Ruim zes maanden geleden overleed ons vader. Wat volgden waren drukke, intensieve en emotionele weken.
In het begin elk weekend, later elke 14 dagen kwamen we bij elkaar in het ouderlijk huis om alles uit te zoeken, te verdelen, weg te brengen naar de vuilstort, weg te geven.
Spullen, papieren en boeken in krankzinnige hoeveelheden. Met de spullen kwamen de herinneringen los. En niet altijd even leuk.
Elke minuut is er een keuzemoment: wat doen we hiermee? Wie wil wat? Keuzestress. Elke keer met de auto bomvol naar huis, waar al die spullen een plek moesten vinden. Toen het huis overliep, hebben we opslagruimte gehuurd, om in ieder geval nog een beetje door de kamers te kunnen lopen.
Na vier maanden waren we er doorheen. Het huis was leeg. Dat was maar goed ook, want we waren kapot. Mijn brein was weg, in mijn hoofd zat alleen een enorm stuk zwarte basalt. Heel gek, als ik probeerde na te denken gebeurde er niks. Alsof je een autosleuteltje in het contact omdraait: stilte. Niet eens een kuchje of een prutteltje. "Ik geloof dat ik een beetje overspannen ben" zei ik tegen man. "Duh", zei hij.
Kalm aan dan maar. "Vooral leuke dingen doen", zeiden ze.
En na een poosje begonnen mijn hersens weer te bewegen. De gedachten springen en wriemelen door elkaar heen. Elk idee levert door associaties meteen drie of vier nieuwe zijpaden op. Honderdduizend losse draadjes in één grote kluwen. In mijn hoofd groeit een zeeanemoon. De tentakels wuiven in de stromingen alle kanten op. Wat nu weer te doen?
Simpel. Ik pak elke keer één draadje. Zachtjes trekken tot hij losschiet. Afwikkelen, oprollen en klaar.
Bijvoorbeeld:
We zijn een week op Terschelling geweest en het was heerlijk. Ik heb uitgerekend dat we daar in 1967 voor het eerst kwamen (of 1968, maar '67 is leuker). Dat is dus 50 jaar!
Voor eeuwig mijn grote liefde: zo'n boerderij. Jaren achtereen gingen we naar De Coxhoeve. Elke keer als we op Skylge zijn ga ik er even naar kijken.
Na vele vakanties op Terschelling kozen mijn ouders voor verandering: Ameland, en tenslotte werd Schiermonnikoog "hun" eiland. Na het overlijden van mijn moeder hebben we mijn vader wel eens uitgenodigd voor een paar dagen Terschelling. En ik meen me te herinneren dat iemand anders hem ook voorstelde eens een weekje op het eiland door te brengen. Mijn vader wilde dat niet, "want hij was er altijd zo gelukkig geweest".
Daar heb ik zo vaak en zo lang over gepiekerd. Dat iemand zo kan redeneren. Ik begrijp de gedachtengang maar het lijkt me niet goed.
Maar weet je: ik hoef het niet te snappen. Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Mijn mening wordt niet gevraagd. Klaar. Loslaten en verdergaan.
In het begin elk weekend, later elke 14 dagen kwamen we bij elkaar in het ouderlijk huis om alles uit te zoeken, te verdelen, weg te brengen naar de vuilstort, weg te geven.
Spullen, papieren en boeken in krankzinnige hoeveelheden. Met de spullen kwamen de herinneringen los. En niet altijd even leuk.
 | |
| voor de kringloop |
Elke minuut is er een keuzemoment: wat doen we hiermee? Wie wil wat? Keuzestress. Elke keer met de auto bomvol naar huis, waar al die spullen een plek moesten vinden. Toen het huis overliep, hebben we opslagruimte gehuurd, om in ieder geval nog een beetje door de kamers te kunnen lopen.
Na vier maanden waren we er doorheen. Het huis was leeg. Dat was maar goed ook, want we waren kapot. Mijn brein was weg, in mijn hoofd zat alleen een enorm stuk zwarte basalt. Heel gek, als ik probeerde na te denken gebeurde er niks. Alsof je een autosleuteltje in het contact omdraait: stilte. Niet eens een kuchje of een prutteltje. "Ik geloof dat ik een beetje overspannen ben" zei ik tegen man. "Duh", zei hij.
Kalm aan dan maar. "Vooral leuke dingen doen", zeiden ze.
En na een poosje begonnen mijn hersens weer te bewegen. De gedachten springen en wriemelen door elkaar heen. Elk idee levert door associaties meteen drie of vier nieuwe zijpaden op. Honderdduizend losse draadjes in één grote kluwen. In mijn hoofd groeit een zeeanemoon. De tentakels wuiven in de stromingen alle kanten op. Wat nu weer te doen?
Simpel. Ik pak elke keer één draadje. Zachtjes trekken tot hij losschiet. Afwikkelen, oprollen en klaar.
Bijvoorbeeld:
We zijn een week op Terschelling geweest en het was heerlijk. Ik heb uitgerekend dat we daar in 1967 voor het eerst kwamen (of 1968, maar '67 is leuker). Dat is dus 50 jaar!
Voor eeuwig mijn grote liefde: zo'n boerderij. Jaren achtereen gingen we naar De Coxhoeve. Elke keer als we op Skylge zijn ga ik er even naar kijken.
Na vele vakanties op Terschelling kozen mijn ouders voor verandering: Ameland, en tenslotte werd Schiermonnikoog "hun" eiland. Na het overlijden van mijn moeder hebben we mijn vader wel eens uitgenodigd voor een paar dagen Terschelling. En ik meen me te herinneren dat iemand anders hem ook voorstelde eens een weekje op het eiland door te brengen. Mijn vader wilde dat niet, "want hij was er altijd zo gelukkig geweest".
Daar heb ik zo vaak en zo lang over gepiekerd. Dat iemand zo kan redeneren. Ik begrijp de gedachtengang maar het lijkt me niet goed.
Maar weet je: ik hoef het niet te snappen. Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Mijn mening wordt niet gevraagd. Klaar. Loslaten en verdergaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten