Een herinnering, of eigenlijk meer een flard in mijn geheugen, dat is het. Ik ben bij mijn opa en oma in de Feithstraat in Groningen. Wie had toen kunnen denken, dat ik 50 jaar later naast een man zou zitten, die voor elk straatbordje waar Feith op staat remt! (fotomoment)
In het keukentje, een mysterieuze ruimte vol onbekende zaken, staat op de tafel (van hout, vierkant) een kopje of een bekertje. In dat kopje (daar gaan we verder maar van uit, mijn oma was meer een kopjesmens dan van de bekers) gingen twee flinke scheppen cacao (uit een busje). Daar werden dan twee lepels suiker aan toegevoegd.
En een scheutje melk. Vraag: was dat warme melk uit het pannetje, of was het koffiemelk uit een blikje, dan wel flesje? Ik weet het niet meer. In ieder geval moest ik daarna heel goed roeren, dan kreeg je een soort smotjebrij.
(smotjebrij is een Gronings woord, in het algemeen is het een mengsel van zand en water, roeren met een stokje, in de zandbak of op het strand. Ook wel een prutje om te eten of te drinken, zoals hier).
En omdat oma extra veel had gemaakt, mocht ik daar wat van oplepelen. Wat was dat lekker! Nu ik het opnieuw maak, en een hapje neem, weet ik opeens: het was koud, je voelde de suikerkorrels op je tong. Dús was het aangelengd met koude koffiemelk. Alle zintuigen werken mee om een herinnering te reconstrueren.
Bij de overgebleven helft schonk oma de opgewarmde melk: een kop vol.
Lekker! Nog eentje dan?
Daarna moest er afgewassen worden. Warm water, uit de ketel? Nog geen geiser, geloof ik. En dan zeep kloppen, met een stukje Sunlight in de klopper. Die geur!
 |
| nog steeds te koop |
 |
| zeepklopper, bij De Klomp gekocht. |
Een granieten aanrechtje. Een balkonnetje, van waar je op de achtertuin van de benedenburen keek. Waslijnen langs de balustrade. De zon scheen. Wat ik me vooral herinner zijn de zaken die anders waren dan bij ons thuis. Wat ik gewend was, viel me niet op. Zo werkt dat dus. Geen herkansing, jammer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten