Dat het eten niet goed ging bleek uit het feit dat we 12 maaltijden van de Maaltijd-service uit de koelkast visten. De vraag was: waarom wordt er niet gegeten?
Het antwoord bleek meervoudig.
Eten is een sociaal gebeuren. Altijd alleen aan tafel zitten is niet leuk, niet gezellig. Je kunt wel zeggen dat je het gezellig moet máken, tafelkleedje, mooi bordje met bestek, etc. maar op een gegeven moment gaat dat niet meer. Vandaar dat we voortaan op onze bezoekdag zelf de tafel dekken en aanschuiven met onze meegebrachte eigen maaltijd. Het een beetje leuk aankleden, ondertussen een praatje maken. Kunnen we meteen observeren wat er speelt.
De maaltijden worden geleverd in gesealde bakjes. Het verwijderen van de folie bleek te moeilijk. Een oplossing was voorhanden: de thuiszorg komt iets later langs en maakt het bakje open.
Nadat man het geopende bakje op tafel zette, was de eerste vraag: "wat is dat voor smurrie?" Kijk, dat was Dr. Alzheimer. Argwanend als altijd, herkende hij de gebakken aardappelen niet. Maar het gouden korstje zag er lekker uit, en de aardappeltjes werden opgegeten. De bijgeleverde groente (vruchtencompote) ging ook naar binnen. Het vlees werd bekeken, als bijzonder goed beoordeeld, maar opeten lukte niet. Ook de tweede keer dat we mee-aten, bleef het meeste vlees liggen. "Het staat me gewoon tegen" zei ze. In de koelkast ligt ook geen vleesbeleg meer.
Ik heb de theorie, dat het verloop tegengesteld is aan dat van het leren eten van een baby/peuter. Na het fruithapje, groente en koolhydraten komt de laatste uitbreiding: vlees. Nu lijkt het last in, first out. Fruit en yoghurt zijn op dit moment favoriet (pap en fruithapje). De tijd zal het leren.
Dr. Alzheimer is slim. De buurvrouw laat ook regelmatig haar warme maaltijd staan. Ons familielid neemt die dan mee, want "dan zien de kinderen van de buurvrouw niet, dat ze niet heeft gegeten en gaan ze ook niet zeuren".
Tijdens de feestdagen, met een groot deel van de kinderen plus aanhang plus kleinkinderen aanwezig, lukt het eten wel. Mede dankzij aanmoedigingen van de kleindochter ging de ene portie na de andere naar binnen. Helaas, het is niet elke dag feest, en januari is weer begonnen.
Misschien dat de feestmaaltijden de eetlust weer wat op gang hebben gebracht. Hoe dan ook, we gaan niet zeuren, bestraffend toespreken en zeker niet dwingen. We bieden aan en als ze niet meer wil eten, dan accepteren we dat. Meebuigen en loslaten.
Het antwoord bleek meervoudig.
Eten is een sociaal gebeuren. Altijd alleen aan tafel zitten is niet leuk, niet gezellig. Je kunt wel zeggen dat je het gezellig moet máken, tafelkleedje, mooi bordje met bestek, etc. maar op een gegeven moment gaat dat niet meer. Vandaar dat we voortaan op onze bezoekdag zelf de tafel dekken en aanschuiven met onze meegebrachte eigen maaltijd. Het een beetje leuk aankleden, ondertussen een praatje maken. Kunnen we meteen observeren wat er speelt.
De maaltijden worden geleverd in gesealde bakjes. Het verwijderen van de folie bleek te moeilijk. Een oplossing was voorhanden: de thuiszorg komt iets later langs en maakt het bakje open.
Nadat man het geopende bakje op tafel zette, was de eerste vraag: "wat is dat voor smurrie?" Kijk, dat was Dr. Alzheimer. Argwanend als altijd, herkende hij de gebakken aardappelen niet. Maar het gouden korstje zag er lekker uit, en de aardappeltjes werden opgegeten. De bijgeleverde groente (vruchtencompote) ging ook naar binnen. Het vlees werd bekeken, als bijzonder goed beoordeeld, maar opeten lukte niet. Ook de tweede keer dat we mee-aten, bleef het meeste vlees liggen. "Het staat me gewoon tegen" zei ze. In de koelkast ligt ook geen vleesbeleg meer.
Ik heb de theorie, dat het verloop tegengesteld is aan dat van het leren eten van een baby/peuter. Na het fruithapje, groente en koolhydraten komt de laatste uitbreiding: vlees. Nu lijkt het last in, first out. Fruit en yoghurt zijn op dit moment favoriet (pap en fruithapje). De tijd zal het leren.
Dr. Alzheimer is slim. De buurvrouw laat ook regelmatig haar warme maaltijd staan. Ons familielid neemt die dan mee, want "dan zien de kinderen van de buurvrouw niet, dat ze niet heeft gegeten en gaan ze ook niet zeuren".
Tijdens de feestdagen, met een groot deel van de kinderen plus aanhang plus kleinkinderen aanwezig, lukt het eten wel. Mede dankzij aanmoedigingen van de kleindochter ging de ene portie na de andere naar binnen. Helaas, het is niet elke dag feest, en januari is weer begonnen.
Misschien dat de feestmaaltijden de eetlust weer wat op gang hebben gebracht. Hoe dan ook, we gaan niet zeuren, bestraffend toespreken en zeker niet dwingen. We bieden aan en als ze niet meer wil eten, dan accepteren we dat. Meebuigen en loslaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten