Paolo Giordano: De eenzaamheid der priemgetallen
werd nogal bejubeld. Ik kwam de titel om de haverklap tegen in kranten en tijdschriften. Het leek me een wat ik een DWDD-boek noem: iedereen buitelt over elkaar heen in hysterische loftuitingen, en de volgende maand is iedereen het boek weer vergeten, omdat er weer nieuwe titels zijn, waar je goede sier mee maakt. Mijn vooroordeel, natuurlijk.
Maar deze had ik onthouden. Ik houd van priemgetallen (al ben ik verre van wiskundig aangelegd).
In hoofdstuk 21 wordt gesproken over tweelingpriemgetallen. Voorbeelden daarvan zijn 11 en 13, 17 en 19. De schrijver zegt: dat zijn paren van priemgetallen die vlak bij elkaar staan, zo goed als naast elkaar zelfs, want er tussenin staat altijd een even getal dat ze belet elkaar echt te raken. Als je het geduld hebt om door te tellen, kom je erachter dat die paren steeds zeldzamer worden.
Die tweelingpriemgetallen zijn een metafoor voor de hoofdpersonen van het boek. Jonge mensen, die beiden met een heftig jeugdtrauma rondlopen. Ze komen elkaar tegen en passen wonderwel bij elkaar. Toch blijft er een ondefinieerbare afstand tussen hen bestaan. Ze herkennen elkaar als soort, denk ik. De jongeman Mattia is een zeer begaafde wiskundige, Alice is fotografe, maar haar leven wordt voornamelijk bepaald door haar eetstoornis.
David Sedaris (een Amerikaanse schrijver) zei in een interview met Wim Brands: er zijn boeken die je omarmen, die je als het ware naar binnen nodigen, en er zijn afstandelijke boeken. Dit is een afstandelijk boek.
Kindertijd, middelbare school, jong volwassen. Scene na scene, als stills uit een film, zie je korte stukjes leven.
Je merkt dat de schrijver geen moment de controle verliest, ieder woord en letterteken staat op zijn plaats. Precies, afgemeten, nauwgezet. Zoals het een natuurkundige betaamt.
En wat het meest blijft hangen is dan die vergelijking tussen twee mensen en twee priemgetallen. Zozeer dat ik er vorige week, bij twee hunebedden weer aan moest denken. Als een boek zo'n indruk maakt, was het toch het lezen waard.
recensie: klik hier
werd nogal bejubeld. Ik kwam de titel om de haverklap tegen in kranten en tijdschriften. Het leek me een wat ik een DWDD-boek noem: iedereen buitelt over elkaar heen in hysterische loftuitingen, en de volgende maand is iedereen het boek weer vergeten, omdat er weer nieuwe titels zijn, waar je goede sier mee maakt. Mijn vooroordeel, natuurlijk.
Maar deze had ik onthouden. Ik houd van priemgetallen (al ben ik verre van wiskundig aangelegd).
In hoofdstuk 21 wordt gesproken over tweelingpriemgetallen. Voorbeelden daarvan zijn 11 en 13, 17 en 19. De schrijver zegt: dat zijn paren van priemgetallen die vlak bij elkaar staan, zo goed als naast elkaar zelfs, want er tussenin staat altijd een even getal dat ze belet elkaar echt te raken. Als je het geduld hebt om door te tellen, kom je erachter dat die paren steeds zeldzamer worden.
Die tweelingpriemgetallen zijn een metafoor voor de hoofdpersonen van het boek. Jonge mensen, die beiden met een heftig jeugdtrauma rondlopen. Ze komen elkaar tegen en passen wonderwel bij elkaar. Toch blijft er een ondefinieerbare afstand tussen hen bestaan. Ze herkennen elkaar als soort, denk ik. De jongeman Mattia is een zeer begaafde wiskundige, Alice is fotografe, maar haar leven wordt voornamelijk bepaald door haar eetstoornis.
David Sedaris (een Amerikaanse schrijver) zei in een interview met Wim Brands: er zijn boeken die je omarmen, die je als het ware naar binnen nodigen, en er zijn afstandelijke boeken. Dit is een afstandelijk boek.
Kindertijd, middelbare school, jong volwassen. Scene na scene, als stills uit een film, zie je korte stukjes leven.
Je merkt dat de schrijver geen moment de controle verliest, ieder woord en letterteken staat op zijn plaats. Precies, afgemeten, nauwgezet. Zoals het een natuurkundige betaamt.
En wat het meest blijft hangen is dan die vergelijking tussen twee mensen en twee priemgetallen. Zozeer dat ik er vorige week, bij twee hunebedden weer aan moest denken. Als een boek zo'n indruk maakt, was het toch het lezen waard.
recensie: klik hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten