Elke keer als ik een pasgeboren baby zie, merk ik hoe dat kleine leven eigenlijk niet te bevatten is. Het kindje is altijd weer kleiner dan ik me herinner, het leven zo aanwezig, de kracht en de beloftes van zo'n lijfje, dat koppie, die oogjes.
Misschien is het met de dood net zo. Elke keer als ik geconfronteerd word met Dr. Alzheimer en het verlies van lichaamskracht ben ik onder de indruk van dat proces. Alsof het een hardnekkige en langdurige stormwind is, die als een tsunami door het lichaam raast.
De vraag is wat er het eerst over de eindstreep gaat: de geest of het lichaam.
Gistermiddag een "niet-pluis-gevoel". Dat de hond haar niet wou verlaten leek ook een teken. Met ingang van vandaag gaan we wekelijks langs. Wat kun je verder?
Kinderen en ouders moet je loslaten.
Misschien is het met de dood net zo. Elke keer als ik geconfronteerd word met Dr. Alzheimer en het verlies van lichaamskracht ben ik onder de indruk van dat proces. Alsof het een hardnekkige en langdurige stormwind is, die als een tsunami door het lichaam raast.
De vraag is wat er het eerst over de eindstreep gaat: de geest of het lichaam.
Gistermiddag een "niet-pluis-gevoel". Dat de hond haar niet wou verlaten leek ook een teken. Met ingang van vandaag gaan we wekelijks langs. Wat kun je verder?
Kinderen en ouders moet je loslaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten