WAARSCHUWING: DIT STUK GAAT OVER HUISELIJK GEWELD. HET KAN DUS EEN TRIGGER ZIJN. BEN JE DAAR GEVOELIG VOOR, LEES HET DAN AJB NIET. PAS OP JEZELF.
Het punt was, het feit was, waar het altijd weer op neer kwam.
Doorzetten nu.
Aan het eind van de dag kwam altijd het moment waarop ze weer naar huis moest.
Het laatste stuk met de fiets. De onhandig grote, groengeverfde garagedeur. Fiets zorgvuldig in het rek zetten, stuur niet laten inhaken met de andere fietsen. Deur sluiten, vergrendelen.
Bijkeuken door, de hal in, jas ophangen.
Aan de stilte kon ze horen hoe de stemming was.
Moeder is verdrietig, vader is boos. Maar deze keer was haar vader razend. Geschreeuw, gescheld, verwijten. En toe kwam hij op haar af.
Er stond een stoel, een zogenaamde televisiestoel, met donkerbruine rib bekleed, een Berend Boudewijn stoel. Ze zorgde er zorgvuldig voor dat die stoel tussen haar en haar vader bleef. Deed hij een stap naar rechts, dan deed zij een stap naar links. Heen en weer schoven ze. Ze zag het als van een afstand. Zo belachelijk leek het haar, slapstick.
Zo moe was ze opeens, al dat schreeuwen, het eeuwige falen, doodmoe. "Alles, als het maar stopt".
Ze stapte niet meer opzij toen hij een nieuwe poging deed. In plaats daarvan stapte ze naar voren.
Hij greep haar bij haar hals, een jonge, slanke meisjeshals. Hij legde zijn vingers er omheen.
Ze weerde hem niet af, ze kromp niet ineen. Ze rechtte haar rug en keek hem strak aan. "Toe dan", dacht ze. "Doe het". Ze hoorde haar moeder angstig de voornaam van haar vader roepen. Even was het heel stil. Er gebeurde niets.
Toen liet hij haar los, zijn armen zakten naar beneden, zijn handen werkloos langs het lichaam.
"Tja", zei hij zacht. En toen: "Ga maar naar boven".
Dus dat deed ze. Op haar kamer kleedde ze zich uit en kroop in bed. Haar hoofd suisde van alles wat er die dag gebeurd was, de niet te rijmen werkelijkheden van samen zijn en je geliefd te weten en de ellende die thuis heette te zijn.
De volgende ochtend gewoon opstaan, gewoon naar de trein, gewoon naar school. Er werd nergens over gepraat. Niets te zien hier, niets gebeurd, loopt u maar door.
Dat een vader zijn kind wil wurgen, al is het in drift, is erg. Dat je je kind zover weet te krijgen dat het zich daar vrijwillig aan overgeeft is erger. Geen discussie over mogelijk.
Maar er was ook iets anders, dat voelde ze al toen ze nog maar pas in bed lag. Ze was de confrontatie aangegaan. Ze dacht zich over te geven, hij was degene geweest die wegliep. Zij was de sterkste. Hij zou haar niet meer raken, ze kon hem aan.
Dit had ze er van geleerd. Later, veel later, als het leven moeilijk was en tijdens de vele sessies bij de psychiater, riep ze in zichzelf: "Kijk het beest in de ogen". En door...
Het was het laatste taboe. Zo sterk is de loyaliteit aan ouders, je hangt de vuile was niet buiten. De kras op haar ziel zat daar, woekerde, zweerde.
Genoeg.
Licht en lucht. Dit is wat er gebeurde. Ze gooit het naar buiten, op straat. Niet meer haar probleem, weg ermee.
Nu nog leren ""ik" te zeggen in plaats van "zij". Kleine stapjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten