Onlangs waren wij in Ter Apel, op zoek naar iets dat Ossenschot heet. Kennelijk was dit één van de zeven erven van het klooster Ter Apel, maar had het ook iets te maken met de vlakbij liggende grens. We wandelden over bospaden, langs sloten en een autoralleyterrein en hadden toen ernstig behoefte aan koffie. In Ter Apel betekent dat voor velen: Het Boschhuis.
We meldden dat op Twitter en kregen reacties: dierbare herinneringen aan koffiedrinken met opa en oma, aan de dikke linde bij het klooster en zo meer.
Zelf heb ik ook een sterke herinnering aan het klooster.
Toen ik een jaar of tien was kwam een oude dienstkameraad van mijn vader op visite. Hij nodigde ons uit voor een autoritje en na enig overleg reden we naar Ter Apel: de grote mensen wilden het klooster bekijken.
Eenmaal aangekomen bleek het klooster niet open voor bezichtiging; maar een meneer liet ons in de hal en er ontstond een gesprek. Doodsaai voor kinderen, natuurlijk. Ik circelde wat om die volwassenen heen en was vooral geboeid door een trap. Waar ging die heen? In mijn herinnering heel ver naar boven, het donker in (de hal was donker en er brandde maar één lampje).
Niet lang daarna gingen we weer naar buiten en huiswaarts.
De laatste twintig jaar kom ik regelmatig in het klooster en elke keer vroeg ik me af waar toch die hoge trap gebleven was. Vorig jaar heb ik hem eindelijk gevonden.
Is dat alles? Ja, dat is alles. De plaats klopt, vlak achter de ingang, het is hem helemaal. Maar hij is toch niet hoog?
Ach gossie, ik was iets van acht, hooguit tien jaar hoor, en dus nog een klein meisje. Dan lijkt alles groot. En het was duister en mysterieus.
Weg herinnering aan een hoge spannende trap, hallo werkelijkheid. Geeft niet, het klooster blijft mien laifste stee.
http://hotelboschhuis.nl/
http://www.kloosterterapel.nl/nl/
We meldden dat op Twitter en kregen reacties: dierbare herinneringen aan koffiedrinken met opa en oma, aan de dikke linde bij het klooster en zo meer.
Zelf heb ik ook een sterke herinnering aan het klooster.
Toen ik een jaar of tien was kwam een oude dienstkameraad van mijn vader op visite. Hij nodigde ons uit voor een autoritje en na enig overleg reden we naar Ter Apel: de grote mensen wilden het klooster bekijken.
Eenmaal aangekomen bleek het klooster niet open voor bezichtiging; maar een meneer liet ons in de hal en er ontstond een gesprek. Doodsaai voor kinderen, natuurlijk. Ik circelde wat om die volwassenen heen en was vooral geboeid door een trap. Waar ging die heen? In mijn herinnering heel ver naar boven, het donker in (de hal was donker en er brandde maar één lampje).
Niet lang daarna gingen we weer naar buiten en huiswaarts.
De laatste twintig jaar kom ik regelmatig in het klooster en elke keer vroeg ik me af waar toch die hoge trap gebleven was. Vorig jaar heb ik hem eindelijk gevonden.
Is dat alles? Ja, dat is alles. De plaats klopt, vlak achter de ingang, het is hem helemaal. Maar hij is toch niet hoog?
Ach gossie, ik was iets van acht, hooguit tien jaar hoor, en dus nog een klein meisje. Dan lijkt alles groot. En het was duister en mysterieus.
Weg herinnering aan een hoge spannende trap, hallo werkelijkheid. Geeft niet, het klooster blijft mien laifste stee.
http://hotelboschhuis.nl/
http://www.kloosterterapel.nl/nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten