Begin jaren '70 traden er allerlei veranderingen op, in het dorp en bij ons thuis. Ten eerste verscheen er in ons dorp een "echte supermarkt". We hadden wel een aantal kleine supermarktjes, een SPAR, een A&O, en nog zo wat. Maar nu bouwde Jan de Boer een geheel nieuwe, grote zaak, recht tegenover het gemeentehuis, mét winkelkarretjes. Het was het begin van het einde voor de kleine kruidenierszaken, maar dat wisten we toen nog niet.
Daarnaast kwamen er op de televisie nieuwe programma's. Naast Een-Van-De-Acht en de Berend Boudewijnshow keken wij met het hele gezin in het weekend naar nieuwe Amerikaanse series, zoals Cannon, met William Conrad,
klik hier voor jeugdsentiment
en Police Woman, met Angie Dickinson als Sergeant Pepper.
en hier voor info over Pepper
Wat ons kinderen opviel aan die series was het drinken en het eten. Vooral in Pepper werd er regelmatig uit van die kartonnen bakjes gegeten, met stokjes! Hoe exotisch. Er had zich net een Chinees-Indisch restaurant gevestigd in ons dorp, dus we waren bekend met "chinees eten", maar dat kwam altijd in platte, plastic bakjes. Fascinerend! Ook riep er altijd iemand: "Eggroll, anyone?". Ik zag dan altijd een opgerolde omelet voor me, gevuld met taugé en rode saus.
En dan de broodjes. Die vlogen zo ongeveer over het scherm, met vreemde woorden als pastrami, rye, en noem maar op.
Op een goede vrijdagavond kwamen deze twee nieuwe verschijningen zomaar te samen. Jan de Boer verkocht sinds kort "Duitse bolletjes" en van al dat eten op TV kregen wij trek: het broodje Cannon was geboren.
 |
| echt Duits bolletje |
Tijdens de uitzending renden we naar de keuken. Zus en ik hadden verschillende voorkeuren. Op de mijne ging mayonaise.
Van Calvé. Speciaal voor dit blog gekocht, ik gebruik allang geen Calvé meer. Dus ik zag het nu pas: de pot is veranderd! Niets blijft ook hetzelfde.
Eventueel kon je er ook ketchup bij doe, van Heinz (uiteraard).
Daarna begon het echte werk:
We zijn hier ongeveer halverwege. Augurk kan ook, maar altijd in de lengte gesneden, anders wordt je broodje niet goed belegd. Hardgekookte ei in plakjes is ook lekker. Zus hield van plakjes ham. Hadden we ook al salami? Dat weet ik dus niet meer. Boterhamworst (uit lange blikken), ja, maar salami?
Afbouwen met plakjes komkommer en rode paprika (ook al zoiets nieuws). Eventueel nog wat sauzen erop, dichtklappen en weer terugrennen naar de huiskamer om voor de TV op te eten.
Het was niet ongebruikelijk om er daarna nog een te maken, hoewel moeder dan wel wat begon te protesteren. Het feit dat we de kaas in alle gauwigheid met een mesje sneden (hakten) in plaats van netjes de kaasschaaf te hanteren, werd niet altijd op prijs gesteld. Je kreeg er van die uitgeholde kaasstukken van (weemoed naar uitgeholde kaas, het moet niet gekker worden!).
We hadden iets heel bijzonders, dat wisten we wel zeker. En dan was het programma afgelopen, het broodje was op. Moesten we weer een week wachten
Ik mocht van mezelf even helemaal losgaan met dit broodje. "Net als vroeger". Maar al met al bleef het tamelijk beschaafd. Best wel lekker, maar niet zo bijzonder als ik het me herinnerde. Ik snap het ook wel. Toen was het een uitspatting. Maar wat is er vandaag de dag opwindend aan een broodje gezond? Verwend, dat zijn we.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten