Jykke, honden-liefde van mijn leven

 Ik ploeg mijn Twitter archief door. Het begint ergens in 2011, het jaar waarin wij naar Friesland reden om onze nieuwe pup op te halen. Na een paar dagen kreeg hij zijn naam: Jykke. 

Een beertje van een hond, wat was hij leuk en lief en vernielzuchtig en eigenwijs.

 

 Vier jaar later hebben wij hem moeten laten inslapen. Het was een drama, het was het ergste wat ik ooit 

gedaan heb. Hij vocht en vocht tegen de slaap die hem overviel, ik hield zijn grote kop in mijn armen tot

hij er niet meer was.

Jykke's dood heeft me gebroken, ook de dood van een hond kan dat teweegbrengen. Ik heb het mezelf tot op de dag van vandaag niet vergeven. Het kon niet anders, maar toch had ik iets moeten verzinnen.

Krap een jaar later haalden we Finn, een teefje van bijna 7 jaar. Ik weigerde de dood te laten winnen. 'Al dat verdriet!' zeiden mensen. En al de vreugde dan, die Jykke ons ook had gegeven, moest ik dat dan maar weg vlakken?  Finn is een schat, ze bleek ook nog een enorme troost te zijn.  

Finn

 

En nu lees ik dan weer over de streken van Jykke, hij hield bijvoorbeeld van lawaai maken. Hij liet stenen bloempotten van de stenen trap vallen, pats, want dat knalde zo leuk. Hij liep graag over pas bevroren plassen, want dat kraakte zo lekker. Hij sloeg met zijn poten in regenplassen, want dan kreeg je luchtbellen, die hij ook weer kapotsloeg.

Dat was allemaal weggezakt. Ik herinnerde me alleen nog die afschuwelijke ogenblikken in de behandelkamer van de dierenarts.

Nu kan het. Nu heb ik ruimte genoeg voor goede herinneringen. Gelukkig hebben we de foto's nog. De allermooiste hond van de wereld.