kerst

 Fijne Kerstdagen

Lotharingia (2): St. Paulinuskerk, Trier

Man noemde dit boek "een omgevallen boekenkast". Tot nu toe (ik ben op pagina 61) vind ik het meer een dwarsdoorsnede van onze vakantiealbums.

pagina 54: "...de schitterende St. Paulinuskerk van Trier".
Toen wij er waren stond de kerk in de steigers. Wel konden we er in. Helaas zijn een deel van onze foto's niet al te goed gelukt. Ook zijn er een aanzienlijk aantal zoekgeraakt. Gelukkig hebben we ook ansichten en een boekje.

De oude kerk werd in de 4de eeuw gebouwd als heiligdom gewijd aan de Thebaanse troepen. Na brand en andere ellende werd de kerk in 1674 door Franse troepen opgeblazen om vervolgens in de jaren 40 van de 18de eeuw herbouwd te worden in al zijn barokke pracht en praal.


Nog wat vage foto's dan

Er zit voor ons maar één ding op: we moeten er weer heen. Dat geeft niet, want Trier heeft heel veel te bieden. Wordt vervolgd.

Woord en beeld; Lotharingia

(pag. 26) ...Het enige bezit van de abdij van Prüm

bestond uit een paar tweedehands sandalen die ooit aan Jezus hadden behoord

en die de monniken hadden gekregen van Pepijn, de vader van Karel de Grote.

Foto's van A.B. van der Ploeg en van Aag zelf, in en rond de abdij van Prüm.

Afbrokkelend leven

Elke keer als ik een pasgeboren baby zie, merk ik hoe dat kleine leven eigenlijk niet te bevatten is. Het kindje is altijd weer kleiner dan ik me herinner, het leven zo aanwezig, de kracht en de beloftes van zo'n lijfje, dat koppie, die oogjes.
Misschien is het met de dood net zo. Elke keer als ik geconfronteerd word met Dr. Alzheimer en het verlies van lichaamskracht ben ik onder de indruk van dat proces. Alsof het een hardnekkige en langdurige stormwind is, die als een tsunami door het lichaam raast.
De vraag is wat er het eerst over de eindstreep gaat: de geest of het lichaam.
Gistermiddag een "niet-pluis-gevoel". Dat de hond haar niet wou verlaten leek ook een teken. Met ingang van vandaag gaan we wekelijks langs. Wat kun je verder?
Kinderen en ouders moet je loslaten.