maandag 30 september 2013

Kinderboekenweek: Gouden Boekjes

Nu de kinderboekenweek weer begint, ben ik eens voor de boekenkast gaan staan, voor het gedeelte met kinderboeken.
 

Ik dacht over een soort top 10 van favoriete titels. Maar hoe kies je daar nou uit? Ze zijn me allemaal bijna even dierbaar.
Er zijn drie groepen: boeken die mij werden voorgelezen, boeken die ik zelf las en boeken die ik heb voorgelezen.
Natuurlijk overlappen die groepen elkaar, mijn eigen favorieten wilde ik graag met mijn kinderen delen.
Dat is dan ook iets waar ik regelmatig heimwee naar heb: voorlezen. Naast het bed, op de bank of 's zomers in de tent. En dan tijdens de kinderboekenweek naar de winkel om een mooi boek uit te zoeken. Jongens, wat heerlijk.
Laat ik dan maar beginnen met één van mijn eerste boekjes: Bij Kiki Thuis.


Dit is mijn derde exemplaar. Het eerste heb ik in mijn peuter-/kleutertijd tot op de draad versleten. Toen kreeg ik een nieuwe. Al behoorlijk gehavend is die tweede door mijn kinderen verder versleten. Ik heb toen maar een splinternieuwe voor mezelf aangeschaft.
Er gebeurt weinig bij Kiki thuis. Ze heeft een kamertje met een bedje, poetst haar tandjes, speelt in de woonkamer, haar moeder zit te breien en haar vader rookt een pijp en leest een krant. Net als mijn eigen papa en mama deden. Al met al herkenning en identificatie op peuterniveau, ik noemde mezelf dan ook Kiki.

Volgende favoriet: Wim is weg. Ook meerdere exemplaren van versleten. Heel spannend, en ik had ook een rood driewielertje, net als Wim.



Dan twee favorieten (Je ziet dat ik ook nu niet kan kiezen) waar je heerlijk veel lawaai bij kunt maken. Gierende brandweerautootjes, altijd goed. Henkie met de hoorn kwam een generatie in mijn leven, ik mocht hem graag voorlezen en uitbundig de hoorn nadoen.











En tot slot, eentje die ik ooit op een rommelmarkt heb gekocht voor onze jongste; die werd ook erg geliefd: Kareltje. Kareltje speelt graag Tijger in het gras. Sindsdien zien we overal katten die Tijger in het gras spelen. Fijn.



De Gouden boekjes vormen een geweldige serie, met zoveel titels dat er voor elk kind wel iets moois bij zit. En als je zo'n boekje tientallen malen voorleest, want kinderen houden van herhaling, dan worden de zinnen deel van jouw en hun mentale erfgoed. Met citaten die een leven lang meegaan.
Ze zijn gelukkig niet bijzonder duur, vooral als je bedenkt dat ze door meerdere generaties gelezen worden. Elk kind zou een Gouden Boekje moeten hebben.


de ultieme site

vrijdag 27 september 2013

Gevonden voorwerpen: Zwitsal en een kruk

Even een tussendoortje.
Ik mag van mezelf wel zeggen dat ik een uitbundig voorstellingsvermogen heb. Toch staat ook mijn verstand wel eens stil. What the Heck? Je zou toch zeggen dat iemand zijn/haar kruk wel zou missen?! Toch staat er hier eentje.


Deze prullenbak staat op de parkeerplaats bij Bourtange. Nog preciezer: bij een parkeerplek voor bussen. Waarschijnlijk ging het zo: een bezoeker, slecht ter been, kwam de bus uit. Eenmaal op de stoep bleek dat er voor een rolstoel was gezorgd. Hij/zij zette éven de kruk opzij. En werd voortvarend richting de vesting geduwd. Ach, straks komen ze weer terug. De bus staat dan weer klaar. En de kruk kan dan weer mee. Hoop je dan maar.

En dan deze:



Ook al bij een bushalte, maar nu in Stadskanaal. Ik heb geschud: hij zat voor 1/3 vol. Even met weemoed aan geurige babybolletjes gedacht, en aan babyvoetjes met rimpelige teentjes van het badderen. Maar waarom poeder bij de bus?  Je gaat je kind toch niet verluieren op zo'n stoeltje?  Ik heb wel een idee. Maar ik zeg er niets over. Gewoon een beetje nadenken, dat is veel leuker.
(Overigens komt er nu een thriller-variant bij me op, dat kan natuurlijk ook).
De vreemdste dingen vind je op straat, en gratis verhalen er bij.

Uitgelezen: De Sneeuwman (Skandi-thriller 3) (40)

Jo Nesbø : De Sneeuwman




Tijdens mijn streven een eigen indruk te vormen over de zo populaire Skandinavische thrillers heb ik een boek van Nesbø gehaald, uit de bibliotheek. Er worden wereldwijd miljoenen exemplaren van verkocht. Zijn debuut De Vleermuisman was in Noorwegen meteen een enorme hit; zijn populariteit als schrijver is sindsdien alleen maar verder gegroeid. Inmiddels schrijft Nesbø ook kinderboeken, die het eveneens zeer goed doen.
In de meeste thrillers is Harry Hole de hoofdpersoon. In de vele recensies wordt gezegd dat Harry een complexe man is. Hij is alcoholist, heeft een knipperlichtrelatie met Rakel, raakt zeer gesteld op haar zoon Olaf, en is obsessief betrokken bij zijn werk. Het knappe van Nesbø is, dat hij er in slaagt zo'n geloofwaardig karakter te beschrijven, in tegenstelling tot de vele oppervlakkig uitgewerkte hoofdpersonen in andere thrillers.
De Sneeuwman is behoorlijk gewelddadig (schijnt een kenmerk van alle Nesbø-thrillers te zijn), maar ik vond het ook spannend en een beetje eng. Dat overkomt me niet vaak, meestal vind ik ze voorspelbaar, en het geweld ziekelijk, maar saai. Een moordende psychoot als hoofdpersoon is niet interessant, tenzij de stoornis, hoe krankzinnig ook, een logica kent, zelfs invoelbaar wordt. Wat mij betreft is Nesbø daar in geslaagd.
In de zoektocht naar de seriemoordenaar denkt de politie verscheidene malen de dader gevonden te hebben. Steeds is het hem/haar toch niet. Als lezer wordt je zo op het verkeerde been gezet, en op een gegeven moment wordt dat irritant, dan denk je: toe nou maar, het is zo wel genoeg, maak er een eind aan. Tsja, zo gaat het in het echt vast ook, dan wil je er ook wel klaar mee zijn. Toch vond ik het verhaal iets te lang, het was wel doorwerken.
Het eind is wat zwak, Harry als Superman vond ik te onwaarschijnlijk. Maar dat is dan ook het enige minpuntje.

Harry Hole heeft mijn belangstelling opgewekt, ik wil meer over hem weten. Man leest nu in De Sneeuwman. En ik begin maar bij het begin, met De Vleermuisman. Het zou maar zo kunnen dat we een nieuwe favoriete serie hebben gevonden.

De officiële site van Jo Nesbø , met een kaart van Oslo, een autobiografie, en nog veel meer: http://jonesbo.com/

Er zijn behoorlijk wat titels in het Nederlands verkrijgbaar.
De Sneeuwman is vertaald door Annelies de Vroom
Oorspronkelijke titel: Snomannen

zaterdag 21 september 2013

Beestjes aaien

Zo. We zijn afgelopen zondag naar de kinderboerderij geweest. Die in Borgerswold, Veendam. Man houdt van geiten en kippen, en ik mag graag een konijn aaien, of een cavia. Waar staat geschreven, dat kinderboerderijen alleen voor kinderen zouden zijn? Voor ouders en grootouders, maar niet voor (klein-)kinderloze grote mensen? Precies, nergens.
Die kinderboerderijen bestaan nog helemaal niet zo lang. In de jaren vijftig verschenen de eerste exemplaren, een antwoord op de rappe verstedelijking van ons land. Het achterliggende idee was en is nog steeds dat het voor kinderen goed is om in aanraking te komen met onze landbouwdieren.

Voor meer informatie, klik hier, voor de site van de Vereniging voor kinderboerderijen.

Dat hele Borgerswold, daar waren we ook nog nooit geweest. Mooi recreatiegebied, hoor. Van alles te doen, en dat gebeurde ook. Overal waren mensen aan het wandelen, fietsen, vissen, paardrijden; er was net een grote luchtballon geland (op het ballonveld) en die werd weer ingepakt. Het park voldoet duidelijk aan een behoefte.

Het was ook veel groter dan ik dacht, met flinke waterpartijen,


en rustieke bruggetjes.


Maar wij kwamen voor de dieren.

dit is maar een gedeelte.

Tot mijn vreugde was er een ezel, ik houd van ezels.


Er waren diverse rassen kippen, een pony, geiten, varkens, en behoorlijk tamme konijnen, die best geaaid wilden worden.



Genoeg geaaid, dat was leuk, en wat nu?
Wat drinken dan maar, met wat lekkers erbij. Het werden warme scones, met echte double cream uit Dorset en aardbeienjam.




Terrasje aan het water, wat wil een mens nog meer. Dit alles bij het Kainholt, waar je ook verpakte thee en koffie kunt kopen. Sinds kort is het ook een Toeristisch Informatie Punt, met veel leuke folders.



Uit en toch dichtbij. Leuk. Dat gaan we vaker doen.


info Kainholt: http://www.kainholt.nl/
info Borgerswold: http://www.borgerswold.info/




donderdag 19 september 2013

Eetpatronen: bolognesesaus

Ragú di carne alla bolognese

Oftewel vleessaus op de Bolognese manier. Bologna ligt in Emilia-Romagna (Italië) en geldt voor velen als de gastronomische hoofdstad van het land. Terzijde: de beroemde Bolognese saus wordt daar nooit bij spaghetti opgediend. Maar daar trekken we ons verder niets van aan.


Herinnert u zich deze nog?


Die zat in de Honig Vakantiedoos.
Inmiddels heb ik drie keer Bolognese saus gemaakt. Een keer uit het pakje, een keer volgens de bijbel van de Italiaanse keuken: De Zilveren Lepel en één keer volgens een recept uit De Italiaanse Keuken van Claudia Roden.

Laat ik ze alledrie eens op een rijtje zetten.
Over Honig hebben we het eerder gehad, voornamelijk over de tomatensoep. Af en toe, (bij tijdnood en/of vermoeidheid) kopen we zo'n doosje mix.
De inhoud van het doosje/zakje:


Ingrediënten: rijstebloem, groenten (tomaat, wortel, ui, prei), tarwebloem, zout, specerijen, smaakversterkers, gehard plantaardig vet, suiker, voedingszuur, kleurstof, kruiden, aroma, plantaardig vet, verwerkt tot 69 gram poeder voor een pan vol saus. Dat heeft toch iets magisch.
Daaraan toe te voegen: 300 gram gehakt, 1 ui en 2 rode parika's.

Als het klaar is ziet het er zo uit:



Met de smaak is niet zoveel mis; een beetje plat, wat zout, maar niet zo zout als vroeger. Ze doen hun best.

Vervolgens de Bolognese saus volgens De Zilveren Lepel. Zo authentiek is dat allemaal niet, want de uitgever heeft de recepten laten aanpassen aan "de smaakverwachtingen van de Noord-Europese lezers".  Dat wisten we niet toen we het boek kochten. Toch is het een absolute aanrader, er staat zo veel in, je kunt er alle kanten mee op.



Simpeler dan dit recept kan bijna niet.
Geen pakje of zakje, maar gewoon boter/olijfolie, ui, bleekselderij, wortel, rundergehakt, geconcentreerde tomatenpuree (met wat water aangelengd) en pruttelen maar: 1 1/2 uur. Lekker, maar misschien een beetje saai. Je kunt er natuurlijk zelf van alles aan toevoegen: champignons, paprika, parmezaanse kaas over je volle bordje.

Helaas heb ik geen foto meer van het eindresultaat; het ziet er ongeveer uit als de Honigsaus, maar dan minder oranje.

Tot slot het recept van Claudia Roden. Mevrouw Roden is een bijzonder mens, waar wij groot fan van zijn.



lees hier verder: http://nl.wikipedia.org/wiki/Claudia_Roden

Hier komt wel even iets meer bij kijken, maar het blijft een kwestie van hakken en in de pan gooien.
Ingrediënten: boter/olijfolie, ui, wortel, bleekselderij, pancetta/bakbacon, rode wijn, tomatenpuree, runderbouillon, slagroom.
Dit is natuurlijk een feest voor het oog:



Wat betreft dat spek: we hebben altijd een aan plakjes gesneden stuk (rook)spek in de vriezer liggen, daar gebruik ik een van. De bouillon kun je zelf maken, maar met een blokje kan het ook heel goed. Gebruik lekkere wijn, van wijn die je te vies vindt om te drinken wordt je eten ook niet lekker. De slagroom komt er op het laatst bij, als het 1 1/2 uur geprutteld heeft. Maar aangezien jongste zoon niet van romige sauzen houdt, laat ik het weg. Ik maak altijd een flinke hoeveelheid, en vries de rest in. Als ik later een portie voor onszelf opwarm, doe ik er alsnog wat room in.
In ieder geval ziet het er, als het klaar is, zo uit:

deze foto wil alleen op zijn kantje, raar.

Ja, het ziet er zo wat bleekjes uit, maar dat komt door de foto. In het echies is het wel wat kleuriger en fleuriger.
Deze variant vind ik zonder meer het lekkerste, enorm vol van smaak. Het spek zorgt voor wat zout, de wijn geeft er diepte aan, heerlijk. Je hebt er ook minder van nodig om je pasta toch een volle smaak te geven.

Er staan drie E-nummers op de ingrediëntenlijst van Honig. Het zijn alledrie smaakversterkers. Nu word ik niet bang van E-nummers, maar ik vraag me wel af waarom ze er inzitten. Als je ziet hoeveel specerijen en kruiden toegevoegd zijn (paprikapoeder, kerrie, peper, peterselie, basilicum, oregano, bonenkruid, selderijzaad, majoraan, en dan ook nog aroma (bevat mosterd), zou je zeggen dat één hapje saus al een smaakexplosie moet ontketenen. Die kruiden zijn natuurlijk wel gedroogd, maar toch. Ik denk dat de verklaring te vinden is bij het feit dat ze willen dat elk pakje dezelfde smaak heeft. Dat schijnen mensen prettig te vinden. Net zoals overal te wereld een hamburger van de Mac hetzelfde smaakt, zo smaakt ieder zakje Honig Bolognesemix hetzelfde.
En dan die toegevoegde suiker. Niet veel, maar toch. Doe je soms aan tafel suiker in je pasta? Nou dan. Laat dat er voortaan maar uit.
Tot slot het gemak: zo'n zakje is relatief snel klaar. De andere twee recepten krijgen hun smaak vooral door lang te sudderen. En aan het eind van de middag heb je daar geen tijd en puf meer voor.
De oplossing is natuurlijk simpel: maak op een vrije middag/avond of in het weekend een grote pan vol. Wat groente van het seizoen er bij en klaar. Ik snap zelf niet dat ik dat niet vaker doe. Bij deze een goed voornemen.















maandag 16 september 2013

Gevonden voorwerpen: knoop aanzetten

Dit is tot nu toe wel het meest bescheiden voorwerp dat ik heb gevonden. Een knoop.


Een supersaaie knoop zelfs. Die hing natuurlijk al een tijdje aan één draad te bengelen. En gek is dat, het is een werkje van niets,een knoop aanzetten, maar toch stel je dat eindeloos uit. Tot het te laat is. En dat merk je pas als je je jas van de kapstok pakt en hem aandoet. Blind grijpt je hand naar de knoop, je voelt niets, nog eens, kijken en ja, hij is weg. Verloren. Heb je nog een reserveknoop ( in een plastic zakje, toen je de jas kocht, maar waar is dat zakje gebleven?) of een goed gelijkend exemplaar? Zet je er die avond meteen een nieuwe aan, of loop je door met een tochtende jas? En, fundamentele vraag: kun je wel een knoop aanzetten?
Ik heb het me zelf in de loop der jaren aangeleerd. Telkens een kleine verandering, goed kijken hoe anderen dat doen, en inmiddels zitten ze stevig vast, als ik er klaar mee ben.
Ik spaar zulke werkjes op, en ga er dan eens goed voor zitten. Pot thee erbij, en aan de slag. Meestal ben ik veel vlugger klaar dan ik verwachtte, dus waarom dan toch dat uitstelgedrag?
Voor het internet-tijdperk kocht ik een instructief boek: Handboek voor zelfmaakmode. Het hoofdstuk Knopen en knoopsgaten beslaat maar liefst 16 pagina's met vele illustraties.


Die plaatjes zijn handig hoor, maar gelukkig hebben we nu wel internet. Je leert iets pas goed als je kunt zien hoe het gedaan wordt: de stand van de hand, de manier waarop je de naald doorsteekt, ondertussen de knoop vasthoudt.
Onderstaand filmpje vond ik het beste. Met een vriendelijk-ferme mevrouw, die alles duidelijk laat zien.

 tutorial knoop aanzetten


De gevonden knoop gaat in de knopenpot. Ook zo'n Nederlands-zuinig iets. Knoopjes van blouses knippen (waar je weer poetslapen van maakt, van die blouse dan). Welk kind heeft nooit met de knopendoos van oma of moeder gespeeld? Van al die kleurige rondjes mooie rijtjes maken....

een soort van schatkist

Meer knopen dan ik ooit nodig zal hebben, maar weggooien is zonde. En daarbij: ik kan wel knopen aanzetten, maar nog steeds geen knoopsgaten maken. Dat wordt dan de volgende tutorial...



zondag 8 september 2013

De Dode Zee -rollen in Assen

Vorige week zijn we naar De Dode Zee-rollen geweest, in Assen. En sindsdien worstel ik met dit stukje. Het is zo veel, zo complex. Wat vertel je wel en wat niet? Die problemen zullen de samenstellers van de tentoonstelling ook gehad hebben.
 
Eigenlijk bestaat deze expositie uit twee delen. Het eerste deel gaat over de omstandigheden in de periode dat de rollen werden meegenomen naar de grotten van Qumran. Wat dat betreft zou de tentoonstelling ook "De Joodse Opstand" kunnen heten, of "Jeruzalem ten tijde van Herodes". Er hangen tekstborden, die niet altijd even duidelijk zijn. Het is kennelijk zoeken naar het kennisniveau van de bezoeker.
Er waren wel degelijk dingen die ik nog nooit eerder gezien heb. De kommen, die uit steen gehakt werden, ipv opgebouwd/ gedraaid uit klei, bijvoorbeeld.
En alles was zo schoon, zo gebleekt. Niet aangetast door grondzuren, mossen of door andere processen, zoals in onze natte omgeving, dat geeft een heel andere indruk. Daardoor merkte ik, hoe sterk mijn beoordeling van oud keramiek beïnvloed is door mijn ervaring. Leerzaam. Een ander deel van de tentoongestelde objecten zijn van Romeinse afkomst. Die zijn bekender, glaswerk, afbeeldingen van goden, dat werk. En er staan twee bustes: van Vespanianus en van Titus. Geweldige koppen. Verder staat er een brok Tempel en daar mag je echt aankomen.



Het tweede deel gaat echt over de zeerollen zelf. In een soort tentje staan wat snippers tentoongesteld. Je mag er maar even in, en het lichtje mag ook maar even aan. Vergelijk, als je kunt, het handschrift van twee van die stukjes. Ik zag een strak vierkant handschrift en een hanepoterig schrift, met dunne krasserige lijntjes. Twee verschillende mensen waren dat, met hun eigen gedachten en beslommeringen, die teksten opschreven, die voordien alleen mondeling werden overgeleverd. Wetten, regels, over feesten, over de Man met de Leugen. Op geen enkele wijze zullen ze zich gerealiseerd hebben dat 2000 jaar later mensen zouden betalen om naar hun werk te kijken.

In een andere vitrine liggen een soort strookjes, waar de rollen mee werden dichtgebonden. Alsof iemand een hoop elastiekjes tentoonstelt. Aandoenlijk.

En dan kun je onder een tentdakje langs kopieën van de teksten schuivelen, met ernaast vertalingen en duidingen. Ik keek het even aan, en ben toen maar eens naar de winkel gegaan. In de catalogus gekeken, en ja, daar staan ze ook in. Dus, dacht ik, lezen kan ik thuis wel. Die catalogus is sowieso de moeite waard. Eigenlijk moet je die eerst lezen en dan naar de tentoonstelling gaan. Eerst de informatie en dan de bijbehorende artefacten.




Waarom doen musea dat niet? Zet van te voren een goede inleiding online. En geef die catalogus wat eerder uit. Met een bon, voor mijn part, voor iets lekkers/leuks in het museum. Mensen zijn gek op korting en cadeautjes, dan komen ze heus wel.

Is het een aanrader? Gewetensvraag. Ik heb een museumjaarkaart en moest drie euro bijbetalen. Man zegt dat de toegangsprijs zonder kaart 15 euro is. Had ik dat betaald, dan was ik waarschijnlijk behoorlijk chagrijnig geweest. Ik vind dat wel heel veel geld voor eigenlijk niet zo veel. Aan de andere kant zullen de verzekeringspremies wel duizelingwekkend hoog zijn, en dat geld moet ergens vandaan komen.
Een ander punt van kritiek, net als bij eerdere exposities: de muziek. Lelijk en veel te hard.
Ook is het me een raadsel waarom de projectie van beelden van het landschap, marcherende Romeinen en een tijdbalk op een muur tussen de vitrines plaatsvindt. Mensen blijven staan kijken, waardoor jij niet meer bij diezelfde vitrines kunt komen. En dat terwijl er maar een deel van de expositieruimte gebruikt wordt. Waarom?!

Maar waar het uiteindelijk om gaat, is de eerbied voor geschreven tekst. Die tekst is in ontwikkeling. Zeg ik het zus, schrijf ik het zo? Taal van, over en voor mensen. Eeuwenoud, zo fris als van vandaag. De magie van het geschreven woord is dat je de mogelijkheid hebt om de kinderen van je kindskinderen een boodschap te sturen." Het begin van de Bijbel!" wordt hier en daar wat hysterisch geschreven. Wat ze bedoelen is, dat de eerste christenen een zoveelste Joodse beweging vormden. En dat er een begin werd gemaakt met het op schrift stellen van de Joodse geloofsleer. Griekse, Hebreeuwse en Aramese teksten die in ook in de Bijbel staan.

 Dus, als je nu de kans hebt om zulk een bijzonder stukje tekst te zien, met de hele context in gedachten, dan is het misschien toch wel de moeite waard om naar Assen te gaan. Neem, als het even kan, een gevulde portemonnee mee; er zijn fijne boeken en spulletjes (de feestdagen komen er aan) en in Café Krul zijn, zoals altijd, wat gerechten in de sfeer van de expositie.

Aan de kop van de Vaart is Lenin verdwenen. In plaats daarvan staat een grote Menora.



Voor een uitgebreid overzicht (Wikipedia natuurlijk): klik hier
Site van het Museum: http://www.drentsmuseum.nl/tentoonstellingen/tentoonstelling-uitgelicht/exhibition/de-dode-zeerollen-37.html

woensdag 4 september 2013

Uitgelezen: Anna Karenina (39)

Of je het nu een Canon wilt noemen, Wereldliteratuur, Klassiekers, 100 Boeken die je Gelezen Moet Hebben, iedereen kan wel een rijtje titels opnoemen die onder deze noemers vallen.
Maar, vroeg ik me af, hoeveel mensen kennen die boeken echt? Ik heb in ieder geval een aanzienlijk deel niet gelezen.
Je moet ergens beginnen, dus neem bijvoorbeeld Anna Karenina. Die een affaire heeft met een mooie, jongere man. En dood gaat, iets met een trein toch? Verder kwam ik niet.
Dus middels het Gutenberg project een versie op de e-reader geladen. En lezen maar, elke avond verplicht een stuk.

Anna Karenina gaat voor alles over het huwelijk, het familieleven en de normen en waarden die daar mee verbonden zijn.
De hoofdpersonen en de dingen die ze doen (het lijkt wel GTST):
Anna zelf is getrouwd met een oudere, koele man, Alexei Karenin. Ze hebben samen een zoontje, Sergei.
De broer van Anna, Stiva Oblonsky is ook getrouwd, met de loyale Dolly (Darya), ze hebben kinderen.
Vervolgens is er Konstantin Levy, een grootgrondbezitter, bevriend met Stiva, en verliefd op Kitty Shcherbatskaya, de jongere zuster van Dolly.
En tenslotte: graaf Wronsky, de bloedmooie, jonge cavalerie-officier.
De relaties tussen deze mensen vormen het stramien van het boek. Ze worden verliefd, worden afgewezen of in liefde aanvaard, bezoeken elkaar in de stad en op het land. De sociale mores van de rijke bovenlaag van Rusland uit die tijd wordt nauwgezet beschreven.
Stiva jaagt zijn eigen pleziertjes na, drinkt, gokt, gaat vreemd; zijn huwelijk met Dolly blijft in stand door haar bereidheid de andere kant op te kijken. In wezen wordt dit huwelijk gekenmerkt door bedrog, hypocrisie en opofferingsgezindheid.
Wronsky wordt verliefd op Anna, zij kan hem niet weerstaan en ze beginnen een verhouding. Alexei zegt haar tevergeefs de wacht aan. Anna bevalt van een dochterje (van Wronsky) en sterft bijna. Uiteindelijk verlaat Anna Alexei, zij vertrekt met Wronsky en de baby naar het buitenland. Na enige tijd komen ze weer terug, Wronsky groeit in zijn nieuwe rol als landheer, maar Anna wordt behandeld als een sociale outcast. Ze vereenzaamt en mede door haar drugsgebruik raakt ze haar greep op de werkelijkheid kwijt.
Haar huwelijk functioneerde niet door een gebrek aan liefde, haar relatie met Wronsky mislukt, mede doordat deze niet door de maatschappij wordt geaccepteerd.
Konstantin Levy vraagt Kitty ten huwelijk. Voordat zij trouwen geeft hij haar zijn dagboeken te lezen, zodat er geen geheimen voor haar zullen bestaan (in tegenstelling tot Stiva en Dolly). In hun huwelijk is er wel sprake van liefde, en van een zekere gelijkwaardigheid tussen de partners.

Deze drie (vier) huwelijken worden door Tolstoj tegenover elkaar gezet. Steeds wisselt het perspectief en wordt het verhaal vanuit een dezer hoofdpersonen beschreven.
Er wordt gezegd dat met Konstatin Levy Tolstoj zichzelf verbeeldde, zeker is dat de gedachten en theorieën van Konstantin over landbouwvoering, godsdienst en politiek de stokpaardjes van Tolstoj verwoorden.
Ik las ergens dat "liefde jegens je medemens" een van Tolstoj's leefregels was. Als schrijver vind ik hem vooral onbarmhartig eerlijk. Wat drammerig in zijn ideeën over godsdienst; dat is soms doorbijten. Hard in zijn eindoordeel over Anna, hij vindt duidelijk dat ze geen sympathie verdient, haar dood is ronduit wreed.

Repin: Tolstoj lezend in het bos


Maar wat een boek. Ik kom bijvoeglijke naamwoorden te kort. En ik blijf er maar over nadenken. Bijvoorbeeld: dat Anna waarschijnlijk een postnatale depressie had. Of dat morfine en opium gewoon op het nachtkastje lagen.
En ook, dat er niets anders op zit, ik moet Oorlog en Vrede lezen. Die, geloof ik, drie keer zo dik is. Alsof je de Mont Ventoux gaat beklimmen, zo voelt het. Nou ja, alles op zijn tijd.


De uitieme tip is natuurlijk, dat je zulke dikke pillen ook als luisterboek tot je kunt nemen. Je bent dan wel vaak op Engelse uitgaven aangewezen, voorgelezen door fantastische acteurs.

Beroemd is de Russische bibliotheek:  klik hier
over Tolstoj  valt veel te lezen, het leven van de man zelf was een roman.

Dit artikel onderschrijft precies wat ik bedoel: artikel


maandag 2 september 2013

Wandelen: in Westerwolde

Route 2: De Gaast

Gaast, ook wel geest/ gast: Hooge zandgrond in tegenstelling tot lage veengronden. Aldus het Woordenboek der Nederlandse Taal.
Wiel: kolk, ook wel waai, waai of weel, een type oppervlaktewater.

Dit is een mooie, korte wandeling. Wel zo handig, want ons hondje kan (nog) niet zo ver lopen. Ik kom er trouwens nu pas achter dat we in tegenovergestelde richting hebben gelopen, maar dat hinderde niet.
Startpunt bij de Wedderbergen. Praktisch, je kunt je auto kwijt en bij terugkomst kun je kiezen uit diverse horecavoorzieningen.
We zijn nog maar 10 meter op weg of we zien al iets bijzonders:


Aanbevolen snelheid

De wandeling begint pas echt bij de molen.




Dit  is een lesje landschapselementen. Zo lopen we een stuk over een boezemdijk en kijken uit over een sliekdaip.




Je kunt trouwens goed zien dat de zomer op zijn einde loopt.


knaloranje lijsterbessen

Wilgenroosjes staan nog in bloei.



Even een stukje over de weg, we komen langs Kompen Kolk, dat is dus het wiel uit de inleiding.



Nog een stukje over de weg. Tegenliggers op de fiets, met in elke fietstas een teckel. Dat zie je ook niet vaak. Dan over het dijkje langs de Westerwoldse Aa weer terug. Het gras wordt steeds langer, het water slingert, en we gaan gebukt onder overhangende wilgentakken. Mooi is het wel.



Nog een klein stukje en we komen weer uit bij de molen. Wat ik me wel afvraag is waar die Gaast nou ligt. Is dat het hogere stuk waar de Wedderbergen op liggen? 
We eten een ijsje bij de camping, bestuderen de trekkershutten en gaan tevreden weer naar huis.


Kijk zelf ook eens: een leuke site met veel keuze, van kort tot lang:  hier dus



Wedde ligt in de gemeente Bellingwedde, Groningen
Over dezelfde wandeling: blog van AikeP
Foto's van Aag zelf.