In januari ben ik begonnen met "een boek per week". Een project waar veel mensen aan meedoen, via Twitter en andere social media doen ze verslag. Het was niet zozeer een goed voornemen als wel een experiment: zou het lukken?
Elke week een boek uitlezen, dat zijn 52 boeken in een jaar tijd. Ik besloot een leesdossier bij te houden; de ervaring had me inmiddels geleerd dat je boeken domweg vergeet, ook al heb je ze van kaft tot kaft uitgelezen.
In het dossier noteerde ik wat extra gegevens: is de schrijver man of vrouw, in welke taal las ik het boek, wat is de nationaliteit van de schrijver, enz.
Meer mensen doen dat, bijvoorbeeld omdat ze vinden dat hun leesvoer politiek correct moet zijn. Een soort evenredige vertegenwoordiging. Persoonlijk vind ik dat onzin. Als je als volwassen mens al niet mag lezen waar je zin in hebt, wanneer mag het dan wel? Zoals ik al eens eerder zei: als het over andere disciplines gaat (muziek, schilderkunst) mag je je eigen smaak volgen. Alleen bij Literatuur is er opeens een lijst met Verplichte Nummers, die elk jaar aangevuld wordt met nieuwe titels.
Daar doe ik niet aan mee; ik maakte de aantekeningen om mijn eigen leesgedrag te doorgronden. Vaak denk je jezelf te kennen, maar is de praktijk net even anders.
Goed: ik heb tot nu toe 53 titels gelezen (ben nog bezig in Great Expectations, maar ik denk niet dat ik die dit jaar nog uit krijg). Dat valt me alleszins mee. Lezen is ook discipline, en zo'n afspraak met jezelf werkt. Vrijdags dacht ik weleens: "kom, nu lezen, anders krijg je je boek niet uit".
Er waren wel boeken die ik niet leuk vond, die heb ik niet opgenomen.
Iets meer mannen dan vrouwen las ik. Meest Nederlandstalig, behoorlijk veel Engels en drie Duits.
Van al die boeken noem ik hier mijn persoonlijke favorieten.
Om te beginnen Augustus van John Williams. daar heb ik eerder over geblogd,op 20-04-2016.
Geweldig boek, die komt op mijn verjaardagslijstje.
Het volgende boek heb ik zelf. Er zijn van die boeken, die pakken je onder je armen, tillen je, hup, 20 cm van de vloer, rammelen je door elkaar en zetten je dan weer neer. Eenmaal uitgelezen wankel je door de dagen heen, totdat je je evenwicht weer hebt gevonden. Dat gold zeker voor A God in Ruins. Geen gemakkelijk boek, en misschien minder goed dan zijn voorganger Life after Life, maar ik vind het geweldig.
Na zo'n boek lees ik niet meteen verder, een rustpauze van een paar dagen, en dan iets licht, aub. We vermaken ons erg met de Eifel-krimi's van Jacques Berndorf. Geestig, maar tegelijk maatschappijkritisch zonder te drammen. Bovendien is de couleur locale voor ons erg herkenbaar. Zo'n pocket gaat er dan lekker tussendoor.
Als Nederlands boek wil ik Reizen zonder John aanraden. Zeker met de Amerikaanse verkiezingen net achter de kiezen is dit boek heel geschikt, het leest ook prettig.
De grootste verrassing voor mij waren de boeken van Wilkie Collins: gratis via het Gutenbergproject op de e-reader te downloaden. Geestig, spannend en zeer goed te lezen.
Naast A God in Ruins heb ik Birdsong (over WO I) en Het Boschhuisch (deels WOII) gelezen.
Daarna moest ik echt even bijkomen. Na zoveel ellende wist ik niet wat ik nu van de plank moest halen. Van uitstel dreigt dan afstel. En kijk, ook nu werkte mijn lijstje weer. Ik keek eens naar de gelezen boeken, las de lijstjes (bv Best Crime top 100, The Big Read, etc) die ik bewaar en kon de draad weer oppakken.
Conclusie: voor mij werkt het. Ik heb meer en met plezier gelezen en kan het iedereen die ook graag leest aanraden. Ik ga door. En omdat ik nu weet dat ik het kan, durf ik nu ook wat meer eisen te stellen. Ik wil komend jaar Joseph Roth in het Duits lezen en nog een titel van Dickens. Ik zoek zo'n schema van Pieter Steinz uit en ga de daarop genoemde boeken lezen. En dat is wel even genoeg gepland. Alvast een volboekig Nieuwjaar!
Voor wie wil zien welke boeken ik allemaal heb gelezen: kijk op Pinteres (button rechtsbovenaan).
Elke week een boek uitlezen, dat zijn 52 boeken in een jaar tijd. Ik besloot een leesdossier bij te houden; de ervaring had me inmiddels geleerd dat je boeken domweg vergeet, ook al heb je ze van kaft tot kaft uitgelezen.
In het dossier noteerde ik wat extra gegevens: is de schrijver man of vrouw, in welke taal las ik het boek, wat is de nationaliteit van de schrijver, enz.
Meer mensen doen dat, bijvoorbeeld omdat ze vinden dat hun leesvoer politiek correct moet zijn. Een soort evenredige vertegenwoordiging. Persoonlijk vind ik dat onzin. Als je als volwassen mens al niet mag lezen waar je zin in hebt, wanneer mag het dan wel? Zoals ik al eens eerder zei: als het over andere disciplines gaat (muziek, schilderkunst) mag je je eigen smaak volgen. Alleen bij Literatuur is er opeens een lijst met Verplichte Nummers, die elk jaar aangevuld wordt met nieuwe titels.
Daar doe ik niet aan mee; ik maakte de aantekeningen om mijn eigen leesgedrag te doorgronden. Vaak denk je jezelf te kennen, maar is de praktijk net even anders.
Goed: ik heb tot nu toe 53 titels gelezen (ben nog bezig in Great Expectations, maar ik denk niet dat ik die dit jaar nog uit krijg). Dat valt me alleszins mee. Lezen is ook discipline, en zo'n afspraak met jezelf werkt. Vrijdags dacht ik weleens: "kom, nu lezen, anders krijg je je boek niet uit".
Er waren wel boeken die ik niet leuk vond, die heb ik niet opgenomen.
Iets meer mannen dan vrouwen las ik. Meest Nederlandstalig, behoorlijk veel Engels en drie Duits.
Van al die boeken noem ik hier mijn persoonlijke favorieten.
Om te beginnen Augustus van John Williams. daar heb ik eerder over geblogd,op 20-04-2016.
Geweldig boek, die komt op mijn verjaardagslijstje.
Het volgende boek heb ik zelf. Er zijn van die boeken, die pakken je onder je armen, tillen je, hup, 20 cm van de vloer, rammelen je door elkaar en zetten je dan weer neer. Eenmaal uitgelezen wankel je door de dagen heen, totdat je je evenwicht weer hebt gevonden. Dat gold zeker voor A God in Ruins. Geen gemakkelijk boek, en misschien minder goed dan zijn voorganger Life after Life, maar ik vind het geweldig.
Na zo'n boek lees ik niet meteen verder, een rustpauze van een paar dagen, en dan iets licht, aub. We vermaken ons erg met de Eifel-krimi's van Jacques Berndorf. Geestig, maar tegelijk maatschappijkritisch zonder te drammen. Bovendien is de couleur locale voor ons erg herkenbaar. Zo'n pocket gaat er dan lekker tussendoor.
Als Nederlands boek wil ik Reizen zonder John aanraden. Zeker met de Amerikaanse verkiezingen net achter de kiezen is dit boek heel geschikt, het leest ook prettig.
De grootste verrassing voor mij waren de boeken van Wilkie Collins: gratis via het Gutenbergproject op de e-reader te downloaden. Geestig, spannend en zeer goed te lezen.
Daarna moest ik echt even bijkomen. Na zoveel ellende wist ik niet wat ik nu van de plank moest halen. Van uitstel dreigt dan afstel. En kijk, ook nu werkte mijn lijstje weer. Ik keek eens naar de gelezen boeken, las de lijstjes (bv Best Crime top 100, The Big Read, etc) die ik bewaar en kon de draad weer oppakken.
Conclusie: voor mij werkt het. Ik heb meer en met plezier gelezen en kan het iedereen die ook graag leest aanraden. Ik ga door. En omdat ik nu weet dat ik het kan, durf ik nu ook wat meer eisen te stellen. Ik wil komend jaar Joseph Roth in het Duits lezen en nog een titel van Dickens. Ik zoek zo'n schema van Pieter Steinz uit en ga de daarop genoemde boeken lezen. En dat is wel even genoeg gepland. Alvast een volboekig Nieuwjaar!
Voor wie wil zien welke boeken ik allemaal heb gelezen: kijk op Pinteres (button rechtsbovenaan).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten