Groene kool uit de oven

Belofte maakt schuld, dus bij deze het recept voor groene kool uit de oven. De inspiratie komt uit De Zilveren Lepel, maar is aangepast aan onze smaak. Minder zout, ander vlees.

Verwarm de oven voor op 180 graden.


Snijd een halve groene kool (of een kleine hele) in reepjes.

 5 minuten koken

Laten drogen. Actiefoto!

ontvelde worst/saucijzen aanbruinen

blikje tomatenpuree + 5 lepels water, 10 minuten pruttelen

laagjes maken: kool, vlees, mozzarella, laatste laag is kool

Tot slot giet je er een bekertje room over. Rasp er nog flink wat Grano Pardano over.
Zet de schaal in de oven, 40 minuten moet voldoende zijn. In die tijd kun je mooi wat pasta koken, dat smaakt er goed bij.

Eten met Pasen

Het pakket van deze week bevat: winterpostelein, groene kool, koolrabi, kiemen, wortelen, bosuitjes, banaan en sinaasappel. In de aanloop naar de Pasen zoek ik iets toepasselijks.

De groene kool eten we vandaag. Het recept komt uit De Zilveren Lepel en is een favoriet op onze vakanties. Het is een ovenschotel met worst, room, mozzarella en tomatenpuree. Morgen volgt het recept met foto's. Van de rest maak ik soep, ook dat recept volgt nog.

Van de koolrabi maak ik met een deel van de worteltjes een soort Thaise salade, lekker met limoensap, pinda's en meer.  Rijst erbij en vis?

Die kiemen, wat daarnou weer mee te doen? Meestal doe ik een plukje op de soep, of wat op een broodje. Misschien kunnen we eens loempia's maken, dat hebben we nog nooit gedaan. Of door een maaltijdsalade, met die postelein, dat kan altijd. Daar denk ik nog even over na.

Van de rest van de worteltjes ga ik worteltjestaart maken, met een feestelijke paasdecoratie. Ik heb al beeldschone eitjes gekocht (zie het plaatje boven). Jongste zoon heeft een goed recept, dat de hele familie doorzwerft. Dat is dan lekker voor Goede Vrijdag.

Het is de bedoeling dat we voor Pasen de geweldige taart van Mary Berry gaan maken. Het recept staat op de volgende site: pavlova met citroen

Het bevalt me wel, zo'n menulijst op ons krijtbord. En dan gaan we nu maar even koken. Eet ze!

Voorjaar!

Na de lange, donkere winter ben je blij met alles wat er bloeit. Sneeuwklokjes, krokussen, aconieten, je wilt ze de grond wel uitkijken.
Gelukkig worden we hier ruim bediend.
In Meeden zijn een aantal kapitale boerderijen met zogenaamde slingertuinen. Elk voorjaar is het weer een feest.

Van dichtbij ziet dat er zo uit:

We wandelden door de hoofdstraat, de zon scheen, wat een weelde. Aan de overkant bloeide nog meer:

Goede plekken om voorjaarsbloeiers te zien zijn de Groninger Borgen. Bij de één staan er meer dan bij de ander, maar het is er altijd fijn wandelen. In Friesland heeft men het over stinzenplanten, hier heten ze börgbloumkes.

Bij de Ennemaborg in Midwolda komen we regelmatig; het is in de buurt. Om het huis heen ligt een wat formele tuin, die aan de achterkant verandert in een bos (door mensen uit andere delen van het land ook wel heg genoemd).
Als je er in deze tijd regelmatig komt zie je de tuin van kleur veranderen. Wit van de sneeuwklokjes, paars van de krokussen.

Bij de Freylemaborg in Slochteren bloeiden ook sneeuwklokjes. Verderop in de lente zijn er andere bloemen, we gaan dan weer kijken. Zoals de bolletjes zich verspreiden, geweldig.
Om de borg heen...

 Netjes langs het water...

Eigenlijk overal waar je kijkt

In en om Slochteren staan objecten die verwijzen naar de gaswinning. Destijds geplaatst met een gevoel van trots en verwijzend naar de economische voorspoed; tegenwoordig wordt daar wel anders naar gekeken. Toch vind ik deze installatie (achter de borg) nog steeds heel mooi.

Morgen schijnt het mooi weer te worden. Dus, hup naar buiten! Alles gaat zo snel, voor je het weet zijn de bolletjes uitgebloeid. Moeten we weer een jaar wachten.

Foto's: A.B. van der Ploeg, D.B. van der Ploeg en van Aag zelf

De basis van de warme maaltijd

Hoe kies je wat je gaat eten? Bij mij thuis ging het vroeger zo: moeder kocht vlees bij de slager en een voorraadje groente bij de groenteboer. Ze begon met het vlees: "vandaag maak ik gehaktballen". Daar aten we natuurlijk aardappelen bij, we aten meestal aardappelen-vlees-en-groente, en dan pas koos ze een groente. Warm eten tussen de middag, bordje vla of yoghurt toe.

Dat is zo'n voordeel van groot worden: je mag het anders doen. Nooit meer wil ik tussen de middag warm eten (wel iets warms, dat is lekker), en nooit meer eet ik gestoofde andijvie of spinazie, en al helemaal niet elke dag aardappeltjes. (Al hebben die aardappelen de Nederlandse bevolking beschermd tegen scheurbuik, zoals mijn moeder regelmatig als argument voor die knol aanvoerde).

Een poosje gingen we uit van de koolhydraten: pasta, rijst, peulvruchten? En daar de rest omheen. Dat werd wat eenzijdig, dus het roer ging om.
Zoals eerder gezegd, de laatste weken gebruik ik de inhoud van de groentepakketten van http://www.groentehandel.nl als leidraad. Vannacht lag ik me al te verheugen: vandaag mocht ik naar de nieuwe weekpakketten kijken. Sinterklaasgevoel: o, kom er eens kijken.
Dat heb ik zojuist gedaan.
Deze week: courgette, paksoi, knoflook, romatomaten, bietjes, slaotten, andijvie, en als fruit appels en kiwi's.

Zucht. Ik ben niet onder de indruk. Veel is het niet: een maaltijd van sjalotten? En  paksoi en andijvie (yuk). Doe het dan niet, zeg je misschien. Maar:
Ten eerste: iemand moet mij toch opvoeden, zou Pippi Langkous zeggen. Anders zou ik maar verwend raken. En: het is nait alle daog'n kovvie met kouke.
Ten tweede: de hele reden van dit project is dat we én gezond én divers én bla bla bla...

En nu ik er even over nadenk (hysterisch optimisme in de trand van "Beschouw het als een uitdaging"), van die sjalotten kan ik een Tarte Tatin maken, dat schijnt erg lekker te zijn. Beetje tijm er in, salade (andijvie) erbij.
Van de bietjes kan ik een maaltijdsalade maken met aardappeltjes, appel, haring, etc. lekker en meteen een portie vette vis, heel gezond. Of voor het gemak; vis uit blik dan wel gebakken vis erbij.
De paksoi kan door mijn befaamde Oosterse maaltijdsoep met kip en mie. Tomaten en knoflook komen altijd van pas. Kijk, zo komen we ergens.

Nog een maand of zo, en dan eten we weer asperges! En daarna komen de eerste groentes van de koude grond, en in mei weer aardbeien en daarna peultjes. Nog even doorzetten.

Uitgelezen: Dorst van Esther Gerritsen

Dit boek heb ik vorige week gelezen, maar ik moest er nog even over nadenken. Hoe leg ik uit waarom dit zo'n knap boek is?

Het verhaal lijkt lekker makkelijk:
Elisabeth heeft Asperger/ is autistisch. Ze zorgt dan ook niet goed voor haar dochtertje Coco.
Ze sluit haar op in haar kamertje tot haar twee-en-een-halfde, en als Coco een ernstig ongeluk krijgt (ze fiets door een glazen pui) reageert Elisabeth volstrekt inadequaat. Zo zeer dat echtgenoot Wilbert haar niet lang daarna verlaat en Coco meeneemt.
Wilbert begint een nieuwe relatie met Miriam, die de zorg voor Coco op zich neemt. Eén dag per week gaat Coco naar haar moeder, tot ze groot is. Daarna zien ze elkaar sporadisch. Als Elisabeth terminaal ziek blijkt, trekt Coco, die inmiddels een relatie heeft met de oudere Hans, bij haar in. Die relatie loopt trouwens op zijn einde.
Elisabeth sterft. Hoe het verder gaat, vertel ik hier niet.

Laten we eens beter kijken:
Elisabeth functioneert prima op haar werkplek. Haar werkgever Martin helpt haar met de dingen die ze niet kan: de administratie bijvoorbeeld.
Waarom hielp Wilbert haar nergens mee? Waarom zorgt Wilbert nauwelijks voor Coco? In plaats daarvan ruilt hij Elisabeth gewoon in voor een nieuwe verzorgster. Mogen we vaststellen dat Wilbert behoorlijk egocentrisch is, en daar mee wegkomt door de nadruk op Elizabeth's falen te leggen?

Dat opsluiten van Coco was uit goedbedoelde zorg. "Ze huilde net zoveel, als wanneer ze niet opgesloten werd". Huilde ze dan zoveel? En waarom? Waarom fietste Coco door de glazen pui?

Coco blijkt uiteindelijk  mateloos in haar drankgebruik en sexuele avonturen.  Mogen we vaststellen dat Coco een zelf-destructieve aard heeft, en dat van kleins af aan? En dat alleen Elisabeth het gevaar onderkende, maar door haar eigen stoornis niet in staat was daar mee om te gaan? Mag je haar dat kwalijk nemen?

Als je het boek uit hebt, is daar de vraag: wie was er nou het meest gestoord? Juist!

Als je Dorst opppervlakkig leest komt het einde als een verrassing. Zoals mensen na een gezinsdrama verbijsterd reageren `Het was een heel gewoon gezin!` Of na een schietpartij: "Het was zo´n rustige man".
Maar lees en luister en observeer, en dan merk je hoe knap Gerritsen heel gedoseerd die extra informatie geeft, waardoor je al snel merkt, dat de werkelijkheid anders is dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Net als in het echte leven.

groenteresten verwerken

 Het voorjaar is de schraalste tijd: de wintervoorraden raken op en op het land zijn hooguit wat groene sprietjes te zien. Ik heb, naast de paar moestuintjes van AH, alvast rijspeulen gezaaid. Ze kunnen 2 meter hoog worden, maar ik ben vooral benieuwd naar de kleur van de bloemen. Dat zal nog een paar maanden duren.
Het groentepakket van de komende week is weer een mooie variatie van knollen en penen, bladgroente, kool en vruchtgroente (zo noem ik het maar).
We hebben al wat in huis gehaald, de rest volgt nog.
Op het lijstje staan: bananen, bloedsinaasappels (lekker!), zuurkool, butternut pompoen, eikebladsla, prei, rode paprika, broccoli, peen en Mangold. Man-wat? Mangold! Nooit van gehoord, maar daar is internet voor. Mangold is de Duitse naam voor zilverstelen. Soort snijbiet, dat ook wel wat van paksoi heeft. We hebben het vroeger wel eens gegeten, maar het was hier niet echt een succes. Ik denk niet dat  ik het hier in de winkels kan krijgen, wat jammer nou, ;-).

Maar goed, even over restjes. Daar wordt nogal wat aandacht aan besteed in de media. Terecht natuurlijk, en het gevolg is dat ik inderdaad wat meer nadenk over hoeveel ik koop en wat ik er mee doe.

Bijvoorbeeld:
van de witlof van afgelopen week heb ik een salade gemaakt, met stukjes peer, en twee kommetjes geraspte kaas er naast: een restje Shropshire Blue ( blauwe schimmelkaas) en wat Oldamster belegen. Te gebruiken naar smaak: lekker! Het restje salade nam man de volgende dag mee naar zijn werk, bij wijze van lunch.
Van de overige stronkjes witlof heb ik soep gekookt.

Op Smulweb staan veel recepten voor witlofsoep, ik heb de eenvoudigste variant gekookt. Afmaken met wat verkruimelde Roquefort en gehakte walnoten: heerlijk. Wel wat bitter, ik had dit als kind beslist niet gegeten!

Gisteren aten we bami, dat was alvast één deel prei en de rode paprika. En morgen eten we snert, daar gaat de rest van de prei in, en een deel peen.

Vandaag hebben we een soort van Thaise roerbak gegeten: runderreepjes met broccoli, rode ui en courgette. Sesamolie en sojasaus als smaakmakers, rijst erbij, klaar. Het ging schoon op. 

Op het programma staat in ieder geval nog stampot zuurkool, en Thaise pompoensoep met gember.  Het is altijd fijn als er een pan soep staat: voor de lunch of voor de hongerklap aan het eind van de middag.

Ben je ook gegrepen door het zelf zaaien en telen van groente en fruit?  Dan kan ik je het volgende adres aanraden: Vreeken, Dordrecht.

Ik heb er zelf regelmatig wat besteld; de zaden zijn van goede kwaliteit en de catalogi zijn een feest om te lezen.

En voor wie het niet wist, dit is de site van Smulweb: klik hier

Beetje gezond eten.

Het blijft moeilijk: én lekker eten, én gezond, én divers, én rekening houden met alle smaken hier in huis, en dat alles aan het eind van de dag, als je lichtelijk afgeragd de keuken in gaat.

Bovendien is er dan ook nog het stemmetje van je geweten, dat mekkert over biologisch, en korte aanvoerlijnen en meer van dat verantwoorde gedoe. Zucht.

Vroeger, vroeger hadden we een groente-abonnement. Daarmee waren veel problemen opgelost. Maar we verhuisden, en ook ging de kwaliteit van de groentetassen nogal achteruit, dus daar stopten we mee.

Er zijn tegenwoordig allerlei mogelijkheden, allerlei abonnementen, maar we wonen nog steeds in, zeg maar, onrendabel gebied.  En werd het thema van onze maaltijden: "makkelijk". Lees: eenzijdig.

Genoeg! Vrijdag kijk ik op de site van de biologische groentehandel die in Groningen op de markt staat. Zus heeft er een abonnement, dat wordt fijn bij haar thuis afgeleverd. Maar ik kan natuurlijk best een vergelijkbare inhoud bij elkaar verzamelen. Bij de Plattelandswinkel, bij de Turkse supermarkt en op de markt.
Ik bedenk dan een aantal maaltijden met de ingrediënten, en gedurende de volgende week eten we dat. Het is nog even uitvinden welk pakket de beste leidraad biedt, maar dat komt wel goed.

Voor de komende week staan de volgende groentes en fruit op het menu:
(wilde) spinazie, rode uien, ruccola, rode kool, trostomaten, witlof, venkel, oesterzwammen, sinaasappels (navelina's) en appels (elstar).

Venkel laat ik vallen, en er komt wat extra fruit bij, ik zie nog wel wat.

Vandaag aten we lasagna met spinazie en zalm.

Het voordeel van deze lasagna is, dat je het jezelf net zo makkelijk kunt maken als je wilt. Omdat het zaterdag is had ik alle tijd om zelf de saus te maken en verse spinazie voor te bereiden. Maar heb je geen zin/puf: daar zijn pakjes, potjes en diepvriesgroentes voor. Op elkaar stapelen en hoppa, de oven in.

De grote vraag is natuurlijk hoe lang dit gaat duren, het is net fitness of zo. Je begint dapper, maar volhouden, dat is de ware kunst. 

Kijk hier zelf op de site vangroentehandel Groningen

Uitgelezen: Job

Vorige week heb ik een nieuw verschenen boek gekocht. Dat wil zeggen: ik had het besteld, maar het was voor de uitreiking van het eerste exemplaar al uitverkocht. Gelukkig hebben ze heel hard gewerkt bij de uitgeverij/drukkerij, want de tweede druk ligt nu naast me op de bank.
Kijk, dit is het:

Voor mensen die van lezen houden is het een schatkist.
"Waarmee te beginnen?" vroeg ik me op Twitter af. Maar dat is domme vraag. "Waarmee verder?" of "Wie nu?". En het antwoord was ook niet moeilijk, want ik had nog een bibliotheekboek liggen.

Ik ben nooit te beroerd mijn onwetendheid te delen, dus bij deze: het heeft even geduurd voor ik doorhad dat er twéé schrijvers met de achernaam Roth zijn: Joseph en Philip. Ik dacht namelijk dat ik die voornamen verkeerd onthield. Nee dus.

Beiden staan in de Dikke Steinz. Van Philip had ik al wat gelezen, en nu was Joseph aan de beurt. Ik hikte er wat tegenaan.
In Steinz staat dat Joseph geboren werd in Brody (Galicië, op de grens van Polen en OekraÏne), dat hij leefde van 1894 tot mei 1939 en ook nog Joods was. De arme man stierf als alcoholist, in Frankrijk, vlak voor de oorlog uitbrak.

Job is een variatie op het boek Job in het Oude Testament. En het is prachtig. De Duitse titel is Hiob. Roman eines einfaches Mannes. Het gaat over een Russische Jood, Mendel Singer, die met zijn vrouw en dochter naar Amerika emigreert, waar een van zijn zonen (Sam) inmiddels een geslaagd leven heeft opgebouwd.
Twee zonen laat hij achter: de oudste is in dienst van de tsaar, de jongste is zwak en gehandicapt, hij zal worden verzorgd door het jonge stel, dat hun huisje overneemt.
In Amerika wordt het echtpaar getroffen door tegenslag, en uiteindelijk keert Mendel zich af van zijn religie.
Hij spaart en spaart om terug te gaan naar de Oude Wereld, om daar Menoechem, de achtergebleven zoon op te zoeken. Hij heeft de vage hoop, dat er dan een einde zal komen aan de beproevingen. Voor hij dat (onbereikbare) bedrag bijeen heeft, komt er een bezoeker uit Europa.

Het leven van de hoofdpersonen is zwaar, maar nergens wordt het verhaal larmoyant. Het is zoals het is en je probeert er het beste van te maken.
De taal is zo mooi:  "Zo wandelde hij door de tijd de ouderdom tegemoet, van ochtendgebed naar avondgebed, van ontbijt naar avondmaal, van het moment van ontwaken naar de slaap."
Beeldend, herhalend, ritmisch.
Wat toch fijn, dat er zoveel mooie boeken zijn. Roth is dood, maar hij heeft een wereld beschreven, die inmiddels is verdwenen. Een prachtige nalatenschap.