Alptraum is de literaire verwerking van de plotselinge dood van het hondje Stanley. In mijn aantekeningenschrift (her)las ik het volgende:

"Ik eet mijn bord leeg omdat het geen zin heeft om het (?) op de grond te zetten".
Godsamme. Een bord met stampot boerenkool waarvan ik het laatste restje altijd aan de hond geef, elke hond die we hadden en, Gode geprezen, nog hebben.
Daarvoor lees je ook, om je gedrag bevestigd te zien; kijk, ook andere mensen geven hun bord met eten aan de hond.
Eerst had hij (Koos van Zomeren) Rekel en in navolging nam ik een hond. Nu leeft Finn bij ons, en is er een leegte bij de schrijver, een gat dat alleen door een nieuw hondje gevuld kan worden.

Finn

Ik heb het nagekeken, ik lees al meer dan 25 jaar boeken/stukken van Koos van Zomeren. Hij was wat uit mijn blikveld gedwaald, ten onrechte, want hij is één van de beste schrijvers van ons land. Ik zou zeggen: geef die man toch eindelijk eens de P.C.Hooftprijs!

Ik had min of meer begrepen dat hij was gestopt met schrijven. Aantekeningen maken nog wel, maar daar zou het bij blijven. Tot mijn grote vreugde is er in februari toch een nieuwe titel verschenen:

De subtitel alleen al: onvergetelijke bijzaken. Dat lijkt een contradictio in terminis, maar zijn het niet juist de bijzaken, die we ons het best herinneren? Die schrijver, kom, hoe heet hij ook al weer, met die baard en dat hondje. Die zoveel loopt.....