Al jaren hoor ik de theorie verkondigd, dat je jonge kinderen alles moet laten proeven, dan worden het geen kieskeurige eters. Ik weet niet waar zulke kinderen wonen, hier in ieder geval niet.
Mijn jongens aten, toen ze 2 á 3 waren praktisch alles. Ik zie nog onze D. voor me, in een kinderstoel in het Chinees-Indisch restaurant, intens tevreden met een grote gefrituurde garnaal in zijn knuistje. Happy days. Ze hebben nu allebei hun lust-ik-niet-lijstjes.
Met het verstrijken van de tijd verandert je smaak. Deze foto bewijst dat wel.
Kijk mij hier eens lekker bezig. Nog een bordje yoghurt: gezond! Schijn bedriegt. Het lekkerste aan yoghurt was de suiker die er doorheen mocht. Die potten appelmoes die op tafel staan zijn ook een teken aan de wand: ik lustte warm eten alleen als er veel appelmoes doorheen geprakt werd. Inmiddels is alles veranderd: ik ben dol op yoghurt, ook zonder suiker. En appelmoes vindt ik eigenlijk niet meer zo lekker.
Of wacht, één ding is hetzelfde: ik hou nog steeds niet van "aardappelen, vlees en groente". En omdat ik nu een grote meid ben én niet langer mijn kinderen het goede voorbeeld hoef te geven, heb ik besloten dat gewoon niet meer te koken; dat kan als je groot bent. Er zijn zoveel andere lekkere dingen op de wereld.
Overigens zijn natuurlijk ook inzichten in voedsel sterk veranderd. Diep, diep geschokt was ik toen ik deze foto (uit ong. dezelfde periode) voor het eerst zag. Ik zag de cholesterolspiegels omhoogschieten in die kinderlijfjes.
Deze twee schatjes hebben dus een varkenspootje in hun handjes. Gruwel. Feit blijft, dat de moeders van deze drie kinderen hun echt het beste gunden. En wie weet hoe over, zeg 30 jaar, mijn jongens naar mijn bordje yoghurt kijken. Immers: alles verandert, alles blijft hetzelfde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten