuldig in het rek zetten, stuur niet laten inhaken met de andere fietsen. Deur sluiten, vergrendelen.</p><p>Bijkeuken door, de hal in, jas ophangen.</p><p>Aan de stilte kon ze horen hoe de stemming was.</p><p>Moeder is verdrietig, vader is boos. Maar deze keer was haar vader razend. Geschreeuw, gescheld, verwijten. En toe kwam hij op haar af. <br /></p><p>Er stond een stoel, een zogenaamde televisiestoel, met donkerbruine rib bekleed, een Berend Boudewijn stoel. Ze zorgde er zorgvuldig voor dat die stoel tussen haar en haar vader bleef. Deed hij een stap naar rechts, dan deed zij een stap naar links. Heen en weer schoven ze. Ze zag het als van een afstand. Zo belachelijk leek het haar, slapstick.</p><p>Zo moe was ze opeens, al dat schreeuwen, het eeuwige falen, doodmoe. "Alles, als het maar stopt".<br /></p><p>Ze stapte niet meer opzij toen hij een nieuwe poging deed. In plaats daarvan stapte ze naar voren. </p><p>Hij greep haar bij haar hals, een jonge, slanke meisjeshals. Hij legde zijn vingers er omheen.</p><p>Ze weerde hem niet af, ze kromp niet ineen. Ze rechtte haar rug en keek hem strak aan. "Toe dan", dacht ze. "Doe het". Ze hoorde haar moeder angstig de voornaam van haar vader roepen. Even was het heel stil. Er gebeurde niets.</p><p>Toen liet hij haar los, zijn armen zakten naar beneden, zijn handen werkloos langs het lichaam. </p><p>"Tja", zei hij zacht. En toen: "Ga maar naar boven".</p><p>Dus dat deed ze. Op haar kamer kleedde ze zich uit en kroop in bed. Haar hoofd suisde van alles wat er die dag gebeurd was, de niet te rijmen werkelijkheden van samen zijn en je geliefd te weten en de ellende die thuis heette te zijn.</p><p>De volgende ochtend gewoon opstaan, gewoon naar de trein, gewoon naar school. Er werd nergens over gepraat. Niets te zien hier, niets gebeurd, loopt u maar door.</p><p>Dat een vader zijn kind wil wurgen, al is het in drift, is erg. Dat je je kind zover weet te krijgen dat het zich daar vrijwillig aan overgeeft is erger. Geen discussie over mogelijk.<br /></p><p>Maar er was ook iets anders, dat voelde ze al toen ze nog maar pas in bed lag. Ze was de confrontatie aangegaan. Ze dacht zich over te geven, hij was degene geweest die wegliep. Zij was de sterkste. Hij zou haar niet meer raken, ze kon hem aan. </p><p>Dit had ze er van geleerd. Later, veel later, als het leven moeilijk was en tijdens de vele sessies bij de psychiater, riep ze in zichzelf: "Kijk het beest in de ogen". En door... <br /></p><p>Het was het laatste taboe. Zo sterk is de loyaliteit aan ouders, je hangt de vuile was niet buiten. De kras op haar ziel zat daar, woekerde, zweerde. </p><p>Genoeg. </p><p>Licht en lucht. Dit is wat er gebeurde. Ze gooit het naar buiten, op straat. Niet meer haar probleem, weg ermee. </p><p>Nu nog leren ""ik" te zeggen in plaats van "zij". Kleine stapjes. <br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-5165030606452124352022-03-20T19:03:00.004+01:002022-03-20T19:11:09.886+01:00Week 11<p>Oorlog. Afgrijselijk, en het is moeilijk om niet meegezogen te worden in een spiraal van slecht nieuws, gruwelijke beelden en nog meer slecht nieuws. Schuldig voelen omdat je geniet van rust en mooi weer en fijne dagen, terwijl elders enzovoort.</p><p>Niemand is er mee geholpen als je jezelf verdrinkt in afschuw en medelijden. Hup, vooruit, doe iets! Geef geld, geef aandacht en zorg ook een beetje voor jezelf.<br /></p><p>Week 11, en we hebben, naast het werk en andere beslommeringen, best veel gedaan.</p><p>We gingen naar Assen, om nu eindelijk de bloeiende krokussen op Overcingel van dichtbij te bekijken. Dat stond al zo'n 40 jaar op het verlanglijstje.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh5QbLi50SGxFLQr0HlVZjo5I8vEcd1FkiaaDuYVIZui_MJ1Gl-mdPb40bFxG02MxaiBZvZYc9lf3WGDyUyf5CNUllrGBBiPXukFLICazBta5ANCAHaAh_8c93d2ISylyzUmVsGHavfLAnp17q6DDFTcLTMEGPPHC9YwMkjBShiVVvOABheLPRTcDAQ=s4096" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2304" data-original-width="4096" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh5QbLi50SGxFLQr0HlVZjo5I8vEcd1FkiaaDuYVIZui_MJ1Gl-mdPb40bFxG02MxaiBZvZYc9lf3WGDyUyf5CNUllrGBBiPXukFLICazBta5ANCAHaAh_8c93d2ISylyzUmVsGHavfLAnp17q6DDFTcLTMEGPPHC9YwMkjBShiVVvOABheLPRTcDAQ=w400-h225" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhW7dkTnIAFQgmsA95LPFxxINp42a4LWUqKr2Gx-IiTp-qeWbsAAfYutKoGXEQ2u7pv9NzMFKPaGoYCbILn9xNjBryzkBhmpXKVKb0y-Y76XtSq3ldoZjOnfLSir2_LvRZh6m-UpGboLmthBKpvwLIJyRtxRmi6f8fK7lGDos0gbSe2qc2Und0xd-g2=s4624" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhW7dkTnIAFQgmsA95LPFxxINp42a4LWUqKr2Gx-IiTp-qeWbsAAfYutKoGXEQ2u7pv9NzMFKPaGoYCbILn9xNjBryzkBhmpXKVKb0y-Y76XtSq3ldoZjOnfLSir2_LvRZh6m-UpGboLmthBKpvwLIJyRtxRmi6f8fK7lGDos0gbSe2qc2Und0xd-g2=w400-h300" width="400" /></a></div><p></p><p> </p><p>Je koopt een toegangskaartje aan de overkant, voor de uitzinnige prijs van 1 euro voor 1 volwassene met partner. <a href="https://www.drentslandschap.nl/objecten/landgoed-overcingel">Landgoed Overcingel</a> Naast de vele bloemen waren er zoveel vogeltjes, uitbundig zingend, tegen het verkeerslawaai in. <br /></p><p>Het was prachtig weer, fijn om te fietsen en wandelen.</p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgM4MDJJ7goElWHI-3rC3xdbsFALuXaJl1mXqQIYjD-qGhcvH_vixjuVPI_c7SndUNxuyaQBsdL_Fz-aHTv7cIRN5-NiG8yI8QdpAwOyo1KSBAR8a5hQS1dcBP6_SNrhjWoN4Ot2jsUgpk5Dngk0C4HYAexbE0KP9tWZ-JBabwF6_syqLBwD5saKnAd=s4437" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="4437" data-original-width="3328" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgM4MDJJ7goElWHI-3rC3xdbsFALuXaJl1mXqQIYjD-qGhcvH_vixjuVPI_c7SndUNxuyaQBsdL_Fz-aHTv7cIRN5-NiG8yI8QdpAwOyo1KSBAR8a5hQS1dcBP6_SNrhjWoN4Ot2jsUgpk5Dngk0C4HYAexbE0KP9tWZ-JBabwF6_syqLBwD5saKnAd=w300-h400" width="300" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Winschoten</td></tr></tbody></table><p></p><p><br /></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjNYlZ19TAcih_C7iP7l6Tp6bCtckyh7xexs22nikuWt-Qdlwrf888boUBoSxatYM4qsIF4R5X4v_2kuDkHtDx5AyO_IbXPMV-t1SqRDdfbXj3w5XAwK1TZLRmS1s1txX2guXWpg6meHFzsxue3GR3UmcXuf5sNfBs7l87dGqDmBo2dfb5FgjPB4Y5y=s4000" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjNYlZ19TAcih_C7iP7l6Tp6bCtckyh7xexs22nikuWt-Qdlwrf888boUBoSxatYM4qsIF4R5X4v_2kuDkHtDx5AyO_IbXPMV-t1SqRDdfbXj3w5XAwK1TZLRmS1s1txX2guXWpg6meHFzsxue3GR3UmcXuf5sNfBs7l87dGqDmBo2dfb5FgjPB4Y5y=w400-h300" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sellingen</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td></tr></tbody></table><br /><p>Het hoogtepunt was Franeker. Deze keer gingen we stinzenbloemen kijken in de Martenatuin bij het Museum Martena. De tuin is vrij toegankelijk.</p><p>https://www.martenatuin.nl/ en <a href="https://www.museummartena.nl/">Museum</a><br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgZH5ql27epufMV3CL2qOwSvoQrtO-2JTSzxmkOidosuUIiYfDnMsOj5VsIJNR7sF-JdKepsC_g6LFBm0fE02uuqAzWNp8dmdhYeak5whCUnesUQiZyndJx4fjAdiyPdIzVuscKKf2yy1fqP8-lfEIU11MUBzCzScHFsHP1Az8xEzhN9JclxNoY9mL4=s4624" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4624" data-original-width="3468" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgZH5ql27epufMV3CL2qOwSvoQrtO-2JTSzxmkOidosuUIiYfDnMsOj5VsIJNR7sF-JdKepsC_g6LFBm0fE02uuqAzWNp8dmdhYeak5whCUnesUQiZyndJx4fjAdiyPdIzVuscKKf2yy1fqP8-lfEIU11MUBzCzScHFsHP1Az8xEzhN9JclxNoY9mL4=w300-h400" width="300" /></a></div><p></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhSMKHnBpeHADCkX_S_cg6g3qqdw3zTrJtL3zo_53dlJcHk11rMtaGdAyKPrGj7Ygsj7FbpwcTi4OVuPM7T3eb5OWz-BX0fttnrjyWMPhZDdQTLHcf2xyZNd3EzltFXgS8KsX7IfUY3X1AGjnCsKcLjpMWd96NlAxpDjbtVAbyE5hXKnDXb7IRC60UQ=s4624" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhSMKHnBpeHADCkX_S_cg6g3qqdw3zTrJtL3zo_53dlJcHk11rMtaGdAyKPrGj7Ygsj7FbpwcTi4OVuPM7T3eb5OWz-BX0fttnrjyWMPhZDdQTLHcf2xyZNd3EzltFXgS8KsX7IfUY3X1AGjnCsKcLjpMWd96NlAxpDjbtVAbyE5hXKnDXb7IRC60UQ=w400-h300" width="400" /></a></div><p>Franeker is verder ook zo mooi, we zien elke keer wat nieuws.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiE-T-YVB1gZCHjx8KXw0EZhahVRSBfyIoqA3K03HsZ6QxQsuY9LFW2yOhxn1E_delJcohEc_GD_4B5KLbgdQipk5hsH8_AITMD1Ei1jPo97QWkJgwart2DbTjzlL2W5AaF1Jfx38UFjfnKDImYkfPnwpBzZZgH4PNg-MHZgtfBSCbyApMSLKY6pKpP=s3209" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2407" data-original-width="3209" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiE-T-YVB1gZCHjx8KXw0EZhahVRSBfyIoqA3K03HsZ6QxQsuY9LFW2yOhxn1E_delJcohEc_GD_4B5KLbgdQipk5hsH8_AITMD1Ei1jPo97QWkJgwart2DbTjzlL2W5AaF1Jfx38UFjfnKDImYkfPnwpBzZZgH4PNg-MHZgtfBSCbyApMSLKY6pKpP=w400-h300" width="400" /></a></div><p></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhpz6Zi4OWlMP_K75iPsNjR7dC8U5tLP8RUJ1OrnOOHB0yHiN-pLPZ7tMnstL0sq2t3CdqfXJ0vunDrgFQqv9eHW8WOfPlw4qL3NLwe4gOs4wTHZ09WgJU4_GGR-DFh-1gnfAPm64_8MFCp-_rY7zpubp0l3h_GNXcy7VkV4AJaS-sx-pFfFGwP8xFQ=s2542" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2542" data-original-width="1429" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhpz6Zi4OWlMP_K75iPsNjR7dC8U5tLP8RUJ1OrnOOHB0yHiN-pLPZ7tMnstL0sq2t3CdqfXJ0vunDrgFQqv9eHW8WOfPlw4qL3NLwe4gOs4wTHZ09WgJU4_GGR-DFh-1gnfAPm64_8MFCp-_rY7zpubp0l3h_GNXcy7VkV4AJaS-sx-pFfFGwP8xFQ=w225-h400" width="225" /></a></div><p></p><p> </p><p>En natuurlijk De Oortwolk, dat is een verplicht nummer. <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Oortwolk">Oortwolk</a></p><p> </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg8O980kA8d5uOzTKAlqBQtL4sih-gxyDOLSzsi9sg8P-j4uWC_Dj7jwsp__XtyXVkEGfon1AZeexekna_hr-YsXcaZ2zFdqyIwU6BfW4DPHWHz-1Tnd64mlvD2TY3ZLIvyWWwaBE-lyZiVmjgIvlakHd_1MNVDOg5ETZxJRELWxXZflI8f49hSVacB=s4096" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4096" data-original-width="2304" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg8O980kA8d5uOzTKAlqBQtL4sih-gxyDOLSzsi9sg8P-j4uWC_Dj7jwsp__XtyXVkEGfon1AZeexekna_hr-YsXcaZ2zFdqyIwU6BfW4DPHWHz-1Tnd64mlvD2TY3ZLIvyWWwaBE-lyZiVmjgIvlakHd_1MNVDOg5ETZxJRELWxXZflI8f49hSVacB=w225-h400" width="225" /></a></div> <p></p><p>Verder las ik deze week dit boek uit: </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj6oVbsCo1TKCDJxydDqpBAYpqPwmDuQwPIGLxhBJ6rUEPuw6rGf90fZtZH21H-k5Kbix_SFIdq39EbJXQ168UUumONVFUczjTtozxmcOS66BVqjQVySFek5EM8hKigY2LmcDLvzf-KrxxBCz4rHVl7yvkfF1UI8R0HIIDEudU4dPtYqUzw-FIhsrLX=s4404" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4404" data-original-width="2890" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj6oVbsCo1TKCDJxydDqpBAYpqPwmDuQwPIGLxhBJ6rUEPuw6rGf90fZtZH21H-k5Kbix_SFIdq39EbJXQ168UUumONVFUczjTtozxmcOS66BVqjQVySFek5EM8hKigY2LmcDLvzf-KrxxBCz4rHVl7yvkfF1UI8R0HIIDEudU4dPtYqUzw-FIhsrLX=w263-h400" width="263" /></a></div><p></p><p>Het kostte even moeite om er in te komen, maar uiteindelijk was het wel vermakelijk. </p><p>En tot slot heb ik vandaag gezaaid: spinazie, sla, radijs. Goudsbloemen ook. Ik heb 't al eens eerder gezegd, bij een andere gelegenheid, zie het als een teken van verzet. Plant een boom, zaai bloemen. Geef leven.<br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-11840031713141417712022-03-10T11:01:00.011+01:002022-03-12T20:52:50.563+01:00Hoe het begon.<p>Laat ik het over liefde hebben. Zoveel ellende en duisternis, er moet iets tegenover staan. Eng is het wel. In liefde zijn we het meest kwetsbaar. Wees dapper.<br /></p><p>Dit is een verhaal over de aanvang van een kleine geschiedenis. Elk mensenleven is tenslotte niet meer dan een microscopisch klein stipje, een duizendste van een tel in het grote geheel van het universum. </p><p>Er is een inleiding, en dan is er een begin en dan gaat het verder. </p><p>De inleiding was de eerste tijd op de middelbare school in de stad, een treinreis van acht minuten van mijn dorp verwijderd. De school was een scholengemeenschap, een relatief nieuw verschijnsel. Samen met honderden andere leerlingen bewoog ik me dagelijks door de gangen en het trappenhuis. Velen spraken hun zorg uit over de anonimiteit van deze "leerfabrieken", maar ik vond het heerlijk. Eindelijk ontsnapt aan de drukkende sociale controle in mijn dorp. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhdhmqkwolUSGFIm-dXpCTfJ3cpdMW-DQxkYXzs6v5Z93QJkkYPvy9JoWNE-tktNLgIL2HJpIuD4zSOr1cfn8yluPUx1uYSJ_IwVasfu93oI_9bUsgkhVvvOLaMei7vBgL9cMn-f3MDQ1DG7zMuH0bA37xmcg-TVgMUjKp30vr-J0f_LM9yMvYf-4Tf=s3459" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2533" data-original-width="3459" height="293" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhdhmqkwolUSGFIm-dXpCTfJ3cpdMW-DQxkYXzs6v5Z93QJkkYPvy9JoWNE-tktNLgIL2HJpIuD4zSOr1cfn8yluPUx1uYSJ_IwVasfu93oI_9bUsgkhVvvOLaMei7vBgL9cMn-f3MDQ1DG7zMuH0bA37xmcg-TVgMUjKp30vr-J0f_LM9yMvYf-4Tf=w400-h293" width="400" /></a></div><p>Thuis ging het niet goed, mijn leerprestaties holden achteruit, ik was voornamelijk bezig met overleven. De pauzes waren rustpunten. Ik kon urenlang kijken naar al de verschillende leerlingen, de groepjes die ze vormden, de kleine territoria die ze bezetten: bij de koffiebalie, rond het apparaat met chocolademelk en koffie, naast de deur naar de administratie...<br /></p><p>Sommige gezichten in de aula waren herkenningspunten in een bewegend landschap, net zoals de treinreis was verdeeld in onderdelen: het bos met de Rhododendrons, de heuvel waar in het voorjaar zoveel narcissen bloeiden, het tolhuis.</p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhXseJOK17P6HrCLbhTPPSIBR_MH-iQGdGZHD_6Bg8VTjhWQiHszRVnVDJ62R8xcCFi_-0OKzPp8AS8L_LAfhWgmgXejyhg6NnDyMkT9u-EqrJlarD46ZFnaGLOuZASe6AWq2NV-m_ot8EXEb0AxZ178TjsMq0D18bMnC_bNLiPJLIQRhxicXjkaGjW=s4624" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4624" data-original-width="3468" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhXseJOK17P6HrCLbhTPPSIBR_MH-iQGdGZHD_6Bg8VTjhWQiHszRVnVDJ62R8xcCFi_-0OKzPp8AS8L_LAfhWgmgXejyhg6NnDyMkT9u-EqrJlarD46ZFnaGLOuZASe6AWq2NV-m_ot8EXEb0AxZ178TjsMq0D18bMnC_bNLiPJLIQRhxicXjkaGjW=w300-h400" width="300" /></a></div> <p></p><p>Op een dag viel mijn oog op een jongen die met vrienden zat te kaarten. Donker haar tot op de schouders, geprononceerde mond, lange hals, uitstekende adamsappel. Hij had iets van een bekende zanger, vond ik. Maar het opvallendste vond ik zijn ogen. Ik was naar een expositie over Pompeii geweest, en zijn gezicht had één van de vele fresco's kunnen zijn. Ik voegde hem in gedachten toe aan mijn verzameling. Vreemd genoeg zag ik hem nooit in de gangen lopen. Zijn schooltas was opvallend klein en leeg. Hij bleef zelden over. Vaak vroeg ik me af, wat er nou zo bijzonder aan hem was. Wat was het, dat je aantrok in iemand? </p><p>De aula was een grote, rechthoekige ruimte, die parallel liep aan de hal. Aan een korte zijde was het toneel dat je kon bereiken middels een trap met vier houten treden. De grote velours gordijnen waren meestal gesloten. Het groepje, waartoe ik behoorde, bestond uit zo'n acht meiden. Elke pauze namen we plaats op de treden van dat trapje en wat stoelen.<br /></p><p>Zo gebeurde het op een dag dat ik de gordijnen zag bewegen en er iemand tevoorschijn kwam. Ik zat op een stoel en had prima zicht op het tafereel: mijn inwoner van Pompeii liep niets vermoedend op de trap af. Ik zag hem stoppen, fronsen. "Ga daar eens weg", zei hij. Zelfs de meest zachtzinnige onder ons lachte hem hartelijk uit.</p><p>"Jullie mogen daar niet eens zitten" probeerde hij toen. Ook dat had totaal geen effect. Hij keek nog eens, haalde zijn schouders op, liep een paar passen naar links. Hij zette zijn hand op de rand van het toneel en sprong er af. Vlakbij stond hij, en ik zag dat hij glimlachte. Niet boos, niet geërgerd, eerder licht geamuseerd en verder onverstoorbaar. <br /></p><p>Zo begon het. </p><p>Sindsdien keek ik elke dag uit of ik hem zag. Nooit keek hij terug, of naar ons groepje. We bestonden niet. Ik bestond niet. </p><p>Het werd zomer, de vakantie brak aan. Ik ging met een vriendin kamperen, zorgvuldig gepland, zodat ik niet thuis zou zijn als mijn rapport aankwam, met de mededeling dat ik bleef zitten. </p><p>De eerste dagen na de vakantie was de aula een soort van hel. Het lawaai van al die stemmen was oorverdovend. Na een dag of drie was ik weer gewend, en leek het alsof de zomervakantie weken geleden was. Ik keek uit naar mijn jongen uit Pompeii. Ik zag hem niet. Misschien was hij nog niet begonnen? Misschien was hij ziek? Na nog een paar dagen begon ik systematisch de aula te scannen. Ik liep zoekend door de gangen. Ik keek in de garderobe, de theetent, liep naar de MAVO afdeling en keek daar. Ik zocht. Ik vroeg het aan anderen, maar niemand wist wie ik bedoelde, niemand kende hem. Hij was weg. Uiteindelijk bedacht ik, dat hij waarschijnlijk was verhuisd. Ik wist zijn naam niet, ik wist niet waar hij was. Ik was hem kwijt. </p><p>Nieuwe leraren voor dezelfde vakken, en ik kreeg door wat er van me werd verwacht. School werd een toevluchtsoord. Thuis ging het slecht, maar op school was er sport, en waren er leraren die aardige dingen zeiden over mijn werk.</p><p>Vanaf de vijfde was ik af van de vakken die ik niet wilde en waar ik geen aanleg voor had, en ik had plezier in de vakken die ik had gekozen. Het eindexamen kwam in zicht. Ik was vol vertrouwen, dit was iets wat ik kon. Thuis mocht ik eindelijk zoveel lezen als ik wou, ik zei dat het "voor de lijst" was, voor school. En ik had inmiddels een vriendje, die studeerde en op kamers zat, maar de meeste weekenden overkwam. </p><p>Volleybal en softbal waren dé sporten op mijn school. Er was een plaatselijke volleybalvereniging waar veel klasgenoten en leerkrachten lid van waren. Mijn vriendje was dat ook, tot hij verhuisde. Regelmatig had hij het over een clubgenoot, waar hij op gesteld was, maar die op de andere scholengemeenschap zat. Op een middag zaten we op de tribune naar een wedstrijd te kijken, toen vriendje opeens verrast uitriep: daar is hij! Ik keek op en herkende hem direct. Hij mij niet, natuurlijk niet. Ik keek toe, hoe ze praatten en lachten en toen ging hij weer weg. </p><p>In november was een klasgenoot van mij jarig, er was een feestje. Ik mocht er heen en daar was hij. Ik zat achter in de woonkamer, hij hing rond in het voorste deel. Ik keek. Ik dacht. Ik durfde niet, maar vroeg me af, hoe ik me zou voelen, als ik hem weer uit het oog zou verliezen. "Nu of nooit" zei ik tegen mezelf, liep naar hem toe en begon een gesprek. Alles wou ik weten, zijn naam en waar hij woonde en wat hij deed. Het ging zo moeizaam, ik weet niet wat hij dacht, maar ik zette door. Een half uur later stonden we samen in de keuken pannenkoeken te bakken voor de rest van het gezelschap. Ik was zo blij.</p><p>Een kennis woonde op kamers in een oud huis bij de melkfabriek. Het werd een gewoonte om daar op zaterdagavond bij elkaar te komen. Kletsen, TV kijken, chips en drank. Chillen avant la lettre. Op een avond dook hij op, we praatten. De week daarna weer. We bleken interesses te delen: lezen, (kunst)geschiedenis, en meer. We praatten en praatten, de hele winter lang.</p><p>Op een dag kwam ik voor de schoolpauze naar beneden, en daar zat hij, als vanouds, te kaarten. Nu kende ik wel de jongens met wie hij praatte. Nu zag hij me wel. </p><p>Het werd voorjaar, een prachtig voorjaar, met zachte dagen vol zon. In de pauzes stroomden de leerlingen naar buiten, om plaats te nemen op de grasvelden langs de vijvers aan de overkant van de straat. </p><p>Ik kwam naar beneden voor de pauze en hij zat op de koffiebalie te kletsen met de concierge. Ik liep naar hem toe, hij sprong op de grond. We liepen naar buiten en zochten een plekje op het gras. We praatten, en zwegen. </p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjzkAhiQQbIZA_8R45tW47YBjq6hUxdP3iuUMu7s1detzbKBFIFgOuhPn6N_MyZJJgjmqblFjZBIeIWvOaEIfdRFJdKv_0r9RAIUaqtjErg3YSo6YryqAdiBfjYDWUhVmiXXl-hHAX3Kl7yJNDzeA5yHqiAW2eXrSQ4OpUYx-E9Ew2Bz-07bditlijS=s4608" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3456" data-original-width="4608" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjzkAhiQQbIZA_8R45tW47YBjq6hUxdP3iuUMu7s1detzbKBFIFgOuhPn6N_MyZJJgjmqblFjZBIeIWvOaEIfdRFJdKv_0r9RAIUaqtjErg3YSo6YryqAdiBfjYDWUhVmiXXl-hHAX3Kl7yJNDzeA5yHqiAW2eXrSQ4OpUYx-E9Ew2Bz-07bditlijS=w400-h300" width="400" /></a></div><br /><p></p><p></p> <p></p><p>Hij wachtte me op, elke dag. We zaten in het gras. Dan pelde hij een sinaasappel, en gaf me de stukjes, één voor één. Soms vroeg ik, of hij niet naar school moest, of hij zelf geen sinaasappel wou. Dan haalde hij zijn schouders op. </p><p>Als het regende zaten we in de aula, ik praatte met mijn vriendinnen en vrienden, las een boek, hij kaartte.</p><p>Mijn vrienden werden ongerust. Ze vroegen of mijn vriendje dit alles wel wist en wat hij er van vond. Ik zei dat hij het wist en vroeg hen wat hun bezwaar was. We deden niets. We praatten alleen maar. Ze wisten niet wat te zeggen.</p><p>Het werd mei. Na de pauze hadden we gym. Ik rende het sportveld op. De jongens waren al aan het voetballen op het eerste veld. Ik zag dat hij meedeed, rennend, lopend, spelend. De leraar vond het best, die kende hem, een clubgenoot.</p><p>Wat deden wij (op het tweede veld)? Softbal, denk ik. Iedereen keek me aan, alsof ze een verklaring van me verwachtten. De lerares maakte een opmerking tegen me. Wat moest ik zeggen? Ik had hem niet gevraagd daar te zijn. Nu denk ik, dat ik ongelooflijk liep te stralen. Dat iedereen zag, wat ik zelf eigenlijk wel wist.<br /></p><p>De lucht was zo ontzettend blauw, het gras was nooit groener als toen. Ik hoorde de jongens roepen en lachen, het geluid van de bal die vol geraakt werd. Ik hoefde niet te kijken, ik wist dat hij er was en dat was genoeg. Alles was goed. </p><p>In juni hebben we voor het eerst gezoend. Ik weet de datum, ik weet de plaats. Eindeloze kussen. Dat onbegrijpelijke werkwoord houden van. Het ontsnapte, het kon niet meer onuitgesproken worden.<br /></p><p>Hij haalde me weg uit dat huis. Hij heeft me gered. </p><p>Het leven was niet altijd aardig. Er was geldgebrek, narigheid en ziekte. Maar nu we ouder worden lijkt dat allemaal ruis. Wat blijft, is waar het mee begon. Er zal nooit een einde aan komen.<br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgVRhCEmGuN2htbuFTlNiXRsejYGqgXsOkxGc5BfCFfn3PHZff6LDha_JUFOrIVzQB2QmeskJ0q5TOzgo8BUqB9z2ok5HxvCMWKQTvuycaxpNVBkv2nov6tGUJKLYb5sQOndSqiAhs42NQHSmw-P6xFl5mOOUSCfnBJWgQ8iDfCWyWYCiYxbUfUmm_c=s3261" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3261" data-original-width="2780" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgVRhCEmGuN2htbuFTlNiXRsejYGqgXsOkxGc5BfCFfn3PHZff6LDha_JUFOrIVzQB2QmeskJ0q5TOzgo8BUqB9z2ok5HxvCMWKQTvuycaxpNVBkv2nov6tGUJKLYb5sQOndSqiAhs42NQHSmw-P6xFl5mOOUSCfnBJWgQ8iDfCWyWYCiYxbUfUmm_c=w341-h400" width="341" /></a></div><p></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-67440724779684865632022-01-16T20:25:00.000+01:002022-01-16T20:25:48.664+01:00Een boeken-adventkalender<p>Twee jaar geleden las ik voor het eerst de tweets van ene Claire <span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0">(@thechesilbeach) die een boeken-adventkalender van haar man had gekregen. Het thema was Backlisted.fm, de podcast die volgens eigen zeggen "leven geeft aan oude boeken".</span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"> <a href="https://www.backlisted.fm/">https://www.backlisted.fm/</a></span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"><br /></span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiSQU68GZBthDesm2JMOBB35pJ-_NTZfV_2_hNrXFGSTgjzmgrRYuiP6D9_d_1AXbgzr4NsEcudEC2Np_SUUEEbPfYnKUz4h8JXCcRCimSTPcTQOFcbasaCRAZkpDDsAbFkOzjlyxzzG3DSIzV0R7qPgNEB3iUk-R5cjRPhZexm4ac3h6Bktt3AxCPZ=s650" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="650" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiSQU68GZBthDesm2JMOBB35pJ-_NTZfV_2_hNrXFGSTgjzmgrRYuiP6D9_d_1AXbgzr4NsEcudEC2Np_SUUEEbPfYnKUz4h8JXCcRCimSTPcTQOFcbasaCRAZkpDDsAbFkOzjlyxzzG3DSIzV0R7qPgNEB3iUk-R5cjRPhZexm4ac3h6Bktt3AxCPZ=s320" width="320" /></a></div><br /><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"><br /></span><p></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0">De kerst daarop, die van 2020, was het weer raak: ze kreeg opnieuw stapels boeken. Ik had mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar te pakken. Ik zou zelf een adventkalender samenstellen, en daartoe in de komende maanden boeken kopen op www.boekwinkeltjes.nl, in antiquariaten en kringloopwinkels. </span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0">Toen kwam COVID. Ik ben nogal kwetsbaar. Hoe kun je boeken kopen voor een jaar verder in de tijd, als je geen idee hebt of je er dan nog wel bent? Moeilijk, moeilijk. Het ging maar mondjesmaat.</span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0">In de zomer ging het beter, we kwamen af en toe in een winkel, zelfs in een boekenwinkel (heerlijk) en in <a href="https://www.bijtijenontij.nl/">https://www.bijtijenontij.nl/</a></span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0">We gingen met keurige stapeltjes weer naar buiten.</span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"> <br /></span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgi-wNIjzvCdz8nDKa89rGLEgXfKNyKHNfoY_WfPccCTXQupo4Q6uNX7_bRjuYX5EbsbNBrWIGZTsn_a4QAxPDHIPA-umjchmkRDEr7a9GN4rD62ArSqCaGQCBSImZ2EjgPhM1JR2DCmN7_ld67DEqI8ECug1DTDjnuJ3dSBXhpsy3zDiTibGmMrz5h=s4624" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4624" data-original-width="3468" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgi-wNIjzvCdz8nDKa89rGLEgXfKNyKHNfoY_WfPccCTXQupo4Q6uNX7_bRjuYX5EbsbNBrWIGZTsn_a4QAxPDHIPA-umjchmkRDEr7a9GN4rD62ArSqCaGQCBSImZ2EjgPhM1JR2DCmN7_ld67DEqI8ECug1DTDjnuJ3dSBXhpsy3zDiTibGmMrz5h=s320" width="240" /></a></span></div><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"><br /> </span><p></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0">Ook zoiets vreemds, in november denk ik altijd dat er nog zeeën van tijd zijn tot de kerstperiode aanbreekt, en dan opeens is het bijna Advent. Ik kocht me gek, hier een boek voor drie euro, daar één voor 4,50. </span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0">Uiteindelijk is het gelukt, min of meer. Eerst had ik er te weinig, en toen één teveel. Ook was er de vraag wanneer je begint met uitpakken (op de eerste Advent Zondag of 1 december?) en wanneer je ophoudt (op de vierde Advent Zondag of op kerstavond?). Nou ja, daarin maakt iedereen maar zijn eigen keus.</span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0">Ik had elk boek dat arriveerde meteen ingepakt. Na al die tijd wist ik niet zo goed meer wat waarin zat. Mooi zo. </span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0">Ik vroeg mijn man de pakjes te nummeren en deed ze in de kerstdoos. </span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"> </span><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjlNPxoiV7tR395Z4bvLHJBKTsAT-w8poGmyJyMUezB_Yun6NrQHTjMRKUob4ZfuSQxY6Wi0J5QjS5V-9X4Fh3byjexes1Q4PVjs5KAMIwMLZUKkz5pyZO82FAlytPYxDWUDdpQm7N3PTfGXCaE8CrYiosM-GiZAZLewEz0tMFcHk8dHoN-oHT71Rkk=s4624" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4624" data-original-width="3468" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjlNPxoiV7tR395Z4bvLHJBKTsAT-w8poGmyJyMUezB_Yun6NrQHTjMRKUob4ZfuSQxY6Wi0J5QjS5V-9X4Fh3byjexes1Q4PVjs5KAMIwMLZUKkz5pyZO82FAlytPYxDWUDdpQm7N3PTfGXCaE8CrYiosM-GiZAZLewEz0tMFcHk8dHoN-oHT71Rkk=w300-h400" width="300" /></a></span></div><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"><br /></span></div><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0">Toen begon het.<br /></span><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgWln2dtduJntiDeLQ_QvhQCRzYr62SJWrPlNw232Ag8Z1EayHOV16Y_6UFyKJqV-Yfl1lMRo_cNioQebrXGShuOzV55hREXzGQe8DEsc4T1zObv4WUPk0bRGndMvb9sH9fjVozEWjIAc2a9dPHrchFRB5nA8k--mTKbnqfRrOOFJqE9IskNbVd7RJC=s4000" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgWln2dtduJntiDeLQ_QvhQCRzYr62SJWrPlNw232Ag8Z1EayHOV16Y_6UFyKJqV-Yfl1lMRo_cNioQebrXGShuOzV55hREXzGQe8DEsc4T1zObv4WUPk0bRGndMvb9sH9fjVozEWjIAc2a9dPHrchFRB5nA8k--mTKbnqfRrOOFJqE9IskNbVd7RJC=s320" width="240" /></a></div><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"> </span><p></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0">Elke ochtend bij het ontbijt een pakje; de spanning van "wat zit erin?" De verbazing over boeken die ik me echt niet meer herinnerde.</span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"> </span><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"> <br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj2cED7q9RwL8HZJ6KT24Ra2isX2BwyESn3eBd3QBC3mB9deWn0RLCZ3wnqPMAGE4i_5wbTJ3f-IuvR9m6l0IJtUz3COX61UYg9OQp-BN-zM6KdcnoTmMBjNsP0wSQMarw412m5cpLg7jffJ7hfidmB6i6doEuctLNNiuq43ePaiBB_xRi7AjrWP3cn=s3839" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3839" data-original-width="2540" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj2cED7q9RwL8HZJ6KT24Ra2isX2BwyESn3eBd3QBC3mB9deWn0RLCZ3wnqPMAGE4i_5wbTJ3f-IuvR9m6l0IJtUz3COX61UYg9OQp-BN-zM6KdcnoTmMBjNsP0wSQMarw412m5cpLg7jffJ7hfidmB6i6doEuctLNNiuq43ePaiBB_xRi7AjrWP3cn=s320" width="212" /></a></span></div><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"><br />Toen het eindelijk kerst werd, was ik bekaf, volledig verzadigd met al die nieuwe aanwinsten. </span><p></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0">Het was zo leuk, dit jaar doe ik het weer.<br /></span></p><p><span class="css-901oao css-16my406 r-poiln3 r-bcqeeo r-qvutc0"><br /></span></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-42514330935663594652021-12-05T14:10:00.001+01:002022-01-16T20:26:05.049+01:00Woord en Beeld: Begraven op Ameland<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg23clhX4k01hzKE4ckEtKUaoSkoodcSZ98U7u6TeCTvWuO2O1zGXiapx145gr_T2K0UmuyeL4lJDU7oBH4Yi21tvzxu0s5XWNWd9L-YTAv3t1fprqiuaf1fS6E6E84ZbGr6tvS7qsH8dY/s2048/koeken1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1641" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg23clhX4k01hzKE4ckEtKUaoSkoodcSZ98U7u6TeCTvWuO2O1zGXiapx145gr_T2K0UmuyeL4lJDU7oBH4Yi21tvzxu0s5XWNWd9L-YTAv3t1fprqiuaf1fS6E6E84ZbGr6tvS7qsH8dY/w320-h400/koeken1.jpg" width="320" /></a></div><p></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWfuUBJWzQfN5YteHGlXJMTJQSEo01f4HuHfIGHB46ZY05y5kS9krWPFGAKpduhC6WbuJR2RS1Sf4_dkQ86QJZDjABDjykHivT3R2O2qZbzOdeE3mAC9JFj8KwHp2aX84SnjwYL9PLHYg/s2048/koeken4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1262" data-original-width="2048" height="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWfuUBJWzQfN5YteHGlXJMTJQSEo01f4HuHfIGHB46ZY05y5kS9krWPFGAKpduhC6WbuJR2RS1Sf4_dkQ86QJZDjABDjykHivT3R2O2qZbzOdeE3mAC9JFj8KwHp2aX84SnjwYL9PLHYg/w400-h246/koeken4.jpg" width="400" /></a></div><p> </p><p>p. 17:</p><p>"... Ook hadden de opppasters de koffie of thee klaar waarbij witte kandijklontjes, blatjes (een soort koek) en krakelingen werden geserveerd." Blatjes zijn de zogenaamde platte koeken.<br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0xzwD1O6BqyZ_tmNGRCqdNC_ZhaX67dVBl2iGNcQz6Bx29GKVx2ajO-_FoeXAWRRt0O5j3UMDyNKAvTzQnTxzibE75eR4yxBh5sxatcDRlPmCHFlPw9vZdvIyI4OSXunaTUlKcsVGyFQ/s2048/koeken3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="2019" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0xzwD1O6BqyZ_tmNGRCqdNC_ZhaX67dVBl2iGNcQz6Bx29GKVx2ajO-_FoeXAWRRt0O5j3UMDyNKAvTzQnTxzibE75eR4yxBh5sxatcDRlPmCHFlPw9vZdvIyI4OSXunaTUlKcsVGyFQ/w394-h400/koeken3.jpg" width="394" /></a></div><br /><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqm-TwSWFueGN9wdhgJoS0-57hMQZbACijp72MIef57aql57YAw-j0-n3hnRY6tUwQiqGPK9mQgwaio9eYDfmHhDkxXOtg0ua3UMqJ9JZjthhhC__e1Ho8rLnAmPfqLik-v5pg5rzx0_M/s2625/koeken2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1198" data-original-width="2625" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqm-TwSWFueGN9wdhgJoS0-57hMQZbACijp72MIef57aql57YAw-j0-n3hnRY6tUwQiqGPK9mQgwaio9eYDfmHhDkxXOtg0ua3UMqJ9JZjthhhC__e1Ho8rLnAmPfqLik-v5pg5rzx0_M/w400-h183/koeken2.jpg" width="400" /></a></div><br /><p>Woord: Leon Blok. Begraven op Ameland. De geschiedenis van het leven op Ameland verborgen in duizenden namen op grafstenen. </p><p>Beeld: Amelander platte koeken van bakker De Jong, Nes, Ameland en grote krakelingen, gekocht bij Spar Manje, Ballum, Ameland.<br /></p><p><br /> </p><p> </p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-64290973790914453032021-06-04T15:52:00.000+02:002021-06-04T15:52:03.628+02:00Portretten: Edward, prince off Wales<p>Dit is Edward, Prince of Wales, 1537-1553. Het portret is geschilderd door Hans Holbein de J. In 1537 of '38 staat erbij. In aanmerking nemende dat Edward een oktoberkind was, ga ik maar uit van 1538. Hier zit een stevige peuter in wording, geen 2 maanden kindje (kijken die experts wel eens naar echte mensen?).</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRcTnRtTLO5TMU2OXXke5wGs9sPOe5GThCme-dVpvh02Zy5c10c_mK4aDHxlNQni1EkG7bGwabkRJtBCfhCiAinxw1LWcmwPPAnIwpyOV2DH_zll0TmOjpt_OYzl9dCpeg3OGOjcblIZc/s2048/Edward.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1490" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRcTnRtTLO5TMU2OXXke5wGs9sPOe5GThCme-dVpvh02Zy5c10c_mK4aDHxlNQni1EkG7bGwabkRJtBCfhCiAinxw1LWcmwPPAnIwpyOV2DH_zll0TmOjpt_OYzl9dCpeg3OGOjcblIZc/w291-h400/Edward.jpg" width="291" /></a></div> <p></p><p>Het stukje op Wikipedia leest deels als een personage-lijst van de trilogie van Wolf Hall. Geen wonder, want deze Edward was de zo lang begeerde, eerste zoon van Henry VIII die de geboorte doorstond en in leven bleef.<br /></p><p>Als we over deze mensen lezen, lijkt het vaak allemaal zo veraf. Haast fictieve karakters zijn het, in verhalen die via overlevering tot ons gekomen zijn. Haast zou je vergeten dat dit kindje echt bestaan heeft. Krampjes heeft gehad, snotneuzen, geschaafde knie, oorpijn. Maar gelukkig zijn er brieven en ooggetuigen die melden hoe blij zijn vader met hem was, die hem in zijn armen wiegde. Hoe hij met zijn halfzusjes speelde. Dat hij veel speelgoed kreeg. Zijn lady-mistress (ofwel gouvernante) schreef aan Thomas Cromwell in een verslag over een blij dansend jongetje, dat genoot van de muziek die door de minstrelen van zijn vader gespeeld werd. </p><p>Suikerzoet? Zet het maar af tegen de overige gebeurtenissen van die tijd, intriges, vervolgingen, onthoofdingen. Na de dood van zijn vader werd Edward tot koning gekroond. Negen was hij toen en vanwege zijn leeftijd kwam het land onder een vorm van Protectoraat. Machtsverschuivingen aan het koninklijke hof, sociale onrust, economische problemen. Op zijn vijftiende werd hij ziek en stierf, mogelijk aan tuberculose. <br /></p><p>Kijk nu nog eens naar het schilderij, met de wetenschap van intriges, ziekte en dood. Een klein jongetje met een prachtig pakje aan. Een warm mutsje dat het koppie moet beschermen, daar bovenop een hoofddeksel met een witte veer, kenmerk van de Prince of Wales, zo heb ik gelezen. Een gouden rammelaar in de mollige handjes. Dikke wangetjes en een prominent kinnetje. Kleine oogjes, die wat dicht bij elkaar staan, een klein neusje en een smal mondje. Wat dunne haartjes piepen onder het mutsje uit, rossig blond? Hij lijkt, ook op een later portret, onmiskenbaar op zijn vader. Wellicht heeft de schilder dat zo bedoelt, al was Holbein bekend om zijn "warts and all". Dat is de kracht van Holbein: je wordt niet afgeleid door goud en brokaat. Wat je ziet is wat je krijgt: een gewone peuter. Het zou je buurjongetje kunnen zijn.<br /></p><p> </p><p><span style="font-size: x-small;">Het schilderij hangt nu in de National Gallery of Art te Washington. </span><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-7853546939705020902021-05-21T13:30:00.000+02:002021-05-21T13:30:03.700+02:00Portretten: de zitter<p> </p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggrXRXaM0K58jBQm4kqDwwMBYJlCbtUSgLE9oAF6NHK1FIRueMePVdFi8fYMwwni6NUf3ejsZyJYKqgGN45Lbb9Tri75klMdKPXLe0C3LtTWlNMAb1QjXXIg-HQ0lLmUfxVNZjR14FuP8/s2048/Verspronck.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggrXRXaM0K58jBQm4kqDwwMBYJlCbtUSgLE9oAF6NHK1FIRueMePVdFi8fYMwwni6NUf3ejsZyJYKqgGN45Lbb9Tri75klMdKPXLe0C3LtTWlNMAb1QjXXIg-HQ0lLmUfxVNZjR14FuP8/w300-h400/Verspronck.jpg" width="300" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr></tbody></table><p>Ik ben gefascineerd door portretten. Portretten gaan altijd over meerdere mensen. Je begint bij de afgebeelde persoon (de zitter). Dan de schilder, die de regie voert over het portret. Vervolgens de opdrachtgever. Dat kan de zitter zelf zijn, maar ook een derde: man, vrouw, bestuur van een instelling, ouders. En tot slot ben je zelf betrokken: de kijker.</p><p> De mode en de mores van de tijd is een factor van belang. Symbolisch, smetteloos of warts and all?
Een bijna fotografische weergave of meer een impressie van een
karakter?</p><p>Als de zitter volwassen is, heeft hij/zij bepaalde ideeën over hoe hij afgebeeld wil worden. Liever de voordeligste kant van het gezicht naar de kijker gericht, wat te dragen, welke houding. Wie betaalt, bepaalt. Maar een schilder hoeft daar geen boodschap aan te hebben. </p><p>Met een kind is het anders. Dat houdt zich niet bezig met hoe het overkomt op de ander. Het zal wriemelen en wiebelen en nieuwsgierig zijn naar wat die onbekende daar doet, achter die rare constructie van houten poten en een bord met papier, of linnen doek. Verlegen, belangstellend of volkomen ongeïnteresseerd kijkt het ons aan, soms door eeuwen tijd, recht in de ogen: wie ben jij? wat doe je? En ik kijk terug. Wat is er van je gekomen, kind? Waren ze een beetje aardig voor je? Mocht je die tol, die bal houden? Was je blij toen je die stijve kleren weer uit mocht en je dagelijkse jurk weer aan kon trekken? </p><p>Neem nu dit meisje. Aangekleed als een kleine volwassene getuigt haar kleding van rijkdom. Maar ik denk dat het ook zegt: dit kind hoort bij ons. Zoals ze gekleed is, de sieraden die ze draagt (de armband was van grootmoeder, de speld van de andere oma, het kant van de familie-doorpjurk), geeft wellicht allemaal aan: wij, ons gezin, onze familie. ("Ach, sprekend haar moeder!" Ik hoor het ze zeggen). Dit zijn ook stamkleuren. <br /></p><p> Ik vind dat ze er een beetje moe uitziet. Afwachtend, dappere glimlach, mooier dan de Mona Lisa. Ik wou dat ik wist wat je dacht, meissie. Ik wou dat ik je naam wist, dan zou ik hem hardop zeggen. <br /></p><p><br /></p><p><span style="font-size: x-small;">ansichtkaart uit het Rijksmuseum, Amsterdam</span></p><p><span style="font-size: x-small;">Johannes Cornelisz. Verspronck 1597-1662</span></p><p><span style="font-size: x-small;">Portret van meisje in blauw </span><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-34190641114002116022021-04-14T20:01:00.007+02:002021-04-14T20:01:54.441+02:00Een ansichtkaart van Anno<p> In map 7 van mijn vader zaten vier kaarten van een door hem bezochte expositie, waaronder deze:</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBliT-Ab8lHphQ4k8EUJVTqgkxDcyMYz_ofid1O4ojiHAerrh-Fp4V1URy85qdn1qbQtfrSGUEoCImbFAETEb-0t2-f6jctIJm7fPBHC1Sp54G_L10kFGoHmNWxBmUBSDff8USldegzH0/s2048/anno2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1344" data-original-width="2048" height="263" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBliT-Ab8lHphQ4k8EUJVTqgkxDcyMYz_ofid1O4ojiHAerrh-Fp4V1URy85qdn1qbQtfrSGUEoCImbFAETEb-0t2-f6jctIJm7fPBHC1Sp54G_L10kFGoHmNWxBmUBSDff8USldegzH0/w400-h263/anno2.jpg" width="400" /></a> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Achterop staat een naam: Anno Mitsumasa (1926-2020). Hij heeft een eigen Wikipedia-pagina. In de Engelstalige variant staat dat zijn stijl vaak wordt vergeleken met die van Escher. Dat komt dan mooi overeen met het thema van de genoemde expositie: onmogelijke constructies en afbeeldingen à la Escher.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Drie kaarten boeiden me niet, maar de vierde des te meer. Die huisjes! De naam Anno! Ik ging naar boven (daar staan de kasten met kinderboeken) en kijk...<br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghqbJEI8cybNWZXXAKokN4l0y1SqzTDyAEsjMhhesV0mp97HHEc8_umH_2MFf7HPoxY3h4hB5Srob-Bgwu5mHLFKBVy64Jgp7G8ZSYdtHEC0Vnv_Vn-y6JtVn277ZwXCIzPm1-UEsEcCU/s2048/Anno+5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1631" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghqbJEI8cybNWZXXAKokN4l0y1SqzTDyAEsjMhhesV0mp97HHEc8_umH_2MFf7HPoxY3h4hB5Srob-Bgwu5mHLFKBVy64Jgp7G8ZSYdtHEC0Vnv_Vn-y6JtVn277ZwXCIzPm1-UEsEcCU/w319-h400/Anno+5.jpg" width="319" /></a></div> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Het lievelingsboek van de oudste, dat we keer op keer van de bibliotheek leenden, tot ik hem ergens kocht.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Elke pagina is een ontdekkingsreis, op een paardje rijdt Anno (die met het puntmutsje) door tijd en ruimte. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl6_dJMGukmvNGhTEK4dHyP3zOUfEbrNcssYEX5cq2QOt2wXiVUUT4jZ-KcZvkgXly-vPPQXTLdNuJCWPT0NDRfh0-DKStMkUeFgM_4GuC7rOfgKB69lEaCajdcvSfGgpmMsz1uk3cqT4/s2048/Anno+7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl6_dJMGukmvNGhTEK4dHyP3zOUfEbrNcssYEX5cq2QOt2wXiVUUT4jZ-KcZvkgXly-vPPQXTLdNuJCWPT0NDRfh0-DKStMkUeFgM_4GuC7rOfgKB69lEaCajdcvSfGgpmMsz1uk3cqT4/w300-h400/Anno+7.jpg" width="300" /></a> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Landschappen wisselen elkaar af, en overal kun je visuele grapjes ontdekken, en verwijzingen naar verhalen, gebeurtenissen, beroemde personen, etc. Op de bovenstaande afbeelding zie je rechtsboven de drie koningen, die op weg zijn naar baby Jezus (het hele verhaal kun je terugvinden, vanaf de aankondiging aan Maria tot en met de kruisiging). Onder de boom zitten Alice en haar zusje, het witte konijn staat er ook.<br /></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> </div><p>Sommige kunstenaars maken zo'n indruk, dat ze als het ware voor altijd hun stempel op hun onderwerp zetten. In de herfst kan ik geen geel kleurende jonge berken en eiken zien, zonder aan Van Gogh te denken. Rode kruisbessen zijn Adriaen Coorte, schaatsers op het ijs natuurlijk Avercamp. </p><p>Voor mij hoort Anno Mitsumasa ook in dat rijtje. Misschien niet als groot schilder, maar ik kan geen afbeelding van de Dom in Florence zien zonder aan hem te denken. Zijn manier van afbeelden heeft mijn manier van zien grondig beïnvloed. <br /></p><p> </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjR9im8FQNBBPi6rpZYf0I73o-16l0MFj2Soc0w8om_CTDjYa3sYyn7G3K4KF-2RVwx7I0LL7E-LDhCWsBsrGkNuzqEMbpmeqkfNdUtKKjhqjvwwZkc8kDZRwOTNIop4bMh-oAUTQmkuc/s2048/anno+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1602" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjR9im8FQNBBPi6rpZYf0I73o-16l0MFj2Soc0w8om_CTDjYa3sYyn7G3K4KF-2RVwx7I0LL7E-LDhCWsBsrGkNuzqEMbpmeqkfNdUtKKjhqjvwwZkc8kDZRwOTNIop4bMh-oAUTQmkuc/w313-h400/anno+3.jpg" width="313" /></a></div><br />Toen zoon klein was, bestond internet nog niet. Nu wel, en ik zag net tot mijn grote vreugde dat er veel Anno-boeken bestaan die ik nog niet ken. Meteen eentje besteld bij Boekwinkeltjes. Ik hoop binnenkort door Engeland te reizen.<p></p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKV6b2aKsiQF1lXk2NxisMc_SLGLSTCsVIKa6hprznF2GZI6VDuO1-U_2AWHQSwfVr-7_Au_n2mAk0Zzl3CjW3mX2W-ccvnP0thaVemvK13khy9zkVILC0KfnTeazQEZdg3TCbKkvyLco/s500/engeland.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKV6b2aKsiQF1lXk2NxisMc_SLGLSTCsVIKa6hprznF2GZI6VDuO1-U_2AWHQSwfVr-7_Au_n2mAk0Zzl3CjW3mX2W-ccvnP0thaVemvK13khy9zkVILC0KfnTeazQEZdg3TCbKkvyLco/w400-h400/engeland.jpg" width="400" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-78346419035023384972021-04-07T17:27:00.003+02:002021-04-07T17:30:40.585+02:00Twee ansichtkaarten<p>Dit is een vrouwenbeeldje van zandsteen. Afkomstig uit de collectie van het Nationaal Museum te Khartoem, het dateert uit het Neolithicum (jonge of nieuwe steentijd); in Egypte is dat grofweg tussen 11.000 tot 3000 voor Christus. </p><p>Het was te zien op de tentoonstelling De Zwarte Farao's, Koninkrijken aan de Nijl, in de Nieuwe Kerk in Amsterdam in 1997.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsHh-ksGoVgnjXm8Oar070esdEQZRSNSLAP6D-qXa7KWuFoCWPJ92rfl_FPbzEPYAJYcxoALgaupcf4r4n5p5wn_RlUupPJhHxFGvFjZXqK367xaCZ3QW-cEGhAdtHpCrToLX4G1uajhA/s2048/beeld2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1428" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsHh-ksGoVgnjXm8Oar070esdEQZRSNSLAP6D-qXa7KWuFoCWPJ92rfl_FPbzEPYAJYcxoALgaupcf4r4n5p5wn_RlUupPJhHxFGvFjZXqK367xaCZ3QW-cEGhAdtHpCrToLX4G1uajhA/w279-h400/beeld2.jpg" width="279" /></a></div><p> </p><p>Het is puur vorm, geen uitbeelding van een individu, maar van een mens.<br /></p><p>Het doet me denken aan een vaasje dat ik bij Galerie 't Spinsel in Midsland, Terschelling kocht. Gemaakt door Marcel van Berkel.<br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrGihtEgWr2unKsQepBK5QSaCkshXR5wCIfMi-ZN9l4rY_i2LMeHk9T5t_HuRQ9fyqRuAclOHQ2bpGfPOvOnch0nxfFp1EIFD921Rjqy9I3_g9MfFFBDf2zWs7IOYwurWOlnEdzA6eIPc/s2048/IMG_6525.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrGihtEgWr2unKsQepBK5QSaCkshXR5wCIfMi-ZN9l4rY_i2LMeHk9T5t_HuRQ9fyqRuAclOHQ2bpGfPOvOnch0nxfFp1EIFD921Rjqy9I3_g9MfFFBDf2zWs7IOYwurWOlnEdzA6eIPc/w300-h400/IMG_6525.JPG" width="300" /></a></div><br /><p>De tweede kaart : Seated Cardinal, een bronzen werk uit plm. 1965, van Giacomo Manzù (1908-1991).</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirPIp7Rt4a9ekXGrq5CNI7RALpBAO5RZ837jKWX1ke5E1dt1Csqjv7LKJqFqD6Fa0YTtGa98_JCCG-a_fH0JM2iwW-cnwkGrinzpqIiwB38JqipH1ZPcroKaGriJ2C-f2JJpRCNl6e-Os/s2048/beeld+1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirPIp7Rt4a9ekXGrq5CNI7RALpBAO5RZ837jKWX1ke5E1dt1Csqjv7LKJqFqD6Fa0YTtGa98_JCCG-a_fH0JM2iwW-cnwkGrinzpqIiwB38JqipH1ZPcroKaGriJ2C-f2JJpRCNl6e-Os/w300-h400/beeld+1.jpg" width="300" /></a></div><p>Ken je eenmaal de naam van het werk, dan zie je het onmiddellijk. Al zie ik er ook een vogel in, met de licht geopende snavel links naar boven gericht, dan wel een walvis die zich in de zeebodem boort. Als ik die beesten buiten beschouwing laat: ook hier is de menselijke figuur teruggebracht tot vorm. </p><p>Zijn werk was te zien op de tentoonstelling Vrouwen, Ruiters en Kardinalen in het Museum Beelden aan Zee (2014). Ik vermoed dat deze kaart daar gekocht is. <br /></p><p>Ik vind het bijna magisch, duizenden jaren verschil en toch met dezelfde vraag bezig: wat is de vorm van een mens? Wat maakt een mens herkenbaar als mens? Hoe/wat is mens? Handen die zoeken naar het antwoord met het materiaal dat voorhanden is, die vormen. <br /></p><p> <span style="font-size: x-small;">Ansichtkaarten Art Unlimited, foto vaasje door Aag.<br /></span></p><p> </p><p><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-21979065849060554412021-03-21T12:31:00.003+01:002021-03-21T12:31:51.711+01:00Woord en Beeld: Reide<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9x7VqVzYjZFLS581hddJvgPRZ4nP3opk0SOY55NSzDglHoDanPTA52UWPaklFrjZqC_r1QhmLhO2Ld4VlFjrYB8GXjz0w89ntblgW5CTnmuOX4PIRm6TwFzVRZkpoN-ALU-klK0La8Vg/s2048/Emo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1474" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9x7VqVzYjZFLS581hddJvgPRZ4nP3opk0SOY55NSzDglHoDanPTA52UWPaklFrjZqC_r1QhmLhO2Ld4VlFjrYB8GXjz0w89ntblgW5CTnmuOX4PIRm6TwFzVRZkpoN-ALU-klK0La8Vg/w288-h400/Emo.jpg" width="288" /></a></div><br /><p><br /></p><p>pag. 21: op 21 september 1211 tekende abt Emo van Bloemhof "in villa Hreidensi" officieel protest aan.</p><p>(Zijn kleine klooster Bloemhof had een aanzienlijke schenking onvangen: de kerk en al zijn bezittingen van Wierum. De bisschop van Münster maakte deze schenking ongedaan. Dit was de aanleiding voor Emo om protest aan te tekenen, en dit was ook de reden waarom hij vervolgens naar Rome ging.<br /></p><p> </p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsry3xWlWTStELB-vyDDimLGfewnDEposMt5vKXWnSTz-VS2WT2oMDtmKOcJIs5YRuzGvTbeLisFTleTaqOM9uHnsSz6y4D5bs6F2csANWEScsCXACFd5MVwZbJigIUPACQsXSnUCGi_c/s2048/kroniek.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1426" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsry3xWlWTStELB-vyDDimLGfewnDEposMt5vKXWnSTz-VS2WT2oMDtmKOcJIs5YRuzGvTbeLisFTleTaqOM9uHnsSz6y4D5bs6F2csANWEScsCXACFd5MVwZbJigIUPACQsXSnUCGi_c/w279-h400/kroniek.jpg" width="279" /></a></div><br /><p></p><p>pag. 24: A qua appellatum per prepositum Novi Claustri die VI post sententiam, Kal. Octobris in villa Hreidensi.</p><p>pag. 25: Daartegen is de proost van Nijenklooster, op de zesde dag na de veroordeling, op 23 september in beroep gegaan in het dorp Reide.<br /></p><p>Tot de Cosmas- en Danielsvloed (Tweede Cosmas- en Damianusvloed) van 1509 daar land in water veranderde, lagen er de bezittingen van het premonstratenzer klooster Porta Sancte Marie of Palmaer. In de 13de eeuw werden daar zittingen van het bisschoppelijk gerecht -de seend- en van het Reiderland gehouden, waarschijnlijk was dat in 1211 dus ook al het geval.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiVTM0M8ihv962A3soJI8UXLzTD8T_oK_ZA9WzO2Fj-KteL0XSV4RO2H0csZYJul9c3N4ey1i82AtjTJJ85li9qZbsLtd_FnGbYf_eQK10LTee0b2A2B4smRDdoQYi2gKt6tPbkbCWEyI/s4608/IMG_0284.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3456" data-original-width="4608" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiVTM0M8ihv962A3soJI8UXLzTD8T_oK_ZA9WzO2Fj-KteL0XSV4RO2H0csZYJul9c3N4ey1i82AtjTJJ85li9qZbsLtd_FnGbYf_eQK10LTee0b2A2B4smRDdoQYi2gKt6tPbkbCWEyI/w400-h300/IMG_0284.JPG" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiftpwDsR1-5V_sJzMc14CGYzJkqCeoC7uoIMnPj2IanhTaGhj4cwAk-8Lw2hLEL6zUtMBQeTiT1r7Ceu_vJA0RGnlKEuaO9wHuZIwR5VWiG2Ar92yAgbLhW-s3a4iAtmMdXf3F61CcPRk/s2048/fiemel2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiftpwDsR1-5V_sJzMc14CGYzJkqCeoC7uoIMnPj2IanhTaGhj4cwAk-8Lw2hLEL6zUtMBQeTiT1r7Ceu_vJA0RGnlKEuaO9wHuZIwR5VWiG2Ar92yAgbLhW-s3a4iAtmMdXf3F61CcPRk/w400-h300/fiemel2.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVVDCmGoAD850N-d7hLErOJECuZuNX5g3ErkJ-QFENaJjG-HBa_evLzcU8kOqmiz83oxJtfJp03GphVdfoNCmRfUrLwTYOh9iKrqnKtVUTviVfazAF8mPegDFxKFxjrBDgiOGDX2aIKQs/s2048/fiemel3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVVDCmGoAD850N-d7hLErOJECuZuNX5g3ErkJ-QFENaJjG-HBa_evLzcU8kOqmiz83oxJtfJp03GphVdfoNCmRfUrLwTYOh9iKrqnKtVUTviVfazAF8mPegDFxKFxjrBDgiOGDX2aIKQs/w400-h300/fiemel3.jpg" width="400" /></a></div><br /><p><br /></p><p><span style="font-size: x-small;">Emo's reis. Dick E.H. de Boer, Uitgeverij Noordboek 2011</span><br /></p><p><span style="font-size: x-small;">Kroniek van het Klooster Bloemhof te Wittewierum. Inleiding, editie en vertaling H.P.H. Jansen, A. Janse, Uitgeverij Verloren 1991</span><br /></p><p><span style="font-size: x-small;"><a href="https://www.groningerlandschap.nl/natuur/bezoekerscentra/bezoekerscentrum-dollard/">Bezoeken</a> : Punt van Reide, Dollard</span></p><p><span style="font-size: x-small;">foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf </span><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-64800199205201582482021-03-17T12:22:00.000+01:002021-03-17T12:22:28.299+01:00Kaart van de week: Malevich<p> Op de kaart van de week staat een schilderij van Kazimir Malevich (1879-1935). </p><p>Het heet De rode cavalerie/ De rode ruiters en stamt uit plm. 1928-1932. </p><p> </p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyCihFbOG76GygmowLPyh_rik0hqodjOwjXrZst7N2zSk3TxTTnyWd49NCWjy6bSfFaIk4hN2qXaak0fx3mCuhW_y3nAEfzAfJXFBQEPB_GKHOeuF6-PYKQG_ZAANLp6W9HJhOJBJRl04/s2048/paard.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1636" data-original-width="2048" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyCihFbOG76GygmowLPyh_rik0hqodjOwjXrZst7N2zSk3TxTTnyWd49NCWjy6bSfFaIk4hN2qXaak0fx3mCuhW_y3nAEfzAfJXFBQEPB_GKHOeuF6-PYKQG_ZAANLp6W9HJhOJBJRl04/w400-h320/paard.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p> </p><p>Malevich is vooral bekend als pionier in abstracte schilderkunst, puur geometrische vormen tegen effen achtergronden. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNQzE0JwHTeT3uWuxJGYGwRLfKBr7rK_pu6_QQV5241LZqbHuINd75wBY1nKnHp4gm225s5CjV7wR49KlYpBuOdjbWhoszW1gwE87ceTbnxqWZpMLRX53Eanrs_c4o6alqqBhEUn_UckY/s226/blok.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="223" data-original-width="226" height="395" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNQzE0JwHTeT3uWuxJGYGwRLfKBr7rK_pu6_QQV5241LZqbHuINd75wBY1nKnHp4gm225s5CjV7wR49KlYpBuOdjbWhoszW1gwE87ceTbnxqWZpMLRX53Eanrs_c4o6alqqBhEUn_UckY/w400-h395/blok.jpg" width="400" /></a></div><br /> <p></p><p>Hij werd geboren in een Poolse familie en woonde gedurende zijn jeugd nabij Kiev in de Ukraïne. Je hoeft maar naar zijn data te kijken om te beseffen welke historische wentelingen hij heeft meegemaakt. Alleen al een stukje op Wikipedia geeft daar een indruk van.</p><p> </p><p><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Kazimir_Malevich">Malevich</a> </p><p> </p><p>Er wordt dus wel gezegd dat zijn werk is gebaseerd op en geïnspireerd door de volkskunst van Ukraïne. </p><p>De strepen op de onderste helft van het schilderij deden mij aan iets soortgelijks denken:</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM9UktHf8_6-tv6s55IxTLN73TqUmLnyyMTUyhm8BJrBRvA3WkHaQHobHS70vP3fZDJjonBhFji4nYkvtnNomkDUGqWo-xW6X4BC7a4iA6lqyg0M3TQSVvpwEc1jNadPN5oSRCE73wZt8/s768/streep.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="768" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM9UktHf8_6-tv6s55IxTLN73TqUmLnyyMTUyhm8BJrBRvA3WkHaQHobHS70vP3fZDJjonBhFji4nYkvtnNomkDUGqWo-xW6X4BC7a4iA6lqyg0M3TQSVvpwEc1jNadPN5oSRCE73wZt8/s320/streep.jpg" width="320" /></a></div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJnFWFZHy6lsHsMXCESzfn2PjkA0AaJ6BJecW2eCjVzZXIU8DDpo0GD2zsqoIbqQpKDhddeAiBUf08kxpY2G_iDsc5PiuwjMZ-h9W7EA7UqTKGAUODV9bt36W4b-crFgX2_zNBSumxOL4/s2048/streep2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJnFWFZHy6lsHsMXCESzfn2PjkA0AaJ6BJecW2eCjVzZXIU8DDpo0GD2zsqoIbqQpKDhddeAiBUf08kxpY2G_iDsc5PiuwjMZ-h9W7EA7UqTKGAUODV9bt36W4b-crFgX2_zNBSumxOL4/s320/streep2.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">folklorestoffen bij <a href="https://stegemanstextiel.nl/">Stegeman</a><br /></td></tr></tbody></table><p> </p><p>Ook de titel roept bij mij allerlei associaties op:</p><p>Rode ruiters + Ukraïne = kozakken = pogroms.</p><p>Niet zo vreemd dat ik daar aan denk: ik lees momenteel Hiob van Joseph Roth, geschreven in 1930. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheMlA-uS6HCOhkWyOZ_ZZnJl7cDhhKht9buD0AZloLFYTUZLl1VIWAg9Kk1Dg2RrqBFfi4ADn66qBZx3UpFaMiK_sYF1PlB7v7Ho33bjqRncNPM0IopoV0GdPy7sCnYtIgnLGyxoD-wJk/s840/job.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="526" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheMlA-uS6HCOhkWyOZ_ZZnJl7cDhhKht9buD0AZloLFYTUZLl1VIWAg9Kk1Dg2RrqBFfi4ADn66qBZx3UpFaMiK_sYF1PlB7v7Ho33bjqRncNPM0IopoV0GdPy7sCnYtIgnLGyxoD-wJk/s320/job.jpg" /></a></div><br /><p>Er is deze week een neef jarig. Die hebben we een andere kaart gestuurd, één die meer bij hem past. Ik gebruik deze maar als bladwijzer in Hiob. Boek en beeld passen bij de tijdgeest van die jaren. <br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-82355255055209715052021-03-11T12:18:00.003+01:002021-03-11T12:18:26.484+01:00Verre familie<p>Twee dingen: </p><p>1. We hebben honderden ansichtkaarten. Teveel om te houden, te mooi om zo maar weg te gooien</p><p>2. Door Corona zijn er veel mensen die we niet of nauwelijks zien. </p><p>Daarom hebben we besloten om elke week iemand een kaartje te sturen. </p><p>De kaart van deze week is </p><p><br /></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-dDr6Lq0NVEP91B-x2DiRFZWlBNNnbdR6dKDGgo7dpi0CnlzQ1jWW265-7HxqQkPOnoeDEQEx3qoVZqrZ-RRrJc9CM65YQR9cZywp4rDtO3y7F3t1q8Bx0ijsVCRdOLQXibEOAcsBFyA/s2048/kaart.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1590" data-original-width="2048" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-dDr6Lq0NVEP91B-x2DiRFZWlBNNnbdR6dKDGgo7dpi0CnlzQ1jWW265-7HxqQkPOnoeDEQEx3qoVZqrZ-RRrJc9CM65YQR9cZywp4rDtO3y7F3t1q8Bx0ijsVCRdOLQXibEOAcsBFyA/w400-h310/kaart.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Suze Slager-Velsen<br /></td></tr></tbody></table><br /><p>Suze Slager-Velsen: 1883-1964. Dit schilderij heet "Rozenboogje".</p><p>Suze Velsen trouwde in 1916 met Piet Slager. De familie Slager is een bekende schildersfamilie uit 's Hertogenbosch, met een eigen museum:</p><p><a href="https://www.museumslager.com/">https://www.museumslager.com/</a><br /></p><p>Ik stuur hem naar een ver familielid. In de tijden voor Corona zag ik haar wel eens op een verjaardag en op crematies en begrafenissen, maar dat zit er al een jaar niet meer in.</p><p>Verre familieleden zijn eigenlijk een soort intermediair tussen je eigen tak en nog verder verwijderde familieleden. Ik moet, geloof ik, drie stappen omhoog in onze stamboom, daarna een tak opzij en daar weer twee stappen naar beneden om bij haar uit te komen. Dat valt nog mee. Zij is bevriend met weer een andere achternicht. Ik ben benieuwd hoe het met ze is. Er vallen gaatjes in het weefsel dat ons bijeenhoudt. Mensen ergeren zich vaak aan het reünie-karakter van een uitvaart, maar in wezen zijn dat een soort up-dates, hoog nodig om te hergroeperen en verbindingen te herstellen. Ook dat missen we nu.</p><p>Kom, kaartje schrijven, postzegel zoeken.</p><p>"Hallo, ben je daar nog? Leef je nog? Ik zie je, dus je bestaat."<br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-85817424673490254962021-03-04T11:26:00.003+01:002021-03-04T11:26:48.561+01:00Geboortelap<p> Afgelopen week zag ik een plaatje langskomen, ik meen dat het op Twitter was. "Die ken ik" dacht ik.</p><p>Hier is mijn exemplaar.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMd9i0p6hgdx5-E3K0Fy5Z2DCeNXbUFEYt0lGdeCsISoQ1LM74WH-2eoh-TukAly74SO_4gyFVbJ_Kru0_yOkqB1QuqQH9o8VgYO5jUB7whucCbH8E7bNpxUHDB4OGxue8gpZXs2hikSM/s2048/lap.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMd9i0p6hgdx5-E3K0Fy5Z2DCeNXbUFEYt0lGdeCsISoQ1LM74WH-2eoh-TukAly74SO_4gyFVbJ_Kru0_yOkqB1QuqQH9o8VgYO5jUB7whucCbH8E7bNpxUHDB4OGxue8gpZXs2hikSM/w400-h300/lap.jpg" width="400" /></a></div><br /> Ik heb twee geboortelappen, een heel kleine, die niet helemaal gelukt is, en een grotere, met naam, geboortedatum, en een aantal motieven. <p></p><p>Die motiefjes zijn afkomstig uit een boek dat ik geërfd heb.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipktoxVftbAOB2sz6YARNS2n3Q5uiNJHQrnoxCl56vCZbucZYjnBIaRYtRMhbeCxJb4HOmlWRYpc5uhHocjrSupbgBFp3MDC3PjqQcUFoqwOgiSlfPm_b25lGPETKewSn27SbVjgVU2yc/s2048/boek.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1451" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipktoxVftbAOB2sz6YARNS2n3Q5uiNJHQrnoxCl56vCZbucZYjnBIaRYtRMhbeCxJb4HOmlWRYpc5uhHocjrSupbgBFp3MDC3PjqQcUFoqwOgiSlfPm_b25lGPETKewSn27SbVjgVU2yc/w284-h400/boek.jpg" width="284" /></a></div><p> </p><p>Veel figuren hebben een symbolische, vaak christelijke betekenis. Over de druivendragers vond ik het volgende.</p><p>Nadat Mozes zijn volk door de woestijn had geleid kwamen zij aan bij het land Kanaän. Uit voorzichtigheid besloot Mozes een aantal (ver)spieders vooruit te sturen, om een indruk van het land te krijgen.</p><p>Ik citeer: "Het was toen de tijd waarin de eerste druiven rijp waren."</p><p>En even verderop: "Na veertig dagen keerden zij terug om verslag te doen en zij dragen zo'n grote druiventros met zich mee dat twee mensen nodig zijn om hem te dragen" (Numeri 13).<br /></p><p>Dat zijn ze. De spieders, de druivendragers. Afkomstig van een Friese lap uit 1804.<br /></p><p>Er staat nog meer op. <br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimhnyzcm9kTn1SjeGU6r8iiinB72eLmGsySDs9EmKuh-uvb82FC9lJoXkVwyRBFbQ_rogNaINh0SOucsH6J001CJcsydhW2dJtkrktoQ8-_f-3ufVcK24fQtjZtEu7oRIABrqK0yYiVZs/s2048/20210303_172852.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimhnyzcm9kTn1SjeGU6r8iiinB72eLmGsySDs9EmKuh-uvb82FC9lJoXkVwyRBFbQ_rogNaINh0SOucsH6J001CJcsydhW2dJtkrktoQ8-_f-3ufVcK24fQtjZtEu7oRIABrqK0yYiVZs/w300-h400/20210303_172852.jpg" width="300" /></a></div><p></p><p>Links nog een druivenrank van een merklap uit 1760. Google (christelijke) symboliek druiventros en je wordt overspoeld met verklaringen, waarbij God als wijnboer optreedt, er vruchtbare en onvruchtbare takken zijn, die dan gesnoeid moeten worden, etc. etc. In de ster en de krans rechtsboven kun je monstransen herkennen. </p><p>De zwaan lijkt me tamelijk Luthers, de kerkelijke zwaansymboliek kwam hier vanaf eind 16de eeuw voor, maar er zal ook wel een oudere betekenis zijn. Volgens mijn boek zijn zwanen trouwens een typisch Fries stamteken, de schrijfster verwijst hierbij naar het uilenbord.<br /></p><p>Ik denk niet, dat mijn moeder (uitgesproken tegenstander van elke georganiseerde vorm van godsdienst) zich bewust was van de lading die ze aan het lapje meegaf. Dat vind ik wel vermakelijk.</p><p>Een geboortelap is een speciaal soort merklap. Merklappen waren in zekere zin oefenlapjes, maar ook een archief: een verzameling van randjes en motieven (soms streekgebonden of van moeder op dochter doorgegeven) waarmee linnengoed en kleding gemerkt kon worden. De merklap was ook een verbeelding van de familiegeschiedenis: trouwdata, geboortedata, aantal kinderen, verwijzingen naar dagelijkse bezigheden...</p><p>Persoonlijk vind ik het een goed idee om, als de naamgever van de geboortelap uit de tijd is, ook de sterfdatum op de lap te borduren. En dan mee in de kist. Een mooie afronding. Of ingenaaid in een verzameling familie-geboortelappen. Jammer genoeg is er bijna niemand meer die borduurt, en die nakomelingen van mij doen niet zo aan symbolen en rituelen. Jammer, maar ik bedenk er vast nog wel wat op. Wegdoen kan altijd nog. <br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-6644385185910301782021-01-14T13:27:00.004+01:002021-01-14T13:30:43.289+01:00Goede voornemens<p> Zoals inmiddels bekend ben ik een fan van de podcast van Backlisted.fm. </p><p>Ook op Twitter is een levendige uitwisseling van boekenliefhebbers. Bij het begin van de Adventsperiode zag ik een tweet van ene Claire voorbij komen, die een Advent-kalender van boeken van haar man had gekregen! Voor het tweede jaar op een rij! </p><p>"Dus dat kan ook"' dacht ik. Weer eens iets anders dan chocola (ook fijn) of bier. Elke dag opende zij een pakketje, soms (regelmatig) zaten er zelfs meerdere boeken in, gebaseerd op Backlisted-afleveringen. Uiteraard meldde ik dat trouw aan de man. Ik kreeg niet de indruk dat hij van plan is om iets met die informatie te doen.</p><p>"Als je iets wilt, moet je er achter aan gaan" zei ik vroeger tegen de jongens. Dat werd dus mijn goede voornemen voor 2021. En als ik de aanschaf over de tien tot 11 maanden voor de Advent uitsmeerde waren de kosten ook nog te overzien (Boekwinkeljes, mensen. Voor bijna niets te kust en te keur).</p><p>Het is januari. En ik durf niet. Hoe kan ik nu boeken kopen voor 2022? Ik maak niet eens plannen voor volgende week, laat staan voor een volgend jaar. Ben ik er dan nog? Het is niet dat ik pessimistisch ben, ik noem dat realistisch, maar hoe kun je je zo onkwetsbaar achten? En het voelt ook een beetje alsof ik het lot tart, maar dat is natuurlijk bijgeloof. </p><p>Als ik iets niet weet draai ik de vraag om. Wat als ik het niet doe? Wie wordt daar beter van? Nou, niemand. </p><p>Misschien moet ik het doen, juist omdat ik het niet durf. Omdat ik mezelf een toekomst gun met boeken om te lezen. En dan is er ook nog de voorpret, de wetenschap dat er iets moois op me staat te wachten.<br /></p><p>Een cadeautje in de toekomst, dat is een handeling van hoop. </p><p>En daarbij: angst is nuttig, maar je hoeft er niet altijd naar te luisteren. Hup, aan de slag.<br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDME3ppjyYIR9FVeKpqfkIt4PO0RWaLk8i4A3ewtJLGMc8V7V3Q_qOPhl-EG-S7Rm4DCpraYOQYlxc7CBKQAdXbIBVany8caDoqFa3sSyNqWt78cVUZUi0-ChZKKlobFo6W-9yFeyOTB8/s499/spark.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="499" data-original-width="316" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDME3ppjyYIR9FVeKpqfkIt4PO0RWaLk8i4A3ewtJLGMc8V7V3Q_qOPhl-EG-S7Rm4DCpraYOQYlxc7CBKQAdXbIBVany8caDoqFa3sSyNqWt78cVUZUi0-ChZKKlobFo6W-9yFeyOTB8/w254-h400/spark.jpg" width="254" /></a></div><p>Besteld!<br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-86298685557104663962020-12-01T14:12:00.003+01:002020-12-01T14:13:59.011+01:00Advent 2020<p>Vorig jaar, tijdens onze Advent-vakantie in Duitsland, zei ik dat ik misschien wel eens de hele Advent-periode thuis wou zijn. Wat zeggen ze ook altijd? Be carefull what you wish for! Dit was helegaar niet wat ik bedoelde!</p><p>Het was inmiddels een traditie: begin december naar de Moezel/Eifel, een huisje huren bij Traben-Trarbach. <br /></p><p>Het kan prachtig weer zijn, of mistig, of nat, of de eerste sneeuw geeft de bomen een pruikje; maakt allemaal niet uit, het uitzicht is altijd geweldig.</p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwvjzJKEQZ6-rs-lXONdVnfOkvI5ixMEaGJz7DzqZJ87JkTew6NkJwwyEPfqYV-q8m9xNW4B4Lk1ibcbkW2nVwQL9xbTE2OjbYLrBYE_u22r8evTZXIc7m_aNFmrrvuM1tNw5cIiRcPtU/s2048/20191202_113017.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwvjzJKEQZ6-rs-lXONdVnfOkvI5ixMEaGJz7DzqZJ87JkTew6NkJwwyEPfqYV-q8m9xNW4B4Lk1ibcbkW2nVwQL9xbTE2OjbYLrBYE_u22r8evTZXIc7m_aNFmrrvuM1tNw5cIiRcPtU/w400-h300/20191202_113017.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi23BKUxzRAHO3kM2qfo5RAJo95Xn4BelIsQYSt8Ghjl5-8SRv-rLKG8o3Lqaa25j0CXHtTXt3P6K2Kv5dXioIZRt8Vu7KPYgbWarQ901s3weJqgYS2O-j2usSroGTfttlIL65LRgPcNh0/s2048/20181204_152516.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi23BKUxzRAHO3kM2qfo5RAJo95Xn4BelIsQYSt8Ghjl5-8SRv-rLKG8o3Lqaa25j0CXHtTXt3P6K2Kv5dXioIZRt8Vu7KPYgbWarQ901s3weJqgYS2O-j2usSroGTfttlIL65LRgPcNh0/w300-h400/20181204_152516.jpg" width="300" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgcNehc6arWFFPvDEBRPJPwsjteiueMA2BbFQ3Ad2Ad2vdTJ0SARB2Fgo6Pctd3G3T_KbT1VLXSIJd12VyrDazxkfOi8u1P3vzClT5IPXVrLsPLc-dwAuU5ZRb-n4E91Ar2SJb2leCMpk/s2048/20171201_142658.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgcNehc6arWFFPvDEBRPJPwsjteiueMA2BbFQ3Ad2Ad2vdTJ0SARB2Fgo6Pctd3G3T_KbT1VLXSIJd12VyrDazxkfOi8u1P3vzClT5IPXVrLsPLc-dwAuU5ZRb-n4E91Ar2SJb2leCMpk/w300-h400/20171201_142658.jpg" width="300" /></a></div><p></p><p>Elk jaar bezoeken we een paar dorpen langs de rivier: allemaal eeuwenoud, allemaal hetzelfde en toch anders. </p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzFk_Ba5K_r_Qzedos7Jrs-sdlDlyUHpaIrHRq8KiDrGYUt5pHjKmazOFRFOitqlKHtxb27nRElARVDugcIlLb8ueCdz1gxZ_p5JKHB2xKN-72swG0MfqgnANT73Nt9HAMKzTLGnT6Zd4/s2048/20191202_160025.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzFk_Ba5K_r_Qzedos7Jrs-sdlDlyUHpaIrHRq8KiDrGYUt5pHjKmazOFRFOitqlKHtxb27nRElARVDugcIlLb8ueCdz1gxZ_p5JKHB2xKN-72swG0MfqgnANT73Nt9HAMKzTLGnT6Zd4/w400-h300/20191202_160025.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr></tbody></table><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjs7ahSJcmqdE-qNDD7TPy5vULHow-IyMzCtlzhYB8QPmrqfy3bLmtpvkcIyJlMn3Ac7kpDcd36SzNq7hiBCCkR3FluwTfFNBQYlDqbgS__u4xQEztT6ATybjeFb6bwzPNj-ThHsCa3DAs/s2048/IMG_6189.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjs7ahSJcmqdE-qNDD7TPy5vULHow-IyMzCtlzhYB8QPmrqfy3bLmtpvkcIyJlMn3Ac7kpDcd36SzNq7hiBCCkR3FluwTfFNBQYlDqbgS__u4xQEztT6ATybjeFb6bwzPNj-ThHsCa3DAs/w400-h300/IMG_6189.JPG" width="400" /></a></div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSxkjC1qmJAn3toQ5R5KmkHQwwc6zlnplZ9sR25CeL8cDOBe_UEokpGTCMK0rYLvnW3Xbfx05pXCxIAOyOVzqoHsPOjIucHqHmDIX3eUA-dpKFIylZFRDHWDMc6SeCnP_gx4OoXWO04kE/s2048/20181204_142155.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSxkjC1qmJAn3toQ5R5KmkHQwwc6zlnplZ9sR25CeL8cDOBe_UEokpGTCMK0rYLvnW3Xbfx05pXCxIAOyOVzqoHsPOjIucHqHmDIX3eUA-dpKFIylZFRDHWDMc6SeCnP_gx4OoXWO04kE/w400-h300/20181204_142155.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr></tbody></table><p>We storten ons op de kerstmarkten en kopen plaatselijke kerst-lekkernijen.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoxNsXh42Xye9RU3HLn_0ljSGjOHlIigfWSpqc_xnKRWnDR7QIQjyZdX5F7yFfwYkCH6xxfxq9lAAR4bW0iYEE8nPFvAa4clDKIeHg6gIyXR-A46GW019qDFOXTOhlr51MhN-JHgSIb4o/s2048/20191205_160514.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1291" data-original-width="2048" height="253" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoxNsXh42Xye9RU3HLn_0ljSGjOHlIigfWSpqc_xnKRWnDR7QIQjyZdX5F7yFfwYkCH6xxfxq9lAAR4bW0iYEE8nPFvAa4clDKIeHg6gIyXR-A46GW019qDFOXTOhlr51MhN-JHgSIb4o/w400-h253/20191205_160514.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvx3B-aXIQ3A0zsaFAJhEzkvU9ar0I501KLw5BPypkqAbrsZPZrR-_axCwilCeCiHrXun8LdqGtx9UlhZFgR4yt7BYrWyW8_AbBkMpU2O7FQFTAmfuROmr1ygFRuOGLnibQhgMI4KJuXk/s2048/IMG_8052.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvx3B-aXIQ3A0zsaFAJhEzkvU9ar0I501KLw5BPypkqAbrsZPZrR-_axCwilCeCiHrXun8LdqGtx9UlhZFgR4yt7BYrWyW8_AbBkMpU2O7FQFTAmfuROmr1ygFRuOGLnibQhgMI4KJuXk/w300-h400/IMG_8052.JPG" width="300" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghxkimB1-vlB7_G-y4kbwjRNKrxPxBlrjDvle5CORTFeLJYnAOVgQoacWGqXiTDRPHfxYoLsFW2B5JgmwU5aDcDMiKqded8DjIchEUKkx7OnBaSidvIpJZm2xSxnpbhUKEPFx9pYH7Km0/s2048/trier.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghxkimB1-vlB7_G-y4kbwjRNKrxPxBlrjDvle5CORTFeLJYnAOVgQoacWGqXiTDRPHfxYoLsFW2B5JgmwU5aDcDMiKqded8DjIchEUKkx7OnBaSidvIpJZm2xSxnpbhUKEPFx9pYH7Km0/w400-h300/trier.jpg" width="400" /></a></div><p>We lezen en puzzelen en breien (ik), kortom, we hebben het heerlijk.</p><p>Ik wist niet, dat ik het zo zou missen, maar we passen ons aan, en we bedenken wel wat anders en volgend jaar beter. Hoop ik. Nog even doorzetten.<br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-71677303361096058582020-10-05T14:40:00.001+02:002020-10-05T14:40:10.359+02:00Huismus (Passer Domesticus)<p>We zijn weer begonnen met het voeren van de vogels. Gedurende de zomer barstte onze tuin van de mugjes, larven en andere beestjes, en ook zaadjes en fruit waren in ruime hoeveelheden beschikbaar. Nu de jongen uitgevlogen zijn en de herfst is begonnen gaan we weer back to normal: strooien! <br /></p><p>Er leven nogal wat huismussen om ons huis. Gelukkig maar, want ze staan op de rode lijst. Volgens de Vogelbescherming stellen mussen prijs op rommelige tuinen. Dat doen we dan goed.</p><p>Jaren lang zat er een eenzaam mannetje zijn territorium te verdedigen, met een luidruchtig getsjilp. Maar opeens was er een kentering ten goede, jaar na jaar werden het er meer, en tegenwoordig tellen we minstens 30 vogeltjes. Er is iets nostalgisch aan hun geluidjes als ze hutje mutje in de klimop zitten. Ook het geroef van de vleugeltjes als de kolonie in één beweging op fladdert om met veel geschetter ergens anders neer te strijken, zo vertrouwd als dat klinkt. <br /></p><p>Van mijn ouders erfde ik Thorburn's Vogels in kleuren, een door Thieme uitgegeven versie, toegepast op de toenmalige Nederlandse vogelstand. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqPF2FQ2AQqqXqW2qZ8ehaGa5u9_QhjQA6YCQRSznwA38jBiMzf012CQR_ZqTx7mZOj6EKJXjYa9IbIuRjvpqjbCF1AJQLTVHylIBSqegxW9SJuTpUkgXFrzvmuXo82l0ZdFJQai2-p3s/s2048/bird+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqPF2FQ2AQqqXqW2qZ8ehaGa5u9_QhjQA6YCQRSznwA38jBiMzf012CQR_ZqTx7mZOj6EKJXjYa9IbIuRjvpqjbCF1AJQLTVHylIBSqegxW9SJuTpUkgXFrzvmuXo82l0ZdFJQai2-p3s/s320/bird+1.jpg" /></a></div> <p></p><p>De huismus (man en vrouw) staan op plaat 75 </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr_ZD4t72TMhiADfJFRK3POnk8PsTvjl1PNR6G6rGktcLIZOjBJD1p2mtLLy3J0OdkGbKPfAHJx-807CciPkWmnc0nQlB74g_vpjAWLKs6Tv75pD_98Rfp0Qs5hc8XIKGsua_tra60COI/s2048/bird+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1269" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr_ZD4t72TMhiADfJFRK3POnk8PsTvjl1PNR6G6rGktcLIZOjBJD1p2mtLLy3J0OdkGbKPfAHJx-807CciPkWmnc0nQlB74g_vpjAWLKs6Tv75pD_98Rfp0Qs5hc8XIKGsua_tra60COI/s320/bird+2.jpg" width="320" /></a></div> <p></p><p>Ze eten graan, zaden, brood, vetbollen, insecten, bloemknoppen, pinda's en wat dies meer zij. (Ik kan me goed herinneren dat ze de gele krokussen van mijn vader aan flarden aten, de paarse bliefden ze niet. Het dreef hem tot waanzin). Met het leegschudden van je broodtrommeltje, het verkruimelen van een kapje, het uitkloppen van tafelkleed of placemat zijn ze al blij. <br /></p><p><br /></p><p><a href="https://www.vogelbescherming.nl/">https://www.vogelbescherming.nl/</a><br /></p><p><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-53149529898712805142020-09-08T14:22:00.002+02:002020-09-08T14:23:21.125+02:00Godlinze<p> Toen de zomer op zijn mooist was, zijn we tweemaal naar Godlinze geweest. Direct aan het begin van de Hoofdweg staat een electriciteits-huisje, daar kun je parkeren (als je loopt zie je meer). Aan de overkant van de straat staat een picknicktafel, met uitzicht over de velden. Toen we klaar waren, aten we daar een broodje.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6k6gCihE5dM7ROjJg8AY291s7QGu1B9NTEvTTxWd3F3L05-5l73DjZTKm2-gHFbLRWbMVhppfjTviElFrevQXsz1Uqt4YbeGosVb797jWUNlJWTi6X83xxpzVZ-cc2WHtaTOlJf4bQPA/s2048/20200731_125705.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6k6gCihE5dM7ROjJg8AY291s7QGu1B9NTEvTTxWd3F3L05-5l73DjZTKm2-gHFbLRWbMVhppfjTviElFrevQXsz1Uqt4YbeGosVb797jWUNlJWTi6X83xxpzVZ-cc2WHtaTOlJf4bQPA/w400-h225/20200731_125705.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>Als je de Hoofdweg in loopt merk je goed dat de weg stijgt. Godlinze ligt op een wierde; ik las ergens dat het de hoogste van de provincie is (meer dan 6 meter hoog).</p><p>De bewoners houden van tuinieren, de kleuren stralen je tegemoet. Vreemd toch, dat het ene dorp daarin zo verschilt van het andere. Meteen links een prachtige moes- en bloementuin, en daarop volgend ook overal bloemen en planten.<br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwDmhnpy9pYfJ_3f8FcPoHlckDHV5XmV4Q-x4SjCkAW7Wqs8h-f2kz2EKgmCZoom28kUsm-KudRqQdym_OEUtIIF2AqaqZettUCJLHB8bfyNQWKtsX314OLPp35yop9BfXrH4OcXicUUw/s2048/20200731_130706.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwDmhnpy9pYfJ_3f8FcPoHlckDHV5XmV4Q-x4SjCkAW7Wqs8h-f2kz2EKgmCZoom28kUsm-KudRqQdym_OEUtIIF2AqaqZettUCJLHB8bfyNQWKtsX314OLPp35yop9BfXrH4OcXicUUw/w400-h225/20200731_130706.jpg" width="400" /></a></div><p>Ons streven is een klein rondje om de kerk, dus gaan we linksaf de Peperstraat in.</p><p>De straat slingert zich om de kerk heen, we komen langs de pastorie, een rijksmonument met een deels formele tuin, maar met een weelde aan bloemen langs het hekwerk.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyiLCXxYXQbgDKIA07oZxfy2RkFLv5pckZKv0a0z0iHhL9if2kGj3mgPtsHbczT-DvtN4tGhEoqZJP3IfmZjvydwE869QO-L2SG6TKRhwkuSmWbnCh6FjSoLPrswhNv3NFewVMDgGZxko/s3264/IMG_9717.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2448" data-original-width="3264" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyiLCXxYXQbgDKIA07oZxfy2RkFLv5pckZKv0a0z0iHhL9if2kGj3mgPtsHbczT-DvtN4tGhEoqZJP3IfmZjvydwE869QO-L2SG6TKRhwkuSmWbnCh6FjSoLPrswhNv3NFewVMDgGZxko/w400-h300/IMG_9717.JPG" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1nNvV4p6UtLjLWGK8GgvuTtm_2K8qlS9yueWKhHZJUNLHQn-7rJLGqiwJsAAGk9o2QvGR_0hD9Fu8cFnrXF43QJKiZP2FmS67DraRln72WCb4aa_ajn6EfGyugVlbsikV-mPje3j6OMY/s2048/20200731_130843.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1nNvV4p6UtLjLWGK8GgvuTtm_2K8qlS9yueWKhHZJUNLHQn-7rJLGqiwJsAAGk9o2QvGR_0hD9Fu8cFnrXF43QJKiZP2FmS67DraRln72WCb4aa_ajn6EfGyugVlbsikV-mPje3j6OMY/w281-h500/20200731_130843.jpg" width="281" /></a></div><br /><p>Er ligt een handig bruggetje over de sloot naar het kerkhof, maar we lopen nog even door. Statige woningen wisselen elkaar af met arbeidershuisjes. Er wordt verhuisd, de verhuiswagen past maar net op het weggetje.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhahuNcCjTEWW7pN5OLJOo2TV7yqpMmSm1GH_ngHL6nfBEksukzFxat-DlDhSxkY8Iq1Spmf4tqpbOmMe4ZjTID7-SqQzK0HfGcy90wSKgj_X_0BZqHgndHgPxLKKrPYVO4kwk1UC2YQME/s3264/IMG_9719.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2448" data-original-width="3264" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhahuNcCjTEWW7pN5OLJOo2TV7yqpMmSm1GH_ngHL6nfBEksukzFxat-DlDhSxkY8Iq1Spmf4tqpbOmMe4ZjTID7-SqQzK0HfGcy90wSKgj_X_0BZqHgndHgPxLKKrPYVO4kwk1UC2YQME/w400-h300/IMG_9719.JPG" width="400" /></a></div><p></p><p>Over de Hoofdweg een stukje terug, nu is de Pancratiuskerk aan de beurt.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjw-N2ldf_VpTXnB6vfix5v2_gFdo9WnnvLXjq26Jbg2bM8cOekmNniTLIwiqm6PF-EFI0Cge5HvBq02U5bd8kV_Wf1ZMor5UY6jAjpL4IOtUEGh-MwHTxlyvX-pQ9pXpHgTHkAFQvkTRQ/s2048/20200726_160202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjw-N2ldf_VpTXnB6vfix5v2_gFdo9WnnvLXjq26Jbg2bM8cOekmNniTLIwiqm6PF-EFI0Cge5HvBq02U5bd8kV_Wf1ZMor5UY6jAjpL4IOtUEGh-MwHTxlyvX-pQ9pXpHgTHkAFQvkTRQ/w281-h500/20200726_160202.jpg" width="281" /></a></div><p>Er is geen enkel excuus om alle kerken in de rest van Europa te bezoeken, terwijl je nog nooit in één van de Groninger kerken bent geweest. Zoek een plekje in de kerkbanken en kijk.<br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWigiwGDD3WSJZJeCgHhRXH7Xlkze3m9yCvoK3kB0An5wizmywprQpRFquoRveJ7CJy9TD_eVl2WillDuaosXx-knng2aqXxZ07lDqoFbSjWRrVBlnHl3YgrSh3tMH4My4ZfA9mILywPQ/s3264/IMG_9779.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2448" data-original-width="3264" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWigiwGDD3WSJZJeCgHhRXH7Xlkze3m9yCvoK3kB0An5wizmywprQpRFquoRveJ7CJy9TD_eVl2WillDuaosXx-knng2aqXxZ07lDqoFbSjWRrVBlnHl3YgrSh3tMH4My4ZfA9mILywPQ/w400-h300/IMG_9779.JPG" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvQh-c01B8ac2abZzb8juxyoA6e1qpmaZgmbmm4ZzpGvdRwfLm61O3Z4q_mg2T4V7geXjgU3-KeCDjUEAFNmF7D3W2_97t1ADFotEhkGiwJoiVxnzfhDWwQFfLFM3L-QrMtNBoSjHrW6U/s3264/IMG_9747.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3264" data-original-width="2448" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvQh-c01B8ac2abZzb8juxyoA6e1qpmaZgmbmm4ZzpGvdRwfLm61O3Z4q_mg2T4V7geXjgU3-KeCDjUEAFNmF7D3W2_97t1ADFotEhkGiwJoiVxnzfhDWwQFfLFM3L-QrMtNBoSjHrW6U/w300-h400/IMG_9747.JPG" width="300" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8Zqo_r3j2qPQty1PMIBLik72b5SIoFe9dXx7xnPG1kzGcnw3CeOKsQX1rvdN4g4uUikp4wnxMJssdcmhalUvSKshtuI1YZbyw2rA0qM83YkjkoWWdZ5fStk5M4bxDVwvbgRW-wnI0Nqk/s2048/20200731_132726.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8Zqo_r3j2qPQty1PMIBLik72b5SIoFe9dXx7xnPG1kzGcnw3CeOKsQX1rvdN4g4uUikp4wnxMJssdcmhalUvSKshtuI1YZbyw2rA0qM83YkjkoWWdZ5fStk5M4bxDVwvbgRW-wnI0Nqk/w281-h500/20200731_132726.jpg" width="281" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0bN1n44OYfO6BJqfjZ5W2KzmJoBlyvEfcPwa7uzf6-guRhL9hVWlSeP-rCX5PP24DU2KQxA79fYu2CTBVGu5t8I5gzv2DAoOI4PoUIsfeUI-DU4u7vJdrv_2v4fgGtZw7p3iqGgqQW6Q/s2048/20200731_133300.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0bN1n44OYfO6BJqfjZ5W2KzmJoBlyvEfcPwa7uzf6-guRhL9hVWlSeP-rCX5PP24DU2KQxA79fYu2CTBVGu5t8I5gzv2DAoOI4PoUIsfeUI-DU4u7vJdrv_2v4fgGtZw7p3iqGgqQW6Q/w281-h500/20200731_133300.jpg" width="281" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif3bV9EJWFNdvlR5Cx2_mV4OEH-l7BDRgKnlc2uL9Rvt2xfVZEBpfor8Wq98_cn3JNyRdu4i7fwVIwnuGTRbTDWwid9INY9GAP2Cnkg20pIAprsS5N_0CXUnPiE4Lon_CcAulNUyIPjfc/s3264/IMG_9773.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2448" data-original-width="3264" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif3bV9EJWFNdvlR5Cx2_mV4OEH-l7BDRgKnlc2uL9Rvt2xfVZEBpfor8Wq98_cn3JNyRdu4i7fwVIwnuGTRbTDWwid9INY9GAP2Cnkg20pIAprsS5N_0CXUnPiE4Lon_CcAulNUyIPjfc/w400-h300/IMG_9773.JPG" width="400" /></a></div><p></p><p><br /></p><p>Elk stipje, elke lijntje is ooit door iemand met aandacht en geduld gezet. Ja, het is gerestaureerd en misschien tig keer overgeschilderd, maar eens is het voor de eerste keer gedaan, op een maagdelijk witte muur, tussen de ribben in het plafond. Stip, stip, stip....</p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwzry-8N2KNG1ePUu-EdnQSgbpB8k2224d684qTd431cqnqr9oFW9FqryTHCmBhEwZgm9e2PhHylZisuTnUDv15LqEEIFaefVC_UTrPIQhzeH-kEZ3PErBZJFrhTt3NV9EcdAaAE8cBus/s2048/20200731_133105.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwzry-8N2KNG1ePUu-EdnQSgbpB8k2224d684qTd431cqnqr9oFW9FqryTHCmBhEwZgm9e2PhHylZisuTnUDv15LqEEIFaefVC_UTrPIQhzeH-kEZ3PErBZJFrhTt3NV9EcdAaAE8cBus/w400-h225/20200731_133105.jpg" width="400" /></a></div><p>Tijd om naar huis te gaan. Nog even genieten van de weelde aan Dahlia's en andere bloemen aan de overkant. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfDrLdct7FbbxU5xfDOpmCEsP4jR5s6o2VJJVS8C4Cy_XYcEL2-TuTVZDzUBfaOJm8FQu5eyBXt1uSeWP6tVFJc7zf3drlsToG2DFSR3_foUArjayKyKQTyoj93sQxG8Rmf3L3f4uyB9U/s3264/IMG_9782.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2448" data-original-width="3264" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfDrLdct7FbbxU5xfDOpmCEsP4jR5s6o2VJJVS8C4Cy_XYcEL2-TuTVZDzUBfaOJm8FQu5eyBXt1uSeWP6tVFJc7zf3drlsToG2DFSR3_foUArjayKyKQTyoj93sQxG8Rmf3L3f4uyB9U/w400-h300/IMG_9782.JPG" width="400" /></a></div><br /><p><span style="font-size: x-small;">Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.</span></p><p><span style="font-size: x-small;">Voor informatie over de kerk zie: <a href="https://www.groningerkerken.nl/nl/kennisbank/kerken/G/12/godlinze-kerk-godlinze">https://www.groningerkerken.nl/nl/kennisbank/kerken/G/12/godlinze-kerk-godlinze</a> </span><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3608730584963149787.post-68978481725794527062020-08-11T14:04:00.002+02:002020-09-08T14:28:51.579+02:00Troeleke<p> Finn woont al weer ruim 4 jaar bij ons. Ze heeft zo'n zachtaardig karakter, ze is een schat. Finn is onze lieverd, mijn famke, skotsje, meiske, troeleke.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl-Vr8KMtPHFnkSebXgOu5rc3d_Od24wCMGwE-EMPAQRxMmO7tZus6f-SNSnv6wtc8N0CUi-vo57Lyv0JNzNGXh1nG817bQjsgo8SIlgyk6fXdP1RSjo9espW-ul4ed0nZlg0y5fH2P_U/s2048/finn.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1331" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl-Vr8KMtPHFnkSebXgOu5rc3d_Od24wCMGwE-EMPAQRxMmO7tZus6f-SNSnv6wtc8N0CUi-vo57Lyv0JNzNGXh1nG817bQjsgo8SIlgyk6fXdP1RSjo9espW-ul4ed0nZlg0y5fH2P_U/s640/finn.jpg" /></a></div><p><br /></p><p>Troeleke? Ja, dat vroeg ik me vorige week ook opeens af. Dat zeg ik verder tegen niemand, nooit gedaan ook. Ik hoor ook niemand anders dat woord gebruiken.</p><p>Troel en troela wel, al komt dat ook steeds minder vaak voor. Ouderwetse woorden die langzamerhand uitsterven.</p><p>Volgens de site van het Instituut voor de Nederlandse taal: </p><p>"2. In platte of gemeenzame taal waarderende of liefkozende benaming voor een meisje of vrouw, soms ook als verkleinwoord gebezigd als liefkozende benaming voor een kind."</p><p>Dat bedoel ik dus.<br /></p><p>Ondertussen ben ik de boekenkasten weer eens aan het uitruimen, er gaat behoorlijk wat weg. Deze twee blijven.</p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguRnoR4Oh7otIINIcwtMfp-OH3izMDxet1klhKzT8VgzS_n2Zu0m-L9gZ3-QNTiAAjkBS8tNIGlNjiVe-d4W-rM_oDhcRdRE6PuWdC69i8F15FIbvWsNIDNkRLcGDhfT1LxL6C_Fgeep4/s2048/vandaag2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1517" data-original-width="2048" height="303" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguRnoR4Oh7otIINIcwtMfp-OH3izMDxet1klhKzT8VgzS_n2Zu0m-L9gZ3-QNTiAAjkBS8tNIGlNjiVe-d4W-rM_oDhcRdRE6PuWdC69i8F15FIbvWsNIDNkRLcGDhfT1LxL6C_Fgeep4/w410-h303/vandaag2.jpg" width="410" /></a></div><p></p><p> De illustraties zijn van Joan Mac Neill.<br /></p><p>Al mijn verhuizingen meegesleept, meer dan 50 jaar niet ingekeken. Mochten ze zo langzamerhand niet weg? Ik besloot ze opnieuw te lezen.</p><p>Ach, ze gaan over mij! Toen ik een jaar of 4, 5 was. Kijk, het keukentje van mijn oma (min of meer). </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUhHvcnAZK8sLtev9tnMC24t-dwMabzZRw9a3s8Fjyz6RlKxx4tiJyNreVOlEjYc71p_QKNiQTHa51bWfSV4b5s1E8VpPlZwJgNZKXzUqHuBhsjac5CalFHr5-ALxqWliJJHEkF1IfQX4/s2048/vandaag1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUhHvcnAZK8sLtev9tnMC24t-dwMabzZRw9a3s8Fjyz6RlKxx4tiJyNreVOlEjYc71p_QKNiQTHa51bWfSV4b5s1E8VpPlZwJgNZKXzUqHuBhsjac5CalFHr5-ALxqWliJJHEkF1IfQX4/s640/vandaag1.jpg" /></a></div> <p></p><p>Ik dronk thee met een cream cracker met kaas bij oma. Goudse kaas onder een glazen stolp. Prachtig was die.</p><p>En mijn moeder bakte taarten.</p><p> </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiox05Z1x86UFzU9T8_TxbL63puCSsJJJqvJSw7TIijI6KgzBUO6c3uYSeYwjuSMQGi_ERmZ2-WTlzrhg03JDopf4twNQDi_l42hvFWrDQxFYCbQi0cGAsH3DxljPOUyDzhJvWJ-0WUPL0/s2048/vandaag5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1261" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiox05Z1x86UFzU9T8_TxbL63puCSsJJJqvJSw7TIijI6KgzBUO6c3uYSeYwjuSMQGi_ERmZ2-WTlzrhg03JDopf4twNQDi_l42hvFWrDQxFYCbQi0cGAsH3DxljPOUyDzhJvWJ-0WUPL0/s640/vandaag5.jpg" /></a></div> <p></p><p> </p><p>Mijn moeder zag er ook wel zo uit, toen we nog in de stad woonden: met hippe kleren en mooi haar.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPrjhRG3jQdV5Y0H1DgOWZ8eZL-A0qHsPRo30MzQ5HLf7PmY40Cm0yrBBhYTz_yqC2qEOQ9Cdy0dkieO5C5HsUH7vT6AQhLhyphenhyphenm44bnLuDf17tjMT7LCJ_FV28QDXnuUdhN_dIA6jxgWvE/s2048/vandaag3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPrjhRG3jQdV5Y0H1DgOWZ8eZL-A0qHsPRo30MzQ5HLf7PmY40Cm0yrBBhYTz_yqC2qEOQ9Cdy0dkieO5C5HsUH7vT6AQhLhyphenhyphenm44bnLuDf17tjMT7LCJ_FV28QDXnuUdhN_dIA6jxgWvE/s640/vandaag3.jpg" /></a></div><p><br /></p><p><br /></p><p>En toen las ik dit:</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGSYmOZHnHG8sGWj0ZRuhu9QTaC9Vv9-INm2YBy3ZSbxOAcimpzL5UpqyWmYdtnmbOdbd5wCzMuwwKBdnSuVpMyqIyp5jfsLBhK6NTG59SKXcmFB8l6x9prZcwAPqGqAO468DIg7S5JnA/s2552/vandaag4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1232" data-original-width="2552" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGSYmOZHnHG8sGWj0ZRuhu9QTaC9Vv9-INm2YBy3ZSbxOAcimpzL5UpqyWmYdtnmbOdbd5wCzMuwwKBdnSuVpMyqIyp5jfsLBhK6NTG59SKXcmFB8l6x9prZcwAPqGqAO468DIg7S5JnA/s640/vandaag4.jpg" width="640" /></a></div><p><br /></p><p>Vandaar dat ze niet weg mochten. Ik wist het wel, ik was het alleen vergeten. <br /></p>Aagdoetverslaghttp://www.blogger.com/profile/13367406659723156411noreply@blogger.com0