Als je bedenkt dat Kate Atkinson's eerste boek in 1995 verscheen, ze vanaf dat moment uitbundig geprezen werd, prestigieuze prijzen heeft gewonnen én haar boeken zijn bewerkt voor TV, dan kom ik anno nu wel een beetje achteraan hobbelen. Ach, beter laat dan nooit.
Drie boeken heb ik nu van haar gelezen, in vertaling. Het zijn geen klassieke detectives of thrillers, maar toch draaien de boeken om misdaad: moord, doodslag, kinderontvoering, drugs, fraude, corruptie. Zijn het dan donkere, harde vertellingen, waarin geen "normaal" mens voorkomt, zoals in de vele Skandinavische boeken, die als warme broodjes over de toonbank gaan? Ook niet, Atkinsons hoofdpersonen zijn meestal doorsnee-mensen, die min of meer toevallig heftige dingen meemaken.
Meestal gaat het zo:
Er vindt een misdrijf plaats, bijvoorbeeld een moord. Dat gebeurt haast terloops. Er is natuurlijk het slachtoffer; de dader is al dan niet bekend. Iemand vindt het slachtoffer, er komt politie. Er zijn nabestaanden van het slachtoffer, die op hun beurt relaties hebben, kinderen misschien. De politiemensen hebben partners, professioneel en privé. Er zijn toevallige passanten, die meegesleurd worden in de gebeurtenissen rondom het misdrijf. In alle drie de titels duikt een detective op, Jackson Brodie, die wat stommelig door het leven reist. Er zijn altijd kinderen, meisjes meestal, die een opvallend doorzettingsvermogen tonen.
Eigenlijk vallen er twee dingen op: om te beginnen dus de "gewoonheid" van de karakters. Thee zetten, ladder in je kous, modder op de weg, kind met snottebellen, zoon die aan winkeldiefstal doet. Je zou haast zeggen, saaie mensen. Wat doet de aanweigheid van heftig geweld met het leven van die personen?
Ten tweede zijn er veel meer vrouwen in de boeken van Atkinson, dan bij andere schrijvers. En vooral meisjes, die onweerstaanbaar dapper zijn. Een klein meisje (met haar moeder is het niet goed afgelopen), dat niet veel praat, schatten verzamelt in haar rugzakje (van het type mooi steentje, lintje, etc) en fanatiek haar duimpje opsteekt, als het leven meezit. Of een ouwelijke zestienjarige, die hardnekkig doorgaat, terwijl alles en iedereen om haar heen doodgaat of verdwijnt. Ik kende de uitdrukking "Je móet wel van haar houden" ( iemand zei dat over Emma van Jane Austen); Reggie uit Wachten op Goed Nieuws is zo'n iemand, onweerstaanbaar met haar "kzweerhet!".
Minpuntje is misschien dat je, door het ontbreken van een rechte,doorgetrokken spanningsboog, deze boeken niet in één adem uitleest. Geen achtbaanbeleving, meer een wandeling door een park. En dat kan heel plezierig zijn, op zijn tijd.
Kate Atkinson: Een goede daad (orginele titel: One Good Turn)
Wachten op Goed Nieuws (orginele titel: When Will There Be Good News)
Vanochtend Vroeg Vertrokken (orginele titel: Started Early, Took My Dog)
Er is net een nieuw boek van Kate Atkinson verschenen (zonder Jackson Brodie): Life after Life.
website Kate Atkinson
Drie boeken heb ik nu van haar gelezen, in vertaling. Het zijn geen klassieke detectives of thrillers, maar toch draaien de boeken om misdaad: moord, doodslag, kinderontvoering, drugs, fraude, corruptie. Zijn het dan donkere, harde vertellingen, waarin geen "normaal" mens voorkomt, zoals in de vele Skandinavische boeken, die als warme broodjes over de toonbank gaan? Ook niet, Atkinsons hoofdpersonen zijn meestal doorsnee-mensen, die min of meer toevallig heftige dingen meemaken.
Meestal gaat het zo:
Er vindt een misdrijf plaats, bijvoorbeeld een moord. Dat gebeurt haast terloops. Er is natuurlijk het slachtoffer; de dader is al dan niet bekend. Iemand vindt het slachtoffer, er komt politie. Er zijn nabestaanden van het slachtoffer, die op hun beurt relaties hebben, kinderen misschien. De politiemensen hebben partners, professioneel en privé. Er zijn toevallige passanten, die meegesleurd worden in de gebeurtenissen rondom het misdrijf. In alle drie de titels duikt een detective op, Jackson Brodie, die wat stommelig door het leven reist. Er zijn altijd kinderen, meisjes meestal, die een opvallend doorzettingsvermogen tonen.
Eigenlijk vallen er twee dingen op: om te beginnen dus de "gewoonheid" van de karakters. Thee zetten, ladder in je kous, modder op de weg, kind met snottebellen, zoon die aan winkeldiefstal doet. Je zou haast zeggen, saaie mensen. Wat doet de aanweigheid van heftig geweld met het leven van die personen?
Ten tweede zijn er veel meer vrouwen in de boeken van Atkinson, dan bij andere schrijvers. En vooral meisjes, die onweerstaanbaar dapper zijn. Een klein meisje (met haar moeder is het niet goed afgelopen), dat niet veel praat, schatten verzamelt in haar rugzakje (van het type mooi steentje, lintje, etc) en fanatiek haar duimpje opsteekt, als het leven meezit. Of een ouwelijke zestienjarige, die hardnekkig doorgaat, terwijl alles en iedereen om haar heen doodgaat of verdwijnt. Ik kende de uitdrukking "Je móet wel van haar houden" ( iemand zei dat over Emma van Jane Austen); Reggie uit Wachten op Goed Nieuws is zo'n iemand, onweerstaanbaar met haar "kzweerhet!".
Minpuntje is misschien dat je, door het ontbreken van een rechte,doorgetrokken spanningsboog, deze boeken niet in één adem uitleest. Geen achtbaanbeleving, meer een wandeling door een park. En dat kan heel plezierig zijn, op zijn tijd.
Kate Atkinson: Een goede daad (orginele titel: One Good Turn)
Wachten op Goed Nieuws (orginele titel: When Will There Be Good News)
Vanochtend Vroeg Vertrokken (orginele titel: Started Early, Took My Dog)
Er is net een nieuw boek van Kate Atkinson verschenen (zonder Jackson Brodie): Life after Life.
website Kate Atkinson
Geen opmerkingen:
Een reactie posten