woensdag 15 juni 2016

Uitgelezen: 51 voorwerpen

Vorig jaar las ik over een project van Wim Brands (ach, wat een gemis) en Jeroen van Kan.
Het publiek werd gevraagd naar "typisch Nederlandse" voorwerpen. Een enorme lijst ontstond, waaruit een lange shortlist werd samengesteld.




Ik zet een aantal voorwerpen die het boek gehaald hebben even op een rijtje:
Daf, draaiorgel, bierfiets, stormparaplu, schaats, tuinkabouter, blokje kaas, sjoelbak, kroket, tompoes, geranium, knikker, kerksnoep, stamper, kingsize vloei, festivalbandje, korfbal, bolknak, washandje, xtc-pil, kaasschaaf, geitenwollen sokken, koektrommel, automatiek, rollator, raam.



Nederlandse schrijvers en publicisten werden vervolgens gevraagd een kort stuk over één van deze voorwerpen te schrijven. Centraal staat hierbij onze verhouding tot de genoemde voorwerpen. Zoals ergens staat: de koektrommel is geen Nederlandse uitvinding, maar zoals wij over de inhoud van de trommel regeren; dat is wel typisch Nederlands.




Ik verheugde me erg op het boek. Toen het in de bibliotheek verscheen heb ik het meteen meegenomen. Elke dag een paar stukjes, want het is niet een werk om in één keer uit te lezen.
En eerlijk gezegd: het geheel viel me tegen.Wat jammer. En hoe komt dat nou?
Sommige schrijvers zijn erg persoonlijk in hun stukje; hun verhaal zou dan symbool moeten staan voor de betekenis van het voorwerp voor ons allen. Zoals de fluitketel de schrijfster aan moeder in het ouderlijk huis doet denken, zo zouden we allemaal herinneringen aan moeder met haar theepot hebben. Maar dat werkt niet zo voor iedereen.  Misschien had ik liever gezien dat juist onbekende mensen, "het publiek", "de gewone man" naar hun ervaringen was gevraagd.

Op zich is het een leuke bezigheid, om met een objectieve blik te kijken naar de spullen die dagelijks door je handen gaan. Wim Brands zegt in een filmpje, dat de bedoeling van het boek is dat er over die voorwerpen gesproken wordt. Ik realiseer me nu, dat we dat niet gedaan hebben. En dat dat nou juist een deel van de pret zal zijn. Nou ja, dat is zo verholpen. Het boek is geen canon, zei Wim, en niet nostalgisch. Maar er zijn een aantal zaken die al verdwenen zijn of op het punt van uitsterven staan. De hoogste tijd dus om nog een aantal verhalen te weven!

klik hier voor een filmpje waarin Wim Brands praat over dit boek én een fragment uit DWDD met Adriaan van Dis en Herman Pleij, die een bijdrage schreven. Leuk!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten