En nu gaan we weer wandelen. Natuurlijk lopen we elke dag, de hond en wij krijgen echt wel beweging. Maar na alle beslommeringen van de laatste tijd én het voorjaar in volle gang, zochten we een bescheiden route uit. Niet moeilijk doen, gewoon de rode paaltjes volgen. Het was al later op de middag: een route van 2 km was precies wat we nodig hadden.
De start is bij Mien Laifste Stee: het klooster Ter Apel. En natuurlijk waren er meteen de herinneringen aan de keren dat we hier met mijn vader naar toe reden. Dat was een extra reden om voor deze wandeling te kiezen.
De bomen (beuken) zijn nog kaal, maar vanaf de grond kruipt het groen de lucht in. Het speenkruid kleurt hele plakken, de bosanemoontjes wiegen en met je neus er bovenop zie je de scilla's met hun bedwelmend blauwe klokjes.
Het eerste gedeelte gaat door het oude bos. We hebben weer een droog voorjaar, de paden zijn vreselijk stoffig. Maar overal lopen watertjes, met daarover stijlvolle bruggetjes.
Vogels zingen werkelijk hun longen uit de keel. In dit bos zitten nogal wat spechten. Hoofd in de nek en met een beetje mazzel zie je ze; hun vlucht is als een beursgrafiek in onzekere tijden: omlaag zakkend en dan weer hup omhoog.
In het tweede gedeelte loop je door nieuw bos, dat zich al aardig ontwikkelt. Er is een waterloop gegraven: Molenbeek, Ruiten Aa en De Runde sluiten nu op elkaar aan. Hier loopt ook een gedeelte van de oude spoorlijn. 30 jaar geleden liepen man en ik langs een stukje van dit tracé, toen waren hier nog aardappelvelden.
Het laatste stukje loopt weer door het oude bos, langs Het Boschhuis (koffie!) naar de parkeerplaats.
Mijn vader reed (bij wijze van uitje) met zijn vader in de bus door Ter Apel. Mijn moeder was dol op Het Boschhuis. Onze Oom Jan (schoolvriend van andere opa) kwam er ook graag. Vorig jaar leerden we dat vrienden van ons er met hun opa en oma kwamen. Wij wandelen er vaak, soms met de zonen. Draadje voor draadje weven wij onze kleine geschiedenis. Zo troostrijk.
route
Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf
kaart: Topo Tijdreis
De start is bij Mien Laifste Stee: het klooster Ter Apel. En natuurlijk waren er meteen de herinneringen aan de keren dat we hier met mijn vader naar toe reden. Dat was een extra reden om voor deze wandeling te kiezen.
De bomen (beuken) zijn nog kaal, maar vanaf de grond kruipt het groen de lucht in. Het speenkruid kleurt hele plakken, de bosanemoontjes wiegen en met je neus er bovenop zie je de scilla's met hun bedwelmend blauwe klokjes.
Het eerste gedeelte gaat door het oude bos. We hebben weer een droog voorjaar, de paden zijn vreselijk stoffig. Maar overal lopen watertjes, met daarover stijlvolle bruggetjes.
Vogels zingen werkelijk hun longen uit de keel. In dit bos zitten nogal wat spechten. Hoofd in de nek en met een beetje mazzel zie je ze; hun vlucht is als een beursgrafiek in onzekere tijden: omlaag zakkend en dan weer hup omhoog.
In het tweede gedeelte loop je door nieuw bos, dat zich al aardig ontwikkelt. Er is een waterloop gegraven: Molenbeek, Ruiten Aa en De Runde sluiten nu op elkaar aan. Hier loopt ook een gedeelte van de oude spoorlijn. 30 jaar geleden liepen man en ik langs een stukje van dit tracé, toen waren hier nog aardappelvelden.
Het laatste stukje loopt weer door het oude bos, langs Het Boschhuis (koffie!) naar de parkeerplaats.
Mijn vader reed (bij wijze van uitje) met zijn vader in de bus door Ter Apel. Mijn moeder was dol op Het Boschhuis. Onze Oom Jan (schoolvriend van andere opa) kwam er ook graag. Vorig jaar leerden we dat vrienden van ons er met hun opa en oma kwamen. Wij wandelen er vaak, soms met de zonen. Draadje voor draadje weven wij onze kleine geschiedenis. Zo troostrijk.
route
Foto's: A.B. van der Ploeg en van Aag zelf
kaart: Topo Tijdreis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten