zondag 22 december 2019

Lotharingia (2): St. Paulinuskerk, Trier



Man noemde dit boek "een omgevallen boekenkast". Tot nu toe (ik ben op pagina 61) vind ik het meer een dwarsdoorsnede van onze vakantiealbums.

pagina 54: "...de schitterende St. Paulinuskerk van Trier".
Toen wij er waren stond de kerk in de steigers. Wel konden we er in. Helaas zijn een deel van onze foto's niet al te goed gelukt. Ook zijn er een aanzienlijk aantal zoekgeraakt. Gelukkig hebben we ook ansichten en een boekje.




De oude kerk werd in de 4de eeuw gebouwd als heiligdom gewijd aan de Thebaanse troepen. Na brand en andere ellende werd de kerk in 1674 door Franse troepen opgeblazen om vervolgens in de jaren 40 van de 18de eeuw herbouwd te worden in al zijn barokke pracht en praal.


Nog wat vage foto's dan







Er zit voor ons maar één ding op: we moeten er weer heen. Dat geeft niet, want Trier heeft heel veel te bieden. Wordt vervolgd.

dinsdag 17 december 2019

Woord en beeld; Lotharingia




(pag. 26) ...Het enige bezit van de abdij van Prüm


bestond uit een paar tweedehands sandalen die ooit aan Jezus hadden behoord



en die de monniken hadden gekregen van Pepijn, de vader van Karel de Grote.




Foto's van A.B. van der Ploeg en van Aag zelf, in en rond de abdij van Prüm.




maandag 16 december 2019

Afbrokkelend leven

Elke keer als ik een pasgeboren baby zie, merk ik hoe dat kleine leven eigenlijk niet te bevatten is. Het kindje is altijd weer kleiner dan ik me herinner, het leven zo aanwezig, de kracht en de beloftes van zo'n lijfje, dat koppie, die oogjes.
Misschien is het met de dood net zo. Elke keer als ik geconfronteerd word met Dr. Alzheimer en het verlies van lichaamskracht ben ik onder de indruk van dat proces. Alsof het een hardnekkige en langdurige stormwind is, die als een tsunami door het lichaam raast.
De vraag is wat er het eerst over de eindstreep gaat: de geest of het lichaam.
Gistermiddag een "niet-pluis-gevoel". Dat de hond haar niet wou verlaten leek ook een teken. Met ingang van vandaag gaan we wekelijks langs. Wat kun je verder?
Kinderen en ouders moet je loslaten.  

dinsdag 22 oktober 2019

Vakantie naar Zwitserland

Ik dacht dat ik alle albums en schoenendozen met foto's wel gehad had. Eindelijk eens wat anders: familiepapieren: leuk!
Ik opende een archiefdoos en ja hoor: meer fotoalbums. Maar wat een prachtige! Van mijn opa en oma.



Ik heb al wat op Twitter laten zien: een verzameling ansichtkaarten van een broer van mijn opa, allemaal afkomstig uit Parijs. Op een poststempel hebben we 1912 kunnen ontcijferen.




Een album met echte edelweiss op de voorkant.



Het laatste album dat ik pakte was helemaal een verrassing. Een door oma gemaakt verslag van een autovakantie naar Zwitserland. Keurig typewerk, leuk en vlot geschreven. 

Het is 1955 en ze gaan voor het eerst met de eigen auto een grote vakantiereis maken. Voorheen gingen ze óf met het openbaar vervoer in eigen land, óf met een georganiseerde busreis. Ze hebben van te voren een vakantiewoning gehuurd en reizen af met een bevriend echtpaar. Oma is duidelijk opgewonden en heeft er goede zin in.




Het is natuurlijk leuk om te lezen hoe je opa en oma vakantie vieren, maar het geeft ook een prachtig beeld van de omstandigheden in die tijd. Zo houden ze een korte pauze in Keulen om "te winkelen en koffie te drinken". Oma schrijft dan over de stad: "druk en nog steeds gehavend".
Het is goed te weten dat tijdens de oorlog mijn oma en mijn opa elk een broer hebben verloren. Beide broers zijn door geweld om het leven gekomen. En toch staat er nergens in het verslag een kwaad woord over Duitsland of Duitsers. Mijn opa en oma waren echte SDAP-ers, met een internationaal hart. Ze zullen ook Duitse vrienden zijn kwijtgeraakt. Wat jammer, dat ik ze niet beter heb gekend, en dat ik dit pas zo veel later van mijn vader leerde. Daar zijn redenen voor, maar het is een gemis.

Vermeldenswaardig is verder dat bij elke douanepost "een rokertje" bijzonder op prijs werd gesteld door de douaniers, en dat dat de doorgang nogal leek te bespoedigen.

In Zwitserland wordt er veel en ver gewandeld.



Ook maken ze diverse autotochten, waarbij de motor herhaaldelijk "aan de kook" raakt. Al rijdend en stilstaand gaan ze bijvoorbeeld een dagje naar Milaan.



Daar eten ze voor het eerst van hun leven spaghetti:
"....'t Was een hele kunst om die lange slierten behoorlijk naar binnen te werken, maar Gerhard deed het alsof hij nooit anders gedaan had. Het smaakte overigens heel goed".




Het is bijzonder om te lezen hoe opa en oma op de bonnefooi hotels afgingen tot ze een plekje hadden. Hoe ze regelmatig verdwaalden om daarna onbekommerd verder te gaan. Wat avontuurlijk waren ze! Een kleine aanrijding, tot de assen vast in de modder en door Zwitserse boeren er weer uitgetrokken te worden, een enorme onweersbui tijdens een bergwandeling: alles was spannend en interessant en leuk.




Achterin de map zijn nog wat ansichtkaarten geplakt. Zo leeg en majestueus en ongeschonden zijn nog de bergen.







En dan, in papier gedroogde boeketjes. Verkleurd tot en met herken ik toch klavers, margrietjes en gentiaantjes.



Dit is voor zover ik weet het enige geschreven verslag van mijn oma. Waren het er ooit meer? Ik weet het niet. Ze reisden half Europa af: Spanje, Italië, Portugal, Griekenland ook nog, geloof ik. Op zeker moment is mijn opa overgestapt op het maken van dia's. Die zijn allemaal weggegooid (door mijn ouders). Zo jammer. Dit is echt een onverwacht geschenk uit het verleden.



zaterdag 5 oktober 2019

meer foto's

Hemeltje lief. Weken was ik bezig met de foto-albums van mijn ouders. En toen ik eindelijk klaar dacht te zijn vond ik een schoenendoos. Er zat een ratjetoe in, familiefoto's over een periode van meer dan 100 jaar. Prachtige portretten zitten ertussen, soms is het gokken wie er op staan.


Uitgezocht, opgeplakt, een deel in een map om aan tante te geven, orginelen die in zuurvrije enveloppen gaan, foto's met mensen van wie de identiteit nog vastgesteld moet worden. Gisteravond de laatste foto's gescand, opgeruimd, klaar.

En verder maar weer, een nieuwe doos gepakt. Ik dacht dat er documenten in zouden zitten, zoals trouwboekjes, geboorte-aktes etc. Ik verheugde me er al op.

Tadaa:


Nog meer foto's. Van de andere kant van de familie.
Zoals: Opa en oma met een busreis naar Oostenrijk en een stukje Italië. In 1957.


Nou, dat is toch ook weer leuk. Diepe zucht en verder ploeteren.

vrijdag 4 oktober 2019

telefoonfoto's

Altijd je telefoon bij je = altijd foto's kunnen maken. En binnen relatief korte tijd staan er honderden foto's in je telefoon. Onlangs zette ik een hele bups op de laptop. Kan ik ze mooi uitzoeken, in mappen stoppen en de rest weggooien.
Al die plaatjes naast elkaar op je scherm is een visueel dagboek. Maar ook een spiegel. Waar ben ik allemaal geweest, wat heb ik gedaan? Waar ligt mijn focus? Is dit wat ik met mijn tijd van leven wil doen?

Veel landschappen, met een uitgesproken voorkeur voor de zee. En wat een water overal. Je weet het wel, maar zo ontdek je het als het ware opnieuw.



















En die luchten! De kleur van het licht verandert met de seizoenen. Er is geen enkele reden om thuis te blijven als het grijs of kil is. 
En door het kader van de foto zie je vaak pas goed, hoe mooi alles is. 

Ik was verrast. Je raakt er zo gauw van overtuigd dat je leven voornamelijk bestaat uit herhalingen van handelingen, je dagelijkse taken, de wekelijkse boodschappen...
Maar kijk, al die plekken waar we waren! Wat ik me voornam: naar buiten gaan, op zoek gaan naar schoonheid en alles wat me boeit, dat is gelukt. Het is een proces, want nu probeer ik het ook dagelijks te doen. Kijken naar de mooie dingen in mijn omgeving, met aandacht voor het kleine, voor de details.




En dan nog dit: naar buiten gaan, van bloemen en vogels genieten, de zee ruiken en de bomen horen ruisen, dat zijn allemaal goede stimuli voor je welzijn. Ik heb er in ieder geval veel baat bij.

donderdag 4 juli 2019

Wildlands

Een prijs, een prijs, we hadden een prijs gewonnen! Een uitje naar keuze voor 4 personen.
Na overleg met de familieleden besloten we naar Wildlands te gaan.
Tot nu toe weerhouden door omstandigheden, maar zeker ook door de alom verkondigde kritiek, die alleen maar bevestigd werd door promotiebabbels van het park zelf, waren we er nog steeds niet geweest.
Stap over je vooroordelen heen en ga kijken, dacht ik. Aldus geschiedde.
We hebben maar een deel bezocht: Arctic1, de vlindertempel en een deel van Jungola (in plaats van geografische aanduidingen worden fancy namen voor klimaatzones gebruikt).

De vlinders waren prachtig. Zoveel dwarrelende kleuren om je heen, je loopt voortdurend te wijzen: "Kijk! Daar! O, die!" Er waren vlinders, zo groot en wit als een zakdoek, ik moest steeds aan de speciale brillenzakdoeken van mijn vader denken.



In Jungola genoot ik vooral van de beplanting. Het gebouw is erg hoog, je moet dan ook je hoofd in je nek leggen om de toppen van de bananen, papaja's en al die andere planten te kunnen zien.



Overal het geluid van stromend water en vogels, fijn hoor. Je kunt er met een bootje door varen, vanaf een bruggetje hebben we de in- en uitstap-procedure bestudeerd. Een draconische dame bepaalde wie wanneer ergens mocht gaan zitten. Ze stuurde zelfs een meisje de boot weer uit en liet het arme kind daarna zo lang wachten, dat ze bijna wegliep. Apies kijken is leuk, mensen kijken haast nog leuker.

Praktische informatie: overal zijn toiletten en overal zijn eetgelegenheden. Na een broodje en een uitsmijter zijn we weer naar de uitgang geslenterd.

Wat ronduit storend is: de herrie die overal uit de speakers komt. Op het plein bij de ingang is het meteen raak: keiharde muziek. Ik dacht eerst dat er in de buurt een groot scherm zou zijn, met één of andere film, maar nee. Er zijn veel mensen die één of andere vorm van autisme hebben, of die gauw last hebben van sensory overload, voor hen is dat een drama. En toen we even op een bankje naar de olifanten keken, stond er achter ons in de struiken zo'n ding te blèren. Houd daar mee op!

We hebben relatief weinig dieren gezien, maar dat vinden wij niet zo erg. We hebben geduld, kunnen best een poosje zitten wachten en kijken totdat er zich een beestje vertoont. En ik hou van planten en bloemen.






Ik dacht: als ik dat Jungola nou eens als de tropische kas van een hortus beschouw, met als bonus wat dieren, dan zou ik het geweldig vinden. En het is mooier/groter dan de vlinderkas in de vorige tuin. Dus heb ik eigenlijk niets te klagen, toch?



We hebben het grootste gedeelte (Serenga) niet eens gezien, daar is de savanne, daar zijn de leeuwen, kortom, ik denk daar het meeste "dierentuin" is. En ja, ja, ik weet dat ik niet meer zo mag noemen, het is een "Adventure Zoo" (blegh). Ik hoef geen adventure, dank u. 




De andere familieleden vonden het al met al ook wel leuk. Nog niet 100% overtuigd, maar bereid om nog eens te gaan. Dan gaan we een ander gedeelte bekijken en zien wat er allemaal veranderd is.

foto's van Aag zelf.

donderdag 27 juni 2019

Sprezzatura:

 



De tentoonstelling Sprezzature in het Drents Museum te Assen loopt tot 3 november 2019. Ruim de tijd dus om prachtige schilderijen te zien.

"Dit is wel mijn favoriet" zei een mevrouw in een mooi geel jurkje, terwijl ze op onderstaand schilderij afliep.

Plinio Nomellini

Ik had het net voor de tweede keer bekeken, want het was zo zonnig, zo vrolijk, dat je er als vanzelf naar toe werd getrokken. Gelukkig staat het in de catalogus. De zomer spat er af.

Bij sommige beelden past maar één woord. "Dappled", dacht ik.  Zo'n mooi woord, vaak gebruikt in combinatie met woorden als "light" en "shadow".

Je hebt een kwast, met de goede breedte, de juiste lengte. Je hebt je pigmenten, je verf. Je laadt je kwast met wit, geel, sliertje groen of blauw. Je kijkt naar het tafereel, je kijkt naar je doek en weer en weer.

Korte streken, haast tamponeren, bergjes kleur.


Ga je vlak voor het schilderij staan, dan zie je de streken, de verf die zich geplooid heeft.

Het gevoel van de kwast op het licht meeverende doek: dap, dap, dap...
Het geluid van de kwast op het licht meeverende doek: dap, dap, dap....

En toen was er licht..

dinsdag 18 juni 2019

Oud. Hendrik Groen




Enige jaren geleden las ik het eerste deel van Hendrik Groen: Pogingen iets van het leven te maken.
Het boek was een hit onder kennissen en vrienden van mijn vader. Ik sta altijd wat wantrouwend tegenover hype's in boekenland, maar eerlijk is eerlijk: ik vond het geweldig.
Vooral de beschrijving van de medebewoners, die een ander het licht niet in de ogen gunnen, vond ik erg treffend. Ik werd steeds herinnerd aan het (senioren-) appartementencomplex waarin mijn schoonmoeder residentie houdt.
Ook herkende ik natuurlijk veel van mijn vader in de verhalen. Het gekrummel, maar ook de humor, de practical jokes, de vriendschappen. Op dat moment ging het boek vooral over de generatie van mijn ouders.

Nu heb ik ook het tweede deel gelezen: Zolang er leven is.



Mijn vader is ruim twee jaar geleden overleden. Ik ben van plan dit jaar 60 te worden. "Oud worden" houdt me opeens nogal bezig. Nu gaan deze boeken ook over mij (ons) en onze toekomst.

Als er dus iets opvalt is, hoe je perceptie van een boek wordt bepaald door de levensfase waarin je je bevindt. Ik wíst dat wel, maar nu weet ik het nog beter.

Hendrik Groen: leuk, maar ook leerzaam, voor alle generaties. 


vrijdag 7 juni 2019

Oude R.K. Begraafplaats Nes (Ameland)














 




Deze oude begraafplaats ligt aan de Schoolstraat in Nes.


Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf.

woensdag 5 juni 2019

Woord en beeld

Bijschrift toevoegen



Pagina 38, Tim Holt-Wilson (geciteerd door Julia Blackburn):

"...when you are close to the edge of the sea, you are in a liminal space in which everything is shifting, nothing is fixed...



the accumulating sandbanks...


the diminishing sandbanks...


the currents...



Once you accept such a state of flux, then it can be very calming".


Woord: Time Song - Julia Blackburn, 2019, Jonathan Cape
Beeld: strand op Ameland, foto's van Aag