Brieven schrijven

Nu de nagelaten boeken van mijn vader langzamerhand zijn verwerkt wordt het tijd voor de rest. "Papier hier, papier daar" zei hij regelmatig, en man, o man, wat had hij daar veel van. Niet dat ik recht van spreken heb, want wij zijn hier net zo.
Als ik niet weet waar te beginnen, begin ik meestal op de plek waar ik ben. Er lag een stapeltje ongeregeld in de vensterbank, naast de tafel van Tante Sien.
Kijk eens aan, een brief van het Fries Museum.

Zoals bekend, ging mijn vader graag en veel naar musea. Zo ook naar het Fries Museum. Op een gegeven moment miste hij een schilderij waar hij erg op gesteld was: kindje met rinkelbel.
Sommige portretten worden een soort familie, als je toch in de buurt bent, wip je even aan.
De keer daarop: niets. De keer daarop: nog steeds weg.
Dus klom mijn vader in de pen.
Het museum reageerde, schreef terug en het schilderij (terug van een reis naar andere musea) werd weer opgehangen.
Het is een erg aardige en ook persoonlijke brief, ondertekend door de conservator.  Niets van die communicatie-training prietpraat, waardoor elke organisatie hetzelfde klinkt, en elke reactie even betekenisloos. Nee, dat heeft het Museum prima gedaan.

Mijn vader schreef vaker brieven, ook toen dat inmiddels "niet meer van deze tijd" was. Een fout in de nieuwe Bosatlas? Vader schreef. Een boreling in de familie? Reken maar op een brief in de bus.
Het begon familieleden op te vallen: "Een brief, wat bijzonder!"

Behalve van de brieven waren en zijn wij ook van de kaartjes. Als we ergens naar toe gaan, kopen we kaarten.Voor het plakboek, en om op te sturen. Maar het adressenlijstje wordt steeds kleiner. De gwoonte is, dat je kaarten stuurt aan diegenen, die jou kaarten stuurt. Slecht voor het milieu, roepen veel mensen. Die vervolgens een stapel boeken, wat kleding en een nieuwe telefoon op internet bestellen. En denk je dat die Google-centrales zo lekker zijn?

kaart van (schoon)zus en zwager

 Ik miste het nogal, dat ik op onze uitjes mijn vader geen kaartje kon sturen. Ik mis het nog steeds. Al gauw dacht ik, knap maar, dan stuur ik iemand anders wel een kaart.
Bij deze: ik ga mijn lijstje uitbreiden. Hoe vaak krijgen jullie nog leuke post? Geen rekening, verkapte reclame of berichten van instanties, maar gewoon, voor de gezelligheid? Niet vluchtig als een mail, of een app, of een FB-berichtje, maar een concrete afbeelding van iets moois, met zorg uitgezocht, met de hand geschreven, met een mooie postzegel?

Dus wees niet verbaasd als er opeens iets in de brievenbus ligt. Voel je niet verplicht iets terug te sturen, want daar gaat het me niet om. Die kaarten zeggen: hallo, we bestaan nog, we denken aan jullie, tot de volgende keer". Niet meer en niet minder.

Snail-mail heet dat. Ik ga straks eens even mooie zegels halen, want mijn voorraadje is op. We gaan er een fijne zomer van maken. Tot schrijfs!