Vallen en opstaan: het Jabikspaad

Ooit las ik over de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Geweldig leek me dat, evenals al die andere LAW's. Later, dacht ik dan. Later als dit klaar is is, als ik dat gedaan heb, dan heb ik tijd genoeg, geld genoeg, dan ga ik.

Een paar jaar geleden ontdekte ik dat er ook een kleine Jacobsroute is: van Uithuizen naar Hasselt. En in Friesland het Jabikspaad, van St. Jacobiparochie naar Hasselt. Dat moest toch te doen zijn?

De tijd vliegt, life happens en toen ik eenmaal geleerd had dat je dingen niet moet uitstellen, dat je moet doen in plaats van wachten op het perfecte moment, tja, toen waren sommige plannen niet meer haalbaar.

In april zag ik een tweet van de Alde Fryske Tsjerken.

Friese bakker richt etalage in met materiaal @itjabikspaad Welkom in #SintJacobiparochie https://t.co/dtjBYwKVsV pic.twitter.com/FkSO2Wcl3o

— Alde Fryske Tsjerken (@AldeFryskeTsjer) April 19, 2016

Ach wat leuk. En, tegen mijn gewoonte in, twitterde ik een reply: Dromen mag. Iemand bij de Fryske Tsjerken las dat, en hij/zij antwoordde: "In het pelgrimscentrum van St. Jacob helpen ze je graag verder."
"Ja, ja" dacht ik schamper. "Soms gaan dingen nou eenmaal niet, jongens, en daar moet je je maar bij neerleggen". "Maar," dacht ik opeens "Wie zegt eigenlijk dat ik dat hele stuk moet lopen? Waar staat dat ik etappes van 10-20 km of meer moet lopen? Als ik nou gewoon eens een heel klein stukje doe? En als dat goed gaat, en waarom zou dat niet, misschien nog eens een stukje? En als ik nou elke keer iemand vraag mee te wandelen? Dan moet dat toch kunnen?" Soms heeft een mens een duwtje in de rug nodig.

We gingen naar St.Jacobiparochie, naar het pelgrimscentrum. Ik kocht van twee aardige meneren het routeboekje én een stempelkaart. Toen ze vroegen of ik "hem" ging lopen (Het hele stuk? Ja, het hele stuk) schoot ik in de lach. En ik legde uit dat ik ziek was geweest en dat ik geen plannen meer maak omdat je toch niet weet wat er gaat gebeuren. Maar ik was toch maar gekomen, dat was de eerste stap, en ik had nu de route en de stempelkaart. Ik was er klaar voor!

We keken wat rond in het dorpje (mooi hoor) en reden daarna naar St. Annaparochie om ook daar de kerk te bekijken. Vlakbij staat een alleraardigst beeld van Rembrandt met zijn vrouw Saskia.
De stoep daar heeft een gemeen randje: ik struikelde en viel en viel en viel en toen klapte ik ongelofelijk hard tegen de grond. Een toegesnelde fysiotherapeute hielp me door de eerste schrik. Een huisarts constateerde dat er niets gebroken was. De schade: een verrekte beenspier, licht gekneusde ribben en een zwaar gekneusde arm. Het leven stond weer even stil.

We zijn nu 8 weken verder. Mijn been is (bijna) beter, mijn arm nog niet. Dan kun je heus wel lopen. Dus kijk eens waar we zondag waren?

St. Jacobiparochie

Het eerste stukje zit er op. Nee, ik maak geen plannen. Ik hoop alleen maar. En ik droom rustig verder. Met dank aan de Alde Fryske Tsjerken, die op het goede moment de juiste woorden zeiden.
En lang leve Twitter!



klik hier voor lange afstandpaden
klik hier voor het Jabikspaad: http://www.jabikspaad.nl
http://www.aldefrysketsjerken.nl