Na een week in de VulkaanEifel zitten we nu in een huisje bij Saarburg. Voor de familie roepen we dat we bij de Moezel zijn, dat is ook zo, maar in feite verblijven we aan de Saar. En hoe imposant die Moezel ook is, ik vind de Saar mooier.
De rivier slijpt zich door keihard gesteente: de dalen zijn smal, het water maakt soms bochten van 180 graden.
Het was even droog, we wilden een stukje wandelen. De auto werd bij een sluis geparkeerd, aan de overkant loopt namelijk een smal pad, waar wandelaars en fietsers worden gedoogd. Het maakt deel uit van de Saarweinwanderweg.
klik hier
Die sluis is behoorlijk imposant. Er staat een uigebreid informatiepaneel over de waterwerken in de Saar, stukje geschiedenis, enz. enz. Met de waarschuwing dat alleen schepen t/m 190 meter doorgang kunnen vinden. (Kijk even uit je raam naar de straat waar je woont. Stel je een schip voor van 190 meter lang. Past het? ).
Flinke regenval een eindje verderop en het water stijgt enorm, dat heb je in zo'n smal dal. Overal zie je bordjes, die memoreren aan extreme waterstanden in het verleden, ook hier.
De rivier slijpt zich door keihard gesteente: de dalen zijn smal, het water maakt soms bochten van 180 graden.
Het was even droog, we wilden een stukje wandelen. De auto werd bij een sluis geparkeerd, aan de overkant loopt namelijk een smal pad, waar wandelaars en fietsers worden gedoogd. Het maakt deel uit van de Saarweinwanderweg.
klik hier
Die sluis is behoorlijk imposant. Er staat een uigebreid informatiepaneel over de waterwerken in de Saar, stukje geschiedenis, enz. enz. Met de waarschuwing dat alleen schepen t/m 190 meter doorgang kunnen vinden. (Kijk even uit je raam naar de straat waar je woont. Stel je een schip voor van 190 meter lang. Past het? ).
Flinke regenval een eindje verderop en het water stijgt enorm, dat heb je in zo'n smal dal. Overal zie je bordjes, die memoreren aan extreme waterstanden in het verleden, ook hier.
De eerste schriftelijke vermelding van de Saar (voor zover nu bekend) vind je in een Romeins geschrift: het gedicht Mosella ( door Decimus Magnus Ausonius, ca. 310- ca. 393).
Terwijl we daar zo wandelden dacht ik na over de eerste bewoners in dit gebied. Zij zullen ook kaarten gehad hebben: op leer wellicht, of schematische aanwijzingen op een stuk bast? Ik bedacht dat zelfs kralen aan een snoer een route kunnen voorstellen. Ook zullen er aanwijzingen langs de (water-)wegen geweest zijn: in rotsen gekrast, in stammen, misschien hopen stenen of wijzende takken. Is er helemaal niets van over of kijken we gewoon niet goed?
We hoorden aan het ruisen van het water dat er een schip aan kwam, en jawel:
Gevuld met hopen steenkool ging het stroomopwaarts, even later werd het schip geschut. "Laten we maar goed kijken. Dat is waarschijnlijk iets dat voor het einde van ons leven is verdwenen." zei ik tegen man. "Over een paar jaar al wel" meende hij. Je weet het niet echt, maar zoals het nu lijkt is hier in West-Europa steenkool een aflopende zaak. In een paar seconden van houten kano's naar fossiele brandstoffen, van stenen tijdperk naar 19de/20ste eeuwse zaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten