Bittere bloemen (Jeroen Brouwers)
Twee weken geleden uitgelezen en weggelegd. Je kunt dus wel stellen dat ik het verhaal hebben laten bezinken. Korte samenvatting: hoogbejaarde man wordt na glanzende carriére door zijn dochter op een cruise gestuurd. Groot toeval: daar treft hij de stille liefde van zijn leven, een veel jongere vrouw die jaren geleden plotsklaps verdween. Het boek doet verhaal van zijn ontluikende gevoelens voor haar, en tegelijkertijd van het verval van geest en lichaam van de oude man.
(Tot mijn grote ergernis realeer ik me nu dat ik niet weet waar de titel op slaat. Er is vast wel een juichende recensie te vinden die dat verklaart).
De kwestie die mij ondertussen bezighoudt is: al die verhalen van kwakkelende mannen zijn zo ernstig, ze nemen zichzelf zo serieus en het zijn er zo veel. Falende ingewanden, krakende botten, de niet-functionerende geslachtsdelen: dat boeit mij toch niet! Ooit een roman door een vrouw over een vrouw in de overgang in de Ako-top vijf gezien, die niet met montere zelfspot werd geschreven? (ja, ok, Renate Dorrestein). Waarom schrijven vrouwen niet over verzakkingen, zweetbuien, uitstrijkjes en eendebekken? Waarom zijn wij altijd maar flink; even doorbijten en voor alles: met humor? En ondertussen zien we boekenkasten gevuld worden met zeurende mannen, die ondertussen naast ons liggen te snurken. Daar klopt iets niet. Ik heb er in ieder geval weer even genoeg van. Ik wil of een echt ontroerend verhaal of een opwekkend, interessant boek. Laat me lachen, laat me huilen, geef me iets om over na te denken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten