Dhr. Alzheimer doet de was (niet)

We gingen eten. Het tafelkleed werd uitgespreid. Een wit kleed met een blauw tegeltjespatroon. Geen Delfts Blauw, maar Portugees, door Dochter meegenomen van vakantie. Beteuterd keek ze naar alle vlekken. "Hij is wel vies" zei ze.
Dat was het inderdaad. Twee mogelijkheden schoten door mijn hoofd: elke keer opnieuw vergeten in de was te doen, óf geen energie genoeg om de was te doen. Een combinatie van beide, waarschijnlijk.
"We kunnen er nog best een keer van eten," zei ik. "En dan neem ik het mee en doe het wel bij mij in de was".
"Als de kleuren maar niet doorlopen".
"Het komt wel goed". 
"Het is wel witte was, maar het blauw geeft misschien wel af"
"Ik doe heel voorzichtig, desnoods was ik hem apart".
Haar hand rust op het kleed, haar vingers wijzen naar de blauwe patroontjes. Bij elk "doorlopen" en "afgeven" gaat haar vinger van blauw naar wit. Ze ziet het gebeuren.
We gaan zitten en we eten. We ruimen af, het tafelkleed verdwijnt in mijn tas.
Na de thee pakken we in om weg te gaan. Over een eettafelstoel hangen een vest en een trui. De vorige week hingen ze er ook al, dus ik vraag of ik die ook zal meenemen om even te wassen: "..dat komt mooi uit, ik heb zelf ook nog wat fijne was en dan is de machine tenminste vol."
Dat is goed, maar "ik weet niet of ze afgeven. Het zijn zulke donkere kleuren". Opnieuw een uitvoerig twijfelen over hoe te wassen en zorgen over doorlopende kleuren.

Daar stond ik voor snot, met mijn oordeel al weer klaar. Niks vergeten, niks energieniveau, de was is te moeilijk geworden. Les: eerst luisteren, eerst kijken, en daarna proberen te doorgronden wat het probleem is.

Elke week een boek 2019

Het afgelopen jaar heb ik 60 boeken gelezen. Mijn goede voornemen voor dit jaar was om er meer dan 54 te lezen, dat is gelukt, hoera!
Alle titels staan, zoals inmiddels gebruikelijk, op Pinterest afgebeeld.

Een aanzienlijk deel bestaat uit thrillers/detectives, van eind maart tot ongeveer september had ik met een hardnekkige depressie te maken, dat maakt lezen moeilijk. Serie-lezen is dan een fijne ontsnappingsmogelijkheid. Daarover een andere keer meer.

Het is soms lastig boeken te vinden, die ik leuk/mooi/interessant vind. Het is heel proces om er achter te komen wiens aanbevelingen bij mijn smaak passen. Inmiddels heb ik een soort schema ontwikkeld dat me lekker bezig houdt. Ik wissel af met boeken:

 - uit de eigen boekenkast
- uit het "boekje" (recensies, tips op TV, etc.)

- Backlisted.fm (podcast)
- Dovegreyreader (blog).

Ik reserveer Nederlandse titels bij de bibliotheek. Onvertaalde boeken zijn soms beschikbaar, maar vaak wel buiten de provincie, en dat kost dan 4 euro per titel. Tweedehands (www.boekwinkeltjes.nl) kosten ze soms maar 3 euro, dus dan koop ik ze (geldt vooral voor de titels van Backlisted.nl).

Ik wilde een top drie, maar dat was te moeilijk. Zoveel moois en lezenswaardigs! Deze dus, mijn favorieten van het afgelopen jaar, in willekeurige volgorde:
- Salt Path- Raynor Winn. Via een recensie (het boekje dus) tot mij gekomen, maar daarna aanbevolen door Dovegreyreader, op veel shortlists en heeft ook prijzen gewonnen. Een echtpaar raakt alles kwijt en wordt dakloos. Een verhaal over tegenslag, doorzetten en liefde. 

- It had to be you- David Nobbs. Dankzij Backlisted.fm. Nobbs heeft ontzettend veel geschreven, voornamelijk voor televisie. Het was echt een verrassende ontdekking: een tragisch, grappig en ook lief boek. De podcast is ook de moeite waard.

- A Month in the Country- J.L. Carr. Dit boekje heb ik zo'n 40 jaar geleden gelezen. Lo and behold, het was het onderwerp van de eerste podcast van Backlisted.fm. Eindelijk aangeschaft. Het verhaal is verfilmd, de scene waarin de hoofdpersoon wordt meegenomen om advies te geven bij de aanschaf van een tweedehands harmonium was ik vergeten, wat een vreugde was het dit weer te lezen! Carr (een merkwaardige man) heeft meer geschreven, ik ga de rest van zijn titels ook bestellen.

Time Song van Julia Blackburn. De geruststellende gedachte, dat je bestaan niet meer dan een blipje in een tijdreeks van miljoenen jaren is... Dat levens uit die hele tijdspanne elkaar kunnen raken. Over tijd, mensen, liefde en mammoetbotten.

- Olive, again.- Elizabeth Strout. Op de valreep van het jaar. Aangeraden door Dovergreyreader, en wat een feest van herkenning. Een hoofdpersoon die niet 100% likable is, maar ik vind haar geweldig.

- De haas met de ogen van barnsteen- Edmund de Waal. Uit mijn boekje. Een heel bijzonder boek, leerzaam, hartverscheurend ook. Wat ik me niet realiseerde, maar eigenlijk had kunnen weten, is dat een deel van mijn favoriete Franse impressionisten rabiate anti-semieten waren.Tja, de Dreyfus-affaire speelde zich tijdens hun leven af.
Ik had hem via de bieb, en zet hem op mijn verlanglijstje. Must-have.

Goede voornemens. Ik heb het afgelopen jaar geen één echte "klassieker" gelezen. Aangezien ik Proust op stapel heb staan, maak ik dat komend jaar meer dan goed. Aardige bijkomstigheid, ik wist het echt niet, is dat Charles Swann deels gebaseerd is op Charles Ephrussi uit "De haas met de ogen van barnsteen".
Ook ben ik bezig in No Name van Wilie Collins.
Wat meer Nederlandse schrijvers en ook wat Duits, alstublieft. In Groningen Stad is een uitstekende boekhandel, die zich o.a. op Duitse Literatuur concentreert, dus daar kan ik wel terecht.

links:
https://dovegreyreader.typepad.com/
https://www.backlisted.fm/
https://nl.pinterest.com/maggelaag/boek-per-week-2019/

Eten met Dhr. Alzheimer

Dat het eten niet goed ging bleek uit het feit dat we 12 maaltijden van de Maaltijd-service uit de koelkast visten. De vraag was: waarom wordt er niet gegeten?
Het antwoord bleek meervoudig.
Eten is een sociaal gebeuren. Altijd alleen aan tafel zitten is niet leuk, niet gezellig. Je kunt wel zeggen dat je het gezellig moet máken, tafelkleedje, mooi bordje met bestek, etc. maar op een gegeven moment gaat dat niet meer. Vandaar dat we voortaan op onze bezoekdag zelf de tafel dekken en aanschuiven met onze meegebrachte eigen maaltijd. Het een beetje leuk aankleden, ondertussen een praatje maken. Kunnen we meteen observeren wat er speelt.

De maaltijden worden geleverd in gesealde bakjes. Het verwijderen van de folie bleek te moeilijk. Een oplossing was voorhanden: de thuiszorg komt iets later langs en maakt het bakje open.

Nadat man het geopende bakje op tafel zette, was de eerste vraag: "wat is dat voor smurrie?" Kijk, dat was Dr. Alzheimer. Argwanend als altijd, herkende hij de gebakken aardappelen niet. Maar het gouden korstje zag er lekker uit, en de aardappeltjes werden opgegeten. De bijgeleverde groente (vruchtencompote) ging ook naar binnen. Het vlees werd bekeken, als bijzonder goed beoordeeld, maar opeten lukte niet. Ook de tweede keer dat we mee-aten, bleef het meeste vlees liggen. "Het staat me gewoon tegen" zei ze. In de koelkast ligt ook geen vleesbeleg meer.

Ik heb de theorie, dat het verloop tegengesteld is aan dat van het leren eten van een baby/peuter. Na het fruithapje, groente en koolhydraten komt de laatste uitbreiding: vlees. Nu lijkt het last in, first out. Fruit en yoghurt zijn op dit moment favoriet (pap en fruithapje). De tijd zal het leren.

Dr. Alzheimer is slim. De buurvrouw laat ook regelmatig haar warme maaltijd staan. Ons familielid neemt die dan mee, want "dan zien de kinderen van de buurvrouw niet, dat ze niet heeft gegeten en gaan ze ook niet zeuren".

Tijdens de feestdagen, met een groot deel van de kinderen plus aanhang plus kleinkinderen aanwezig, lukt het eten wel. Mede dankzij aanmoedigingen van de kleindochter ging de ene portie na de andere naar binnen. Helaas, het is niet elke dag feest, en januari is weer begonnen.

Misschien dat de feestmaaltijden de eetlust weer wat op gang hebben gebracht. Hoe dan ook, we gaan niet zeuren, bestraffend toespreken en zeker niet dwingen. We bieden aan en als ze niet meer wil eten, dan accepteren we dat. Meebuigen en loslaten.