Mark Haddon: Het Rode Huis
In de Guardian staat een zeer geschikte boekbespreking.
klik hier
Ik heb de Nederlandse vertaling in ongeveer twee ademtochten uitgelezen. Wat dat betreft alles dik in orde.
Het boek is opgedeeld in acht hoofdstukken: te beginnen met Vrijdag, de dag waarop twee gezinnen naar hun vakantiebestemming reizen. Richard rijdt met vrouw en stiefdochter met de auto; zijn zus Angela met man en kinderen komen met de trein.
Broer en zus hebben elkaar naar aanleiding van het overlijden van hun moeder voor het eerst sinds jaren weer ontmoet. Richard heeft vervolgens een vakantie-cottage gehuurd om daar een week met elkaar door te brengen.
Het laatste hoofdstuk is ook Vrijdag getiteld, de week is voorbij.
Tijdens elke afzonderlijke dag worden de personages gevolgd bij hun bezigheden, steeds verandert dus het gezichtspunt. Wat zijn de zwakheden van deze familieleden, wat zijn hun geheime dromen? Waarom zijn ze zoals ze zijn, en wat weten ze van elkaar en van zichzelf? Enige gekte is niemand vreemd, toch lijkt iedereen binnen de marges van "normaal" gedrag te blijven.Tot op het einde; dan komt een diepe stoornis aan de opppervlakte. Vervreemdend is het, dat het boek is afgelopen als je net begint te begrijpen wat er met sommige hoofdpersonen aan de hand is. Zoiets als "we zijn maar net begonnen, en nu is het boek al uit".
Mark Haddon getuigt opnieuw van inzicht in de menselijke natuur, of hij nu een jongetje van 8 beschrijft, voor wie de wereld nog magisch is, of een bijna volwassen meisje, dat worstelt met haar geloof en haar seksuele geaardheid.
Hij raakt onderwerpen als pesten via social media, alcoholisme en overspel bijna terloops aan; toch is het zonneklaar wat een enorme impact zulke zaken hebben op een mensenleven. Een kundig schrijver, trefzeker ook.
Dat inktzwarte beeld, van een pop en een kachel, zal me wel lang bijblijven. Verdriet komt in vele gedaantes. Mark Haddon beschrijft ze.
Oorspronkelijke titel: The Red House
Ook van Mark Haddon: The Curious Incident of the Dog in the Night
Nederlandse titel: Het Wonderbaarlijke Voorval met de Hond in de Nacht (zie 9 juli 2012)
vrijdag 30 november 2012
dinsdag 27 november 2012
Eetpatronen: logeren bij opa en oma
Crackers met kaas.
Als ukkepuk logeerde ik af en toe bij mijn opa en oma. Ik was nog maar drie, veel weet ik er dus niet meer van, maar dit toch nog wel:
Mijn oma had namelijk iets heel bijzonders: een kaasstolp. Dat hadden wij thuis niet. Onder die glazen koepel lag/ stond een Edammer kaas.
Als ik het lief vroeg, zette mijn oma die stolp op de tafel, sneed dan voorzichtig met de kaasschaaf een plakje en legde dat op een beboterd cream crackertje. Net zo lekker als een gebakje!
Thuis hadden we geen Edammer. Meestal Goudse van de kaasboer op de markt, liefst rechthoekige, platte stukken. En dat neem je automatisch over naar je eigen huishouden. Nooit Edammer gekocht, raar eigenlijk.
Daar moest maar eens verandering in komen.
Maar wat vreemd, het was wel even zoeken. Is Edammer inmiddels een seniorenkaas? Mijn zus Wee zei dat ze voor veel mensen te duur zijn (wie koopt er nu een hele kaas?) en dat "jongere mensen" ze te vet vinden. Zie al die afgeroomde kaasproducten zoals Millner. Nou ja zeg, ik vind dat net zoiets als alcoholvrij bier. Zoiets lekkers laat je toch niet lopen?
Het is wel gelukt hoor. De komende weken eten we Edammer kaas in verschillende varianten.
Patria Cream Crackers zijn gelukkig nog overal te koop. Het pakje ziet er volgens mij hetzelfde uit. Ze hebben géén lemma op Wikipedia, sterker nog, ik vond ook geen website! Wat moet je ook vertellen, als je zoveel jaar dezelfde crackers bakt van meel, water en gist. (gist? ja echt, daar keek ik ook van op).
Wij hebben een ambachtelijke kaas gekocht die, eerlijk gezegd, al heel wat maandjes op de plank had gelegen. Maar lekker is hij wel.
Bijna alle Edammer kaas wordt tegenwoordig in de fabriek in Marum (Groningen) gemaakt, bij Friesland Campina.
We zijn dus maar eens gaan kijken. De fabriek ligt net buiten het dorp, naast de kerk.
Hij ziet er net zo uit als elke melkfabriek die ik ken (DOMO Beilen!).
Dit is zo te zien het oudste deel. Wat een fijne letters, er zit een mooi geel lijntje in. En wat gelukkig, dat ze dit gebouw hebben laten staan.
Een leuke zondagmiddag in Marum, en dat alles vanwege een crackertje met kaas.
Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf
Als ukkepuk logeerde ik af en toe bij mijn opa en oma. Ik was nog maar drie, veel weet ik er dus niet meer van, maar dit toch nog wel:
Mijn oma had namelijk iets heel bijzonders: een kaasstolp. Dat hadden wij thuis niet. Onder die glazen koepel lag/ stond een Edammer kaas.
 |
| bron: Wikipedia |
Als ik het lief vroeg, zette mijn oma die stolp op de tafel, sneed dan voorzichtig met de kaasschaaf een plakje en legde dat op een beboterd cream crackertje. Net zo lekker als een gebakje!
Thuis hadden we geen Edammer. Meestal Goudse van de kaasboer op de markt, liefst rechthoekige, platte stukken. En dat neem je automatisch over naar je eigen huishouden. Nooit Edammer gekocht, raar eigenlijk.
Daar moest maar eens verandering in komen.
Maar wat vreemd, het was wel even zoeken. Is Edammer inmiddels een seniorenkaas? Mijn zus Wee zei dat ze voor veel mensen te duur zijn (wie koopt er nu een hele kaas?) en dat "jongere mensen" ze te vet vinden. Zie al die afgeroomde kaasproducten zoals Millner. Nou ja zeg, ik vind dat net zoiets als alcoholvrij bier. Zoiets lekkers laat je toch niet lopen?
Het is wel gelukt hoor. De komende weken eten we Edammer kaas in verschillende varianten.
Patria Cream Crackers zijn gelukkig nog overal te koop. Het pakje ziet er volgens mij hetzelfde uit. Ze hebben géén lemma op Wikipedia, sterker nog, ik vond ook geen website! Wat moet je ook vertellen, als je zoveel jaar dezelfde crackers bakt van meel, water en gist. (gist? ja echt, daar keek ik ook van op).
Wij hebben een ambachtelijke kaas gekocht die, eerlijk gezegd, al heel wat maandjes op de plank had gelegen. Maar lekker is hij wel.
Bijna alle Edammer kaas wordt tegenwoordig in de fabriek in Marum (Groningen) gemaakt, bij Friesland Campina.
We zijn dus maar eens gaan kijken. De fabriek ligt net buiten het dorp, naast de kerk.
 | |
| de kerk links |
 |
| de fabriek rechts |
Hij ziet er net zo uit als elke melkfabriek die ik ken (DOMO Beilen!).
Dit is zo te zien het oudste deel. Wat een fijne letters, er zit een mooi geel lijntje in. En wat gelukkig, dat ze dit gebouw hebben laten staan.
Een leuke zondagmiddag in Marum, en dat alles vanwege een crackertje met kaas.
Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf
zondag 25 november 2012
Gevonden voorwerpen (2): roze das
Roze of rose?
Is dit een rose of een roze das? Ik vind roze; ook wel hot pink. Rose is meer van dat babyzachte.
Wat wel duidelijk is; deze das is van een meisje. Een aardig iemand heeft hem lekker duidelijk op een paaltje gedrapeerd. Laten we er het beste maar van hopen.
Is dit een rose of een roze das? Ik vind roze; ook wel hot pink. Rose is meer van dat babyzachte.
Wat wel duidelijk is; deze das is van een meisje. Een aardig iemand heeft hem lekker duidelijk op een paaltje gedrapeerd. Laten we er het beste maar van hopen.
woensdag 21 november 2012
Vakantie: Automaat in Sauerland (4)
"Roken kan dodelijk zijn"
Als er in Duitsland één ding is, dat mij steeds opnieuw een Ach-ja!-Erlebnis bezorgt, dan is het wel de sigarettenautomaat. Her en der opgesteld, op straathoeken, in woonwijken en langs de Hoofdstraat staan ze grijs en geduldig te wachten op de nicotine-verslaafden.
Als er in Duitsland één ding is, dat mij steeds opnieuw een Ach-ja!-Erlebnis bezorgt, dan is het wel de sigarettenautomaat. Her en der opgesteld, op straathoeken, in woonwijken en langs de Hoofdstraat staan ze grijs en geduldig te wachten op de nicotine-verslaafden.
Vroeger stonden ze ook in Nederland,
vaak bij de sigarenwinkel, om buiten de winkeltijden om de klanten
van dienst te zijn. Ik kan mij een zondag herinneren waarop ik voor
mijn moeder, verstokt rookster, een pakje mocht halen. Zo
gefascineerd was ik door het mechanisme, dat ik niet goed oplette.
Bij het sluiten van de lade kwam mijn vinger klem te zitten. Ik kreeg
hem los, maar niet zonder een flinke vleeswond. Bloedend fietste ik
weer naar huis, mét het pakje sigaretten.
Om dat roken hing een heel scala aan
sociale handelingen en gewoontes.
Op je verjaardag trakteerde je op
school de kinderen op snoep, de meesters en juffen op sigaren en sigaretten (of
eventueel chocola).
Op verjaardagen gingen wij met een
schaal rond (een antieke Chinese kom), met daarin verschillende merken, zodat
een ieder zijn favoriet kon opsteken. Daarna werd hij midden op de
koffietafel gezet, De hele middag werd er dan lustig gepaft.
Later op de middag, als de borrels op tafel kwamen, staken de heren
een sigaar op, terwijl mijn vader de pijp nog eens vulde.
 | |
| familiefeestje: let ook op de box! |
Ramen wassen gaf altijd een bevredigend resultaat. Je kon opeens weer naar buiten kijken en het water was pikzwart. Ook de gele vitrages kwamen lekker fris uit de was. Zo had je eer van je werk.
 |
| bron: Wouter's Web |
Een coole aansteker (ook nu nog!): te weten een Zippo.
En asbakken, overal asbakken. Hoewel schoteltjes en desnoods bloempotten ook dienst deden.
Ons leven was letterlijk doordrenkt met rook. Dat had zo zijn consequenties. En achteraf begrijp ik nog niet hoe dat allemaal maar kon. Maar met de tijden veranderen mensen, dat blijkt. En die veranderingen, die gaan ook niet overal even snel. Goed kijken dus: dan zie je geschiedenis ontstaan.
Foto's: van Aag zelf
dinsdag 20 november 2012
Gevonden voorwerpen (1)
Een knikker.
Al wandelend met de hond kom je van alles tegen. Aangezien onze Jykke nogal een stofzuiger is, kijken we tijdens het lopen regelmatig naar de grond. Het eerste jaar van zijn leven at hij bij voorkeur kauwgom. Hoeveel kleverige gum ik niet uit zijn bekje heb gevist! Maar ook tissues (yuk!), frisdrankflesjes, blikjes, patatzakjes, noem maar op. De parkeerplaats is voor hem één grote snackbar.
Op die manier vind je soms ook wel iets moois. Mensen verliezen van alles, ach erm. Zie dit nu eens:
Er lag een smeulende peuk in een bijeengeblazen hoop bladeren. Ik pakte hem er op, trapte hem uit en zag toen deze schoonheid.
Wat kon ik vroeger blij zijn met een gewonnen knikker. Eén verloren knikker zal wel geen hartzeer opleveren. Maar wat ik me al lang afvraag: knikkertijd, dat is er opeens en het ebt ook vanzelf weer weg. Wat maakt het knikkertijd? En is dat in het hele land op ongeveer hetzelfde moment? Of is het een soort golfbeweging, van zuid naar noord bijvoorbeeld?
En dan ook nog: knikkeren kinderen over de hele wereld? Ook in China en Zuid-Afrika? Wat weet je er nog van, van die geheimzinnige kinder-activiteiten?
Foto's: door Aag zelf
Al wandelend met de hond kom je van alles tegen. Aangezien onze Jykke nogal een stofzuiger is, kijken we tijdens het lopen regelmatig naar de grond. Het eerste jaar van zijn leven at hij bij voorkeur kauwgom. Hoeveel kleverige gum ik niet uit zijn bekje heb gevist! Maar ook tissues (yuk!), frisdrankflesjes, blikjes, patatzakjes, noem maar op. De parkeerplaats is voor hem één grote snackbar.
Op die manier vind je soms ook wel iets moois. Mensen verliezen van alles, ach erm. Zie dit nu eens:
Er lag een smeulende peuk in een bijeengeblazen hoop bladeren. Ik pakte hem er op, trapte hem uit en zag toen deze schoonheid.
Wat kon ik vroeger blij zijn met een gewonnen knikker. Eén verloren knikker zal wel geen hartzeer opleveren. Maar wat ik me al lang afvraag: knikkertijd, dat is er opeens en het ebt ook vanzelf weer weg. Wat maakt het knikkertijd? En is dat in het hele land op ongeveer hetzelfde moment? Of is het een soort golfbeweging, van zuid naar noord bijvoorbeeld?
En dan ook nog: knikkeren kinderen over de hele wereld? Ook in China en Zuid-Afrika? Wat weet je er nog van, van die geheimzinnige kinder-activiteiten?
Foto's: door Aag zelf
zondag 18 november 2012
Eetpatronen: Het Afknappertje
Recepten gaan vaak van moeder op dochter. Maar de ene dochter is de andere moeder niet.
Naar aanleiding van mijn blog over beschuitepap mailde mijn tante En, dat er opeens herinneringen aan de zondagpudding van haar moeder (mijn oma Bé) en de drie-kleurenpudding van míjn moeder (haar zus) naar boven kwamen. Daar had ze toch in geen jaren aan gedacht.
Die zondagpudding ("ïets met lange vingers") staat hier regelmatig op tafel. Onze jongste heeft hem ook wel eens gemaakt, dus het recept is al weer een generatie opgeschoven. Over de drie-kleurenpudding later meer.
Vandaag, voor mijn tante En, de bereidingswijze van de pudding met lange vingers, sinds jaar en dag door ons liefkozend Het Afknappertje genoemd.
In een hittebestendige schaal leg je een laag lange vingers.
Je kunt de lange vingers besprenkelen met wat drank. Mijn persoonlijke favoriet is Marasquin. Dat smaakt voor mij naar feest. Maar bv. appelsap kan ook. Plm. 3 eetlepels is voldoende, ze moeten niet doorweekt raken.
Strijk over de lange vingers een laag goede jam. Onze favoriet is aardbeienjam, deze keer zelfgemaakt, dus lekker gevuld.
Kook van 1 liter melk een vanillepudding en giet die over de jam en lange vingers.
Klop op het laatst een flinke hoeveelheid slagroom en lepel dat over de pudding. Het afknappertje is nu klaar.
Zo simpel is het. Mijn vader zei afgelopen week dat het volgens hem een soort restjespudding uit de oorlog is. Kan zijn, maar de inspiratiebron was volgens mij een Engelse Trifle.
Tot slot de naam: waarom Afknappertje?
Stel je dit voor: zondagmiddag, eerst een bordje soep, misschien wel twee. Daarna aardappelen, vlees, groente, appelmoes. En daarna de pudding.
Waarschijnlijk maakte mijn oma die van eidooiers en volle melk, met volle slagroom (het vetgehalte toen was variabel en dus ook wel eens beduidend hoger dan tegenwoordig). Als de bordjes leeg waren, wankelde het gezin zuchtend en puffend naar de bank/luie stoel. Discreet werd hier en daar een knoopje losgewurmd. En al gauw klonk het lichte snurken van voldane man en zonen. Na zoiets ben je tot niet veel meer in staat. Maar lekker dat het is!
Naar aanleiding van mijn blog over beschuitepap mailde mijn tante En, dat er opeens herinneringen aan de zondagpudding van haar moeder (mijn oma Bé) en de drie-kleurenpudding van míjn moeder (haar zus) naar boven kwamen. Daar had ze toch in geen jaren aan gedacht.
Die zondagpudding ("ïets met lange vingers") staat hier regelmatig op tafel. Onze jongste heeft hem ook wel eens gemaakt, dus het recept is al weer een generatie opgeschoven. Over de drie-kleurenpudding later meer.
Vandaag, voor mijn tante En, de bereidingswijze van de pudding met lange vingers, sinds jaar en dag door ons liefkozend Het Afknappertje genoemd.
In een hittebestendige schaal leg je een laag lange vingers.
 |
| portugees aardewerk uit de jaren '60 |
Je kunt de lange vingers besprenkelen met wat drank. Mijn persoonlijke favoriet is Marasquin. Dat smaakt voor mij naar feest. Maar bv. appelsap kan ook. Plm. 3 eetlepels is voldoende, ze moeten niet doorweekt raken.
 |
Strijk over de lange vingers een laag goede jam. Onze favoriet is aardbeienjam, deze keer zelfgemaakt, dus lekker gevuld.
Kook van 1 liter melk een vanillepudding en giet die over de jam en lange vingers.
Klop op het laatst een flinke hoeveelheid slagroom en lepel dat over de pudding. Het afknappertje is nu klaar.
Zo simpel is het. Mijn vader zei afgelopen week dat het volgens hem een soort restjespudding uit de oorlog is. Kan zijn, maar de inspiratiebron was volgens mij een Engelse Trifle.
Tot slot de naam: waarom Afknappertje?
Stel je dit voor: zondagmiddag, eerst een bordje soep, misschien wel twee. Daarna aardappelen, vlees, groente, appelmoes. En daarna de pudding.
Waarschijnlijk maakte mijn oma die van eidooiers en volle melk, met volle slagroom (het vetgehalte toen was variabel en dus ook wel eens beduidend hoger dan tegenwoordig). Als de bordjes leeg waren, wankelde het gezin zuchtend en puffend naar de bank/luie stoel. Discreet werd hier en daar een knoopje losgewurmd. En al gauw klonk het lichte snurken van voldane man en zonen. Na zoiets ben je tot niet veel meer in staat. Maar lekker dat het is!
zaterdag 17 november 2012
Eetpatronen: voeding voor kinderen
Smaken veranderen
Al jaren hoor ik de theorie verkondigd, dat je jonge kinderen alles moet laten proeven, dan worden het geen kieskeurige eters. Ik weet niet waar zulke kinderen wonen, hier in ieder geval niet.
Mijn jongens aten, toen ze 2 á 3 waren praktisch alles. Ik zie nog onze D. voor me, in een kinderstoel in het Chinees-Indisch restaurant, intens tevreden met een grote gefrituurde garnaal in zijn knuistje. Happy days. Ze hebben nu allebei hun lust-ik-niet-lijstjes.
Met het verstrijken van de tijd verandert je smaak. Deze foto bewijst dat wel.
Kijk mij hier eens lekker bezig. Nog een bordje yoghurt: gezond! Schijn bedriegt. Het lekkerste aan yoghurt was de suiker die er doorheen mocht. Die potten appelmoes die op tafel staan zijn ook een teken aan de wand: ik lustte warm eten alleen als er veel appelmoes doorheen geprakt werd. Inmiddels is alles veranderd: ik ben dol op yoghurt, ook zonder suiker. En appelmoes vindt ik eigenlijk niet meer zo lekker.
Of wacht, één ding is hetzelfde: ik hou nog steeds niet van "aardappelen, vlees en groente". En omdat ik nu een grote meid ben én niet langer mijn kinderen het goede voorbeeld hoef te geven, heb ik besloten dat gewoon niet meer te koken; dat kan als je groot bent. Er zijn zoveel andere lekkere dingen op de wereld.
Overigens zijn natuurlijk ook inzichten in voedsel sterk veranderd. Diep, diep geschokt was ik toen ik deze foto (uit ong. dezelfde periode) voor het eerst zag. Ik zag de cholesterolspiegels omhoogschieten in die kinderlijfjes.
Deze twee schatjes hebben dus een varkenspootje in hun handjes. Gruwel. Feit blijft, dat de moeders van deze drie kinderen hun echt het beste gunden. En wie weet hoe over, zeg 30 jaar, mijn jongens naar mijn bordje yoghurt kijken. Immers: alles verandert, alles blijft hetzelfde.
Al jaren hoor ik de theorie verkondigd, dat je jonge kinderen alles moet laten proeven, dan worden het geen kieskeurige eters. Ik weet niet waar zulke kinderen wonen, hier in ieder geval niet.
Mijn jongens aten, toen ze 2 á 3 waren praktisch alles. Ik zie nog onze D. voor me, in een kinderstoel in het Chinees-Indisch restaurant, intens tevreden met een grote gefrituurde garnaal in zijn knuistje. Happy days. Ze hebben nu allebei hun lust-ik-niet-lijstjes.
Met het verstrijken van de tijd verandert je smaak. Deze foto bewijst dat wel.
Kijk mij hier eens lekker bezig. Nog een bordje yoghurt: gezond! Schijn bedriegt. Het lekkerste aan yoghurt was de suiker die er doorheen mocht. Die potten appelmoes die op tafel staan zijn ook een teken aan de wand: ik lustte warm eten alleen als er veel appelmoes doorheen geprakt werd. Inmiddels is alles veranderd: ik ben dol op yoghurt, ook zonder suiker. En appelmoes vindt ik eigenlijk niet meer zo lekker.
Of wacht, één ding is hetzelfde: ik hou nog steeds niet van "aardappelen, vlees en groente". En omdat ik nu een grote meid ben én niet langer mijn kinderen het goede voorbeeld hoef te geven, heb ik besloten dat gewoon niet meer te koken; dat kan als je groot bent. Er zijn zoveel andere lekkere dingen op de wereld.
Overigens zijn natuurlijk ook inzichten in voedsel sterk veranderd. Diep, diep geschokt was ik toen ik deze foto (uit ong. dezelfde periode) voor het eerst zag. Ik zag de cholesterolspiegels omhoogschieten in die kinderlijfjes.
Deze twee schatjes hebben dus een varkenspootje in hun handjes. Gruwel. Feit blijft, dat de moeders van deze drie kinderen hun echt het beste gunden. En wie weet hoe over, zeg 30 jaar, mijn jongens naar mijn bordje yoghurt kijken. Immers: alles verandert, alles blijft hetzelfde.
woensdag 14 november 2012
Vakantie: Sauerland (3)
Wandelen in Sauerland
Een week zijn we er geweest. Een week lang regen in alle variaties. Je kunt je voorstellen hoe de regen, als het steeds kouder wordt, in sneeuw verandert. Maar helaas was het nog niet zover.
Nu hebben we een hondje, onze Jykke. Jykke hoort er bij.
Hij is nog jong en vol energie. Dus gaan we uit: wandelen. En dat kan gelukkig overal in Sauerland. Overal parkeergelegenheid en stappen maar.
Het prettige is ook, dat er niet alleen van die uitgezette tochten zijn voor geharde wandelaars, van tientallen kilometers, maar ook kortere tochten, voor de niet-zo-geoefende loper, of voor de kinders: 3 á 4 kilometer klimmen en dalen. Deze tocht is begonnen bij de bron van de Ruhr.
Er is nog genoeg moois te zien, vooral de rijkdom aan mosjes en grassen is geweldig.
Een eekhoorn heeft hier zijn eigen FEBO gecreëerd:
In plaats van wijnstokken zien we overal velden met kerstboomaanplant.
En al met al, zie de blauwe lucht, was het die dag best lekker weer.
Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf
Een week zijn we er geweest. Een week lang regen in alle variaties. Je kunt je voorstellen hoe de regen, als het steeds kouder wordt, in sneeuw verandert. Maar helaas was het nog niet zover.
Nu hebben we een hondje, onze Jykke. Jykke hoort er bij.
Hij is nog jong en vol energie. Dus gaan we uit: wandelen. En dat kan gelukkig overal in Sauerland. Overal parkeergelegenheid en stappen maar.
Het prettige is ook, dat er niet alleen van die uitgezette tochten zijn voor geharde wandelaars, van tientallen kilometers, maar ook kortere tochten, voor de niet-zo-geoefende loper, of voor de kinders: 3 á 4 kilometer klimmen en dalen. Deze tocht is begonnen bij de bron van de Ruhr.
Er is nog genoeg moois te zien, vooral de rijkdom aan mosjes en grassen is geweldig.
Een eekhoorn heeft hier zijn eigen FEBO gecreëerd:
In plaats van wijnstokken zien we overal velden met kerstboomaanplant.
En al met al, zie de blauwe lucht, was het die dag best lekker weer.
Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf
dinsdag 13 november 2012
Vakantie Sauerland (2)
De Kahle Asten
Vlakbij/tegen Winterberg aan ligt de berg Kahle Asten. Een slingerweg leidt naar de top. Bovenaan staat een merkwaardig gebouw: restaurant, hotel en weerstation tegelijk. De wind giert, het uitzicht is beperkt. Ruime parkeerterreinen, want ondanks/dankzij die barre weersomstandigheden is de Kahle Asten een zeer geliefd zondagsuitje. Het doet me denken aan het Posthuys op Vlieland, of aan café 't Zielhoes in Noordpolderzijl. Je hebt het idee dat je op het randje van de wereld bent; aan de ene kant van alles verlaten, aan de andere kant een soort van thuis.
voor een uitgebreide beschrijving: klik hier
Door de slechte weersomstandigheden konden we niet goed foto's maken. Maar we zijn er toch drie keer geweest, en hebben er fijn gewandeld.
Is het niet net uit een verfilming van een John le Carré-boek? Het mooiste lelijke gebouw in de wijde omtrek, en dan die mist....
Zoals overal zijn ook hier wandelroutes: alle kanten op en goed aangegeven.
Je zit hier op zo'n 840 meter hoogte, dat is dus niet boven de boomgrens. Even zo goed hebben bomen het hier erg zwaar.
Bij het restaurant staat ook een overdekt bankje. Natuurlijk alles van massief hout, met snijwerk versierd. En altijd weer zo'n hoedje, half Duits-sprekend Europa boven de 50 loopt met zo'n ding. Is daar wel eens een onderzoek aan gewijd?
Ik kom hier dolgraag nog eens terug. In mei of juni of zo. Misschien is het dan wel droog en zelfs een beetje helderder. Want wat zit er achter die wolken?
Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.
Vlakbij/tegen Winterberg aan ligt de berg Kahle Asten. Een slingerweg leidt naar de top. Bovenaan staat een merkwaardig gebouw: restaurant, hotel en weerstation tegelijk. De wind giert, het uitzicht is beperkt. Ruime parkeerterreinen, want ondanks/dankzij die barre weersomstandigheden is de Kahle Asten een zeer geliefd zondagsuitje. Het doet me denken aan het Posthuys op Vlieland, of aan café 't Zielhoes in Noordpolderzijl. Je hebt het idee dat je op het randje van de wereld bent; aan de ene kant van alles verlaten, aan de andere kant een soort van thuis.
voor een uitgebreide beschrijving: klik hier
Door de slechte weersomstandigheden konden we niet goed foto's maken. Maar we zijn er toch drie keer geweest, en hebben er fijn gewandeld.
 |
| dit is dus om 12 uur overdag! |
Zoals overal zijn ook hier wandelroutes: alle kanten op en goed aangegeven.
Je zit hier op zo'n 840 meter hoogte, dat is dus niet boven de boomgrens. Even zo goed hebben bomen het hier erg zwaar.
Bij het restaurant staat ook een overdekt bankje. Natuurlijk alles van massief hout, met snijwerk versierd. En altijd weer zo'n hoedje, half Duits-sprekend Europa boven de 50 loopt met zo'n ding. Is daar wel eens een onderzoek aan gewijd?
 |
Ik kom hier dolgraag nog eens terug. In mei of juni of zo. Misschien is het dan wel droog en zelfs een beetje helderder. Want wat zit er achter die wolken?
Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.
zondag 11 november 2012
Vakantie Sauerland (1)
Winterberg
Een week naar Sauerland, dat leek ons wel wat. Huisje gezocht en gevonden bij een van de bekende organisaties: 7 dagen Winterberg, wie wil dat nou niet? "Wel heel erg toeristisch", deden vrienden bezorgd. Terwijl ik altijd denk: als er veel mensen naar toe gaan, zal er wel iets te zien zijn, nietwaar? Of je dat leuk vind, is een kwestie van smaak. Nu zijn we terug, en kan ik onze ervaringen eens rustig overpeinzen.
Deel 1: Toeristenindustrie.
Wanneer er heel veel mensen komen ontstaat er een industrie rond die bezoekers. Dat hebben we nu gezien, en het was interessant. Bovendien, het viel reuze mee.
Het park waarin we verbleven had zo'n 200 huisjes. Pas gebouwd, sterker nog, de infrastructuur was nog niet helemaal klaar.
 |
| skibaan in aanbouw, sneeuwkanonnen |
 |
De grote trots van Winterberg is de springschans.
Ze zijn er zelfs zo trots op, dat er ansichtkaarten van zijn. Ook hebben ze een kleine replica op een rotonde gezet.
(Dat leidt weer tot een nieuw studie-object voor mij: rotondekunst).
En zoals met alle industriële objecten, op een gegeven moment zijn ze hun houdbaarheidsdatum voorbij. Dan staan ze te verkrummelen in een achtergelaten hoekje, en bieden alsnog een romantische aanblik.
Het is hier al net zo als overal, wat telt is locatie, locatie en locatie!
Deze gaat nergens meer heen. Natuurlijk kun je wel rustig naar beneden wandelen. Toch merkwaardig, zo'n lift die voor eeuwig stil staat. Symbolisch voor wat je maar wil.
Zo zie je hoe er om al die vakantievierders heen wordt doorgewerkt. Toeristen komen, toeristen gaan en de mensen daar gaan onverstoorbaar hun eigen gang. Dat is toch een mooie gedachte. En als het binnenkort gaat sneeuwen ziet alles er weer uit als een plaatje.
 |
| bron: Wikipedia |
Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.
Abonneren op:
Posts (Atom)