Eetpatronen: Het Afknappertje

Recepten gaan vaak van moeder op dochter. Maar de ene dochter is de andere moeder niet.
Naar aanleiding van mijn blog over beschuitepap mailde mijn tante En, dat er opeens herinneringen aan de zondagpudding van haar moeder (mijn oma Bé) en de drie-kleurenpudding van míjn moeder (haar zus) naar boven kwamen. Daar had ze toch in geen jaren aan gedacht.
Die zondagpudding ("ïets met lange vingers") staat hier regelmatig op tafel. Onze jongste heeft hem ook wel eens gemaakt, dus het recept is al weer een generatie opgeschoven. Over de drie-kleurenpudding later meer.
Vandaag, voor mijn tante En, de bereidingswijze van de pudding met lange vingers, sinds jaar en dag door ons liefkozend Het Afknappertje genoemd.

In een hittebestendige schaal leg je een laag lange vingers.

portugees aardewerk uit de jaren '60

Je kunt de lange vingers besprenkelen met wat drank. Mijn persoonlijke favoriet is Marasquin. Dat smaakt voor mij naar feest. Maar bv. appelsap kan ook. Plm. 3 eetlepels is voldoende, ze moeten niet doorweekt raken.

Strijk over de lange vingers een laag goede jam. Onze favoriet is aardbeienjam, deze keer zelfgemaakt, dus lekker gevuld.

Kook van 1 liter melk een vanillepudding en giet die over de jam en lange vingers.

Klop op het laatst een flinke hoeveelheid slagroom en lepel dat over de pudding. Het afknappertje is nu klaar.

Zo simpel is het. Mijn vader zei afgelopen week dat het volgens hem een soort restjespudding uit de oorlog is. Kan zijn, maar de inspiratiebron was volgens mij een Engelse Trifle.
Tot slot de naam: waarom Afknappertje?
Stel je dit voor: zondagmiddag, eerst een bordje soep, misschien wel twee. Daarna aardappelen, vlees, groente, appelmoes. En daarna de pudding.
Waarschijnlijk maakte mijn oma die van eidooiers en volle melk, met volle slagroom (het vetgehalte toen was variabel en dus ook wel eens beduidend hoger dan tegenwoordig). Als de bordjes leeg waren, wankelde het gezin zuchtend en puffend naar de bank/luie stoel. Discreet werd hier en daar een knoopje losgewurmd. En al gauw klonk het lichte snurken van voldane man en zonen. Na zoiets ben je tot niet veel meer in staat. Maar lekker dat het is!