We gingen eten. Het tafelkleed werd uitgespreid. Een wit kleed met een blauw tegeltjespatroon. Geen Delfts Blauw, maar Portugees, door Dochter meegenomen van vakantie. Beteuterd keek ze naar alle vlekken. "Hij is wel vies" zei ze.
Dat was het inderdaad. Twee mogelijkheden schoten door mijn hoofd: elke keer opnieuw vergeten in de was te doen, óf geen energie genoeg om de was te doen. Een combinatie van beide, waarschijnlijk.
"We kunnen er nog best een keer van eten," zei ik. "En dan neem ik het mee en doe het wel bij mij in de was".
"Als de kleuren maar niet doorlopen".
"Het komt wel goed".
"Het is wel witte was, maar het blauw geeft misschien wel af"
"Ik doe heel voorzichtig, desnoods was ik hem apart".
Haar hand rust op het kleed, haar vingers wijzen naar de blauwe patroontjes. Bij elk "doorlopen" en "afgeven" gaat haar vinger van blauw naar wit. Ze ziet het gebeuren.
We gaan zitten en we eten. We ruimen af, het tafelkleed verdwijnt in mijn tas.
Na de thee pakken we in om weg te gaan. Over een eettafelstoel hangen een vest en een trui. De vorige week hingen ze er ook al, dus ik vraag of ik die ook zal meenemen om even te wassen: "..dat komt mooi uit, ik heb zelf ook nog wat fijne was en dan is de machine tenminste vol."
Dat is goed, maar "ik weet niet of ze afgeven. Het zijn zulke donkere kleuren". Opnieuw een uitvoerig twijfelen over hoe te wassen en zorgen over doorlopende kleuren.
Daar stond ik voor snot, met mijn oordeel al weer klaar. Niks vergeten, niks energieniveau, de was is te moeilijk geworden. Les: eerst luisteren, eerst kijken, en daarna proberen te doorgronden wat het probleem is.
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten