Ja, dat opruimen is soms moeilijk. Eerst een paar foto's:
De oude beer bovenaan heb ik gered: na een rommelmarkt werd hij zonder pardon in een container gekieperd.
De pandabeer vond ik 36 jaar geleden tijdens een fietsvakantie op een fietspad. Hij was nat van de dauw, had er dus al een hele nacht gelegen. Toen had je nog geen Twitter en Facebook om het kindje dat er bij hoort te vinden.
Ik heb lang genoeg op ze gepast, nu moeten ze verder de wereld in. Hartverscheurend vind ik het, maar flink zijn! En er zal toch wel iemand zijn die voor ze wil zorgen?
Die knuffels, dat is wat, hoor. De hondjes zijn van manlief, en ze mogen nooit en te nimmer weg. Ikzelf heb een drietal beren, waaronder een ijsbeertje.
Er is een groot verschil tussen onze generatie en die van onze kinderen. Wij hadden één of een paar knuffels, onze jongens hebben vuilniszakken vol. En denk maar niet dat daar ook maar één van weg mag. Over hechting gesproken.... Is er wel eens onderzoek gedaan naar het hechtingsgedrag van jonge kinderen met hun knuffels? Dat lijkt me interessant. Want waarom is het zo moeilijk van een knuffel afstand te doen? Is het omdat je dan afscheid neemt van het gevoel van veiligheid, dat ze je gaven?
Nog zoiets: de diersoorten die het tot het knuffeldom hebben gebracht. Honden en beren waren tamelijk standaard.
Maar inmiddels is de complete Ark van Noach als knuffel verkrijgbaar. Zo hebben we hier in huis onder andere een mier, een slang, een rat, een nijlpaard en en een krokodil.
Trouwens, wie denkt dat alleen kinderen met een knuffel slapen, vergist zich deerlijk. Er zijn talloze volwassenen die geen oog dicht doen zonder hun geliefde beest in de buurt. Dat kon wel eens één van de laatste taboes zijn!
Eigenlijk denk ik dat als ik die oude beer naar de Kringloopwinkel breng, dat ze hem dan in de container gooien. Dat vind ik zo'n vreselijke gedachte! Met als gevolg dat die beer dus al 2 weken naast mijn bureau ligt. Hopeloos.
De oude beer bovenaan heb ik gered: na een rommelmarkt werd hij zonder pardon in een container gekieperd.
De pandabeer vond ik 36 jaar geleden tijdens een fietsvakantie op een fietspad. Hij was nat van de dauw, had er dus al een hele nacht gelegen. Toen had je nog geen Twitter en Facebook om het kindje dat er bij hoort te vinden.
Ik heb lang genoeg op ze gepast, nu moeten ze verder de wereld in. Hartverscheurend vind ik het, maar flink zijn! En er zal toch wel iemand zijn die voor ze wil zorgen?
Die knuffels, dat is wat, hoor. De hondjes zijn van manlief, en ze mogen nooit en te nimmer weg. Ikzelf heb een drietal beren, waaronder een ijsbeertje.
Er is een groot verschil tussen onze generatie en die van onze kinderen. Wij hadden één of een paar knuffels, onze jongens hebben vuilniszakken vol. En denk maar niet dat daar ook maar één van weg mag. Over hechting gesproken.... Is er wel eens onderzoek gedaan naar het hechtingsgedrag van jonge kinderen met hun knuffels? Dat lijkt me interessant. Want waarom is het zo moeilijk van een knuffel afstand te doen? Is het omdat je dan afscheid neemt van het gevoel van veiligheid, dat ze je gaven?
Nog zoiets: de diersoorten die het tot het knuffeldom hebben gebracht. Honden en beren waren tamelijk standaard.
Maar inmiddels is de complete Ark van Noach als knuffel verkrijgbaar. Zo hebben we hier in huis onder andere een mier, een slang, een rat, een nijlpaard en en een krokodil.
Trouwens, wie denkt dat alleen kinderen met een knuffel slapen, vergist zich deerlijk. Er zijn talloze volwassenen die geen oog dicht doen zonder hun geliefde beest in de buurt. Dat kon wel eens één van de laatste taboes zijn!
Eigenlijk denk ik dat als ik die oude beer naar de Kringloopwinkel breng, dat ze hem dan in de container gooien. Dat vind ik zo'n vreselijke gedachte! Met als gevolg dat die beer dus al 2 weken naast mijn bureau ligt. Hopeloos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten