maandag 20 juni 2016

Vallen en opstaan: het Jabikspaad


Ooit las ik over de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Geweldig leek me dat, evenals al die andere LAW's. Later, dacht ik dan. Later als dit klaar is is, als ik dat gedaan heb, dan heb ik tijd genoeg, geld genoeg, dan ga ik.



Een paar jaar geleden ontdekte ik dat er ook een kleine Jacobsroute is: van Uithuizen naar Hasselt. En in Friesland het Jabikspaad, van St. Jacobiparochie naar Hasselt. Dat moest toch te doen zijn?



De tijd vliegt, life happens en toen ik eenmaal geleerd had dat je dingen niet moet uitstellen, dat je moet doen in plaats van wachten op het perfecte moment, tja, toen waren sommige plannen niet meer haalbaar.

In april zag ik een tweet van de Alde Fryske Tsjerken.

Friese bakker richt etalage in met materiaal @itjabikspaad Welkom in #SintJacobiparochie https://t.co/dtjBYwKVsV pic.twitter.com/FkSO2Wcl3o

Ach wat leuk. En, tegen mijn gewoonte in, twitterde ik een reply: Dromen mag. Iemand bij de Fryske Tsjerken las dat, en hij/zij antwoordde: "In het pelgrimscentrum van St. Jacob helpen ze je graag verder."
"Ja, ja" dacht ik schamper. "Soms gaan dingen nou eenmaal niet, jongens, en daar moet je je maar bij neerleggen". "Maar," dacht ik opeens "Wie zegt eigenlijk dat ik dat hele stuk moet lopen? Waar staat dat ik etappes van 10-20 km of meer moet lopen? Als ik nou gewoon eens een heel klein stukje doe? En als dat goed gaat, en waarom zou dat niet, misschien nog eens een stukje? En als ik nou elke keer iemand vraag mee te wandelen? Dan moet dat toch kunnen?" Soms heeft een mens een duwtje in de rug nodig.

We gingen naar St.Jacobiparochie, naar het pelgrimscentrum. Ik kocht van twee aardige meneren het routeboekje én een stempelkaart. Toen ze vroegen of ik "hem" ging lopen (Het hele stuk? Ja, het hele stuk) schoot ik in de lach. En ik legde uit dat ik ziek was geweest en dat ik geen plannen meer maak omdat je toch niet weet wat er gaat gebeuren. Maar ik was toch maar gekomen, dat was de eerste stap, en ik had nu de route en de stempelkaart. Ik was er klaar voor!



We keken wat rond in het dorpje (mooi hoor) en reden daarna naar St. Annaparochie om ook daar de kerk te bekijken. Vlakbij staat een alleraardigst beeld van Rembrandt met zijn vrouw Saskia.
De stoep daar heeft een gemeen randje: ik struikelde en viel en viel en viel en toen klapte ik ongelofelijk hard tegen de grond. Een toegesnelde fysiotherapeute hielp me door de eerste schrik. Een huisarts constateerde dat er niets gebroken was. De schade: een verrekte beenspier, licht gekneusde ribben en een zwaar gekneusde arm. Het leven stond weer even stil.


We zijn nu 8 weken verder. Mijn been is (bijna) beter, mijn arm nog niet. Dan kun je heus wel lopen. Dus kijk eens waar we zondag waren?


St. Jacobiparochie


Het eerste stukje zit er op. Nee, ik maak geen plannen. Ik hoop alleen maar. En ik droom rustig verder. Met dank aan de Alde Fryske Tsjerken, die op het goede moment de juiste woorden zeiden.
En lang leve Twitter!



klik hier voor lange afstandpaden
klik hier voor het Jabikspaad: http://www.jabikspaad.nl
http://www.aldefrysketsjerken.nl








woensdag 15 juni 2016

Uitgelezen: 51 voorwerpen

Vorig jaar las ik over een project van Wim Brands (ach, wat een gemis) en Jeroen van Kan.
Het publiek werd gevraagd naar "typisch Nederlandse" voorwerpen. Een enorme lijst ontstond, waaruit een lange shortlist werd samengesteld.




Ik zet een aantal voorwerpen die het boek gehaald hebben even op een rijtje:
Daf, draaiorgel, bierfiets, stormparaplu, schaats, tuinkabouter, blokje kaas, sjoelbak, kroket, tompoes, geranium, knikker, kerksnoep, stamper, kingsize vloei, festivalbandje, korfbal, bolknak, washandje, xtc-pil, kaasschaaf, geitenwollen sokken, koektrommel, automatiek, rollator, raam.



Nederlandse schrijvers en publicisten werden vervolgens gevraagd een kort stuk over één van deze voorwerpen te schrijven. Centraal staat hierbij onze verhouding tot de genoemde voorwerpen. Zoals ergens staat: de koektrommel is geen Nederlandse uitvinding, maar zoals wij over de inhoud van de trommel regeren; dat is wel typisch Nederlands.




Ik verheugde me erg op het boek. Toen het in de bibliotheek verscheen heb ik het meteen meegenomen. Elke dag een paar stukjes, want het is niet een werk om in één keer uit te lezen.
En eerlijk gezegd: het geheel viel me tegen.Wat jammer. En hoe komt dat nou?
Sommige schrijvers zijn erg persoonlijk in hun stukje; hun verhaal zou dan symbool moeten staan voor de betekenis van het voorwerp voor ons allen. Zoals de fluitketel de schrijfster aan moeder in het ouderlijk huis doet denken, zo zouden we allemaal herinneringen aan moeder met haar theepot hebben. Maar dat werkt niet zo voor iedereen.  Misschien had ik liever gezien dat juist onbekende mensen, "het publiek", "de gewone man" naar hun ervaringen was gevraagd.

Op zich is het een leuke bezigheid, om met een objectieve blik te kijken naar de spullen die dagelijks door je handen gaan. Wim Brands zegt in een filmpje, dat de bedoeling van het boek is dat er over die voorwerpen gesproken wordt. Ik realiseer me nu, dat we dat niet gedaan hebben. En dat dat nou juist een deel van de pret zal zijn. Nou ja, dat is zo verholpen. Het boek is geen canon, zei Wim, en niet nostalgisch. Maar er zijn een aantal zaken die al verdwenen zijn of op het punt van uitsterven staan. De hoogste tijd dus om nog een aantal verhalen te weven!

klik hier voor een filmpje waarin Wim Brands praat over dit boek én een fragment uit DWDD met Adriaan van Dis en Herman Pleij, die een bijdrage schreven. Leuk!

zaterdag 11 juni 2016

Wandelen bij de Onlanden

Als je toch naar Stad moet voor boodschappen kun je net zo goed even in de omgeving een stukje lopen.
Deze keer liepen we een klein rondje bij Sandebuur (nooit van gehoord, maar dat is nou juist zo leuk).
Nieuwe dijken, oude dijken en ver uitzicht. Een monument voor het oeroude stobbenven dat daar ligt, 8000 jaar oude fossiele bosresten.


We zagen maar liefst drie bruine kiekendieven vliegen (geen foto, dat wilden ze niet). Aan de beplanting zie je de hoogteverschillen.


Het is net een vachtje, al die pluimen en aren.



Dit stukje van de Onlanden ligt wat hoger dan de rest, het is een uitloper van het Drentse Zand, maar de hele Onlanden zijn wateropvanggebied. Dit is Nederland, water is altijd vlakbij en je ziet het ook in de namen: Matsloot, Polder Lage Land, Weeringsbroeken, even verderop het Eelder Diepje en ga zo maar door.


Drooggevallen beddinkje, en meteen een zee van geel. De natuur is een enorme oppportunist.

Onderweg naar huis hebben we nog even rabarber gekocht bij een honesty, dat wordt een lekkere crumble.



Er is veel te vinden over de Onlanden, dit is wel een overzichtelijke site: klik hier


De Onlanden liggen ten zuidwesten van de stad Groningen. 
Foto's van A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.

vrijdag 3 juni 2016

Wijn: Reverchon

In de winkel op ons park stonden opeens wat flessen van het Weingut Reverchon, uit Konz-Filzen. Dus gingen we maar eens kijken. Het dorp ligt in een dal aan de Saar. Natuurlijk staan de hellingen vol met wijnstokken.



Het Weingut Reverchon







Zoals tegenwoordig bij veel wijnboeren kun je er ook een vakantiewoning huren. In het naastgelegen gebouw zitten zes appartementen.





Aan de overkant van de straat is een verkooppunt. Daar hebben we natuurlijk gebruik van gemaakt.



Feit is, dat we in een aantal dorpen verwoed hebben gezocht naar een flessen-verkopende wijnboer. Wel borden met Weinort, Weingut en zelfs Flaschenverkauf, maar ook bij de laatste was geen fles te verkrijgen. Ze gaven niet thuis. En nee, het was géén ruhetag of een katholieke feestdag of wat dan ook. Zeker niet geïnteresseerd in klanten. Wijnmaken is een vak, maar ondernemen ook. Die meneer van Reverchon heeft dat goed begrepen.

site van het Weingut: klik hier

Konz-Filzen ligt in het Trier-Saarburg district
Foto's: A.B. van der Ploeg