In map 7 van mijn vader zaten vier kaarten van een door hem bezochte expositie, waaronder deze:
Achterop staat een naam: Anno Mitsumasa (1926-2020). Hij heeft een eigen Wikipedia-pagina. In de Engelstalige variant staat dat zijn stijl vaak wordt vergeleken met die van Escher. Dat komt dan mooi overeen met het thema van de genoemde expositie: onmogelijke constructies en afbeeldingen à la Escher.
Drie kaarten boeiden me niet, maar de vierde des te meer. Die huisjes! De naam Anno! Ik ging naar boven (daar staan de kasten met kinderboeken) en kijk...
Het lievelingsboek van de oudste, dat we keer op keer van de bibliotheek leenden, tot ik hem ergens kocht.
Elke pagina is een ontdekkingsreis, op een paardje rijdt Anno (die met het puntmutsje) door tijd en ruimte.
Landschappen wisselen elkaar af, en overal kun je visuele grapjes ontdekken, en verwijzingen naar verhalen, gebeurtenissen, beroemde personen, etc. Op de bovenstaande afbeelding zie je rechtsboven de drie koningen, die op weg zijn naar baby Jezus (het hele verhaal kun je terugvinden, vanaf de aankondiging aan Maria tot en met de kruisiging). Onder de boom zitten Alice en haar zusje, het witte konijn staat er ook.
Sommige kunstenaars maken zo'n indruk, dat ze als het ware voor altijd hun stempel op hun onderwerp zetten. In de herfst kan ik geen geel kleurende jonge berken en eiken zien, zonder aan Van Gogh te denken. Rode kruisbessen zijn Adriaen Coorte, schaatsers op het ijs natuurlijk Avercamp.
Voor mij hoort Anno Mitsumasa ook in dat rijtje. Misschien niet als groot schilder, maar ik kan geen afbeelding van de Dom in Florence zien zonder aan hem te denken. Zijn manier van afbeelden heeft mijn manier van zien grondig beïnvloed.
Toen zoon klein was, bestond internet nog niet. Nu wel, en ik zag net tot mijn grote vreugde dat er veel Anno-boeken bestaan die ik nog niet ken. Meteen eentje besteld bij Boekwinkeltjes. Ik hoop binnenkort door Engeland te reizen.
