Anna Enquist: De Verdovers
Laat ik maar met de deur in huis vallen: ik vond er niet veel aan. Maar waarom dan niet? Ik weet het niet.
Als ik een boek eenmaal uit heb, lees ik vaak wat recensies. Heb ik misschien iets gemist? Hoe denken anderen over het verhaal? Ietwat tot mijn verbazing trof ik haast alleen maar positieve berichten. Wat mis ik dan?
Wacht, hier is een redelijk duidelijke boekbespreking:
klik hier voor een bespreking
En eigenlijk is dat dus al een beetje raar. In het verleden was het Grote Publiek enthousiast over Enquist, maar mopperden de recensenten over de houterige dialogen. En heus, ik vond de dialogen ook deze keer nogal geforceerd. Terwijl ik bij vorige romans van Enquist daar vlotjes overheen las, nieuwsgierig als ik was naar het verdere verloop van het verhaal, zwoegde ik nu van pagina naar pagina.
De centrale vraag: Voelen of Niet Voelen is interessant genoeg. En er zijn meer vragen. Wat zegt de keuze van een specialisme over je persoonlijkheid? Hoe verhouden al die ego's zich rond de operatietafel? Wat is de hiërarchie in de OK?
Daar tussendoor wordt dan de verhaallijn met de verse weduwnaar/psycho-therapeut vervlochten, die een nieuwe client krijgt toegeschoven, waar hij absoluut niet mee uit de voeten kan. Zo kunnen er nog meer vragen worden gesteld. Teveel, teveel. Wat een gerommel. Wat een onwaarschijnlijke relaties.
In de hierboven aangehaalde bespreking wordt een beeld geschetst van Anna Enquist, die achter een raam observeert en noteert. Ik heb het gevoel dat dat raam er ook was tijdens het schrijven van de roman.
Wat jammer nou, ik heb Anna Enquist hoog zitten, maar dit kon me niet overtuigen.
Laat ik maar met de deur in huis vallen: ik vond er niet veel aan. Maar waarom dan niet? Ik weet het niet.
Als ik een boek eenmaal uit heb, lees ik vaak wat recensies. Heb ik misschien iets gemist? Hoe denken anderen over het verhaal? Ietwat tot mijn verbazing trof ik haast alleen maar positieve berichten. Wat mis ik dan?
Wacht, hier is een redelijk duidelijke boekbespreking:
klik hier voor een bespreking
En eigenlijk is dat dus al een beetje raar. In het verleden was het Grote Publiek enthousiast over Enquist, maar mopperden de recensenten over de houterige dialogen. En heus, ik vond de dialogen ook deze keer nogal geforceerd. Terwijl ik bij vorige romans van Enquist daar vlotjes overheen las, nieuwsgierig als ik was naar het verdere verloop van het verhaal, zwoegde ik nu van pagina naar pagina.
De centrale vraag: Voelen of Niet Voelen is interessant genoeg. En er zijn meer vragen. Wat zegt de keuze van een specialisme over je persoonlijkheid? Hoe verhouden al die ego's zich rond de operatietafel? Wat is de hiërarchie in de OK?
Daar tussendoor wordt dan de verhaallijn met de verse weduwnaar/psycho-therapeut vervlochten, die een nieuwe client krijgt toegeschoven, waar hij absoluut niet mee uit de voeten kan. Zo kunnen er nog meer vragen worden gesteld. Teveel, teveel. Wat een gerommel. Wat een onwaarschijnlijke relaties.
In de hierboven aangehaalde bespreking wordt een beeld geschetst van Anna Enquist, die achter een raam observeert en noteert. Ik heb het gevoel dat dat raam er ook was tijdens het schrijven van de roman.
Wat jammer nou, ik heb Anna Enquist hoog zitten, maar dit kon me niet overtuigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten