Vakantie: Luxemburg (3)

Wandelen en Esch-sur-Sûre

Als een camping aan de voet van een berg ligt, ben je eigenlijk wel verplicht die bult op te lopen. In de stralende zonneschijn gingen we welgemoed op pad. De natuur is er prachtig. Ik heb daar jaren geleden mijn eerste, echte ooievaars gezien. En nu vind ik het bijna gewoon, dat ik ze bij ons thuis zie rondlopen. Soms veranderen dingen ook ten goede...

De camping heet dus Val d'Or. Overal bloeit brem, dat verklaart meteen de naam.

Er bloeiden ook behoorlijk wat andere bloemen, maar het leek me dat de natuur wat achter liep. Overal vlinders: koolwitjes in alle soorten en maten, een citroenvlinder en oranjetipjes.
Het pad loopt deels door bos, en slingert omhoog tot je bovenop door de weilanden loopt.

Onbedwingbaar de neiging om in gezang uit te barsten: net The Sound of Music. Wat ontbrak was het geluid van kerkklokken.

Aan de rand van het pad, in het zonnetje, maakte een hazelworm zich uit de voeten. Mijn eerste, echte levende slang in het wild! (op de camping lag een dood exemplaar: onder een auto gekomen. We hebben wel een foto, maar die is nogal onsmakelijk).

plaatje hazelworm (met dank aan Wikipedia)

's Middags zijn we naar Esch-sur-Sûre gegaan. Daar zijn we ook al vaker geweest, maar het is zo'n mooi en leuk plaatsje. Thuis hebben we stapels foto's, maar je blijft er knippen, zo fotogeniek. Het is een klein dorpje, 314 inwoners maar liefst, in een smal dal, met bovenin de resten van een burcht. Prima dagtochtje, ook met kinderen.

We hebben een poosje aan het water gezeten.

Alles frisgroen, prachtig. Maar de zon was inmiddels verdwenen, we moesten weer terug. Op de camping kregen we een fikse onweersbui over ons heen. Dat is dan weer een nadeel: zo'n bui wil wel eens in een dal blijven hangen. De stroom viel zelfs even uit. Ach, zo maak je wat mee.

N.B. Ik heb inmiddels te verstaan gekregen dat een hazelworm géén slang is (en ook geen worm), maar een pootloze hagedis. Nou ja zeg; het ziet er uit als een slang, het beweegt als een slang, dat is voor mij genoeg. Hij schoof de ene kant op, ik sprong de andere kant op, en dat was dat. Bij deze dus verbeterd.



Esch-sur-Sûre ligt in de gemeente Wiltz

Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf

Vakantie: Luxemburg (2)

Enscherange

 
We zijn op tijd van de camping vertrokken, om nog even wat boodschappen in Silvolde te doen en daarna grenspalen te zoeken. We reden langs een smalle provinciale weg, waar al het verkeer overheen moet: voetgangers (hond uitlaten), trekkers, streekbussen, auto's, brommers en fietsers (scholieren). Meer dan 20 jaar geleden vertelde een vriendin, die in de Achterhoek op vakantie was geweest, dat het een prachtig landschap was, maar dat er weinig of geen fiets- en/of wandelpaden waren. Kennelijk is er nog niets veranderd.

uitzicht tegenover de camping

De grens hebben we gevonden. Het is een watertje.

Vlak bij stond een paaltje. Waarschijnlijk geen grenspaal, maar bij gebrek aan beter hebben we er toch maar een foto van gemaakt.

Er was een klein parkje, maar ook daar: geen trottoir, geen fietspad, geen parkeergelegenheid. In het parkje stond een bankje, verscholen onder het opgeschoten gras.Ik geloof dat je daar niet geacht wordt te lopen.
Het verbaast me elke keer opnieuw: de enorme culturele verschillen tussen de verschillende regio's. En wat het verschil nou precies is? We vonden het er in ieder geval "anders". Toch willen we er weer heen: er is veel om te bekijken: Xanten bijvoorbeeld ligt vlakbij. Google voor de aardigheid eens "images Xanten", en je begrijpt waarom. Volgend jaar misschien?

Hup, de wegwijsmevrouw aangezet en naar Luxemburg. Ze stuurde ons door de Belgische Ardennen. Hoe minder daarover gezegd, hoe beter. In ieder geval had ik, zolang wij in Belgié reden, geen enkel bereik met mijn mobiel. En er waren nieuw gebouwde viaducten; wat zal ik zeggen, ik wist niet dat je die ook zó in elkaar kon zetten.

Al met al kwamen we heelhuids aan bij onze tweede trekkershut. We zijn vaker op die camping geweest: hij ligt aan een vrolijk bruisend riviertje én aan de spoorbaan. Man helemaal gelukkig.

ook goed voor mijn frans

Het was maar een klein hutje,maar het voldeed.

De omgeving is prachtig, met heel veel mogelijkheden voor wandeltochten. Hond Jykke was erg tevreden.

Lekker eten, kopje koffie, boekje. Morgen is er weer een dag.


klik hier: voor de camping

Enscherange ligt in de commune Kiischpelt in Noord Luxemburg

Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.

Vakantie: De Achterhoek (1)

De Achterhoek

Vorig jaar zijn we in etappes naar onze vakantiebestemming gereden. Geen idee waarom we dat niet veel eerder hebben bedacht, want het beviel reuze goed. Misschien is het een kwestie van leeftijd? In ieder geval hebben we het deze keer nog wat uitgebreider aangepakt. De eerste dag zijn we naar Silvolde gereden, in de Achterhoek.
Onderweg zijn we in Denekamp gestopt om daar wat rond te kijken. In het centrum is de dertiende-eeuwse kerk het meest opvallende gebouw.

Het bestaat uit een aantal segmenten die vrij willekeurig aan elkaar geplakt lijken.

Er staat een alleraardigst beeld van Sint Nicolaas bij. Kennelijk was er een processie geweest, alles was versierd met berkengroen.

Nog een rondje gewandeld door het centrum

en daarna weer verder.
Op de kaart zagen we dat Singraven vlakbij was, dus: er heen.

Bijna alles was er mooi. Het huis zelf:

De gronden er omheen:

En tenslotte de eeuwenoude watermolen(s)
 

Overal staan jaartallen:

Zoveel moois, we raakten niet uitgekeken.



Maar we moesten weer verder, naar de camping waar we onze trekkershut hadden gereserveerd, Het Meiböske in Silvolde.
De camping was klein, maar erg prettig, met een leuke recreatieruimte, stapels boeken, puzzels, spelletjes etc.

de trekkershut

Al met al was het een bevredigende dag. Zo krijg je een beetje een indruk van de omgeving: je ziet een heleboel, en wat echt de moeite waard is, kun je later opnieuw bezoeken.



voor info Denekamp: klik hier 
de site van landgoed Singraven: klik hier


Denekamp en Singraven liggen in de gemeente Dinkelland
Silvolde ligt in de gemeente Oude Ijsselstreek,
foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf

Drents Museum: De Sovjet-Mythe

Aan de Kolk in Assen staat nog steeds een groot beeld van Lenin, om de aandacht te vestigen op de tentoonstelling in het Drents Museum: De Sovjet Mythe. Een groot aantal schilderijen en enkele beelden moeten een beeld geven van het enthousiasme waarmee ook kunstenaars de nieuwe Leer omarmden, en trachtten te verbeelden met hun werk.

Er waren protesten tegen het plaatsen van dit beeld. De ambassadeurs van Litouwen, Estland en Letland maakten bezwaar.
In eerste instantie dacht ik: "Hou nou eens op", en "Je moet het in de tijd geplaatst zien".
Maar, zo dacht ik later, het valt niet te ontkennen dat onder het communistische regime miljoenen mensen zijn gestorven. Wat, als het een beeld van Hitler was geweest? Laten we wel zijn, dat is praktisch ondenkbaar, dat dat zou gebeuren. En wat, als het een beeld van Stalin was geweest? Is dat ter sprake geweest in de eerste voorbereidingen voor deze tentoonstelling? Stalin zou een stap te ver geweest zijn, vermoed ik.
Onze beoordeling van het Kwaad van Nazi-Duitsland en het Kwaad van de Goelach-archipel verschilt dus nogal.
 Een opvallend punt is ook dat er, voor zover ik weet, niet zulke grote beelden van Hitler zijn gemaakt. Als je er over nadenkt, was de Nazi-propaganda vooral één van het bedrukte papier en de media radio en film, terwijl de Russische propaganda vooral met beeltenissen werkte. Hoe zat het eigenlijk met het niveau van geletterdheid in het Russische Rijk? Werd er niet pas onder de communisten een aanvang genomen met de alfabetisering van het volk? Waarbij naast de vele talen, die in het rijk werden gesproken, russisch verplicht werd gesteld?

We hadden nog geen stap in het museum gezet, en het duizelde me al van de vele vragen. Maar de tentoonstelling gaat over andere dingen:  klik hier

Inmiddels ben ik twee keer naar de expositie geweest. Hij duurt nog tot en met 9 juni, dus wie wil, kan er nog net heen.
Er hangen prachtige werken, aan de hand van thema's gerangschikt. Als je werken van eenzelfde kunstenaar wilt zien, moet je flink heen en weer lopen. De teksten gaan vooral in op de politieke betekenis van de afbeeldingen. De gezonde, sterke arbeiders (man én vrouw), het belang van industrie en landbouw, etc.
Maar er viel me ook wat anders op.  Laten we beginnen met Lenin. In tegenstelling tot de schilderijen van Stalin, is Lenin op alle doeken in beweging. Kijk maar:

wandelend in het avondlicht

ook dit beeld is onderweg naar iets of iemand

hier rent hij bijna

Vooral dit laatste doek heeft een geweldige dynamiek. Overigens loopt Trotski gezellig achter hem aan (2de man achter Lenin).

Dan Stalin. Die wordt totaal anders afgebeeld. Laten we maar beginnen met het grootste doek van de expositie ( ik schat zo'n 5 á 6 meter breed en 3 meter hoog? ). Ergens links staat Stalin op een podium, achter een katheder. Tientallen mensen zitten voor en achter hem, het is een soort Waar is Wally? Vanuit een hoek rechtsboven stroomt een (bijna goddelijk) licht, dat én op een enorme buste van Lenin én op Stalin valt. De communistische leer als religie en Stalin als de profeet. Al met al is het een statisch geheel.



 In deze beeldengroep staat Stalin stokstijf stil. Het zijn de mensen om hem heen, die bewegen.

Ha, hier verzet de Grote Man een voetje. Maar wat verder opvalt is, dat hij er steeds hetzelfde uitziet. Een man van staal, geen rimpel te bekennen, zijn haren eeuwig zwart. Geen sprake van veroudering. Dat zou een teken van zwakte kunnen zijn, en onrust kunnen veroorzaken.

Volgens mij wordt hier op niet al te subtiele wijze een politiek beeld geschets. De dynamiek van het onstaan van de ideale Sovjet Staat tijdens Lenin, de verstarring in dogma's tijdens Stalin.
Let wel, dat is mijn interpretatie, gebaseerd op wat ik daar zag. Een ander ziet het vast, nou ja, anders.
Al met al is het dus een interessante tentoonstelling, met prachtige schilderijen, en veel afbeeldingen die vragen oproepen.



Tot slot even een afbeelding van een schilderij waar ik ook van heb genoten. Beetje Fiep Westendorp op zijn impressionistisch, wat mij betreft geen politiek te bekennen.

In een vlaag van verkeerde zuinigheid hebben we de catalogus niet gekocht, met als gevolg geen namen van schilders. Misschien herstellen we die fout nog, dan volgen de namen alsnog.



Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.

Hunebedden: D35 Valthe, Klijndijk

 Hunebed D35 bij Valthe en Klijndijk



Tussen Valthe en Klijndijk ligt hunebed D35
Klijndijk heeft voor ons een familiaire klank. Het is een streekje aan de Melkweg, en in een van de huisjes daar woonden de opa en oma van man. Hoeveel vakanties hij daar niet heeft doorgebracht als kind. Zorgeloze logeerpartijen met kippen in de achtertuin, pannenkoeken van oma voor het ontbijt en meerijden op de trekker en kar met melkbussen.

opa en oma voor hun huisje

En nooit, nooit, nooit naar dat hunebed, want "we gingen nooit naar Valthe". Tot wij er geweest waren, wist man niet eens dat er een hunebed was!
Aan de Melkweg wijst een bordje de weg. Ruime parkeerplaats, goed aangegeven wandelpaden, wat wil een mens nog meer. Lopend tussen akker en bosrand zijn we er al gauw.
Een klein hunebed, er zijn niet veel stenen meer aanwezig.

De meneer van de hunebeddensite doet er wat mopperig over, vind ik, het is toch nog een mooie, langwerpige cirkel.

Het is hier Drenthe op zijn best: stilte, bos, heide; natuur en cultuur. En nog een bankje ook, waar je eens rustig kunt zitten om van het uitzicht te genieten.

Terwijl we daar zo zitten zien we in de zanderige grond kleine, ronde gaten:

Er vliegen beestjes in en uit de holtes. Ze zijn nogal schuw, dus het is erg lastig om ze te fotograferen.

Het zijn zandbijen. Het schijnt de grootste groep wilde bijen in Nederland te zijn, met heel veel soorten. Hier is een linkje, vooral vanwege de vele kleurrijke namen  klik hier.
Zoveel soorten bijtjes om je heen, waar je niets van af weet!

Het is ook maar weer eens duidelijk waarom je echt niet van de paden moet komen. Stel dat er elke dag tien mensen over die holletjes zouden stampen. Tien mensen is niet veel, maar die beestjes zouden dan de hele dag moeten graven om de ingetrapte gangen vrij te houden. Van nectar verzamelen etc. zou niets meer komen. En dus ook niet van bestuiven. Stel je voor: geen aardbeien meer, of geen kersen!
Het was wel grappig: ontilbaar grote stenen met daarnaast piepkleine beestjes, die je alleen ziet als je op je knieën gaat liggen. Altijd goed om de dingen eens vanuit een andere hoek te bekijken.



Locatie: Valthe en Klijndijk liggen in de gemeente Borger-Odoorn
N 52 50.110
E 006 52.236


Foto's: P.M. van der Ploeg en van Aag zelf.

Pieterburen

Zeehondjes

In het kader van moederdag én vanwege een verjaardag zijn we afgelopen zondag naar Pieterburen gereden. Oma had nog nooit zeehondjes gezien, dus dat werd tijd.
Ooit, lang geleden, was de Zeehondencréche gratis. Dat had als voordeel, dat bezoekers geen eisen konden stellen, dus als het aantal zeehonden tegenviel: pech gehad.
Inmiddels wordt er entree gevraagd: 8,50 euro per persoon. Bij de kassa krijg je een geplastificeerde plattegrond, met uitleg over "de ideale route". Knap voor iets wat je feitelijk in een oogwenk overziet.

Er zijn informatieborden en -panelen; over vervuiling van de zee, en longwormen en zo... Er is een zitje waar je thee, koffie en koek kunt gebruiken. Er zijn souvernirs te koop. Maar het gaat natuurlijk om de beestjes. Binnen liggen wat stumperdjes in quarantaine; buiten zijn een heleboel minder zielige zeehondjes (Phoca vitulina), die bij hun badjes liggen; lekker zonnen en dik worden.

water-aerobics achter glas

Tot mijn vreugde waren er ook 4 grijze zeehonden (Halichoerus grypus). Die had ik nog niet in het echies gezien. Ze hebben een andere kop, en zijn groter. Ik beschouw ze als een soort panters van de zee: felle krengen zijn het, volgens mij, maar mooi!

Er wordt getwijfeld over het nut van Pieterburen. En eerlijk gezegd: ik denk dat het wel een beetje minder kan. Toen wij er waren stond de teller op 76 inwonende zeehonden. Dat lijkt me wat veel. Ik vrees dat het met de Zeehondencréche net zo is als met andere instellingen: ooit begonnen vanuit idealisme, lijkt de organisatie jaren later voornamelijk bezig met zichzelf in stand te houden. Aan de andere kant: de nadruk is de laatste tijd meer op wetenschappelijk onderzoek komen liggen.

Is het dan wel leuk om er heen te gaan?  Die zeehondjes zijn schattig, dat lijdt geen twijfel. Met hun grote donkere ogen kijken ze je doordringend aan, wie daar niet voor bezwijkt...?  Overigens heb ik wel eens gehoord dat ze zo kippig als wat zijn, dus of ze ons nou zo goed zien?  En die rare flapjes, dat is geen staart, dat zijn vinnen, ook erg leuk. De vachtjes glanzen in goudgrijze kleuren. Dat er mensen zijn die daar een bontjasje van willen dragen, begrijp ik niet, want eenmaal dood is zo'n vel lang zo mooi niet meer.

Het verhaal over de vervuiling, longwormen, huilers die hun moeder kwijt zijn, ik heb het allemaal al eens gelezen, dus dat sla ik nu maar over.
Eigenlijk zit je dus gewoon lekker in de zon een beetje te kijken, de zee is in de buurt, de meeuwen schallen, alles is wel.

Waar het op neer komt: we hebben in het verleden onze kinderen meegenomen. We hebben gisteren oma meegenomen. De volgende keer, áls die komt, gaan we met de eventuele kleinkinderen. Want zeehondjes, die zie ik liever in de natuur. Dat dat nog kan (en ook steeds meer). dat is mede aan de Zeehondencréche te danken; dat geloof ik dan weer wel.

info: de zeehondencréche

foto's: van Aag zelf

Eetpatronen: broodje Cannon (vervolg)

Een broodje Cannon voor zoetekauwen.


Ik schreef laatst over de televisieavonden met het hele gezin, én de geliefde Cannon-broodjes (zie 21-04-2013).  Behalve de serie met de gezette detective Cannon en die met police-woman Pepper, hadden we nog een favoriet: The adventures of Ellery Queen. Dit was een detective- in plaats van een politie-serie, gebaseerd op de boeken van twee neven.

voor meer info: klik hier

In die tijd was ik begonnen met het lezen van detectives: klassiekers, zoals Aghata Christie en Dorothy Sayers. Ellery Queen las ik ook graag. Het was de tijd van de prisma-pockets, en mijn ouders hadden letterlijk honderden in de kast staan.

Inmiddels naar boven veroordeeld, staan er nog steeds een aantal.
Maar goed, we zouden het over een broodje hebben. Naast de gezonde variant was er ook een zoet exemplaar ontworpen. Die heb ik vandaag eens opnieuw gemaakt.
We beginnen weer met een Duits bolletje:

kapje afsnijden



Het broodje wat uithollen:

En van binnen besmeren: boter (lekker) of anderszins.

 Pak nu een pot stroop.

Kijk, ik heb hier een lepel gebruikt. Ik bedacht opeens hoe mijn vader héél af en toe een lepel stroop kreeg, voor de lekker (net zoiets als het grootste stuk vlees; dat waren nog eens tijden voor vaders!). Wij kregen dat niet, maar we mochten soms wel de lepel aflikken, nadat mijn moeder met stroop letters in de pap had geschreven. Verschil moest er zijn.
We gaan door...

Vul de holte op met stroop en klap het broodje dicht. Is dat alles? Ja, dat is alles. Geluk zit in de eenvoudigste dingen, dat blijkt maar weer.


Foto's: van Aag zelf

Gevonden voorwerp: kam

Hoe hoort het?

Voor het gemeentehuis lag een grote, gele kam.

Iemand dacht hem terug te stoppen in tas of binnenzak, maar stiekem gleed hij er langs en viel op de stoep.
Die kam, die werd nog even snel door de haren gehaald, voordat de eigenaar naar binnen ging. Op weg naar een wethouder misschien, of de burgemeester. Om een paspoort aan te vragen, of om te getuigen bij een huwelijk. Om zich in te schrijven, of om een vergunning voor een bouwwerk aan te vragen. Er worden zoveel zaken afgehandeld in een gemeentehuis. En altijd met een officieel karakter. Daarom wou die persoon er ook netjes uitzien. Nog even de haartjes recht.

Nou wil het geval dat ik heb geleerd dat je zulke dingen niet op de openbare weg doet. Trouwens, ook niet in een restaurant of, zoals ik zo vaak zie: in de trein. Daar zitten meisjes en vrouwen, in hun kleine wereldje van twee stoelen naast elkaar, zich uitgebreid op te tutten.
In de auto gebeurt het ook. Binnen je auto ben je als het ware thuis. Aan de andere kant, ga je thuis ook voor het raam staan, als je je haren doet of als je je opmaakt?
Heeft iemand ooit rechtstreeks tegen mij gezegd: op straat hoor je niet je haren te kammen? Ik geloof van niet. Maar op de een of andere manier pik je zulke regels toch op. Of niet.

Moraal van het verhaal: als de een extra netjes wil zijn, vindt de ander dat hij een fatsoensregel overtreedt. Een kloof  tussen gedragsregels, waar eigenlijk geen woorden voor zijn. Stap er maar overheen, er hangen tenslotte geen levens van af. Elk het zijne. And're luu bint ook luu.

Hunebedden: D31, Exloo

Grafheuvel, kunstwerk en hunebed

In de omgeving van Exloo, Odoorn en Valthe liggen op korte afstand van elkaar een aantal hunebedden. Wat me opviel was dat het nogal kleine exemplaren zijn. Ook zijn ze erg vervallen, ontbreken de dekstenen, en zo meer.
Eerst dus D31, in het Hunzebos. We hebben de auto aan het begin van het pad laten staan en zijn richting het bos gelopen, langs akkers, waar ik al eerder over schreef (zie 01-05-2013).
Aan de rechterhand staan een aantal bomen op een verhoging. Ja, inderdaad, een grafheuvel.

Het hunebed ligt in het bos, in een mooi kuiltje.

Zo is het een gedeeltelijke circel van losse stenen, het valt nauwelijks een hunebed te noemen. De meneer van de hunebeddensite gaat ook behoorlijk te keer over de conditie: lees maar

Maar kijk eens vanuit deze hoek: een mooi recht muurtje. Ze konden echt wel wat, die bouwers.

Op een driesprong dichtbij staat een kunstwerk van grote zwerfkeien. Het is inmiddels het derde kunstwerk, dat ik ben tegengekomen. Als we klaar zijn met de hunebedden, zal ik die kunstwerken eens op een rijtje zetten.

'Mental Map' door Petra Boshart

Op de terugweg zagen we dit.  Ook dat is mooi: vakmanschap!

Locatie: N 52 52.064
              E 006 52.242

Exloo ligt in de gemeente Borger-Odoorn

Foto's: P.M. van der Ploeg en van Aag zelf