Ik ben dol op lijstjes. En gelukkig, in boekenland wemelt het van lijsten: 100 boeken die je gelezen moet hebben, 1000 boeken die je gelezen moet hebben, The Big Read-lijst, Longlists, Shortlists, etc. etc.
Tijdens de periode dat ik me te ziek voelde om veel te lezen heb ik wel braaf interessante recensies en boekenlijstjes bewaard. En nu was ik weer zover: naar de bibliotheek mét een lijstje. Een soort van, wel te verstaan
Ik vermoed dat ik dit ergens heb uitgescheurd tijdens de Maand van het Spannende Boek.
De eerst genoemde titel stond op een plank te wachten: meenemen dus.
Ik ben hier snel klaar mee. De bovenstaande misdaadglossy noemt dit een politieroman van niveau. Dat is dan wel het niveau van de gevallen regen op een zomerse dag in de Sahara. De plot gaat wel, daar ligt het niet aan. Het taalgebruik is houterig. De personen zijn geen mensen van vlees en bloed, maar karikaturen.
Politici zijn corrupt, kunstenaars dragen extravagante kleding, mannen zijn kettingrokers die er bij voorkeur één opsteken op plaatsen waar het niet mag, ze drinken voortdurend Duvel en whisky, en zijn geobsedeerd door seks. De enige man die wel eens mineraalwater drinkt in plaats van bier is homo. Vrouwen zijn dom, angstig en/of slachtoffer van mannen. Gelukkig worden ze daar dan van bevrijd door, jawel, een man, óf door een vrouw, die dan wel lesbisch is.
Beter werd het niet, toch heb ik het uitgelezen. Man is niet verder gekomen dan een tiental pagina's. Wikipedia toonde, dat meneer nog veel meer titels op zijn naam heeft staan. Waarom?!
En toen opeens snapte ik het. Het is gewoon een soort Bouquet-reeks! Maar dan niet met Lie-hiefde, maar met moord en doodslag. Een Bouquet-reeks voor male chauvinist pigs. En dat ben ik nu eenmaal niet. Bovendien: soms heeft een mens behoefte aan simpel.
Fijn, als de wereld zo overzichtelijk is. Op naar het volgende boek.
Tijdens de periode dat ik me te ziek voelde om veel te lezen heb ik wel braaf interessante recensies en boekenlijstjes bewaard. En nu was ik weer zover: naar de bibliotheek mét een lijstje. Een soort van, wel te verstaan
 |
| "misdaadglossy" |
Ik vermoed dat ik dit ergens heb uitgescheurd tijdens de Maand van het Spannende Boek.
De eerst genoemde titel stond op een plank te wachten: meenemen dus.
Ik ben hier snel klaar mee. De bovenstaande misdaadglossy noemt dit een politieroman van niveau. Dat is dan wel het niveau van de gevallen regen op een zomerse dag in de Sahara. De plot gaat wel, daar ligt het niet aan. Het taalgebruik is houterig. De personen zijn geen mensen van vlees en bloed, maar karikaturen.
Politici zijn corrupt, kunstenaars dragen extravagante kleding, mannen zijn kettingrokers die er bij voorkeur één opsteken op plaatsen waar het niet mag, ze drinken voortdurend Duvel en whisky, en zijn geobsedeerd door seks. De enige man die wel eens mineraalwater drinkt in plaats van bier is homo. Vrouwen zijn dom, angstig en/of slachtoffer van mannen. Gelukkig worden ze daar dan van bevrijd door, jawel, een man, óf door een vrouw, die dan wel lesbisch is.
Beter werd het niet, toch heb ik het uitgelezen. Man is niet verder gekomen dan een tiental pagina's. Wikipedia toonde, dat meneer nog veel meer titels op zijn naam heeft staan. Waarom?!
En toen opeens snapte ik het. Het is gewoon een soort Bouquet-reeks! Maar dan niet met Lie-hiefde, maar met moord en doodslag. Een Bouquet-reeks voor male chauvinist pigs. En dat ben ik nu eenmaal niet. Bovendien: soms heeft een mens behoefte aan simpel.
Fijn, als de wereld zo overzichtelijk is. Op naar het volgende boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten