Al eerder heb ik over Saroma geschreven (zie 21-09-2012), dat maakte nogal wat herinneringen los bij mensen. Jeugdherinneringen, om precies te zijn, zoals ik ze zelf ook had.
Toen mijn eigen kinderen opgroeiden, deed ik mijn best hen hetzelfde te bieden. Zelf Saroma-smaakje uitzoeken én zelf kloppen. Daartoe had ik een handige handmixer. Een plastic kan met verdeling en een draaimechanisme, dat ook met kleine handjes werkte: een kind kon de pudding doen. Helaas was de mixer in de loop der jaren uit het zicht verdwenen. Dan maar een nieuwe kopen, hoe veel kan zo'n ding kosten? Foute vraag! Waar kun je zo'n ding krijgen, dat bleek de kwestie!
Bij de reguliere huishoudartikelen-afdelingen en -winkels kwam ik hem niet tegen. Weken lang was ik op zoek. Bij De Klomp wisten ze me te vertellen dat ze vroeger uit Tsjechoslowakije kwamen. Toen kwam zoonlief in aktie, en ja hoor, enige tijd later kreeg ik een doos uit Tsjechië, mét mixer en koek en een handgebreide shawl.
Dankzij internationale samenwerking toch een blog over Saroma!
 |
| vandaag vanille |
 | ||||||||||||||
| melk in de kan |
Saroma-mix erbij..
Nu komt de truc! Het deksel met de vleesvorkhaken....
En draaien maar. Een minuut lang, of twee keer dertig tellen, als je broertje ook wil mixen.
En klaar is de pudding. Onze oude mixer mengde niet zo goed, dus had je vaak een soort klontjes. Die vonden de jongens extra lekker. Deze doet het echter perfect, een egale, romige pudding die we straks gaan opeten.
Tot slot een afbeelding van ultieme Saroma-nostalgie.
Een oplettende lezer had nog échte Saroma-glazen. Kennelijk kon je die middels zegeltjes bij elkaar sparen .Nooit van het bestaan geweten. Dat een eenvoudig puddingpoedertje zoveel teweeg kan brengen. Daar zou je een reclame-spot van kunnen maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten