Voor mij was dat anders. Andere tijden, andere zeden? En een en ander hing ook af van de soort ziekte. Gemene deler: flinke koorts, waar je behoorlijk zwak van werd. Veel drinken was het devies. Ergens in de late jaren zestig stond er dan een bekertje en een fles Greenspot (zonder prik) bij mijn bed. Prik was namelijk niet goed voor (zieke) kinderen. Greenspot had een merkwaardige SF-achtige sterreclame.
extra info over Greenspot
Je moest natuurlijk ook eten om op krachten te blijven. En wat was er dan lekkerder en voedzamer dan warme beschuitepap? Zelfs nu, in die zeldzame gevallen dat ik iets oploop, heb ik het liefst beschuitenpap.
Dat gaat zo:
 |
| de ingredienten |
Let op dat hapje uit de beschuit. Briljant van eenvoud, maar toen hadden we dat natuurlijk niet. Je hebt een diep bord nodig, of een kommetje waarin ruim een beschuit past.
 |
| 1 beschuit met basterdsuiker |
Het tafelkleed is uit de beschreven periode. Zorgvuldig bewaard en nu weer in gebruik: mooi hé?
 |
| 2 beschuiten |
Heel belangrijk: ook om de beschuiten heen wat bruine suiker strooien. Eerlijk gezegd gaan er tegenwoordig drie beschuiten in en misschien ook wel eens een pietsje meer suiker.
Melk verwarmen in een steelpannetje. Bij voorkeur van emaille. Vraag me niet waarom, maar dat smaakt echt beter. Deze heb ik er dan ook speciaal voor gekocht.
Giet heel langzaam de hete melk op de beschuiten, zodat die zich helemaal volzuigen. Zie hoe de beschuiten in omvang toe nemen, je kunt zelfs een "paddenstoel"-effect bereiken door de randjes van de bovenste beschuit te laten overhangen. Aanschouwelijk onderwijs, altijd leuk.
Tot slot nog een beetje melk in het bord. Zoet, zacht, warm: liefde in een bordje. Daar wordt iedereen beter van.
Door het politieke gemarchandeer van de Nederlandse en Vlaamse Taalgenootschappen weet ik niet meer of je nu beschuitepap eet of beschuitenpap. Volgens mij at ik het vroeger zonder n en tegenwoordig met. Aangezien het hier om de pap van vroeger gaat heb ik de n weggelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten