Op de zaterdag ná Goede Vrijdag kwam Finn bij ons wonen. Ze had op dat moment geen beste conditie. Ze was dik, een soort schoenendoos op luciferstokjes, want ook spiermassa had ze niet veel. Haar voetzooltjes waren zacht als fluweel, in plaats van ruw door eelt van het lopen. Een kort rondje door het park, dat was eerst vermoeiend genoeg. We kwamen er al gauw achter dat haar mentale conditie ook niet om over naar huis te schrijven was: suf, weinig alert, en in haar oude huis "had ze nergens zin meer in".
Dus gingen we rustig aan de slag.
Vanaf het moment dat ze uit de auto kwam voelde ze zich thuis, dat was echt bijzonder. Geen gepiep, geen gejank, zo te zien geen heimwee. En al gauw ging het beter, vooral toen ze na een paar weken los mocht lopen. Rennen door bos en hei, springen in het water, spelen met de bal: Finn vindt alles leuk. En ze is dol op knuffelen.
Haar uithoudingsvermogen groeit, haar spiermassa neemt toe, er komt weer model in haar lijfje en haar karakter komt tot uiting. Alert, enthousiast en waaks. We begrijpen haar steeds beter: honden communiceren op allerlei manieren, je moet alleen even doorkrijgen hoe en wat ze bedoelen.
Vooral in het begin kon het gebeuren dat ze op straat opeens stilhield en vol spanning naar een voorbijganger keek. Die leek dan op iemand uit haar verleden, dacht ik. Soms kreeg ik haar niet mee, dan liepen we maar samen op zo'n persoon af en legde ik aan de mevrouw/meneer uit wat er aan de hand was. Finn snuffelde even aan een been en was dan meteen klaar: "Nee, dit is hem niet" en dan konden we weer verder. Gaandeweg kwam dat steeds minder vaak voor. We dachten wel dat Finn zich begon te hechten, niet langer uit onzekerheid, maar omdat we een band opbouwden.
Vorige week waren we in Monschau. Midden in het stadje stonden we even stil, Man deed iets met zijn telefoon. Opeens zag ik Finn verstrakken, ze staarde naar iemand achter ons. Ja, 10 meter verderop stond een meneer die behoorlijk op Finns oude baas leek. Toen ik mijn blik weer op Finn richtte, zag ik dat ze me doordringend aankeek. Ondertussen zei Man, klaar met zijn telefoon, "Ga je mee Finn?" Ze draaide zich om en liep op een drafje voor ons uit. Ze hoefde niet te snuffelen. Ze wilde niet weten of het haar oude baas was of niet. Ze hoorde nu bij ons en was van plan dat zo te houden. Ze nam een beslissing, ze maakte een keuze, al was dat waarschijnlijk volkomen instinctmatig. Hoe dan ook, ik vond het ontroerend en vererend.
Aanvulling: de vorige bazen van Finn waren lieve mensen die veel van haar hielden. Ze kregen Finn als pup en hebben zes jaar voor haar gezorgd. Maar, zoals dat gaat, hun omstandigheden veranderden, life happened. Finn kreeg niet meer de tijd en aandacht die ze nodig had. Ze zagen dat Finn verpieterde en namen de moeilijke beslissing om een nieuw tehuis voor haar te zoeken. Daarbij zijn ze niet over één nacht ijs gegaan. Uiteindelijk waren wij de gelukkigen. De baas van Finn heeft haar zelf naar ons toegebracht, zodat hij met eigen ogen kon zien waar ze terecht zou komen. Ook toen kon hij nog steeds zeggen dat we Finn niet zouden krijgen. Gelukkig voor ons was hij tevreden met wat hij zag. Het zij dus gezegd: Finn kwam uit een goed huis.
Dus gingen we rustig aan de slag.
Vanaf het moment dat ze uit de auto kwam voelde ze zich thuis, dat was echt bijzonder. Geen gepiep, geen gejank, zo te zien geen heimwee. En al gauw ging het beter, vooral toen ze na een paar weken los mocht lopen. Rennen door bos en hei, springen in het water, spelen met de bal: Finn vindt alles leuk. En ze is dol op knuffelen.
Haar uithoudingsvermogen groeit, haar spiermassa neemt toe, er komt weer model in haar lijfje en haar karakter komt tot uiting. Alert, enthousiast en waaks. We begrijpen haar steeds beter: honden communiceren op allerlei manieren, je moet alleen even doorkrijgen hoe en wat ze bedoelen.
 |
| altijd op de uitkijk naar zwemwater |
Vooral in het begin kon het gebeuren dat ze op straat opeens stilhield en vol spanning naar een voorbijganger keek. Die leek dan op iemand uit haar verleden, dacht ik. Soms kreeg ik haar niet mee, dan liepen we maar samen op zo'n persoon af en legde ik aan de mevrouw/meneer uit wat er aan de hand was. Finn snuffelde even aan een been en was dan meteen klaar: "Nee, dit is hem niet" en dan konden we weer verder. Gaandeweg kwam dat steeds minder vaak voor. We dachten wel dat Finn zich begon te hechten, niet langer uit onzekerheid, maar omdat we een band opbouwden.
Vorige week waren we in Monschau. Midden in het stadje stonden we even stil, Man deed iets met zijn telefoon. Opeens zag ik Finn verstrakken, ze staarde naar iemand achter ons. Ja, 10 meter verderop stond een meneer die behoorlijk op Finns oude baas leek. Toen ik mijn blik weer op Finn richtte, zag ik dat ze me doordringend aankeek. Ondertussen zei Man, klaar met zijn telefoon, "Ga je mee Finn?" Ze draaide zich om en liep op een drafje voor ons uit. Ze hoefde niet te snuffelen. Ze wilde niet weten of het haar oude baas was of niet. Ze hoorde nu bij ons en was van plan dat zo te houden. Ze nam een beslissing, ze maakte een keuze, al was dat waarschijnlijk volkomen instinctmatig. Hoe dan ook, ik vond het ontroerend en vererend.
Aanvulling: de vorige bazen van Finn waren lieve mensen die veel van haar hielden. Ze kregen Finn als pup en hebben zes jaar voor haar gezorgd. Maar, zoals dat gaat, hun omstandigheden veranderden, life happened. Finn kreeg niet meer de tijd en aandacht die ze nodig had. Ze zagen dat Finn verpieterde en namen de moeilijke beslissing om een nieuw tehuis voor haar te zoeken. Daarbij zijn ze niet over één nacht ijs gegaan. Uiteindelijk waren wij de gelukkigen. De baas van Finn heeft haar zelf naar ons toegebracht, zodat hij met eigen ogen kon zien waar ze terecht zou komen. Ook toen kon hij nog steeds zeggen dat we Finn niet zouden krijgen. Gelukkig voor ons was hij tevreden met wat hij zag. Het zij dus gezegd: Finn kwam uit een goed huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten